Έχουμε πια πατήσει για τα καλά την 2η εβδομάδα στο Ρολάν Γκαρός και υπάρχουν πλέον ισχυρές ενδείξεις ότι τις επόμενες μέρες, το Τένις θα τύχει μιας ανεπανάληπτης προβολής στη χώρα μας, αφενός με τον διαγραφόμενο ημιτελικό του Στέφανου Τσιτσιπά εναντίον του Τζόκοβιτς και ενόψει του διόλου απίθανου σεναρίου της κορύφωσης του δράματος, με τελικό κόντρα στον Ναδάλ.

Φαίνεται πως ο τρόπος με τον οποίο ήρθε ο πρόωρος αποκλεισμός του Στέφανου Τσιτσιπά από τον Τσόριτς στο Αμερικανικό Οπεν, μπορεί να ήταν πολύ σκληρός, αλλά συνάμα πολύτιμος για τον Στέφανο, ο οποίος δούλεψε πολύ το “mental” σκέλος και τη διαχείριση των συναισθημάτων του και στο Παρίσι, δείχνει περισσότερο συγκεντρωμένος από ποτέ.

Το πιο εντυπωσιακό βέβαια από πλευράς αποδόσεων, είναι που οι μπουκμέικερς στην εξέλιξη της διοργάνωσης, έχρισαν φαβορί τον Τζόκοβιτς, παρά το τρομερό ρεκόρ του Ναδάλ με τις 12 κατακτήσεις στα 15 τελευταία Ρολάν Γκαρός. Το πιθανότερο βέβαια είναι πως αυτό οφείλεται στην εξαιρετικά μεστή, έως βιονική θα έλεγα, παρουσία του στο τερέν, με ενδεικτικό το ότι έχει παραχωρήσει μόλις 25 games στους αντιπάλους του (σε τέσσερα παιχνίδια), ήτοι μόλις 2,08 games ανά σετ.

Μεταξύ του Ναδάλ και του Φέντερερ, ο Νόβακ βρίσκεται σαφώς πιο κοντά στον Φέντερερ, όσον αφορά την τεχνική και την εφευρετικότητα, αλλά ταυτόχρονα είναι εντελώς “ναδαλισμένος” στη νοοτροπία και τη φυσική κατάσταση. Οι Σέρβοι είχαν πάντα περίσσευμα ταλέντου και τεχνικής, αλλά υστερούσαν στο κοντρολάρισμα των συναισθημάτων τους. Γιατί σε ένα άθλημα που δεν έχει σημασία ο τέλειος πόντος, αλλά η ικανότητα να πιάσεις σε κάθε πόντο σταθερή απόδοση, συναισθηματικά ανεπηρέαστος, ο Νόβακ ήταν ο πρώτος Σέρβος που συνδύασε το ταλέντο με αυτή τη μενταλιτέ.

Ο Τσιτσιπάς πάλι, δείχνει να είναι ο πρώτος Έλληνας και Ρώσος που τείνει να συνδυάσει αντίστοιχης εμβέλειας ταλέντο με πίστη και συνέπεια για την κατάκτηση της κορυφής. Στην πραγματικότητα το να φτάσει τουλάχιστον μέχρι τον ημιτελικό θα πρέπει να είναι ο minimum στόχος για τον Στέφανο, δεδομένου του «χωρίς ταβάνι» potential του, ακριβώς γιατί τα συνδυάζει όλα: είναι φυσικό ταλέντο με απαράμιλλη τεχνική και πλαστικότητα που θυμίζει Φέντερερ στις κινήσεις και τα πατήματα του (εδώ ασφαλώς, δεν είναι άμοιρο το Ρωσικό γονίδιο των πρωταθλητών μαμάς/παππού) και παράλληλα έχει νοοτροπία νικητή και λυσσαλέο «ναδαλικό» πείσμα, μαζί με ένα εκρηκτικό μεσογειακό ταπεραμέντο και θεατρικότητα που έχουν από πολύ νωρίς πλαστεί πάνω στις αρχές της ακαδημίας του Μουράτογλου.

Τις περισσότερες φορές οι ειδικοί ξεχνάνε ότι το ρεκόρ του Στέφανου στις μεταξύ τους αναμετρήσεις με τον Τζόκοβιτς είναι 3-3, κάτι που δείχνει ότι αν κάποιος πρέπει να φοβάται, αυτός είναι μάλλον ο 33χρονος Σέρβος, παρά ο φέρελπις αντίπαλος του που θα είναι απαλλαγμένος από κάθε ψυχολογικό βάρος. Και αν αναλογιστούμε πως ο Στέφανος έχει ήδη κερδίσει τον Ναδάλ μέσα στο σπίτι του, στο περσινό τουρνουά της Μαδρίτης, αυτό το εικοσάρι που υπάρχει για την κατάκτηση του τουρνουά, ίσως τελικά να αποδειχθεί πιο εύκολο και από εικοσάρι σε απροειδοποίητο διαγώνισμα στα μαθηματικά…

ΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Όπως τις περισσότερες φορές τα τελευταία χρόνια, το ταμπλό των γυναικών αποδείχθηκε εντελώς απρόβλεπτο, με τις ιδιάζουσες συνθήκες του φετινού τουρνουά να επιτείνουν το φαινόμενο, με πρωτοφανές αποτέλεσμα, οι πέντε από τις εννέα αθλήτριες που συνεχίζουν στο τουρνουά να είναι “unseeded”, δηλαδή εκτός του βασικού ταμπλό των 32 διακεκριμένων. 

Γιατί το τένις είναι κατεξοχήν άθλημα ψυχολογίας και σταθερότητας – δεν έχει σημασία ο τέλειος πόντος, αλλά η ικανότητα να παίζεις κάθε πόντο αξιόπιστα στο μέτρο των δυνατοτήτων σου, χωρίς μεγάλες διακυμάνσεις στην απόδοση σου και χωρίς να επηρεάζεσαι από την κρισιμότητα του. Η σταθερότητα και η ψυχραιμία, είναι πιο σημαντικά από το υπερχειλίζον ταλέντο, χωρίς καλούπι συνέπειας και εγκαρτέρησης.

“Δεν ξέρω τι να πω, δεν έχω λόγια για αυτό το ματς. Είναι από τις χειρότερες ήττες της ζωής μου και θα είναι δύσκολο. Δεν μπορώ να πω συγκεκριμένα αν με δυσκόλεψε κάτι, νομίζω ότι πολύ απλά δεν έκανα αυτό που έπρεπε. Δεν έπαιξα με θάρρος, δεν έπαιξα με ψυχή. Δεν ένιωθα ότι έπαιζα άσχημα, ένιωθα ότι έπαιζα καλά. Νομίζω ότι ήταν ψυχολογικός ο λόγος που έχασα το παιχνίδι, δεν ήταν τενιστικός. Δεν ήταν ότι απλά δεν ένιωθα καλά και απλά δεν μου μπήκαν κάποια χτυπήματα. Ήταν καθαρά θέμα ψυχολογίας. Φοβήθηκα όταν έπρεπε να παίξω λίγο πιο επιθετικά και δεν το έκανα. Σαν να φοβόμουν. Έπαιξα παθητικά. Το ίδιο πράγμα έγινε και στη Νέα Υόρκη έστω και με άλλη αντίπαλο και πρέπει να το βελτιώσω γιατί συνέβη δύο φορές στη σειρά”.

Τα λόγια της Μαρίας Σάκκαρη, μετά την εντελώς αχρείαστη  ήττα της από την μέτρια, αλλά συνεπέστατη ως προς το να παίξει σε κάθε πόντο αυτό ακριβώς που μπορεί, Τρεβιζάν, μας δίνουν το στίγμα της διοργάνωσης και μπούσουλα για όποιον σκέφτεται να ποντάρει σε παιχνίδια του γυναικείου ταμπλό στη συνέχεια του τουρνουά.  

Και ίσως δεν είναι τυχαίο που οι μοναδικές αθλήτριες Top 20 που έχουν «επιβιώσει» μέχρι τα προημιτελικά είναι αυτές που είναι: η Πέτρα Κβίτοβα που ίσως το χώμα να μην είναι η επιφάνεια της, αλλά έχοντας έρθει πριν από τέσσερα μόλις χρόνια φάτσα με το θάνατο (όταν δέχθηκε επίθεση με μαχαίρι στο σπίτι της) και με τους γιατρούς να της δίνουν 10% πιθανότητα να ξαναπαίξει τένις, σιγά μην μασήσει από τις άστατες συνθήκες, το κρύο, τα μπαλάκια, τα πρωτόκολλα Covid-19 κοκ, η σχεδόν πολιτογραφημένη Γαλλίδα πλέον Ελίνα Σβιτόλινα (σύντροφος του αγαπημένου του Γάλλων  Μονφίς) που νοιώθει στο Παρίσι σαν το σπίτι της και η Ρωσικής καταγωγής Σοφία Κενίν που μεγάλωσε σαν «παιδί θαύμα» στις ΗΠΑ, με το τένις μοναδική διέξοδο από πολλές απόψεις. 

H τενίστρια βέβαια που έχει πραγματικά θαμπώσει σε αυτό το Ρολάν Γκαρός, δεν είναι άλλη από την 19χρονη Ίγκα Σβίατεκ, που με το επιθετικό και γεμάτο ποικιλία παιχνίδι της στην αγαπημένη της επιφάνεια, διέλυσε κυριολεκτικά τη Χάλεπ και έχει εξασφαλισμένη μια θέση στα ημιτελικά. Εντούτοις, το να θεωρείται πλέον σαν πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του τουρνουά και στοιχήματα τύπου «να κερδίσει το τουρνουά χωρίς να χάσει σετ», φαντάζουν κομματάκι υπερβολικά.  Και θα σημείωνα ότι από όλα τα κορίτσια που συνεχίζουν, η νικήτρια της αναμέτρησης Τζαμπέρ-Κόλινς, θα έχει μεγάλη τύχη να αποδειχθεί το πραγματικό “dark horse” της διοργάνωσης, τουλάχιστον πολύ μεγαλύτερη από τις εκτιμήσεις των μπουκμέικερς.