Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι έδειχνε υπερβολικά αγχωμένος στον πάγκο της Σίτι, καθώς έβλεπε την ομάδα του να βρίσκεται πίσω στο σκορ με 0-1, αν και έπαιζε πολύ καλύτερα απ’ την Τσέλσι. Τα χρονικά περιθώρια στένευαν επικίνδυνα, και η διαφορά, απ’ την πρώτη Γιουνάιτεντ, ήταν τώρα στους 4 βαθμούς. Με 9 αγωνιστικές να απομένουν για τη λήξη, οι «πολίτες» γνώριζαν πως, γι’ αυτούς, εκείνη τη μέρα, δεν υπήρχε τίποτα λιγότερο από το τρίποντο. Και έπειτα, η στιγμή που άλλαξε την ιστορία. Ο Μαντσίνι θα κάνει νόημα στον Τέβες για να περάσει στο γήπεδο. Η κίνησή του αυτή, υπό κανονικές συνθήκες, θα φάνταζε αρκετά περίεργη. «Πως είναι δυνατόν να βρίσκεται στον πάγκο, για ένα τέτοιο παιχνίδι, ο σπουδαίος Αργεντινός», θα σκέφτονταν οι περισσότεροι και δίκιο θα είχαν, μόνο που σε εκείνη την περίπτωση ο Κάρλος Τέβες είχε να πατήσει χορτάρι, σε επίσημο αγώνα, σχεδόν ένα εξάμηνο. Όπως ήταν λογικό, οι περισσότεροι σάστισαν με αυτή την επιλογή. Βέβαια υπήρχαν και αρκετοί που άρχισαν να τον επευφημούν, βλέποντας, στο πρόσωπό του, αυτό που έλειπε τόσο καιρό τώρα απ’ την ομάδα τους. Εκείνη η «αργεντίνικη αλητεία» που είναι ικανή να διαλύσει οποιαδήποτε άμυνα, απλά και μόνο, με ένα άγγιγμα της μπάλας. Εκείνο το «νεκρό», ποδοσφαιρικό, δευτερόλεπτο που, αντί να χαθεί στο πέρασμα των χρόνων, στέκεται σε περίοπτη θέση και καταφέρνει να μνημονεύεται. Για πάντα.

Μόνο που εκείνη η σεζόν ήταν περίεργη, και δύσκολη, για τον Αργεντινό επιθετικό. Όπως φυσικά, εξελίχτηκε, και για την ομάδα του. Η «Οδύσσεια» για τον ίδιο είχε ξεκινήσει στις 27 Σεπτεμβρίου, στο παιχνίδι με την Μπάγερν Μονάχου, για το Τσάμπιονς Λιγκ. Με την Μάντσεστερ Σίτι να βρίσκεται πίσω στο σκορ με 2-0, ο Μαντσίνι είχε σηκώσει τον Τέβες, άρον-άρον, απ’ τον πάγκο, για να τον περάσει στο γήπεδο, ως μια αλλαγή που στα μάτια του Τέβες έδειχνε, εκείνη τη στιγμή, ως αγγαρεία. Ο Αργεντινός δεν το έκανε, φανερά ενοχλημένος, και κάπου εκεί ξεκίνησε ένα περίεργο γαϊτανάκι (και μια κόντρα) ανάμεσα στον ποδοσφαιριστή, την ομάδα, και φυσικά τον Ιταλό προπονητή. Ο Τέβες στην απολογία του δήλωσε πως απλά δεν είχε καταλάβει τι του ζήτησε ο Μαντσίνι. Ο Μαντσίνι φυσικά και δεν τον πίστεψε και ζήτησε απ’ την διοίκηση να τον τιμωρήσει, για δύο εβδομάδες, αφήνοντάς τον εκτός όλων των αγωνιστικών δραστηριοτήτων, λόγω ανυπακοής. Φυσικά και είχε γίνει το δικό του. Τον Οκτώβριο -λόγω νέας ανάρμοστης και αντί-επαγγελματικής συμπεριφοράς- ο Τέβες θα υποστεί και νέα τιμωρία, και κάπου εκεί, ουσιαστικά, η κόντρα θα γιγαντωθεί. Χωρίς να υπάρχει καμία γέφυρα επίλυσης του προβλήματος.

Ο Τέβες θα δει να μην του καταβάλλονται μισθοί τεσσάρων εβδομάδων, ως τιμωρία, και κάπως έτσι θα αφήσει το Νησί για την γενέτειρά του, με σκοπό να προπονείται μόνος του, ώστε να είναι έτοιμος για το νέο σταθμό της καριέρας του. Στον σύγχρονο αθλητισμό άλλωστε κανένας δεν δέχεται να μην πληρωθεί μερικές χιλιάδες κι ας βγάζει εκατομμύρια. Το πιο λογικό, σε εκείνη την φάση, ήταν να αφήσει την Αγγλία. Οι «κακές γλώσσες» βέβαια μιλούσαν -όχι για προπονήσεις αλλά- για νύχτες κραιπάλης, μακριά από κάθε είδους προπόνηση αλλά αυτό δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε σε αυτό εδώ το κείμενο. Είναι άλλωστε ο Τέβες. Αρχές Φεβρουαρίου, με την Σίτι να έχει μείνει αρκετά πίσω στο κυνήγι του τίτλου (ακόμα και 8 βαθμούς), και με τον παίκτη (και την ομάδα) να μην τα βρίσκουν τελικά με Μίλαν και Παρί, που είχαν έρθει σε επαφές για να τον αποκτήσουν, Τέβες, Μαντσίνι και διοίκηση θα δώσουν τα χέρια κι ο Απάτσι θα επιστρέψει στο Μάντσεστερ για το καλό όλων. «Όλοι γνωρίζουν την ποιότητά του» θα δηλώσει ο Μαντσίνι. «Αν είχαμε τον Κάρλος εδώ, όλο αυτό τον καιρό, δεν θα είχαμε χάσει τόσους βαθμούς. Ελπίζω να μας βοηθήσει στο δύσκολο τρίμηνο που έρχεται για να πάρουμε αυτό που αξίζουμε. Τον τίτλο». Η αντεπίθεση ξεκινούσε.

Επιστροφή στο παιχνίδι με την Τσέλσι. Ο Τέβες θα περάσει στη θέση του Νάιτζελ Ντε Γιονγκ στο 66′, και κάπου εκεί θα αρχίσει να αλλάζει εικόνα και το παιχνίδι, υπέρ των «πολιτών». Στο 75′ ο -καλύτερος παίκτης της ομάδας σε εκείνο το παιχνίδι- Πάμπλο Ζαμπαλέτα, θα δει την μπάλα να βρίσκει στο σηκωμένο χέρι του Εσιέν, μετά από δικό του σουτ. Πέναλτι απ’ τον διαιτητή και ελπίδες και πάλι για την Σίτι. Ο Αγουέρο θα στήσει την μπάλα, θα πάρει μια βαθιά ανάσα, και θα ισοφαρίσει, λίγο πριν μπει το τελευταίο -πάντα κρίσιμο- δεκάλεπτο. Στο 85′ επρόκειτο να γίνει η φάση που χάρισε τη νίκη στην Σίτι, στον Νασρί τον τίτλο του ήρωα, και στον Τέβες μια μοναδική «μαγική στιγμή», από αυτές που αλλάζουν τα δεδομένα και την ιστορία κάθε ομάδας. Ο σπουδαίος Αργεντινός έχει βάλει στην πλάτη του τον Κέιχιλ, εντός της περιοχής, και υποδέχεται μια πάσα απ’ τον Γάλλο συμπαίκτη του. Με το που θα κάνει το κοντρόλ, θα δει το αστραπιαίο κόψιμο του Νασρί, στα αριστερά του, που έχει φύγει από την εποπτεία του Λάμπαρντ, και με ένα μαγικό άγγιγμα θα απαιτήσει από την μπάλα να σβήσει ακριβώς στο κατάλληλο σημείο για το δεξί πόδι του συμπαίκτη του.

Ο Γάλλος δεν θα χάσει την ευκαιρία, και με όμορφο πλασέ θα σκοράρει για το 2-1, βάζοντας παράλληλα και τις βάσεις για να αρχίσει η Σίτι να ονειρεύεται και πάλι το πρωτάθλημα, μιας και το -1 έδινε ελπίδες για να ολοκληρωθεί ο μεγάλος καλοκαιρινός στόχος της ομάδας. Πολλοί μπορεί να μην θυμούνται αυτή τη φάση κι αυτό το γκολ αλλά, πιστέψτε με, αυτή ήταν η στιγμή που γύρισε ο διακόπτης για να πατήσει γερά στα πόδια της -και πάλι- η ομάδα του Μαντσίνι και να σταθεί απέναντι σε εκείνη του Σερ Άλεξ. Ο ηγέτης άλλωστε, ήταν πλέον στο σπίτι του, και ο φόβος είχε μεταφερθεί στην απέναντι πλευρά. Στην κόκκινη γωνία της πόλης. Σε μια ομάδα γερασμένη, και βάσει ρόστερ χειρότερη απ’ τη Σίτι, που δεν είχε όμως μάθει να χάνει και δεν ήθελε -με τίποτα- να αφήσει τα σκήπτρα της στη νέα, μεγάλη, αντίπαλό της. Την αντίπαλο που της είχε «κλέψει» τον Τέβες το καλοκαίρι του 2009. Την αντίπαλο που, πλέον, ήταν ολοφάνερο πως είχε στόχο να εξελιχθεί σε αυτό που είναι στις μέρες μας. Στην καλύτερη ομάδα της Αγγλίας. Ένα πρωτάθλημα (απέναντι στην Γιουνάιτεντ) θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσει αυτή η νέα Δυναστεία. Όλοι το ήξεραν. Όλοι το έβλεπαν να έρχεται.

Κάπως έτσι φτάνουμε στο «παιχνίδι – τελικό» του Έτιχαντ, για την 36η αγωνιστική, με τις δύο ομάδες αντιμέτωπες. Ήταν 30 Απριλίου και η ομάδα του Μαντσίνι ήθελε πάση θυσία τη νίκη για να φτάσει την Γιουνάιτεντ στους 83 βαθμούς, μιας και η ισοβαθμία την ευνοούσε αφού είχε πολύ καλύτερη διαφορά τερμάτων. Μια διαφορά που δεν μπορούσε να καλυφτεί, με τίποτα, σε δύο αγωνιστικές για την ομάδα του Σερ Άλεξ. Τα πράγματα ήταν απλά. Με νίκη η Σίτι θα έπαιρνε το πρωτάθλημα. Με ήττα ή ισοπαλία αυτό θα κατέληγε για ακόμα μία φορά στο Όλντ Τράφορντ. Με τον Τέβες βασικό, και σε εκείνο το παιχνίδι, η Σίτι έπαιξε την Γιουνάιτεντ όπως η γάτα το ποντίκι, πριν το οριστικό και μακάβριο τέλος του δεύτερου και έφτασε σε μια εύκολη νίκη χάρις στην κεφαλιά του Κομπανί που έγινε γκολ στις καθυστερήσεις του πρώτου μέρους. Εκείνη τη μέρα η παθητική στάση της ομάδας του Σερ Άλεξ (και ο φόβος που φανέρωσε στο γήπεδο) είχε δείξει σε όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη πως η Σίτι δεν ήταν μια νέα ομάδα γεμάτη μισθοφόρους (όπως πολλοί πίστευαν) αλλά μια νέα δύναμη που είχε φτάσει για να μείνει. Και  όπως όλοι βλέπουμε, μέχρι και σήμερα, έχει μείνει για τα καλά.

Ο Τέβες έφυγε, όπως κι ο Μαντσίνι, αλλά η Σίτι συνέχισε να κατακτά τίτλους. Και με τον Πελεγκρίνι, όπως φυσικά και με τον Πεπ Γκουαρδιόλα. Τον προπονητή που έχει φτιάξει, ίσως, την καλύτερη ομάδα των ημερών μας. Μια ομάδα με φανατικούς φίλους και πολλούς ορκισμένους εχθρούς. Κάτι που συμβαίνει και με τον σπουδαίο Καταλανό προπονητή της. Σήμερα στο Όλντ Τράφορντ, η ομάδα του Πεπ Γκουαρδιόλα αντιμετωπίζει την συμπολίτισσα Γιουνάιτεντ, έχοντας τον τίτλο του φαβορί, σε μια αναμέτρηση κομβικής σημασίας. Όπως εκείνη του 2012. Αν η Σίτι κερδίσει, λογικά, θα κατακτήσει ακόμα ένα πρωτάθλημα. Το δεύτερο συνεχόμενο και το τέταρτο τα τελευταία 8 χρόνια, βάζοντας και τις βάσεις για το πρώτο εγχώριο τρεμπλ στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Αν όχι, τότε η Γιουνάιτεντ, λογικά θα χαρίσει το πρωτάθλημα στην μισητή της αντίπαλο και θα συνεχίσει να μάχεται, ελπίζοντας, για την πρώτη τετράδα. Απ’ την άλλη, η ομάδα του Κλοπ αναζητά αυτό το πρωτάθλημα, απεγνωσμένα, απ’ το μακρινό 1990 και, βάσει της φετινής της εικόνας, το αξίζει όσο και η Σίτι. Προβλέψεις δεν μπορούν να γίνουν όταν μιλάμε για το ντέρμπι του Μάντσεστερ. Η μοναδική πρόβλεψη που μπορεί να γίνει, και πολύ εύκολα μάλιστα, είναι οι συγκινήσεις που έχει να προσφέρει αυτό το παιχνίδι και ο μύθος που πρόκειται να συντηρηθεί, για πολλά χρόνια, απ’ την έκβαση του τελικού αποτελέσματος.