Περίπου 1,2 δισεκατομμύρια Ευρώ άλλαξαν χέρια το καλοκαίρι που μας πέρασε για μεταγραφές παικτών στην Πρέμιερ Λιγκ. Σάντσο, Λουκάκου και Κριστιάνο Ρονάλντο, μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα που επέστρεψαν στην Αγγλία, αλλά και πολλές μετακινήσεις εντός νησιού. Κι όμως, παίκτης του μήνα για τον Αύγουστο δεν αναδείχθηκε κάποιος σούπερ σταρ, ούτε αναδείχθηκε κάποιος ποδοσφαιριστής από τους συλλόγους που μονοπωλούν τους τίτλους τα τελευταία χρόνια. Ήταν ένας ποδοσφαιριστής της Γουέστ Χαμ. Όχι όμως κάποιος από αυτούς για τους οποίους η ομάδα του Λονδίνου δαπάνησε πάνω από 70 εκατομμύρια. Αλλά ο καλός στρατιώτης Μιχαήλ Αντόνιο, όνομα που θυμίζει Ρωμαίο λεγεωνάριο.
Στα 31 του, ο Αντόνιο έκανε το καλύτερο ξεκίνημα της καριέρας του, μιας καριέρας γεμάτης προσπάθεια που τον έχει φέρει να αγωνίζεται επί μια εξαετία πλέον στα Σφυριά και να είναι ένας από τους πιο αγαπητούς παίκτες. Όχι τυχαίο. Στις 23 του Αυγούστου έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου στην Πρέμιερ Λιγκ. Σκόραρε απέναντι στη Λέστερ, σε μια πολύ μεγάλη νίκη για την ομάδα του, και πανηγύρισε με έναν ωραίο τρόπο, σηκώνοντας στον αέρα τον χαρτονένιο ομοίωμά του, ανάμεσα στις φούσκες που αιωρούνταν στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου. Ο Αντόνιο ξεπέρασε τα 47 γκολ του Πάολο ντι Κάνιο και σκοράροντας δυο φορές, έφτασε τα 49, μια ιδιαίτερη σημαντική επιτυχία.
«Ήθελα να κάνω τη σκηνή από το Dirty Dancing, να τρέξω σαν την Baby και να με σηκώσουν στον αέρα. Αλλά, 94 κιλά; Ποιος να με σηκώσει; Αντί να βρω κάποιον να με σηκώσει, αποφάσισα να σηκώσω εγώ τον εαυτό μου για να γίνω η Baby.»
Η ποδοσφαιρική του πορεία δεν ήταν εύκολη. Γεννημένος στο Λονδίνο από Τζαμαϊκανούς γονείς, δοκιμάστηκε στα 14 του στην Τότεναμ και οι άνθρωποι του συλλόγου τον ήθελαν στην ομάδα. Συνάντησαν όμως τις αντιρρήσεις της κυρίας Σίσλιν, της μαμάς που ήθελε ο κανακάρης της να μορφωθεί και όχι να κλωτσάει ένα τόπι. «Αν την μισούσα τότε; Δεν φαντάζεσαι. Έκλαιγα συνέχεια», θυμάται ο Αντόνιο. Το πρόβλημα ήταν το καθημερινό ταξίδι στο Βόρειο Λονδίνο. Ο Αντόνιο θα γύριζε σπίτι αργά το βράδυ και δεν θα είχε χρόνο να διαβάσει για το σχολείο το επόμενο πρωί. Η άποψη της μαμάς ήταν νόμος κι ο Αντόνιο άφησε τα όνειρα μιας καριέρας. Συνέχισε το σχολείο, αποφάσισε και τι θα σπουδάσει και κοιτούσε για πανεπιστήμια, θέλοντας να γίνει καθηγητής Φυσικής Αγωγής. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι παράτησε εντελώς την μπάλα. Απλώς έπαιζε σε μια non-league ομάδα, μακριά από τις υψηλότερες κατηγορίες του αγγλικού ποδοσφαίρου. Μαζί με εκατοντάδες άλλους που το έχουν ως χόμπι. Μια πορεία που σπάνια σε οδηγεί σε ποδοσφαιρική καριέρα. Ομάδες που δεν έχουν πιτσιρίκια, αλλά μεγαλύτερους ανθρώπους που κάνουν το χόμπι τους παίζοντας μπάλα. Τη στιγμή που τα νέα παιδιά μαθαίνουν στις ακαδημίες συλλόγων, ο Άντονι μάθαινε στον πιο σκληρό κόσμο του ποδοσφαίρου να αντέχει στο σκληρό παιχνίδι.
Παράλληλα, δούλευε κιόλας για να συμπληρώσει τις 150 περίπου λίρες που έπαιρνε στο χέρι από την Τούτινγκ Μίτσαμ Γιουνάιτεντ. Η μια δουλειά ήταν σε ένα κέντρο αναψυχής με παιδιά, εκεί που λάτρευε να σκαρφίζεται παιχνίδια για τα πιτσιρίκια, αλλά και να ρίχνει κανέναν υπνάκο μέσα στο φουσκωτό κάστρο. Η άλλη δουλειά που έκανε ήταν ναυαγοσώστης. Μην περιμένετε κάτι εντυπωσιακό όμως. Δεν μιλάμε για το Baywatch, να σώζει ζωές μαζί με καλλίγραμμες κοπέλες. Στο Λονδίνο είμαστε, όχι στην Καλιφόρνια. Σε μια πισίνα ήταν και λέει ότι ήταν η πιο βαρετή δουλειά του κόσμου. Ακόμα και για τις ζωές που… έσωσε, δεν χρειάστηκε καν να βραχεί. «Είχα ένα μακρύ ματσούκι δίπλα μου, το έβαζα στην πισίνα και έλεγα “πιάσ’το” και αυτό ήταν. Έσωσα τρία άτομα έτσι. Είμαι μεγάλος ήρωας», λέει σε συνέντευξή του στο GQ.
Ο Αντόνιο δεν έμαθε μπάλα από τους καλύτερους στις ακαδημίες κάποιου συλλόγου, δεν διδάχθηκε τα μυστικά του ποδοσφαίρου από τους ειδικούς. Έπαιζε σε ένα ερασιτεχνικό περιβάλλον μπροστά σε ελάχιστο κόσμο. Θυμάται μια Τρίτη βράδυ που αγωνίστηκε μπροστά σε 25 φιλάθλους. Δεν πίστευε κι ο ίδιος ότι τελικά θα έμπαινε στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ήταν το 2008 όταν η Ρέντινγκ του έκανε πρόταση. Τα προσόντα του και η ποιότητά του ξεχώριζαν, αλλά ήταν δύσκολο να εμπιστευτούν κάποιον από τόσο χαμηλό επίπεδο ποδοσφαίρου. Η Ρέντιγκ τον δοκίμασε και πήρε το ρίσκο. Η άνοδος τεράστια. Από κάτι σαν 7η-8η κατηγορία, στην 2η κατηγορία και σε έναν αρκετά σοβαρό σύλλογο. Φυσικά δεν ήταν έτοιμος για εκεί και πήγε δανεικός στην Τσέλτεναμ και στη League One. Ούτε εκεί τα πράγματα ήταν ευκολότερα. Θυμάται ένα παιχνίδι στο οποίο μπήκε αλλαγή και ο προπονητής τον έβγαλε λίγο αργότερα, με τον κόσμο να τον αποδοκιμάζει.
Δεν το έβαλε πάντως κάτω. Πέρασε μία επιστροφή στην Τούτινγκ και τέσσερις δανεισμούς. Τσέλτεναμ, Σαουθάμπτον, Κόλτσεστερ και τελικά Σέφιλντ Γουένσντεϊ. Η τελευταία τον αγόρασε τελικά και εκεί βρήκε το πρώτο σταθερό σπίτι του. Ένα ακατέργαστο διαμάντι με μεγάλο ταλέντο και μεγάλη διάθεση για δουλειά. Στη συνέχεια ήρθε η Νότινγχαμ Φόρεστ και τελικά επιστροφή στο Λονδίνο και τη Γουέστ Χαμ που αναγνώρισε την ποιότητά του. Ο Αντόνιο ήταν μια σταθερά στη Γουέστ Χαμ όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ζούσε και το μαρτύριο του Σίσυφου. «Είχα καλές, είχα και κακές χρονιές. Κάθε φορά που άλλαζε ο προπονητής, έχανα τη θέση μου και πήγαινα στον πάγκο. Έπρεπε να δουλέψω για να κερδίσω τη θέση μου», λέει. Το ποια είναι η θέση του ελέγχεται βέβαια. Τα γκολ του Αντόνιο δεν είναι πάρα πολλά σε απόλυτο αριθμό. Με μια μεγάλη υποσημείωση. Ο άνθρωπος δεν ήρθε ποτέ για επιθετικός. Όταν τον υπέγραψε η Γουέστ Χαμ, ήρθε σαν δεξί εξτρέμ. Την πρώτη του χρονιά έπαιξε αριστερό χαφ, δεξί χαφ, δεξί εξτρέμ και δεξί μπακ. Στην τελευταία θέση τον πίστεψε κι ο Σλάβεν Μπίλιτς ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά, να γίνει κάτι σαν τον Αντόνιο Βαλένσια. Ο Αντόνιο αναδείχθηκε 2ος καλύτερος παίκτης της χρονιάς στη Γουέστ Χαμ, πίσω από τον Παγέτ. Την επόμενη σεζόν, η Γουέστ Χαμ βγήκε 11η, ο Αντόνιο έπαιξε σχεδόν παντού και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της ομάδας και καλύτερος παίκτης της χρονιάς. Το να μην έχεις μια μόνιμη θέση είναι ζήτημα όμως. Ο Μπίλιτς απολύθηκε, ο Αντόνιο αντιμετώπισε πολλούς τραυματισμούς, η Γουέστ Χαμ δεν έκανε καλή χρονιά και μαζί της κι ο Αντόνιο.
Μόγες-Πελεγκρίνι και ξανά Μόγιες. Η Γουέστ Χαμ κινδύνευσε με υποβιβασμό, ο Αντόνιο σκόραρε, αλλά και πάλι δεν είχε ακριβή θέση. Μέχρι που πέρσι ο τραυματισμός του Σεμπαστιάν Αλέρ, τον έφερε σταθερά στην επίθεση υπό τις οδηγίες του Μόγες. Στα 30 του βρήκε επιτέλους μια σταθερή θέση. Όχι ότι αυτό ήταν εύκολο. Την περσινή σεζόν τράβηξε το κουπί, σκόραρε, άνοιξε χώρους με το κορμί του, έπαιξε με την πλάτη, μοίρασε μπάλες. Παρά τους τραυματισμούς που τον ταλαιπωρούν σταθερά τα τελευταία χρόνια ήταν ένας από τους σημαντικότερους παίκτες σε μια πορεία που έφερε την Γουέστ Χαμ στην 6η θέση και την έξοδο στο φετινό Europa League. Το δεξί εξτρέμ-δεξί μπακ έγινε ένα φορ περιοχής και πλέον δεν κουνιέται από εκεί.
Φέτος, τα πράγματα πάνε ακόμα καλύτερα. Τέσσερα γκολ και τρεις ασίστ σε τρία ματς και ήρθε το βραβείο του παίκτη του μήνα. Δεύτερο στην καριέρα του μετά τον Ιούλιο του 2020. Πλέον έχει φτάσει τα πέντε γκολ στο πρωτάθλημα, με αυτό της νίκης απέναντι στη Λιντς στο 90′, και έχει και ένα στην Ευρώπη. Δεν σημαίνει ότι θα πρέπει περιμένουμε το Χρυσό Παπούτσι ή να ματώνει τα δίχτυα με τους ίδιους ρυθμούς. Δεν είναι άλλωστε ο ρόλος του αυτός, ούτε κάτι που περιμένει ο Μόγιες και οι φίλοι της Γουέστ Χαμ. Οι φωνές προς τον Σάουθγκεϊτ για κλήση ακούγονταν εδώ και καιρό. Τελικά όμως, ο Αντόνιο προτίμησε την πατρίδα των γονιών. Μόλις στα 31 του έγινε διεθνής με την Τζαμάικα. Ταξίδεψε πριν λίγες μέρες περίπου 14.000 χιλιόμετρα για να παίξει για πρώτη φορά στη ζωή του φορώντας τη φανέλα της, σε μια ομάδα δίχως αρχή και τέλος που ηττήθηκε με 3-0 από τον Παναμά. Ο Μόγιες δεν ενθουσιάστηκε με την έξτρα ταλαιπωρία για τον παίκτη του. Δεν έχει άλλωστε και άλλες λύσεις στη θέση του φορ.
Χόμερ Σίμπσον, Μακαρένα, Πρινς οφ Μπελ Ερ, το… σκουλήκι και διάφοροι άλλοι γραφικοί πανηγυρισμοί ενός ωραίου τύπου
Στην 7η του σεζόν πλέον στον σύλλογο, ο Αντόνιο είναι ένας άνθρωπος της ομάδας. Συμμετέχει σε διάφορες ενέργειες του συλλόγου που βοηθούν τον κόσμο, καθοδηγεί νέους πριν τις συνεντεύξεις τους για δουλειά και φυσικά μεγαλώνει τη δική του οικογένεια. Ακόμα και κατά τις διακοπές του πήγαινε στις εγκαταστάσεις της ομάδας για να προπονηθεί μόνος και δεν έχανε την ευκαιρία να μιλάει με τα παιδιά των ακαδημιών και τους προπονητές. Βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας του και το απολαμβάνει. Κατάφερε πολλά περισσότερα από ότι ίσως θα περίμενε όταν έπαιζε μπάλα σε ερασιτεχνικό επίπεδο και έφτασε να μάχεται ανάμεσα στους πιο ακριβοπληρωμένους παίκτες του κόσμου. Γι’ αυτό κι ο κόσμος της Γουέστ Χαμ τον έχει σε μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του.