Απρίλιος 2016. Η Ατλέτικο υποδέχεται τη Μπάγερν στο Καλντερόν για τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Στο 10ο μόλις λεπτό ο Σαούλ Νίγκεθ δέχεται τη μπάλα κοντά στο κέντρο και ξεκινάει μια κούρσα προς την αντίπαλη εστία. Τρεις παίκτες της Μπάγερν σπεύδουν για να τον ανακόψουν αλλά αυτός ξεγλιστράει ανάμεσα τους και μπαίνει στην περιοχή. Δυο ακόμα αμυντικοί πλησιάζουν προσπαθώντας να καλύψουν το οπτικό του πεδίο αλλά αυτός με ένα καλοζυγισμένο αριστερό πλασέ στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα του Νόιερ.
Μαζί με τους 50.000 οπαδούς στην κερκίδα, παραληρεί και το ίντερνετ. Το όνομα του γίνεται trending topic, τα σχόλια θαυμασμού είναι χιλιάδες, παλιοί θρύλοι του παιχνιδιού υποκλίνονται στην σπουδαία ενέργεια του 22χρονου ενώ πάρα πολλοί χρησιμοποιούν την ατάκα “Better Call Saul”, από την πετυχημένη τηλεοπτική σειρά. Το παιχνίδι τελικά τελειώνει με 1-0 και στο χορό της αποθέωσης μπαίνουν μετά τα σάιτ, οι εφημερίδες αλλά και οι συμπαίκτες του. “Αυτά που κάνει φέτος ο Σαούλ είναι απλά απίστευτα” λέει ο Κόκε, “είναι σε εκπληκτική κατάσταση και ωριμάζει μέρα με τη μέρα αλλά το κυριότερο είναι ότι παραμένει προσγειωμένος στη γη” προσθέτει ο Φιλίπε Λουίς.
Η Ατλέτικο θα προκριθεί τελικά στον τελικό, όπου και θα ηττηθεί για άλλη μια φορά από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Σαούλ θα παίξει και στα δυο αυτά μεγάλα παιχνίδια, θα ευστοχήσει στο πέναλτι του στον τελικό και θα κλείσει τη σεζόν με 48 συμμετοχές και 9 γκολ, όντας δεύτερος σκόρερ της ομάδας του στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτά όμως τα ξέραμε. Ένα χρόνο αργότερα μάθαμε και την άλλη οπτική της ιστορίας, τι ακριβώς συνέβαινε μετά το τέλος όλων αυτών των σπουδαίων αγώνων.
“Τα τελευταία δυο χρόνια παίζω με εσωτερικό καθετήρα. Μετά το τέλος κάθε προπόνησης και κάθε αγώνα πηγαίνω στην τουαλέτα και κατουράω αίμα. Ο πόνος είναι κάποιες φορές αφόρητος. Είπα στον εαυτό μου όμως ότι τώρα που έχω κερδίσει τη θέση μου δεν γίνεται να τη χάσω. Γι’αυτό συνέχισα να παίζω μέχρι να φτάσω στα όρια μου. Κάποια στιγμή ο προπονητής με ρώτησε αν είμαι τρελός. Του απάντησα ότι δεν θέλω να χάσω την ευκαιρία μου και το όνειρο μου εξαιτίας ενός χτυπήματος”. 
Το χτύπημα αυτό το είχε δεχτεί τον Φλεβάρη του 2015 στη Γερμανία. Ήταν η φάση των 16 του Τσάμπιονς Λιγκ και η Ατλέτικο αντιμετώπιζε τη Μπάγερ στο Λεβερκούζεν. Σε κάποια φάση στο πρώτο ημίχρονο ο Ισπανός συγκρούστηκε με τον Κυριάκο Παπαδόπουλο και σωριάστηκε στο έδαφος. Παρά τον έντονο πόνο ο Σαούλ επέλεξε να παραμείνει στο παιχνίδι. Αυτή άλλωστε ήταν μια από τις πρώτες του παρουσίες στην ενδεκάδα της Ατλέτικο σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ. Οι ενοχλήσεις αποδείχτηκαν στη συγκεκριμένη περίπτωση πιο δυνατές ακόμα κι από την θέληση του παίκτη. Λίγο πριν λήξει το ημίχρονο ο Σαούλ ζήτησε εσπευσμένα αλλαγή. Κι από εκεί και μετά ξεκίνησε το μαρτύριο.
“Τα θυμάμαι όλα καλά. Πως συνέβη, που ακριβώς έπεσα, πως με κουβάλησαν εκτός γηπέδου, πόσες φορές ξέρασα στη διαδρομή μέχρι τα αποδυτήρια, τους σπασμούς στο σώμα μου, το κρεβάτι στο νοσοκομείο, τα πάντα”. Το χτύπημα στο αριστερό νεφρό αποδείχτηκε τόσο σοβαρό που η αποστολή της Ατλέτικο επέστρεψε στην Ισπανία χωρίς τον νεαρό μέσο της, που χρειάστηκε να μείνει τέσσερις μέρες στο νοσοκομείο.
Το χειρότερο κομμάτι της περιπέτειας σύμφωνα με τον ίδιο ήταν άλλο: “Ήταν η χειρότερη νύχτα της ζωής μου, όχι μόνο λόγω του τραυματισμού αλλά και επειδή είδα τον πατέρα μου να κλαίει όταν ήμουν στο φορείο. Τότε του είπα: ‘Μπαμπά, όλα θα πάνε καλά. Είμαι ταύρος, μπορώ να αντέξω και χειρότερα’. Προσπάθησε να χαλαρώσει και να γελάσει αλλά ακόμα και τότε καταλάβαινα πόσο αγχωμένος ήταν”.
Για τα επόμενα δυο χρόνια ο Σαούλ ζούσε δυο ζωές. Αυτή που έμπαινε μέσα στο γήπεδο, ξεχνούσε τον πόνο και έδινε τα πάντα για χάρη της Ατλέτικο και του Σιμεόνε κι αυτή μετά το τέλος του ματς που το σώμα του υπέφερε από την υπερπροσπάθεια και τη δυσλειτουργία του νεφρού. Ακόμα και σ’αυτή την κατάσταση, ο μικρός αδερφός του Ααρόν Νίγκεθ (που κάποτε πέρασε και από τον Ηρακλή) ξεχώριζε στο κέντρο των ‘ροχιμπλάνκος‘, παίζοντας σε οποιαδήποτε θέση του ζητούσε ο ‘Τσόλο’. Αριστερά στο κέντρο, δεξιά στο κέντρο, σαν καθαρό αμυντικό χαφ, σαν 10αρι (στη Ράγιο έπαιζε και σέντερ μπακ ενώ μικρός αγωνιζόταν και στην επίθεση), ο Σαούλ έχει τις ικανότητες να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις κάθε θέσης, αφού όσο καλός είναι δημιουργικά – όπως ανακάλυψαν οι παίκτες της Μπάγερν εκείνο το ανοιξιάτικο βράδυ του 2016 -, άλλο τόσο ικανός είναι αμυντικά.
Ένας παίκτης-πολυεργαλείο, με τρομερές αντοχές και πάθος, φτιαγμένος για προπονητές όπως ο Σιμεόνε. Όταν οι υπόλοιποι άντρες στον ύπνο τους ονειρεύονται μοντέλα, ο ‘Τσόλο’ λογικά ονειρεύεται παίκτες σαν τον Σαούλ, που πέφτουν με αυτοθυσία για τάκλιν σε λασπωμένο έδαφος στη μεγάλη τους περιοχή και λίγα δευτερόλεπτα μετά ξεχύνονται στην αντεπίθεση και ντριπλάρουν με στυλ και χάρη επαγγελματία χορευτή τους αντιπάλους. Όταν μετά από ένα ματς, κατά το οποίο το ταλέντο του είχε ξεχωρίσει από μια Ατλέτικο γεμάτη δύναμη και πάθος, τον ρώτησε ένας δημοσιογράφος αν θεωρεί τον εαυτό του ‘καλλιτέχνη’, η απάντηση του ήταν: “Θα έλεγα ότι περισσότερο είμαι πολεμιστής. Γιατί όπως είπε κάποτε και ο Κάρλες Πουγιόλ, όπου δεν μπορεί να σε πάει η ποιότητα σου, σε πηγαίνουν τα ‘καρύδια’ σου. Έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε όλοι. Πρέπει να ξέρουμε τα όρια μας και να ξέρουμε τι χρειάζεται να κάνουμε στο γήπεδο για να τα ξεπεράσουμε”.
Ο Σαούλ ανακάλυψε νωρίς τα δικά του όρια. Όταν οι γιατροί αφαίρεσαν τον καθετήρα ο πόνος δεν υποχώρησε, καθώς το νεφρό συνέχισε να μη λειτουργεί καλά. Η συμβουλή τους τότε ήταν: Ξεκουράσου, μείνε για λίγο εκτός γηπέδων και βλέπουμε μετά. Στο μυαλό του Σαούλ δεν υπήρχε τέτοια επιλογή. “Είχα κουραστεί πολύ με όλο αυτό κι έτσι τους είπα να μου αφαιρέσουν το νεφρό”. Οι γιατροί αρνήθηκαν και προσπάθησαν να τον πείσουν να δοκιμάσει άλλους τρόπους. Ο Σαούλ φαινόταν ανένδοτος. “Ναι, θα δοκιμάσω άλλες μεθόδους. Κι αν δεν πιάσουν; Πάλι τα ίδια; Εγώ θέλω να γίνω γρήγορα καλά για να παίξω ποδόσφαιρο. Αφαιρέστε τον”. Ότι δεν κατάφεραν οι γιατροί, το κατάφερε ένας τύπος με λίγο πιο πειστική εμφάνιση και στυλ.
Ο Χερμάν Μπούργκος εκτός από καλτ φιγούρα και βοηθός του Σιμεόνε είναι ταυτόχρονα και ένας άνθρωπος που πέρασε αντίστοιχες δύσκολες στιγμές, αφού στο παρελθόν είχε διαγνωστεί με καρκίνο στο νεφρό. Όταν πληροφορήθηκε την απόφαση του Σαούλ η αντίδραση του ήταν άμεση. “Η παρέμβαση του Μπούργκος ήταν σημαντική. Μ’έπιασε και μου είπε: ‘Τι είναι αυτά που λες; Είσαι μόλις 22 χρονών, βάλε το κεφάλι σου να σκεφτεί’. Μετά μου εξιστόρησε τι πέρασε αυτός, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε να σκεφτώ τη ζωή μου και όχι μόνο το ποδόσφαιρο, να σκεφτώ σοβαρά το μέλλον, το ενδεχόμενο να προκύψει κάποτε πρόβλημα και με το άλλο νεφρό. Τι θα έκανα τότε; Δεν θα υπήρχε διαφυγή. Κι έτσι πείστηκα να βάλω ξανά τον καθετήρα”.
Σήμερα ο Σαούλ έχει αφήσει πίσω του τους καθετήρες και τους έντονους πόνους, αν και τα συνεχή τσεκ απ του νεφρού είναι πλέον μέρος της ρουτίνας του. Στα 24 του πλέον, ο Ισπανός είναι αναντικατάστατο μέλος της ομάδας του Σιμεόνε και φιγουράρει στις πρώτες θέσεις των συμμετοχών σε όλες τις τελευταίες σεζόν. Τα ατέλειωτα τρεξίματα του στην άμυνα συνδυάζονται άψογα με την επιθετική του ικανότητα (στο βιογραφικό του έχει ήδη αρκετά κρίσιμα αλλά και πανέμορφα γκολ, με αντιπάλους όπως η Ρεάλ, η Μπάρτσα και η Μπάγερν), φτιάχνοντας ένα πακέτο που όπως είναι φυσιολογικό έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον πολλών ομάδων.
Το όνομα του έχει ακουστεί πάρα πολλές φορές για τη Μπαρτσελόνα ενώ τον τελευταίο χρόνο στο κυνήγι της απόκτησης του έχουν μπει και οι δυο μεγάλες ομάδες του Μάντσεστερ, που είναι διατεθειμένες να δώσουν μια περιουσία το καλοκαίρι για να τον αποκτήσουν. Ο ίδιος πάντως δεν φαίνεται έτοιμος να αφήσει την ομάδα που τον πίστεψε όταν ήταν πιτσιρικάς, τότε που προερχόταν από μια πολύ κακή εμπειρία στις ακαδημίες της Ρεάλ Μαδρίτης (όπως έχει πει σε παλιότερη συνέντευξη του, είχε πέσει πολλές φορές θύμα μπούλινγκ).
Για να αποδείξει μάλιστα ότι η αγάπη του για την Ατλέτικο και η επιθυμία του να μείνει για πάντα σ’αυτήν δεν είναι μόνο λόγια, το 2017 όταν ακουγόταν πολύ έντονα πως η Μπαρτσελόνα θα καταθέσει πρόταση για να τον αποκτήσει, συμφώνησε με την ‘Ατλέτι’ για επέκταση του συμβολαίου του, το οποίο έτσι κι αλλιώς έληγε το 2020, για άλλα 6 χρόνια! Αυτό το συμβόλαιο των 9 χρόνων, είναι φυσικά ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη. “Είμαι πολύ χαρούμενος εδώ, γιατί στην Ατλέτικο είμαστε μια οικογένεια. Είμαι αυτό που είμαι σήμερα χάρη στους προπονητές και τους συμπαίκτες μου και θέλω να τους το ξεπληρώσω αυτό στο μέλλον”.
Σήμερα το βράδυ στο Καμπ Νου, η Ατλέτικο θα παίξει το τελευταίο της χαρτί στην προσπάθεια της να πλησιάσει τη Μπαρτσελόνα και να διεκδικήσει ως το τέλος το πρωτάθλημα. Οι μπλαουγκράνα έχουν αυτή τη στιγμή μια διαφορά ασφαλείας αλλά όλοι στη Βαρκελώνη ξέρουν ότι αν θέλουν να αποφύγουν το άγχος των τελευταίων αγωνιστικών, θα πρέπει να ‘σκοτώσουν’ απόψε τις όποιες ελπίδες της ομάδας του Σιμεόνε, που αν και υποφέρει από την αρχή της σεζόν από αμέτρητους τραυματισμούς βασικών παικτών, παραμένει ακόμα στο κυνήγι του τίτλου. Όπως λέει άλλωστε και ο Σαούλ Νίγκεθ: “Δεν λένε πως ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό; Στη δικιά μου περίπτωση μάλλον δεν είναι απλά ένα κλισέ.”