Σε έναν κόσμο που αλλάζει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς σε όλες τις εκφάνσεις του, υπάρχει κάτι που έχει μείνει εντελώς απαράλλαχτο, ανέγγιχτο από την πατίνα του χρόνου. Ας κάνουμε λοιπόν την παράδοξη (κινηματογραφική) υπόθεση ότι κάποιος, ας τον βαφτίσουμε και Πίτερ, ξυπνάει από κώμα μετά από 30 χρόνια, ξυπνάει δηλαδή ο Πίτερ, έχοντας κατά νου τον κόσμο όπως ήταν το 1992.

Εντάξει, θα έχει οριακά προλάβει την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού και την πτώση του τείχους του Βερολίνου, αλλά το σοκ που θα τον περίμενε σε όλα τα επίπεδα είναι ασύλληπτο: το κοινωνικοπολιτικό, τεχνολογικό, οικονομικό, κλιματολογικό, ιστορικό, γεωγραφικό, θρησκευτικό και κάθε άλλου είδους χάσμα με το οποίο θα βρισκόταν αντιμέτωπος, είναι τόσο αβυσσαλέο που θα αισθανόταν ότι κοιμόταν για τουλάχιστον δύο αιώνες.

Υπάρχει όμως μια πιθανότητα να αισθανθεί τόσο οικεία που να μην έβρισκε την παραμικρή διαφορά, αν με ένα μαγικό τρόπο, βρισκόταν κατ’ ευθείαν σε ένα «γαλατικό χωριό» που έχει αντισταθεί τόσο αποτελεσματικά στο χωροχρόνο, σαν να μην πέρασε μια μέρα, εδώ και πέντε δεκαετίες.

Και το εν λόγω «γαλατικό χωριό» εν προεκειμένω, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το Crucible Theatre του Σέφιλντ, όπου εδώ και 45 χρόνια είναι ο μόνιμος τόπος διεξαγωγής του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Σνούνκερ, μια από τις παλιότερες αθλητικές διοργανώσεις στον κόσμο, καθώς διεξάγεται ανελλιπώς από το 1927.

Αν λοιπόν ο φίλος μας ο Πίτερ, σήμερα το απόγευμα, περνούσε την πόρτα του Crucible για να βρει τη θέση του και να απολαύσει την κορύφωση των δύο ημιτελικών του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Σνούκερ, θα ένοιωθε πραγματικά σαν να μην πέρασε μια μέρα, μαζεμένο πλήθος, χαρούμενες φάτσες και κάτω στα τραπέζια, να συναγωνίζονται σε δεξιοτεχνία και τακτική, οι τόσο οικείες και αγαπημένες φιγούρες της περίφημης γενιάς του ’92.

Φυσικά μπορεί να τον ξένιζαν λίγο οι γκρι κρόταφοι του Ρόνι Ο’ Σάλιβαν και η φυλλορροούσα κόμη του Μαρκ Γουίλιαμς και του Τζον Χίγκινς, αλλά ο ενθουσιασμός και η συγκίνηση δεν θα άφηναν πολλά περιθώρια για περιττές ερωτήσεις και αναχρονισμούς.

Βλέπεις τα τρία προαναφερθέντα ονόματα, δεν είναι οι αγαπημένοι παίκτες σνούκερ μόνο του Πίτερ, αλλά έχουν μπει στις συζητήσεις σε κάθε εγγλέζικο σπίτι εδώ και πολλά χρόνια, από αυτές τις συζητήσεις που όλοι έχουν κάτι να πουν, από τον παππού που από την πολυθρόνα του αναπολεί τις εποχές που οι παίκτες καπνίζανε δίπλα στα τραπέζια, μέχρι τη μαμά που θυμάται πόσο ο Ο’ Σάλιβαν στα 16 του, της θύμιζε τον Πίτερ της και τη γιαγιά που πετάγεται βιτριολικά για να στηλιτεύσει τις πολιτικές του θέσεις…

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70 η απήχηση του Σνούκερ ήταν σχετικά περιορισμένη, η μεταφορά όμως του τουρνουά σε μόνιμη βάση στο Σέφιλντ, σε συνδυασμό με εκτενή κάλυψη από το BBC που από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 του έδωσε σχεδόν θεσμικές διαστάσεις και το έβαλε στις μόνιμες συζητήσεις κάθε βρετανικού σπιτιού, με τις περισσότερο «ροκ ‘ν’ ρολ» περσόνες εκείνης της δεκαετίας (όπως πχ ο Τζίμι Γουάιτ) να του δίνουν και την “pop culture” διάσταση που δίνει τροφή στο ευρύτερο κοινό και τα ταμπλόιντς.

Μέχρι που λίγα χρόνια αργότερα, εμφανίζεται η περίφημη “τάξη του ’92”, τρία φρέσκα ονόματα που έγιναν  όλοι επαγγελματίες εκείνη τη χρονιά, μια τριάδα χαρισματικών παικτών προικισμένων με αστείρευτο ταλέντο, μεγάλη πνευματική δύναμη και ατσάλινη θέληση, που πήγαν το σπορ και τις θεαματικότητες σε άλλο επίπεδο.

Με τη νέα χιλιετηρίδα μπήκε στην εξίσωση και το Eurosport που έκανε ευρύτερα γνωστό το άθλημα παγκοσμίως, αλλά και στη χώρα μας και νομίζω ότι δεν υπάρχει φίλαθλος που να μην του έχει τύχει να “κολλήσει”, πέφτοντας έστω τυχαία, σε μετάδοση αγώνα σνούκερ στο Eurosport.

Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Σνούκερ, παραμένει μια φανταστικά διοργάνωση που κάθε χρόνο μας προσφέρει φοβερό θέαμα και επικές αναμετρήσεις, όπως γίνεται και φέτος που οι τρεις εκπρόσωποι της περίφημης τάξης του ’92 δίνουν επικές μάχες στα ημιτελικά, παρότι θεωρητικά για τα μέτρα του αθλήματος, θεωρούνται βετεράνοι.

Μα τι βετεράνοι και «μπουλσίτ» μου λέτε θα αναφωνούσε ο φίλος μας ο Πίτερ, δεν βλέπεις πως Χίγκινς και Ο’ Σάλιβαν παίζουν τον καλύτερο ημιτελικό της καριέρας τους και πως ο Μαρκ Γουίλιαμς έχει βάλει πλώρη για την μεγαλύτερη ανατροπή που έχει γίνει στην ιστορία εναντίον του Τραμπ;

Και ίσως τελικά να έχει δίκιο ο φίλος μας ο Πίτερ, οι μεγάλοι παίκτες του σνούκερ (ή οι μεγάλες προσωπικότητες γενικότερα) να παλιώνουν τόσο μεστά όσο και το κρασί και ένα τουρνουά σαν αυτό που γίνεται κάθε χρόνο στο Crucible Theatre του Σέφιλντ να μη χρειάζεται να έχει αλλάξει τίποτα εδώ και 30 χρόνια για να μείνει ανόθευτη η μαγεία. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, που θα έλεγε τσιμπώντας τον εαυτό του ο Πίτερ…

Maestro