Μπορεί στο Γκελζενκίρχεν να το φανταζόντουσαν ότι δεν θα ήταν εύκολο το ξεκίνημα της σεζόν,  αλλά από το κακό προαίσθημα, μέχρι τον εφιαλτικό διασυρμό της πρεμιέρας (8-0) από την Μπάγερν (όσο αχόρταγο για αίμα κι αν παραμένει το θηριώδες κλαμπ της Βαυαρίας), η απόσταση είναι χαοτική. Κυριολεκτικά κάθε επίθεση των Βαυαρών μύριζε γκολ και το τελικό σκορ (το δεύτερο χειρότερο στην ιστορία των «ανθρακορύχων»), μπορεί να θεωρηθεί μέχρι και κολακευτικό για τη Σάλκε, καθώς οι «καθαρές» ευκαιρίες για γκολ ήταν 15-3!  

Τα σημάδια όμως είχαν αρχίσει να πυκνώνουν στον ορίζοντα, ήδη από τις αρχές ήδη του 2020, με τη Σάλκε να δείχνει τραγικό αγωνιστικό πρόσωπο και να αγνοεί το χρώμα της νίκης από τις 17 Ιανουαρίου – 18 ολόκληρες αγωνιστικές με το αποκαρδιωτικό ισοζύγιο τερμάτων 7-45!! Κάπως έτσι η περίφημη «Σάλκε Αρίνα», είχε αρχίσει να ερημώνει πριν πλακώσουν  Κορωνοϊός και καραντίνα. Και τα πονταρίσματα για το σε ποιά κατηγορία θα αγωνίζεται τη σεζόν 2021-22 η Σάλκε, να φαντάζουν πιο επίκαιρα από ποτέ.

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ

Η Σάλκε λοιπόν θεωρείται (μαζί με Κολωνία και Μαϊντζ λέει ο #Maestro) από τις βασικές υποψήφιες για υποβιβασμό, όχι μόνο λόγω του παρατεταμένου ντεφορμαρίσματος της, αλλά κυρίως γιατί το καλοκαίρι άφησε να φύγουν οι πιο ποιοτικοί της παίκτες: ο Γουέστον Μακένι αφήνει ήδη άριστες εντυπώσεις με τη φανέλα της Γιουβέντους, ο Καλιγκιούρι μεταγράφηκε στην Αουγκσμπουργκ και ο ταλαντούχος γκολκίπερ Νούμπελ θα συνεχίσει στην Μπάγερν. Εξέλιξη βέβαια αναμενόμενη υπό τη δαμόκλειο σπάθη του χρέους 200 εκατομμυρίων Ευρώ που συνεχίζει να θέτει σε μέγα κίνδυνο την ίδια την επιβίωση του συλλόγου. 

ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΛΑΣΗΣ

Κάθε χρόνο και νέος τεχνικός διευθυντής και ούτε λίγο, ούτε πολύ, δώδεκα αλλαγές προπονητών από το 2011 και μετά, είναι επίδοση που θα ζήλευε ο Μάσιμο Τσελίνο και οι νότιες ομάδες της Serie B – μόνο το Αμβούργο προηγείται στον άτυπο πίνακα σπασμωδικής διαχείρισης κρίσεων, με ρεκόρ 17 αλλαγών προπονητών κατά την ίδια περίοδο. Το «έθιμο της παρέλασης» λοιπόν, δεν έχει μόνο ελληνικές καταβολές και αναρωτιέμαι που θα βρίσκεται ο έτσι κι αλλιώς «άψητος» Βάγκνερ μετά από 3-4 αγωνιστικές… 

ΤΟ ΨΑΡΙ ΒΡΩΜΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ 

Η μάλλον το ψάρι βρωμάει περισσότερο όταν το κεφάλι έχει κοπεί. Δύο μήνες έχουν περάσει από τότε που τα βρόντηξε ο πρόεδρος του συλλόγου, ο επονομαζόμενος και «αυτοκράτορας του κρέατος» (επειδή τα σφαγεία του επλήγησαν ανεπανόρθωτα από τις προεκτάσεις της πανδημίας) – ένας ανεκδιήγητος τύπος που με την αμετροέπεια που τον χαρακτηρίζει. θα μπορούσε άνετα να κάνει καριέρα πολιτικού στην χώρα μας.  Εντελώς ενδεικτικά, πέρυσι τέτοια εποχή, ήταν από τους πρώτους πολέμιους του λεγόμενου «φόρου του άνθρακα» (ο οποίος είχε επιβληθεί στα πλαίσια μέτρων για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής), με τα μέσα μέσα μαζικής ενημέρωσης να λατρεύουν τις – «τύφλα να έχει ο Τραμπ» – διατυπώσεις του: «Αντί να βάζουμε φόρους για να μειώσουμε τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα, θα έπρεπε απλά να φτιάξουμε μεγάλες μονάδες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος στην Αφρική, ώστε οι Αφρικανοί (sic) να σταματήσουν να κόβουν τα δέντρα και να πάψουν επιτέλους να επιδίδονται σε πράξεις τεκνοποίησης με το κάθε που νυχτώνει»… Οι πληροφορίες πάντως που φέρνουν σαν αγαπημένο τραγούδι του πρώην προέδρου της Σάλκε, το «Αφρικανέ, Αφρικανέ, θέλεις να κάνουμε κονέ» κρίνονται ως επιεικώς ανυπόστατες. 

ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΡΟΥΡ

Όταν το 1973 η Γερμανία χτυπήθηκε άγρια από την οικονομική κρίση που είχε σαν αποτέλεσμα να βγουν στην ανεργία εκατομμύρια εργαζόμενοι, η περιοχή της κοιλάδας του Ρουρ, ήταν αυτή που μέτρησε τις περισσότερες πληγές, καθώς ο γερμανικός άνθρακας έπαψε να είναι ανταγωνιστικός, με συνέπεια να κλείσουν τα ανθρακωρυχεία και να βρεθούν στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες. Ακολούθησαν και πολλές εργοστασιακές μονάδες που απέλυσαν μεγάλο μέρος του προσωπικού τους και τελικά η κοιλάδα του Ρουρ με τεράστια επίπεδα ατμοσφαιρικής ρύπανσης και μολυσμένων ποταμών, απέμεινε ένα απολειφάδι της βιομηχανικής επανάστασης με τη ντόπια εργατική τάξη και πολύ μεγάλο αριθμό ξένων μεταναστών να μην έχουν πλέον στον ήλιο μοίρα. Στην πραγματικότητα λοιπόν αυτό είναι το προφίλ των πατεράδων των σημερινών οπαδών της Σάλκε και από αυτές τις κοινωνικές ομάδες έλκει το  μεγάλο της λαϊκό έρεισμα (όπως εξάλλου και η Μπορούσια Ντόρτμουντ) και την απόλυτη πίστη των οπαδών της η ομάδα με το εύγλωττο παρατσούκλι «οι ανθρακωρύχοι».

«Με χιλιάδες φίλους αντάμα, η Σάλκε ποτέ δεν θα βουλιάξει» λέει ο ύμνος της ομάδας σε μια αποστροφή ενδεικτική της σχέσης που έχει σμιλευτεί μεταξύ των κατοίκων της περιοχής και του συλλόγου μέσα στις δεκαετίες. Κι όμως, το γυαλί μεταξύ μιας διοίκησης ανίκανης να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων (ιδιαίτερα κατά την περίοδο του «κορωνοϊού») και της λαϊκής βάσης του κλαμπ έχει ραγίσει ανεπανόρθωτα. Σε πρώτη φάση η γελοία απόφαση των διοικούντων να ζητήσουν από τους οπαδούς, γραπτές εξηγήσεις αναφορικά με τους λόγους που πιστεύουν ότι δικαιούνται μερική επιστροφή των χρημάτων των εισιτηρίων διαρκείας τους που αντιστοιχούν στα κεκλεισμένων των θυρών, ξέθαψε το τσεκούρι του πολέμου. Η εν μέσω πανδημίας όμως απόφαση της διοίκησης να απολύσει απάνθρωπα 84 χαμηλόμισθους εργαζομένους του συλλόγου, για να εξοικονομήσει το μήνα 450€ το κεφάλι, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Και χωρίς τις γενιές των παιδιών και των εγγονών των ανθρακωρύχων, χωρίς τους χιλιάδες φίλους που είναι αντάμα, κανένα κλαμπ δεν μπορεί να ελπίζει ότι δεν θα βουλιάξει…

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ

Το Σάββατο το απόγευμα η Σάλκε έχει την τύχη να υποδέχεται τη Βέρντερ Βρέμης, ήτοι μια ομάδα σε παρόμοιο φεγγάρι, καθώς ξεκίνησε τη νέα σεζόν με βαριά εντός έδρας ήττα (1-4) από τη Χέρτα, ενώ πριν λίγες εβδομάδες, είχε γλυτώσει τον υποβιβασμό με ανέλπιστο γκολ, μόλις στο 94ο λεπτό του αγώνα μπαράζ με τη Χαϊντενχάιμ. Εντούτοις, ίσως έχει ενδιαφέρον ότι η δεύτερη από τις τέσσερεις νίκες της Βέρντερ στους μήνες του κορωνοϊού, ήταν το διπλό στο Γκεζελκίρχεν στις 30 του περασμένου Μαϊου, σε ένα παντέρημο Γκελζενκίρχεν, όπως περίπου θα είναι και τώρα.

Maestro