22 Ιουνίου 1986. Την ώρα που το ρολόι στο Μεξικό έδειχνε 1.12 το μεσημέρι ο Έκτορ Ενρίκε έδωσε μια κοντινή πάσα στη δεξιά πλευρά στον συμπαίκτη του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Τα επόμενα 9 περίπου δευτερόλεπτα, μέχρι να φτάσει από το σημείο εκείνο, λίγο πίσω από το κέντρο, μέχρι τη μικρή περιοχή των Άγγλων, είναι συνδυασμένα για πολλούς με τη φωνή του Ουρουγουανού σπίκερ Βίκτορ Ούγκο Μοράλες: “…την έχει ο Μαραντόνα, τον μαρκάρουν δύο, πατάει την μπάλα ο Μαραντόνα, πηγαίνει από την δεξιά πλευρά η ιδιοφυΐα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, περνάει τον τρίτο και θα την δώσει στον Μπουρουσάγκα, πάντα ο Μαραντόνα, ιδιοφυΐα, ιδιοφυΐα, ιδιοφυΐα, τα-τα-τα-τα-τα-τα…”
Εκεί ακριβώς στο τελευταίο “τα-τα” ο Μαραντόνα βρίσκεται σε θέση τετ-α-τετ με τον Πίτερ Σίλτον. Όλοι οι συμπαίκτες του, όλο το γήπεδο, όλος σχεδόν ο πλανήτης τον παρακολουθεί με θρησκευτική προσήλωση να βρίσκεται φάτσα με την εστία. Κάποιοι λογικά σκέφτονται ότι τελευταία στιγμή θα δώσει πάσα στα αριστερά του προς τον Μπουρουτσάγα και τον Βαλντάνο, οι περισσότεροι όμως πιστεύουν ότι θα επιλέξει να τελειώσει τη φάση με πλασέ από εκεί, αφού η μπάλα είναι στρωμένη στο φημισμένο αριστερό του πόδι.
Ο μόνος άνθρωπος στον πλανήτη, πέρα φυσικά από τον ίδιο, που ξέρει τι θα επιχειρήσει να κάνει ο Μαραντόνα είναι ένας έφηβος που βλέπει το ματς μπροστά από μια τηλεόραση στο Μπουένος Άιρες. Το όνομα του είναι Ούγκο αλλά όλοι τον φωνάζουν ‘ελ Τούρκο’. Το επίθετο του είναι Μαραντόνα. Ο Ούγκο ξέρει τι ακριβώς θα δοκιμάσει να κάνει ο μεγάλος του αδερφός γιατί αυτός ήταν που του το είχε προτείνει έξι χρόνια πριν, τον Μάιο του 1980, λίγες μόλις μέρες αφού είχε κλείσει τα 11 του!
13 Μαίου 1980. Η Αγγλία φιλοξενεί στο Γουέμπλει την παγκόσμια πρωταθλήτρια Αργεντινή, που έχει ταξιδέψει στην Ευρώπη για μια σειρά φιλικών αγώνων. Μιας και βρισκόμαστε δυο χρόνια πριν ξεσπάσει ο πόλεμος των Φώκλαντ, οι ποδοσφαιρικές σχέσεις των δυο χωρών είναι καλές και αυτό είναι το τρίτο φιλικό που δίνουν μέσα σε διάστημα 6 χρόνων. Αυτό είναι και το πιο δυνατό τεστ των γηπεδούχων πριν από την έναρξη του Euro 1980, την πρώτη μεγάλη διοργάνωση στην οποία θα έπαιζε η Αγγλία μετά το Μουντιάλ του 1970!
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι 19 χρονών και παίζει ακόμα στην Αρχεντίνος Τζούνιορς αλλά έχει φτιάξει ήδη ένα καλό όνομα και εκτός Αργεντινής, εξαιτίας των εμφανίσεων του του στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων του 1979 το οποίο και κατέκτησε η ‘αλμπισελέστε’. Η παρουσία τους στις μικρές εθνικές ομάδες όμως δεν καλύπτει τον Ντιεγκίτο. Ο αποκλεισμός του από το Μουντιάλ του 1978 λόγω ηλικίας τον έχει πληγώσει αρκετά και ο στόχος του είναι να αποδείξει στον Μενότι αλλά και σε όλους τους Αργεντινούς πως έχει θέση και στην εθνική ανδρών. Το ταξίδι αυτό στην Ευρώπη είναι μια ιδανική ευκαιρία για να το κάνει και ταυτόχρονα να συστηθεί στο ευρωπαικό κοινό που έχει ακούσει για αυτό το ανερχόμενο ταλέντο από την Αργεντινή που κάνει μαγικά στο χόρτο αλλά δεν το έχει δει σχεδόν καθόλου με τα ίδια του τα μάτια.
Το Γουέμπλει είναι ασφυκτικά γεμάτο όταν οι δυο ομάδες βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Αρχηγός και μεγάλος σταρ της Αγγλίας είναι ο Κέβικ Κίγκαν ενώ της Αργεντινής είναι ο Ντανιέλ Πασαρέλα. Αρκούνε μόνο μερικά λεπτά όμως για να αντιληφθούν όλοι στις κερκίδες πως ο πραγματικός σταρ των φιλοξενούμενων είναι ο νεαρός βραχύσωμος μέσος με το φουντωτό μαλλί και το 10 στην πλάτη. Ο Ντιέγκο συνδυάζει απύθμενο ταλέντο με υπερβολικό θράσος και νεανικό ενθουσιασμό και σε κάθε ευκαιρία ξεχύνεται μπροστά με τέτοιο τρόπο που για να τον σταματήσεις πρέπει τις περισσότερες φορές να καταφύγεις αναγκαστικά σε φάουλ. Οι Άγγλοι υποφέρουν από τα σλάλομ και τις κούρσες του αλλά η μπάλα δεν καταλήγει στο πλεκτό αφού οι Αργεντίνοι σπατάλανε όλες τις ευκαιρίες τους.
Κάπου στα μισά του πρώτου ημιχρόνου ο 19χρονος Μαραντόνα θα δεχτεί μια πάσα στα 25 περίπου μέτρα από την εστία, στην δεξιά πλευρά του γηπέδου. Παρ’ότι κατά τη στιγμή της υποδοχής έχει πλάτη στην εστία των Άγγλων κι έναν αντίπαλο κολλημένο πάνω του (εδώ κάπου ξεκινάει μια αίσθηση deja vu σε όλους όσους έχουν δει το ‘γκολ του αιώνα’, δηλαδή σε όλους τους ανθρώπους της Γης), θα γυρίσει εύκολα, θα αποφύγει το τζαρτζάρισμα ενός δεύτερου αμυντικού, θα αναπτύξει άμεσα ταχύτητα χωρίς όμως να χάσει ουδεμία στιγμή τον έλεγχο της μπάλας, θα περάσει σαν σταματημένο τον αριστερό μπακ που βρίσκεται στο ύψος της μεγάλης περιοχής, θα αποφύγει το απελπισμένο τάκλιν ενός τέταρτου αμυνόμενου και θα βρεθεί απέναντι από τον θρυλικό τερματοφύλακα Ρέι Κλέμενς (που επίσης έφυγε από τη ζωή πριν μερικές μέρες). Εκεί θα επιλέξει να τσιμπήσει τη μπάλα με το αριστερό, αυτή θα προσπεράσει εύκολα τον Άγγλο τερματοφύλακα αλλά θα φύγει ελάχιστα δίπλα από το αριστερό δοκάρι. Το 0-0 θα παραμείνει και η κάμερα θα συλλάβει τον Μαραντόνα να πιάνει απογοητευμένος το κεφάλι του.
Το παιχνίδι θα τελειώσει τελικά 3-1 για τους Άγγλους. Το μοναδικό γκολ των Αργεντινών θα πετύχει με πέναλτι ο Πασαρέλα, πέναλτι που θα προκύψει μετά από ένα ακόμα σλάλομ του Ντιέγκο που διακόπηκε απότομα με τον μόνο τρόπο που μπορούσε να αντιμετωπιστεί: Με κλωτσιά. Το ίδιο βράδυ ο Μαραντόνα θα δεχτεί ένα τηλεφώνημα στο ξενοδοχείο που μένει η Αργεντινή. Στην άλλη άκρη της γραμμής θα είναι ο ‘ελ Τούρκο’. Όταν η κουβέντα φτάσει στο παιχνίδι ο 11χρονος θα πιάσει τον Ντιέγκο απροετοίμαστο: “Καλά ρε χαζέ, γιατί δεν δοκίμασες να τον ντριπλάρεις; Αφού ο τερματοφύλακας είχε ήδη βουτήξει”. Ο Ντιέγκο θα βρεθεί άμεσα σε κατάσταση άμυνας απέναντι στον αδερφό του, “μικρέ σκατιάρη, είναι εύκολο να το λες όταν το βλέπεις με την άνεση σου από την τηλεόραση” αλλά ο μικρός είναι αποφασισμένος να πει τα δικά του: “Μα αν του είχες κάνει μια απλή προσποίηση θα την έστελνες προς τα δεξιά και μετά με το δεξί θα την έστελνες εύκολα στα δίχτυα”. Ο Ντιέγκο δεν θα απαντήσει, αρνούμενος να ασχοληθεί άλλο με το… κακομαθημένο πιτσιρίκι.
Με το 3 στην πλάτη είναι ο αριστερός μπακ Κένι Σάνσομ της Άρσεναλ, ο μοναδικός που συμμετείχε και στη φάση του 1980 και στο γκολ του 1986, αδυνατώντας και τις δυο φορές να ανακόψει τον αντίπαλο του
Έξι χρόνια αργότερα θα ολοκληρώσει μια άλλη κούρσα από τη δεξιά πλευρά απέναντι σε Άγγλους με τον τρόπο που ξέρει όλος ο πλανήτης. Στην αυτοβιογραφία του θα περιγράψει τη φάση αναφέροντας κάπου προς το τέλος της: “Όπως έχω πει χιλιάδες φορές σε δηλώσεις, αυτό που μου είχε πει ο ‘ελ Τούρκο’ εκείνη τη μέρα καρφώθηκε στο μυαλό μου αλλά και στα πόδια μου. Μπορεί εκείνη τη στιγμή να μην πρόλαβα να κάνω όλη αυτή τη σκέψη αλλά το ξέρω πολύ καλά ότι ήταν μέσα μου εξ αρχής, γι’αυτό επέλεξα να προσπεράσω τον τερματοφύλακα όπως ακριβώς μου είχε πει ο αδερφός μου τότε.” Ο Σίλτον θα φάει την προσποίηση, ο Ντιέγκο θα σπρώξει τη μπάλα στην άδεια εστία και ένας 17χρονος, πρώην “μικρός σκατιάρης” και μετέπειτα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής (με κάποια αδιάφορα περάσματα από την Ιταλία και την Ισπανία), θα πανηγυρίσει αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα πιο νότια από το Αζτέκα ξέροντας ότι έπαιξε ένα πολύ μικρό ρόλο σε ένα ιστορικό γκολ.