13 Δεκεμβρίου 1981. Ο στρατηγός και πρωθυπουργός της Πολωνίας Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι εμφανίζεται στην κρατική τηλεόραση της χώρας. Ο Γιαρουζέλσκι είχε ανέλθει στην εξουσία μερικούς μήνες πιο πριν, όταν ο προκάτοχός του αντικαταστάθηκε με συνοπτικές διαδικασίες γιατί ηχογραφήθηκε από την KGB να ασκεί κριτική στη Σοβιετική Ένωση. Η χώρα βρίσκεται σε βαθιά ύφεση. Ο κόσμος που αντιμετώπιζε δυσκολίες, καθώς βασικά αγαθά δίνονταν με δελτίο, είχε συσπειρωθεί σε μεγάλο βαθμό πίσω από την Solidarność (Σολιντάρνοστς), το κίνημα της Αλληλεγγύης του Λεχ Βαλέσα, ιστορικού ηγέτη του πρώτου συνδικάτου εργατών σε κομμουνιστική χώρα που δεν βρισκόταν υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης. Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις σε πολλά μέρη της Πολωνίας συσπείρωναν τον κόσμο και ανησυχούσαν το καθεστώς.
Κάπως έτσι, εκείνη τη μέρα του Δεκεμβρίου, ο Γιαρουζέλσκι εμφανίστηκε στις κάμερες με τη στολή του γεμάτη παράσημα, αλλά χωρίς το κλασικό σκούρο γυαλί του (γυαλί που δεν ήταν στυλιστική επιλογή, αλλά το φορούσε εξαιτίας της φωτοκερατίτιδας, της τύφλωσης από το χιόνι, από την περίοδο που ήταν αιχμάλωτος σε στρατόπεδο εργασίας στη μαγευτική Σιβηρία, κόβοντας δέντρα μέσα σε χιονισμένα τοπία). Ο Γιαρουζέλσκι μέσω τηλεόρασης κήρυξε στρατιωτικό νόμο επικαλούμενος πληροφορίες ότι η Αλληλεγγύη ετοιμαζόταν να πραγματοποιήσει πραξικόπημα στη χώρα. Η χώρα μπήκε υπό καθεστώς στρατιωτικής χούντας με όνομα Στρατιωτικό Συμβούλιο Εθνικής Σωτηρίας και οι περιπολίες στον δρόμο, οι παρακολουθήσεις και ο φόβος κυριαρχούσαν. Πολλοί αντιφρονούντες και ακτιβιστές βρέθηκαν στις φυλακές.
Λίγους μήνες πριν ξεκινήσει ο στρατιωτικός νόμος, η εθνική ομάδα της χώρας είχε κερδίσει και μαθηματικά την πρόκρισή της για το Μουντιάλ του 1982 στην Ισπανία. Βρισκόταν στον 7ο όμιλο, μαζί με Ανατολική Γερμανία και Μάλτα και τελείωσε τους αγώνες με 4 νίκες στα 4 παιχνίδια και συνολικά γκολ 12-2. Η Πολωνία είχε τότε μια εξαιρετική ομάδα που έπαιζε πολύ καλό ποδόσφαιρο. Μπορεί αρκετός κόσμος να το έχει ξεχάσει ή να μην το γνωρίζει, ήταν όμως η χώρα που στο Μουντιάλ του 1974 κέρδισε Αργεντινή και Ιταλία τερματίζοντας πρώτη στον όμιλό της και στη συνέχεια, στη 2η φάση, κέρδισε Σουηδία-Γιουγκοσλαβία και λύγισε τελικά στο 76′ από το γκολ του Γκερντ Μίλερ χάνοντας το εισιτήριο για τον τελικό. Η Πολωνία έπαιξε στον μικρό τελικό, κέρδισε τη Βραζιλία και κατέκτησε την 3η θέση στον κόσμο.
Στο Μουντιάλ του 1978 και πάλι βγήκε πρώτη στον όμιλό της, βάζοντας από κάτω την παγκόσμια πρωταθλήτρια Δυτική Γερμανία. Αποκλείστηκε στη συνέχεια στη 2η φάση, σε έναν όμιλο που οι γηπεδούχοι Αργεντινοί και οι γείτονες Βραζιλιάνοι την κέρδισαν. Η ποιότητα στην Πολωνία ήταν μεγάλη και παρότι είχαν περάσει 10 χρόνια από το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972, η εθνική συνδύαζε νέους ταλαντούχους παίκτες με μπαρουτοκαπνισμένες παλιοσειρές. Παίκτες που εκτός από ποδοσφαιρικό ταλέντο, είχαν και έντονες προσωπικότητες, είχαν δημιουργήσει μια παρέα και δεν φοβόντουσαν να τα βάλουν με οποιονδήποτε έμπαινε ανάμεσά τους.
Αυτό φάνηκε και στο περιβόητο “Σκάνδαλο του Οκέτσιε”, το 1980. Το πρωτάθλημα είχε διακοπεί για τον χειμώνα και η εθνική έπαιζε για τα προκριματικά του Μουντιάλ με τη Μάλτα. Θα έκανε κάτι σαν μίνι προετοιμασία, ταξιδεύοντας αρχικά στην Ιταλία. Ήταν μια ευκαιρία για τους παίκτες της Πολωνίας να ξεσκάσουν, να βγουν από τη χώρα τους και να ζήσουν την ελευθερία τους. Λόγω των σπουδαίων εμφανίσεων της εθνικής, υπήρχαν ένα σωρό προτάσεις για τους παίκτες της από ομάδες του εξωτερικού. Η κυβέρνηση όμως απαγόρευε σε οποιονδήποτε παίκτη κάτω των 30 να φύγει από τη χώρα, εκτός αν του έδινε ειδική άδεια, περιορίζοντας έτσι τη δυνατότητά τους να παίξουν στο εξωτερικό και να κερδίσουν χρήματα και αναγνώριση. Η συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών αγωνιζόταν στους συλλόγους της χώρας και δεν είχε συχνά την ευκαιρία να δει νέα μέρη. Η ομάδα μαζεύτηκε σε ξενοδοχείο της Βαρσοβίας και ο βοηθός προπονητή ήταν υπεύθυνος για την… τήρηση της τάξης, καθώς ο προπονητής παρέμεινε στο διαμέρισμά του. Αρκετοί από τους παίκτες, σαν παιδάκια λίγο πριν την 5ημερη, βγήκαν έξω και ο τερματοφύλακας Μλίναρτσικ πήγε στο διάσημο εστιατόριο Άντρια και άρχισε να τα πίνει.
Ζμούντα, Τερλέτσκι και Μπόνιεκ
Το επόμενο πρωί, ο Μλίναρτσικ ήταν σε κατάσταση Άγγλου τουρίστα στο Φαληράκι και ο έξαλλος βοηθός Μπλάουτ έδωσε εντολή να μην ακολουθήσει την ομάδα στο αεροδρόμιο Οκέτσιε. Οι φίλοι του αντιδρούν, ανάμεσά τους κι ο Στάνισλαβ Τερλέτσκι. Ο Τερλέτσκι ήταν μία έντονη προσωπικότητα, ένας επαναστάτης μέσα στην εθνική. Παιδί καθηγητών πανεπιστημίου, είχε σπουδάσει κι ο ίδιος Ιστορία, διάβαζε εφημερίδες και περιοδικά, αγαπούσε τον δυτικό κόσμο και ήταν γνωστός επικριτής του καθεστώτος. Ο Τερλέτσκι είχε τιμωρηθεί πολλές φορές από την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της χώρας για διάφορα παραπτώματα, με σημαντικότερο την προσπάθεια δημιουργίας σωματείου ποδοσφαιριστών. Προσπάθεια που το καθεστώς ξέκοψε αμέσως και κυνήγησε όσους την ξεκίνησαν. Ο Τερλέτσκι όμως ήταν και καλός ποδοσφαιριστής, μετά τις τιμωρίες επέστρεφε στην εθνική.
Μαζί με τον νέο σταρ της χώρας, τον σπουδαίο Μπόνιεκ, τον αρχηγό Ζμούντα και τον Σμόλαρεκ, υπερασπίστηκαν τον Μλίναρτσικ. Ο Μπλάουτ ήταν ανένδοτος και τότε ο Τερλέτσκι πήρε το αυτοκίνητό του, έβαλε μέσα τον, σε κατάσταση χανγκόβερ, τερματοφύλακα και τον πήγε ο ίδιος στο αεροδρόμιο. Εκεί, οι παίκτες πίεσαν τον προπονητή Κουλέζα να τον πάρει μαζί. Ο προπονητής λύγισε και συναίνεσε. Για κακή τύχη όλων όμως, παρόντες ήταν και οι απεσταλμένοι δημοσιογράφοι μαζί με κάμερες. Δημοσιογράφοι που φυσικά σκοπό είχαν να ενημερώνουν για τα πάντα τις αρχές. Η αποστολή ταξίδεψε στη Ρώμη, αλλά στην Πολωνία ξέσπασε σκάνδαλο για την κατάσταση του Μλίναρτσικ και για την ανταρσία των ποδοσφαιριστών. Την ίδια στιγμή, οι παίκτες οργανώνουν συνάντηση με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον 2ο που είναι Πολωνός και του χαρίζουν μία μπάλα και άλλα ενθύμια. Αυτό δεν αρέσει καθόλου στις αρχές και επιβαρύνει την κατάσταση, μια που ο Πάπας στηρίζει ενεργά την Αλληλεγγύη.
Ο πρόεδρός της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας Μάριαν Ρίμπα καταφτάνει άρον άρον. Εκτός από… ποδοσφαιράνθρωπος, τα χόμπι του ήταν να είναι ένας ιδιαίτερα σκληρός στρατηγός που έστελνε με μεγάλη ευκολία κόσμο στη φυλακή. Η “συμμορία των 4” δεν μπορούσε να γλιτώσει την καμπάνα, αλλά δεν φαινόταν να νοιάζεται κιόλας. Ο στρατηγός Ρίμπα τούς στέλνει κατευθείαν πίσω στην Πολωνία. Εκεί στήνεται μια… εξεταστική επιτροπή και οι παίκτες καταθέτουν μπροστά στις κάμερες και τα μικρόφωνα σαν να είναι το Γουότεργκέιτ. Ο αέρας των ποδοσφαιριστών πρέπει να κοπεί μαχαίρι για να μην παίρνει ιδέες και ο λαός. Μπόνιεκ και Τερλέτσκι τιμωρούνται με έναν χρόνο αποκλεισμό, Ζμούντα και Μλίναρτσικ με οκτώ μήνες και ο Σμόλαρεκ με δύο. Όλοι θα επιστρέψουν στην εθνική και θα είναι στο Μουντιάλ δύο χρόνια αργότερα, εκτός από τον Τερλέτσκι που θα κλείσει άδοξα την καριέρα του στην εθνική με 29 αγώνες και 7 γκολ. Η τιμωρία σημαίνει ότι δεν θα πληρώνεται και από την ομάδα του. Θα αντιμετωπίσει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, θα αναγκαστεί να γίνει και γυμναστής. Δεν πτοείται όμως, θα υποστηρίξει ενεργά τους φοιτητές στις διαδηλώσεις τους το 1981 (μεταφέροντάς τους φαγητό στο πανεπιστήμιο του Λοτζ) και αργότερα θα καταφύγει στις Η.Π.Α. Μαζί με τους παίκτες, την πληρώνει κι ο προπονητής που παραιτείται για λόγους ευθιξίας, μετά τις τιμωρίες των παικτών. Αναλαμβάνει ο Άντονι Πιέτσνιτσεκ που οδηγεί, όπως είδαμε, με επιτυχία την ομάδα στα προκριματικά του Μουντιάλ.
Η Πολωνία προετοιμάζεται για τα γήπεδα της Ισπανίας με αρκετά εμπόδια. Φιλικά ακυρώνονται, καθώς δυτικές εθνικές ομάδες αρνούνται να παίξουν μαζί της εξαιτίας του στρατιωτικού νόμου. Η κυβέρνηση προσπαθεί να κλείσει φιλικό με την Σοβιετική Ένωση, αλλά φοβάται τις αντιδράσεις του κόσμου και δεν το κάνει. Η προετοιμασία γίνεται σε ένα χιονισμένο προπονητικό κέντρο κοντά στα σύνορα. Η ομάδα πρέπει να δίνει αναφορά για τις καθημερινές μετακινήσεις της με τα πόδια στο γήπεδο για να μην φάει καμιά σφαίρα από τους συνοριοφύλακες, θυμάται ο Πιέτσνιτσεκ. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι ποδοσφαιριστές συσπειρώνονται και προπονούνται για πολύ καιρό μαζί, σαν να είναι σύλλογος. Η προετοιμασία για το Μουντιάλ είναι εξαιρετική. Ταξιδεύουν στην Ισπανία μαζί με έναν συρφετό δημοσιογράφων και παρατρεχάμενων, κυρίως συνταγματαρχών που είναι εκεί για την «ασφάλεια της ομάδας», αλλά επί της ουσίας προσέχουν μην κάνει κάποιος δηλώσεις υπέρ της Αλληλεγγύης. Yπάρχουν τύποι με φόρμες της Πολωνίας που δεν είναι φροντιστές ή φυσιοθεραπευτές, κρατούν απλώς σημειώσεις. Όχι για τα συστήματα, αλλά για τη συμπεριφορά των παικτών. «Έκαναν παράπονα για μένα, ότι είναι ανεξέλεγκτος, ότι δεν είμαι κάποιος πρόθυμος να κάνω το καθήκον μου», θυμάται ο Μπόνιεκ. Η αποστολή που θυμίζει σε αριθμό ατόμων την Ελλάδα στο Μουντιάλ 1994 προκαλεί εσωτερικές έριδες στη χώρα. Κάποια στελέχη λένε ότι αποτελεί πρόκληση να κάνουν τόσα άτομα ταξιδάκι στην Ισπανία, όσο ο λαός υποφέρει. Οι φίλαθλοι στη χώρα βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό σε ένα δίλημμα. Από τη μία γνωρίζουν ότι, όπως συχνά συμβαίνει, μία πιθανή επιτυχία θα γίνει θέμα εκμετάλλευσης από το καθεστώς. Από την άλλη, νιώθουν ότι μπορούν να πάρουν μία χαρά μέσα στη μαυρίλα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είδαν ματς, άλλοι που πανηγύριζαν σε κάθε στιγμή και κάποιοι που χαίρονταν και ένιωθαν τύψεις που το έκαναν.
Η Πολωνία ξεκινά το Μουντιάλ με ένα 0-0 με την Ιταλία, σίγουρα θετικό αποτέλεσμα. Συνεχίζει όμως με δεύτερο 0-0 με αντίπαλο το Καμερούν και η γκρίνια αρχίζει. Οι παίκτες δεν πτοούνται, υπάρχει ομοψυχία, δεν υπάρχουν εγωισμοί. Τα απογεύματα χαλαρώνουν. Κάποιοι στην πισίνα, άλλοι πάνε για γκολφ ή πινγκ πονγκ. Τσιγαράκι και αν μπορούν κανένα ποτάκι. Ο Λάτο κι ο Σζάρμαχ πηγαίνουν για ψάρεμα. Ο κόουτς κάνει εσωτερικές αλλαγές, ο Μπόνιεκ παίζει πιο ψηλά και στο τρίτο ματς η Πολωνία διαλύει το Περού με 5-1 και προκρίνεται πανηγυρικά στη 2η φάση. Ο Μπόνιεκ θα λάμψει στο πρώτο παιχνίδι. Θα κάνει χατ τρικ με το Βέλγιο και αυτό το 3-0 θα αποτελέσει κλειδί για τη συνέχεια. Η Ε.Σ.Σ.Δ. θα κερδίσει με 1-0 το Βέλγιο και έτσι στο τελευταίο ματς, η Πολωνία έχοντας καλύτερη διαφορά τερμάτων χρειάζεται έστω μία ισοπαλία για να περάσει στον ημιτελικό. Το ματς αποκτά φυσικά ακόμα μεγαλύτερη σημασία εξαιτίας της σοβιετικής επιρροής στην Πολωνία. Δεν είναι απλώς ένα ματς ποδοσφαίρου.
Στα γήπεδα της Ισπανίας υπάρχει κόσμος που στηρίζει και παράλληλα διαδηλώνει. Όσο η Πολωνία παίζει στη Μαδρίτη, η αστυνομία είναι πιο αυστηρή. Στα ματς με το Βέλγιο και την Ε.Σ.Σ.Δ. όμως στη Βαρκελώνη τα μέτρα είναι πιο χαλαρά και Πολωνοί ακτιβιστές αναλαμβάνουν δράση με πανό, σημαίες και συνθήματα. Το παιχνίδι με την Ε.Σ.Σ.Δ. είναι η στιγμή που πολύς κόσμος περιμένει για να ακουστεί η φωνή του. Άνθρωποι της Αλληλεγγύης, όπως ο Πασκάλ Γκρτσκόβιακ, παίρνουν συμβουλές από τους ανθρώπους της γερμανικής τηλεόρασης για το πού να τοποθετήσουν τα πανό ώστε να τα πιάσουν οι κάμερες και να τα δει όλο και περισσότερος κόσμος.
Πίσω στην Πολωνία, η κρατική τηλεόραση TVP βαράει διπλοβάρδιες. Αρχικά, διακόπτει τη μετάδοση και στη συνέχεια μεταδίδει το ματς με μικρή καθυστέρηση 2-3 λεπτών, ώστε κάποιος μάγος του μοντάζ να αντικαθιστά τους Πολωνούς οπαδούς και τα πανό με άλλες εικόνες. Αντί για τα ερυθρόλευκα, βλέπουμε για παράδειγμα Βραζιλιάνους και Γερμανούς οπαδούς και σκηνές από την τελετή έναρξης. Τα πανό που εμφανίζονται με το όνομα της Αλληλεγγύης κόβονται στο μοντάζ, αλλά στο παιχνίδι με τη Σοβιετική Ένωση είναι αδύνατο ακόμα κι ο πιο καλός μοντέρ να τα κρύψει όλα. Ο πρέσβης της Ε.Σ.Σ.Δ. διαμαρτύρεται έντονα, στο 2ο ημίχρονο η αστυνομία αναγκάζεται να κατεβάσει το πανό. Ένας από τους ακτιβιστές ζητάει τη βοήθεια του κόσμου και κάπως έτσι οι ντόπιοι, με τα χρόνια του Φράνκο να είναι νωπά στη Βαρκελώνη, συμπάσχουν και αρχίζουν να φωνάζουν «Πολωνία-Αλληλεγγύη», ενώ ο Γκρτσκόβιακ καταλήγει στο τμήμα. Οι Πολωνοί παίκτες, όπως λένε οι ίδιοι, παίρνουν ακόμα περισσότερη δύναμη από τις φωνές και αντέχουν μέχρι το τέλος. Το παιχνίδι λήγει 0-0. Η ισοπαλία σημαίνει πρόκριση και πανηγυρίζεται σαν νίκη, ειδικά επειδή είναι με τον συγκεκριμένο αντίπαλο.
Ο Μπόνιεκ εμφανίζεται στο στούντιο με φανέλα CCCP που έχει πάρει από κάποιον αντίπαλο. Στους περισσότερους μοιάζει κάτι σαν λάφυρο νίκης, η υπενθύμιση σε έναν λαό που βρίσκεται υπό στρατιωτικό νόμο, ότι η Πολωνία κατάφερε να ξεπεράσει τους Σοβιετικούς. «Δεν υπήρχε κάτι παραπάνω, ένιωθα μόνο χαρά. Σεβόμουν τους Σοβιετικούς ποδοσφαιριστές, ζούσαν σε μια κατάσταση παρόμοια με τη δική μας», θα πει χρόνια μετά σε ντοκιμαντέρ. Η πολωνική τηλεόραση βγάζει βιντεάκι «Ασκήσεις που μπορείτε να κάνετε από την πολυθρόνα σας» με ασκήσεις γυμναστικής για όσους περνούν πολλές ώρες στην τηλεόραση βλέποντας το Μουντιάλ.
Ο κόσμος ανυπομονεί για τον μεγάλο ημιτελικό με την Ιταλία. Στην Πολωνία, η κυβέρνηση ετοιμάζει την υποδοχή των παικτών, αλλά δεν αρκεί η είσοδος στην 4αδα, ανάλογα με τη θέση θα αλλάξουν και το πανηγύρι: «Το χρονοδιάγραμμα των προγραμματισμένων εορτασμών θα προετοιμαστεί με την απαραίτητη αυτοσυγκράτηση και μετά την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων του Μουντιάλ Ισπανίας 1982 και του αθλητικού αποτελέσματος που επιτεύχθηκε» αναφέρει το εντελώς ξύλινο εσωτερικό σημείωμα στις 5 Ιουλίου 1982. Αν η Πολωνία αποκλειόταν στα ημιτελικά η υποδοχή θα γινόταν στην Ακαδημία Φυσικής Αγωγής της Βαρσοβίας ή σε κάποιο ξενοδοχείο. Αν η ομάδα κατακτούσε τις θέσεις από 1 ως 3 όλοι θα έπαιρναν παράσημα, παρουσία του Στρατηγού Γιαρουζέλσκι. Σε περίπτωση 4ης θέσης μόνο ο προπονητής.
Δυστυχώς το ματς με την ΕΣΣΔ έφερε μία απώλεια. Ο Μπόνιεκ δέχτηκε τη δεύτερη κίτρινη στο τουρνουά και έμεινε εκτός του ημιτελικού με την Ιταλία. Θα άλλαζε κάτι; Κανείς δεν ξέρει. Οι Ιταλοί ήταν μια εξαιρετική ομάδα, αλλά η Πολωνία τα είχε καταφέρει και άλλες φορές με μεγάλους αντιπάλους. Η ιστορία γράφει Ιταλία-Πολωνία 2-0 με δύο γκολ του Πάολο Ρόσι και τον Μπόνιεκ να βρίσκεται στις εξέδρες φορώντας ένα μπλουζάκι με χρωματιστές οριζόντιες ρίγες, ανήμπορο να βοηθήσει. Τα παιδιά του Πιέτσνιτσεκ όμως έχουν μία ακόμα παράσταση. Οι συνθήκες είναι ιδανικές. Οι Γάλλοι μετά την τιτανομαχία του ημιτελικού με τους Γερμανούς, έρχονται άδειοι από δυνάμεις και συναισθήματα και με αρκετές αλλαγές. Θα το παλέψουν αλλά θα δεχτούν τρία γκολ μέσα σε περίπου έξι αγωνιστικά λεπτά. Τελικό σκορ: Πολωνία-Γαλλία 3-2. Η Πολωνία είναι και πάλι τρίτη στον κόσμο. Μια μεγάλη επιτυχία. Αυτή τη φορά όμως σε πολύ ζοφερές συνθήκες για τη χώρα.
Οι Πολωνοί ποδοσφαιριστές γυρίζουν πίσω και ο κόσμος που περιμένει να τους υποδεχτεί, αναγκάζεται να περιμένει πολλές ώρες. Ένα πρόβλημα στο πρώτο αεροπλάνο οδηγεί σε αναγκαστική προσγείωση στη Μαδρίτη και αλλαγή αεροσκάφους. Τελικά, η ομάδα φτάνει στη μέση της νύχτας. Οι παίκτες αποθεώνονται, δέχονται τις τιμές, πανηγυρίζουν. Συναντούν ξανά τις οικογένειές τους και διασκεδάζουν μέχρι πρωίας. Το γλέντι λήγει μόλις μισή ώρα πριν τους δεχτούν τα κομματικά στελέχη και αρκετοί παίκτες είναι σουρωμένοι. Τα στελέχη φοβούνται τι θα κάνουν τα “ατίθασα παιδιά που δεν δέχονται εντολές”, ειδικά τώρα που ο κόσμος τα λατρεύει και έχουν καταναλώσει άφθονο αλκοόλ. Τελικά δεν θα γίνει τίποτα. Αρκετοί από τους ποδοσφαιριστές έχουν ήδη συμφωνήσει με ξένες ομάδες και θέλουν να τους επιτραπεί να φύγουν, δεν ρισκάρουν να χάσουν το διαβατήριό τους. Θα δείξουν καλή διαγωγή. Το κυβερνητικό σόου λαμβάνει χώρα χωρίς προβλήματα. Είναι η τελευταία σπουδαία στιγμή της Πολωνίας σε μεγάλη διοργάνωση, αλλά κυρίως ένα γεγονός που έδωσε δύναμη στον λαό της χώρας.