Ακριβώς πριν ένα χρόνο, ο Στέφανος Τσιτσιπάς, επικράτησε με 2-0 σετ (6-3, 6-3) του Ρώσο Αντρέι Ρούμπλεφ στον τελικό του Μόντε Κάρλο Masters κι έγινε ο πρώτος Έλληνας τενίστας που πέτυχε να κατακτήσει τίτλο Masters. Μετά από μία σχετικά τρικυμιώδη χρονιά, εντός και εκτός των κορτ, ο Στέφανος μοιάζει πλέον έτοιμος στο αγαπημένο του Πριγκηπάτο, να επαναλάβει το περσινό του περίφημο κατόρθωμα.
Το τουρνουά ATP Masters 1000 του ειδυλλιακού Μόντε Κάρλο, στις χλιδάτες εγκαταστάσεις του Πριγκηπάτου και με το βλέμμα όταν παρακολουθείς τους αγώνες να χάνεται παράλληλα μπροστά στο απέραντο γαλάζιο της Μεσογείου, είναι αυτό που ανοίγει τη χωμάτινη σεζόν του Τένις και μετά τα γκραν σλαμ ήταν ανέκαθεν ένα από τα τουρνουά με το μεγαλύτερο πρεστίζ, συνδυάζοντας το τένις με την αίγλη ενός κοσμικού γεγονότος.
Από τα αγαπημένα τουρνουά του Μπιον Μποργκ (ο οποίος το κατέκτησε τρεις φορές), μέχρι τις 8 συνεχόμενες (και συνολικά 11) κατακτήσεις του Ράφα Ναδάλ, πριν του σπάσει τη μονοκρατορία ο Τζόκοβιτς, πρόσφερε πάντα μεγάλες συγκινήσεις και προσέλκυε ένα ιδιαίτερα εκδηλωτικό κοινό, που σε κάθε ευκαιρία εκδηλώνει το μεσογειακό ταπεραμέντο του, παρασύροντας τους παίκτες στην πιο θεαματική εκδοχή του εαυτού τους, πέρα από τα όρια και τις νόρμες τους.
Το χώμα έχει τη δική του ιστορία
Η χωμάτινη σεζόν έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες και κανόνες και για τους πιο “σκληροπυρηνικούς” λάτρεις του αθλήματος, είναι η μόνη επιφάνεια που αξίζει να παίζεται το παιχνίδι, καθώς είναι η μόνη που αποδίδει πραγματική δικαιοσύνη και επιβραβεύει τα αυθεντικά ταλέντα.
Γιατί ενώ στις σκληρές επιφάνειες (και ακόμη περισσότερο στο γκαζόν) ουσιαστικά αρκεί να έχεις πολύ δυνατό σερβίς και άριστη φυσική κατάσταση για να διακριθείς, στο χώμα δεν φτάνουν επουδενί μόνον αυτά. Το χώμα απαιτεί υψηλή τεχνική, ποικιλία χτυπημάτων και μεγαλύτερη οξυδέρκεια για να πετύχεις το βέλτιστο χτύπημα, ενώ εξίσου σημαντικό ρόλο παίζει και το “footwork”, η ικανότητα δηλαδή να γλιστράς (σχεδόν σαν σκιέρ) στο χώμα, ώστε να πετυχαίνεις τα χτυπήματα σου στο βέλτιστο τάιμινγκ.
Όπως και να λέγεσαι, όσο καλό σερβίς και εάν έχεις, όσα χιλιόμετρα κι αν έχεις τρέξει ή όσα βάρη κι αν έχεις σηκώσει, ώστε να φεύγει το μπαλάκι από τη ρακέτα σου με 180 χιλιόμετρα στην ώρα, αν δεν ξέρεις καλά τα βασικά, να βάζεις φάλτσα, να εκτελείς άρτια “drop shots” και να διαβάζεις το παιχνίδι του αντιπάλου, θα χάσεις χωρίς να το καταλάβεις από θεωρητικά κατώτερους αντιπάλους.
Μια επική ανατροπή
Το χώμα λοιπόν με τις ιδιαιτερότητες και τις αυξημένες απαιτήσεις του σε τεχνική και φυσικό ταλέντο, δεν θα μπορούσε παρά να είναι η ιδανική επιφάνεια του Τσιτσιπά. Γιατί από αμιγώς τενιστικής άποψης, το φυσικό ταλέντο του Στέφανου δεν έχει όρια, η τεχνική του είναι τόσο υψηλή που είναι θέμα χρόνου να κατακτήσει το Ρολάν Γκαρός (όπως εξάλλου σχεδόν συνέβη πέρυσι όταν στον τελικό προηγήθηκε με 2-0 επί του Τζόκοβιτς).
Όσο όμως ο Στέφανος, συνεχίζει να προσελκύει τα φώτα της δημοσιότητας για τους λάθος λόγους (με αμφιλεγόμενες δηλώσεις, όπως π.χ. πρόσφατα σχετικά με το ότι θα έπρεπε τα έπαθλα των γυναικών να είναι χαμηλότερης αξίας) και όχι για τα επιτεύγματα του στο τερέν, θα ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να βιώνει πρόωρους και αδόκητους αποκλεισμούς και να αναρωτιέται γιατί εντέλει αδυνατεί να ξεδιπλώσει στο έπακρο όλες τις πτυχές του απίθανου ταλέντου του.
Κάτι που λίγο έλειψε να συμβεί και χθες το βράδυ και να βιώσει έναν απίθανο αποκλεισμό στον προημιτελικό απέναντι στον εμφανώς λιγότερο προικισμένο, αλλά αδυσώπητα πεισματάρη Σβάρτσμαν. Γιατί σε ένα παιχνίδι που σχεδόν για δύο σετ, έμοιαζε με υγιεινός περίπατος και ο Στέφανος προηγούνταν με 5-2 στο δεύτερο σετ, έχοντας ήδη “καθαρίσει” με 6-2 το πρώτο, κυριαρχώντας σχεδόν ολοκληρωτικά στο κορτ, ξαφνικά χαλάρωσε ανεπίτρεπτα και αναλώθηκε σε βιαστικές επιλογές που έφεραν τα πάνω κάτω.
Έτσι, όχι μόνο (για μία ακόμη φορά) κατάφερε να χάσει ένα δικό του σετ με 6-7 στο τάι μπρέικ, αλλά βρέθηκε να χάνει με 0-4 και στο τελευταίο καθοριστικό σετ και με τον Σβάρτσμαν να σερβίρει για το 0-5!! Εκεί κάπου όμως, σαν να ξαναβρήκε το σφυγμό του και να απέδωσε καρπούς η πολύ δουλειά που έχει κάνει σε “μένταλ” επίπεδο τον τελευταίο κυρίως χρόνο.
Κράτησε την ψυχραιμία του, δεν κατέφυγε σε κανένα από τα γνωστά του ξεσπάσματα (ούτε καν λεκτικά, θαρρείς και αυτολογοκρίθηκε) και έπαιξε κάθε πόντο αυτοτελώς και συναισθηματικά αποσυνδεδεμένο από τον προηγούμενο (ή τον επόμενο). Πέτυχε δυο, τρεις εκπληκτικούς πόντους, πραγματικά για highlights της χρονιάς, τους οποίους επίσης σχεδόν δεν πανηγύρισε καν και στο τέλος απλά κέρδισε και ας λένε οι πηχυαίοι τίτλοι στα site και τις εφημερίδες ότι έφτασε σε μια επική ανατροπή!
Πρόωρος Τελικός
Το άκρως θετικό λοιπόν είναι, ότι μετά το τελευταίο ατόπημα του στο Μαϊάμι, ο Στέφανος δείχνει και πάλι πλήρως συγκεντρωμένος στα τεκταινόμενα στο τερέν και στο πως θα καταθέσει στο γήπεδο την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Στην πραγματικότητα, η αποψινή του αναμέτρηση (περίπου στις πέντε το απόγευμα) κόντρα στον Αλεξάντερ Ζβέρεφ, είναι και ο πρόωρος τελικός του τουρνουά του Μόντε Κάρλο, καθώς θεωρείται δεδομένο (όπως αποτυπώνεται και στις αποδόσεις για την κατάκτηση του τουρνουά), ότι ο νικητής του επικείμενου ημιτελικού, θα είναι και το μεγάλο φαβορί του αυριανού τελικού.
Maestro