Το καλοκαίρι του 2002 ο κόσμος που έβλεπε το Μουντιάλ εντυπωσιάστηκε κι αγάπησε τη Σενεγάλη. Μια ομάδα που έβγαζε όλα τα όμορφα χαρακτηριστικά του αφρικανικού ποδοσφαίρου και κυρίως μια αγνή χαρά για το άθλημα. Ο Πάπα Μπούμπα Ντιόπ, ο Αλιού Σισέ, ο Φαντιγκά, ο Καμαρά και τα άλλα παιδιά κέρδισαν τη Γαλλία, έβαλαν τρία γκολ στην Ουρουγουάη, απέκλεισαν τη Σουηδία και άγγιξαν το όνειρο μιας συμμετοχής σε ημιτελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου μέχρι που το γκολ του Ιλχάν στην παράταση έδωσε τη νίκη στην Τουρκία. Σε ένα αρκετά μέτριο ποδοσφαιρικά Μουντιάλ, τα παιδιά της Σενεγάλης ήταν μια ανάσα δροσιάς που μπήκε σε πολλά σπίτια τότε μέσω της τηλεόρασης.
Σε ένα από αυτά τα σπίτια στο μικρό ψαροχώρι Μπαμπαλί στα νότια της χώρας βρισκόταν κι ο 10χρονος τότε Σαντιό Μανέ. Στον μικρό άρεσε πάντα το ποδόσφαιρο και έπαιζε συνέχεια στον ελεύθερο χρόνο του στο αυτοσχέδιο γηπεδάκι του φτωχού χωριού του. Ήταν όμως εκείνο το Μουντιάλ που ώθησε πολλούς πιτσιρικάδες στη Σενεγάλη να ασχοληθούν ακόμα περισσότερο με το άθλημα, να αποκτήσουν το όνειρο να φτάσουν τα μεγάλα τους ινδάλματα. Κι αν η φτώχεια κι οι δύσκολες συνθήκες αποτελούν τεράστια εμπόδια για πολλά παιδιά από την Αφρική, στην περίπτωση του Σαντιό υπήρχε ακόμα ένα μεγαλύτερο. Ο πατέρας του.
Ο μπαμπάς Μανέ ήταν ιμάμης και πολύ θρήσκος Μουσουλμάνος. Το ποδόσφαιρο ήταν έξω από τη φιλοσοφία ζωής του. Ήθελε ο Σαντιό να γίνει δάσκαλος και θεωρούσε το σχολείο πολύ πιο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο. Γι’ αυτό του απαγόρευσε να παίζει ποδόσφαιρο, καθώς το θεωρούσε χάσιμο χρόνου. Ο Μανέ όμως πάντα κατέληγε με μια μπάλα στα πόδια και αντί να διαβάζει, ονειρευόταν να γίνει ποδοσφαιριστής. Σαν τον Ελ Χατζί Ντιούφ και το Ροναλντίνιο, τα ινδάλματά του, σαν τη Μαρσέιγ που του άρεσε ως ομάδα ή την Μπαρτσελόνα. Με την τοπική ομάδα ξεχώρισε στα διάφορα μικρά πρωταθλήματα και ένας σκάουτ του είπε να δοκιμαστεί στην Generation Foot που έχει βγάλει πολλά σπουδαία ταλέντα. Ο Μανέ αψήφησε λοιπόν την οικογένειά του, βρήκε κάποια χρήματα και πήγε κρυφά να δοκιμαστεί. Ο μόνος από την οικογένειά του που τον στήριξε ήταν ο θείος του. Κάπως έτσι στα 15 του βρέθηκε μυστικά στην πρωτεύουσα Ντακάρ, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το Μπαμπαλί, για να δοκιμαστεί.
Όταν τον είδε ένας από τους προπονητές εκεί τον ρώτησε αν όντως είχε πάει για να δοκιμαστεί. Βλέπετε, το παρουσιαστικό του Σαντιό δεν έμοιαζε με υποψηφίου ποδοσφαιριστή. Φορούσε κάτι παλιά και σκισμένα ποδοσφαιρικά παπούτσια και δεν είχε ούτε κανονικά αθλητικά ρούχα. “Με αυτά τα παπούτσια και το σορτσάκι θα δοκιμαστείς; Είναι χάλια”, του είπε ο κόουτς που όμως τον επέλεξε στην ομάδα του. Ο Μανέ πέρασε με επιτυχία τις δοκιμές και τελικά πήγε στις Ακαδημίες, αφού οι γονείς του με τα χίλια ζόρια πείστηκαν να τον αφήσουν να ακολουθήσει το όνειρό του στη Generation Foot της Σενεγάλης. Ο πιτσιρικάς έμενε σε ξένη πόλη με μια οικογένεια άγνωστη που ήταν απλώς φίλοι φίλων των γονιών του. Κατάφερε όμως να ξεχωρίσει με το ταλέντο του και την εργατικότητά του και να γίνει πιο κοινωνικός, αφού αρχικά ήταν πολύ μαζεμένος και δεν μιλούσε με κανέναν.
Κάπως έτσι ήρθε το επόμενο βήμα, στη Γαλλία και τη Μετς, μια ομάδα που συνεργάζεται με τις συγκεκριμένες ακαδημίες και έχει αναδείξει και άλλους παίκτες από τη Σενεγάλη. Στα 19 του ο Σαντιό άλλαξε ήπειρο και δεν το είπε σε κανέναν, εκτός από τον θείο του μέχρι να φτάσει στη βορειοανατολική Γαλλία, κοντά στα σύνορα με τη Γερμανία. Αρχικά δεν είχε μονάδες να πάρει τηλέφωνο και όταν τελικά τα κατάφερε είπε στη μαμά του: “Γεια σου μαμά, είμαι στη Γαλλία”. “Ποια Γαλλία;” ρώτησε η κυρία Μανέ. “Στη Γαλλία στην Ευρώπη” ήταν η αφοπλιστική απάντηση του Σαντιό. Ο Μανέ δυσκολεύτηκε πολύ στο νέο περιβάλλον. Διαφορετική κουλτούρα, φαγητό, άλλες θερμοκρασίες και κόσμος, αλλά κι ένας τραυματισμός που τον κράτησε για μήνες εκτός προπονήσεων (τον οποίο και κράτησε αρχικά κρυφό). Οι άνθρωποι της Μετς προσπάθησαν και τον βοήθησαν και φυσικά μέτρησε κι ο χαρακτήρας του παίκτη και η θέλησή του να τα καταφέρει. Ο Μανέ εντυπωσίαζε με την ταχύτητά του και το ταλέντο του ήταν μεγάλο, ήθελε όμως και πολλή δουλειά. Βελτιώθηκε, ανέβηκε και έπαιξε στην πρώτη ομάδα (την ίδια περίοδο στη Μετς υπήρχε κι ο Καλιντού Κουλιμπαλί), κάνοντας ντεμπούτο σε ένα ματς απέναντι στην Μπαστιά. “Δεν μπορούσαμε να του βάλουμε ποτέ τις φωνές, ήταν πάντα χαμογελαστός”, θυμάται ο Ολιβιέ Περίν. Η Μετς δεν έκανε καλή πορεία κι υποβιβάστηκε, ο Μανέ όμως κέρδισε μια θέση στην ολυμπιακή ομάδα της Σενεγάλης.
Ήταν τότε, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, όταν στον Γιούργκεν Κλοπ γυάλισε ο Σαντιό Μανέ στα παιχνίδια που έπαιξε με τη Σενεγάλη, φτάνοντας μέχρι τα προημιτελικά. Τελικά όμως η Ρεντ Μπουλ έδειξε πολύ πιο έντονο ενδιαφέρον και τον πήρε στο Σάλτσμπουργκ. Το φλερτ του Γιούργκεν φούντωσε δύο χρόνια αργότερα όταν ο Μανέ έχοντας κάνει και μία δεύτερη πολύ καλή σεζόν στη Σάλτσμπουργκ. Η Ντόρτμουντ ενδιαφέρθηκε τόσο έντονα που ο Μανέ βρέθηκε μέχρι και στα γραφεία του συλλόγου και συνομίλησε με τον Γερμανό προπονητή. «Ένα από τα μεγαλύτερά μου λάθη ήταν ότι δεν υπέγραψα τότε τον Σαντιό. Μετά τη συνάντηση ήταν κάτι μέσα μου που μου είπε να μην προχωρήσω και δεν το έκανα». Ο Κλοπ το μετάνιωσε κι ο Μανέ πήγε στην ομάδα που τροφοδοτεί τη Λίβερπουλ τα τελευταία χρόνια. Τη Σαουθάμπτον.
Η ζωή τα έφερε έτσι κι ο Κλοπ βρέθηκε στην Αγγλία, χωρίς φυσικά να ξεχάσει τον Μανέ. Έτσι, μετά από δύο σεζόν του Σαντιό στη Σαουθάμπτον, ο Κλοπ διόρθωσε το κατ’ ομολογία του λάθος και με ένα αρκετά μεγαλύτερο ποσό έφερε τον Μανέ στο Άνφιλντ. Ο Σενεγαλέζος έχει από τότε διψήφιο αριθμό γκολ κάθε σεζόν, ανεξάρτητα από πού θα παίξει. Δεξιά, αριστερά, στην κορυφή; Όπου θέλει ο Κλοπ θα παίξει ο Μανέ. Φέτος σκοράρει ακατάπαυστα, έχει σπάσει το προσωπικό του ρεκόρ σε πρωτάθλημα από τη σεζόν 2013-14 στην Αυστρία. Πήρε το βραβείο του παίκτη του μήνα στην Πρέμιερ Λιγκ για τον Μάρτιο, ενώ ήταν εξαιρετικός και με την Μπάγερν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Με τη Λίβερπουλ να κυνηγάει το πρωτάθλημα και να περιμένει το στραβοπάτημα της Σίτι, παιχνίδια όπως αυτό απέναντι στη Χάντερσφιλντ θέλουν μεγάλη προσοχή κι ο Σενεγαλέζος θα πρέπει να συνεχίσει σε αυτούς τους ρυθμούς.
Παρά τη φήμη και τα χρήματα που κερδίζει ο Μανέ συνεχίζει να είναι ο ίδιος απλός άνθρωπος. Είναι αυτός που έστειλε 300 φανέλες της Λίβερπουλ πίσω στο χωριό του πριν τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, μια μέρα που κανείς στο Μπαμπαλί δεν δούλευε, γιορτάζοντας τη συμμετοχή ενός παιδιού τους (που σκόραρε κιόλας). Είναι αυτός που έκανε δωρεά ένα τεράστιο ποσό (περίπου 200 χιλιάδες λίρες) για να χτιστεί ένα καινούριο σχολείο στο χωριό του (κάτι που προσπάθησε να κρατήσει κρυφό και ζήτησε από δημοσιογράφο να μην το αναφέρει, καθώς ως πιστός μουσουλμάνος θεωρεί ότι είναι αμαρτία να δημοσιοποιείς τη φιλανθρωπία σου). Είναι ο τύπος που τον τράβηξαν βίντεο να καθαρίζει τις τουαλέτες στο τέμενος που πηγαίνει στο Λίβερπουλ, σαν κοινός θνητός. Παρ’ ότι αγόρασε μία Μπέντλεϊ με τα πολλά χρήματα που βγάζει, δεν πηγαίνει να προσευχηθεί με αυτή. Δεν θέλει να προκαλεί. Ο κόσμος που τον πετυχαίνει στο Λίβερπουλ λέει πόσο ταπεινός και ντροπαλός είναι και ότι πάντα δέχεται να βγει φωτογραφίες με τους φιλάθλους της ομάδας. «Γεννήθηκα σε ένα μέρος που κανείς δεν είχε γίνει πετυχημένος ποδοσφαιριστής, κανείς δεν είχε αγωνιστεί σε ένα μεγάλο πρωτάθλημα. Για τους υπόλοιπους δεν ήταν πιθανό να τα καταφέρω. Εγώ ήθελα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Τα έδωσα όλα. Έφτασε στο σημείο που δεν μπορούσαν πλέον να μου το αρνηθούν και έτσι με βοήθησαν. Σήμερα είμαστε όλοι περήφανοι».