Τι είναι αυτό που σφυρηλατεί την ταύτιση των οπαδών με την ομάδα τους; Είναι ο τοπικός (ή και τοπικιστικός) χαρακτήρας του αγαπημένου μας συλλόγου, το στιλ του παιχνιδιού που πρεσβεύει, κοινωνικές και ιστορικές καταβολές, η οικογενειακή παράδοση, ή απλώς η παρουσία κάποιων εμβληματικών παικτών που έγιναν αφίσες σε παιδικά δωμάτια;

Μπορεί και τίποτε, μπορεί και όλα αυτά μαζί, όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι σε βάθος χρόνου, την «οπαδική» ταυτότητα τη σμιλεύουν οι δυνατές συγκινήσεις που κουβαλούν κάποιοι αγώνες οι οποίοι λειτουργούν σαν «ορόσημο», αγώνες που κρατάνε τη μνήμη συναισθηματικά φορτισμένη ακόμη και μετά από δεκαετίες, έχοντας αποκτήσει ξεχωριστή θέση στην προσωπική μυθολογία του καθενός, αναμετρήσεις όπως (δυνητικά) η ρεβάνς του Θρύλου στο Γουλβερχάμπτον…

Άσπρισαν τα μαλλιά του Κανονιέρη

Ο Νίκος Αναστόπουλος φοράει χρυσό περιλαίμιο και από πάνω χοντρό σταυρουδάκι. Ντύνεται πάντα μέσα στη μόδα, αλλάζει αυτοκίνητα σαν πουκάμισα, κλείνει το μάτι με πονηριά και χαμόγελο, ακόμη και όταν τον αποδοκιμάζουν. Ο Αναστόπουλος σπάνια δεσμεύεται με όρκους και υποσχέσεις, σχεδόν είναι άπιαστο πουλί. Όπως αποδείχθηκε άπιαστο πουλί για τον τερματοφύλακα του Άγιαξ και τον υπερφίαλο προπονητή Άαντ Ντε Μος, όταν με δύο γκολ στην παράταση, «καθάρισε» την επική πρόκριση του 1983, που σηματοδότησε το πέρασμα από την ασπρόμαυρη εποχή του Ευρωπαίου Ολυμπιακού σε καλύτερες μέρες.   

«Το ματς με τον Αγιαξ θα έλεγα πως ήταν οδηγός. Γιατί μετέπειτα, αυτή η ομάδα του Αγιαξ πήρε το κύπελλο κυπελλούχων σε αυτό το γήπεδο με προπονητή τον Κρόιφ. Είχε πολύ μεγάλους παίκτες, τον Φαν Μπάστεν, τον Κούμαν, τον Σιλόι, τον Μέλμπι, τον Ράικαρντ στα πρώτα του βήματα. Είχε παικταράδες. Τον Γέσπερ Όλσεν έξω αριστερά. Παικταράδες. Θυμάμαι τον Γιάννη τον Γούναρη που είχε πάρα πολλά προβλήματα από τον Δανό, τον αριστεροπόδαρο. Με αυτό το παιχνίδι άρχισε η καθιέρωση και στην Ευρώπη. Μίλαγε όλη η Ευρώπη για αυτό το θρίαμβο. Το 0-0 στο πρώτο παιχνίδι. Στη ρεβάνς 0-0 και 2-0 στην παράταση που κερδίσαμε με τα δύο δικά μου γκολ.»

Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά από εκείνη τη μαγική φθινοπωρινή νύχτα στο κατάμεστο ΟΑΚΑ, μπορεί τα μαλλιά όσων είμασταν μέσα να έχουν ασπρίσει, αλλά το έναυσμα της μεγάλης γιορτής που έδωσε το αριστοτεχνικό πλασέ του Αναστόπουλου στο τέταρτο λεπτό της παράτασης, έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στη συλλογική μνήμη. Τα μαλλιά του Κανονιέρη έχουν ασπρίσει επίσης, αλλά το στιλ του παραμένει απαράμιλλο… 

Το τέλος της κατάρας

Θα μπορούσε να στέκει και μόνη της η φωτογραφία με λεζάντα το χαρακτηριστικό κινέζικο γνωμικό «μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις». Είναι το γκολ της ισοφάρισης του Στολτίδη στο 72ο λεπτό στη Βρέμη, το γκολ που έδωσε το σύνθημα για τη μεγάλη αντεπίθεση και το  πρώτο διπλό που αποτέλεσε το θεμέλιο λίθο της αναγνώρισης του Ολυμπιακού σε διεθνές επίπεδο, το διπλό που έσπασε την κατάρα.

Δύο λεπτά νωρίτερα ο Λεμονής είχε ρίξει στο παιχνίδι τον Κοβάσεβιτς στη θέση  του Γκαλέτι προκαλώντας θυμηδία στην κόκκινη εξέδρα: «Τι κάνεις μωρέ; Τον Γκαλέτι βγάζεις; Γκολ ψάχνεις!» Δέκα λεπτά αργότερα και ενώ έχει μεσολαβήσει μια εκπληκτική απόκρουση του Νικοπολίδη που αποσόβησε βέβαιη ισοφάριση, Ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς παίρνει το ριμπάουντ από ασταθή απόκρουση σε μονοκόμματο σουτ του Ραούλ Μπράβο και διαμορφώνει το τελικό 1-3, με την εκστασιασμένη εξέδρα να αποθεώνει τον «Σερ» Τάκη που έκανε «ματ» στο Βεζερστάντιον.

Μετά από δέκα χρόνια κατάρας και 32 άγονα παιχνίδια στο Τσάμπιονς Λιγκ, ο Ολυμπιακός είχε επιτέλους καταφέρει να φύγει νικητής εκτός έδρας στην Ευρώπη. Η χαρά και η υπερένταση ήταν τόσο μεγάλη που κανείς δεν έψαξε μεταφορικό μέσο για να επιστρέψει στο κέντρο της όμορφης πόλης με τα πολλά πλακόστρωτα και τις φημισμένες γκαλερί στις όχθες του ποταμού Βέζερ. Πήραμε «ποδαράτο» τη διαδρομή του τραμ παράλληλα στο ποτάμι, με αλλεπάλληλες στάσεις για λουκάνικα και μπύρες, συνθήματα και άλλες μπύρες και τσιμπιόμασταν για να σιγουρευτούμε ότι είμαστε ξυπνητοί – γιατί ακόμη κι αν μας το λέγανε, ακόμη κι αν το είχαμε έστω δει στην τηλεόραση, μπορεί και να μην το πιστεύαμε: “Καλύτερα να δεις κάτι μία φορά, παρά να το ακούσεις εκατό”.

Για πάντα στο λιμάνι

Οι φίλοι του Ολυμπιακού θα πρέπει να έχουν πάντα στο εικονοστάσι τους, τον μεγαλοφυή, αλλά και αθεράπευτα εγωκεντρικό Λουίς Φαν Χάαλ, χάρις στις αγκυλώσεις του οποίου («ο Τζιοβάνι δεν έχει θέση στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, γιατί δεν είναι ούτε επιθετικός, ούτε μέσος»), είχαν το μοναδικό προνόμιο να απολαύσουν δια ζώσης, την απόλυτη ποδοσφαιρική μαγεία, στην πιο αυθεντική μορφή της.

Γιατί τα πράγματα που έκανε ο Tζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα στο λιμάνι, δεν  τα έχει ξανακάνει ποδοσφαιριστής στην  Ελλάδα (με μοναδική ίσως εξαίρεση τον Χατζηπαναγή), παρακολουθούσες παιχνίδι του Ολυμπιακού, μόνο και μόνο για να καταστείς κοινωνός σε μια αρχέγονη μυσταγωγία που έλκει την καταγωγή της από τις εκβολές του Αμαζονίου, να βρεθείς αυτόπτης μάρτυς μιας ανεπανάληπτης ποδοσφαιρικής στιγμής, ενός «περιττού» όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι  Φαν Χάαλ αυτού του κόσμου, χάρις στο οποίο όμως το ποδόσφαιρο λατρεύεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. 

Από τις μαγικές βραδιές του Τζιοβάνι στο Champions League, πολλοί ξεχωρίζουν το συγκλονιστικό 3-3 με την Ρεάλ στο ΟΑΚΑ, με τον Τζιο να ανοίγει διπλό λογαριασμό, αλλά είμαι σίγουρος πως η νύχτα που θα έχουν ζηλέψει ακόμη και οι «αλλόθρησκοι», ήταν αυτή στη Ριζούπολη, στο αποθεωτικό ματς κόντρα στη Γαλατασαράι. Η κατάσταση είναι τεταμένη γιατί δύο λεπτά πριν ο Μοντραγκόν είχε ρίξει κουτουλιά στον Τζόρτζεβιτς, αλλά την κόκκινη κάρτα την είχε δει ο αρχηγός του Ολυμπιακού. Όταν όμως στο καπάκι ο Τζιοβάνι βγαίνει στην κόντρα (αφού έχει αδειάσει αριστοτεχνικά τον Ντε Μπουρ), «τετ α τετ» με τον πολύπειρο Κολομβιανό τερματοφύλακα…

Μας χαρίζει την απόλυτη ποδοσφαιρική στιγμή, πετυχαίνει ένα γκολ έπος, με μια ασύλληπτη λόμπα που όσες φορές κι αν την ξαναδείς σου αφήνει αυτή την απίστευτη αίσθηση, όπως όταν έκανες για πρώτη φορά, όπως όταν δοκίμασες για πρώτη φορά παγωτό – ή αν μιλάμε για τον Μοντραγκόν, ξαναζεσταμένο γαλλικό καφέ της προηγούμενης μέρας μετά από χανγκόβερ… 

Στον καιρό της καραντίνας

27 Φεβρουαρίου 2020 – Η κατάσταση παγκόσμια έχει αρχίσει να θυμίζει κάτι ταινίες, όπου οι πρωταγωνιστές ζουν φυσιολογικά τις ζωές τους αγνοώντας τα σημάδια της επερχόμενης καταστροφής… που όμως ο θεατής γνωρίζει και υπομειδιά αναφωνώντας «που πας ρε Καραμήτρο»… μόνο που τώρα στη θέση τους είμασταν εμείς οι ίδιοι, με την καραντίνα να καραδοκεί και ποιος ξέρει τι ακόμα στο μέλλον. 

Τι να πει όμως και ο έρμος ο Αρτέτα στον πάγκο της Άρσεναλ, που εκεί που σχεδίαζε την επόμενη μέρα στο Europa League, είδε αίφνης τη μπάλα μετά από τη συστημένη σέντρα του Μασούρα στο 120’,  να ίπταται πάνω από όλους μέσα στη μεγάλη περιοχή πριν τη βρει όσο χρειαζόταν ο Γιουσέλ Ελ Αραμπί για να βρει τη δική του ισόβια θέση στο Πάνθεον των «ερυθρόλευκων» ηρώων, με το λογότυπο IROES στη φανέλα να αποδεικνύεται προφητικό.

 

Η κραυγή των Λύκων

Δεν είναι τυχαία ομάδα η Γουλβς και ας μην είναι ευρύτερα γνωστή στο ελληνικό κοινό, δεν είναι καθόλου αμελητέο μέγεθος ούτε με εμπορικούς όρους (σύμφωνα με το έγκριτο ετήσιο report της ‘Brand Finance’, φιγουράρει στη 19η θέση των πιο σημαντικών ποδοσφαιρικών brand παγκοσμίως για το 2020), ούτε σαν βάρος φανέλας, καθώς η Γουλβς της δεκαετία του ’50 ήταν για πολλούς η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, με τρία πρωταθλήματα Αγγλίας και τεράστιες Ευρωπαϊκές νίκες, όπως το περίφημο 3-2 επί της Χόνβεντ που αποτελούσε τότε τη ραχοκοκαλιά της τρομερής Εθνικής Ουγγαρίας που είχε ταπεινώσει λίγους μήνες νωρίτερα τους Εγγλέζους με το 6-3 μέσα στο Γουέμπλεϊ και το 7-1 στην υποτιθέμενη ρεβάνς της Βουδαπέστης.

Ο Φέρεντς Πούσκας, αρχηγός της μεγάλης Χόνβεντ, μαζί με τον ομόλογο του Μπίλι Ράιτ της Γουλβς, οδηγούν τις ομάδες τους στον αγωνιστικό χώρο του Μόλινιου για την ιστορική αναμέτρηση

Ο εγγλέζικος τύπος έσπευσε να χρίσει τους «Λύκους» «Πρωταθλητές Κόσμου», καθώς είχαν κερδίσει την καλύτερη ομολογουμένως ομάδα της εποχής, αλλά οι Γάλλοι συνάδελφοι τους δεν πείστηκαν και τότε ήταν που λάνσαραν την ιδέα για τη δημιουργία του κυπέλλου Πρωταθλητριών, ιδέα που πήρε σάρκα και οστά ενάμιση χρόνο αργότερα: «Πριν ανακηρύξουμε ανίκητη τη Γουλβς, ας πάει να παίξει στη Μόσχα ή στη Βουδαπέστη. Υπάρχουν και άλλοι σύλλογοι με διεθνή αναγνώριση όπως η Μίλαν και η Ρεάλ Μαδρίτης για παράδειγμα. Θα πρέπει να θεσπιστεί ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα συλλόγων ή έστω ένα ευρωπαϊκό, που θα έχει μεγαλύτερο νόημα και κύρος από όσα τουρνουά και φιλικά παιχνίδια λαμβάνουν χώρα αυτή τη στιγμή».

Μια πρόσφατη έρευνα της Βρετανικής Στατιστικής Υπηρεσίας, ανακήρυξε τη Γουλβς εκείνης της εποχής, σαν την 3η καλύτερη Βρετανική ομάδα όλων των εποχών, πίσω από τη Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ της περιόδου 1992-2002 και τη Λίβερπουλ της δεκαετίας 1979-89. Η αλήθεια είναι πως η Γουλβς κατά τη διάρκεια της χρυσής της δεκαετίας, κέρδισε 220 από τα 420 παιχνίδια που έδωσε για το πρωτάθλημα και παραβίασε τις αντίπαλες εστίες 949 φορές. Δεν το λες και κακό, όπως φυσικά δεν είναι καθόλου άσχημη και η 7η θέση που κατέκτησε τόσο στη φετινή (όσο και πέρυσι) Premier League, με συνολικό απολογισμό, 31 νίκες, 23 ισοπαλίες και 22 ήττες.

Φυσικά, πέρα από κάθε τεχνοκρατική αντίληψη, το πιο σημαντικό παραμένει η ποιότητα του ρόστερ και η ποδοσφαιρική οργάνωση του κλαμπ και εδώ η αύρα του «σούπερ ατζέντη» Χόρχε Μέντες που έχει προικίσει τον εμπνευσμένο συμπατριώτη του Νούνο Εσπίριτο Σάντος με ουκ ολίγους παίκτες παγκοσμίου κλάσεως, έχει παίξει καθοριστικό ρόλο. Γιατί όπως εξηγεί και ο πρώτος της σκόρερ Ραούλ Χιμένεθ και 3ος συνολικά στην Premier League σε ‘Expected goals and assists’ (μόλις πίσω από Ντε Μπρόινε και Στέρλινγκ): «Είμαστε σαν μια αγέλη λύκων και λειτουργούμε σαν μια πολύ μεγάλη οικογένεια». Και για του λόγου το αληθές, ο ίδιος ο Χιμένεθ και η σύντροφος τους επέλεξαν το γρασίδι του «Μόλινιου» για να ανακαλύψουν το φύλο του παιδιού τους μαζί με οικογένεια και φίλους. 

Στην πραγματικότητα, το εμπόδιο της σημερινής Γουλβς για τον Ολυμπιακό, μπορεί μεν να αποτελεί μια ανεπανάληπτη πρόκληση με αθλητικό πρόσημο, αλλά πάνω από όλα θα πρέπει να λειτουργήσει σαν μια μεγάλη πρόσκληση, πρόσκληση υιοθέτησης και προσαρμογής στα ελληνικά δεδομένα, ενός απόλυτα πετυχημένου μοντέλου που με επιμονή και συνέπεια, θα μπορούσε να φέρει τους «Ερυθρόλευκους» σε μια περίοπτη θέση στον Ευρωπαϊκό χάρτη. Τα πρώτα εξάλλου βήματα (κυρίως με την ορθολογική περσινή ψήφο εμπιστοσύνης στον Μαρτίνς, σε ένα κλαμπ με βεβαρυμμένα «ιδιοσυγκρασιακό» παρελθόν), όχι μόνο έχουν γίνει, αλλά ήδη αποδίδουν καρπούς…

Maestro