Πρώτο θέμα από το BBC μέχρι τα «Κυκλαδίτικα Νέα», έγινε η σύλληψη και η καταδίκη του αρχηγού της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Χάρι Μαγκουάιρ από το τριμελές Πλημμελειοδικείο της Σύρου για επίθεση, απείθεια κατά της αρχής και επαναλαμβανόμενη προσπάθεια δωροδοκίας. Ως γνωστόν ο 27χρονος αρχηγός της Γιουνάιτεντ, με τον αδελφό του και έναν φίλο τους, είχαν προσαχθεί στη Μύκονο τα ξημερώματα της Παρασκευής μετά την εμπλοκή τους (υπό την επήρεια αλκοόλ) σε άγριο καβγά έξω από μπαρ και βιαιοπραγίες ακόμη και κατά των αστυνομικών που τους κατεδίωξαν και εντέλει τους συνέλαβαν.
Πληροφορίες ότι ο αστυνομικός που του πέρασε τις χειροπέδες αναφώνησε «έλα μωρέ τώρα με τον απάτη τον πως τον λένε τον Μαγκουάιβερ, γκαζοζέν είναι, πιο αργός και από τον Ραμπρεσατανά…», ελέγχονται ως απολύτως ανακριβείς. Εντούτοις – και αυτό είναι γεγονός – ο δικηγόρος του Βρετανού, κατέθεσε στο δικαστήριο πως ένας αστυνομικός κλώτσησε τον Μαγκουάιρ στο πόδι λέγοντάς του: «Τώρα τελείωσε η καριέρα σου». Και επειδή μιλάμε για τον αρχηγό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, είναι εξόχως πιθανό το «όργανο» του αστυνομικού τμήματος της Μυκόνου, είτε να είναι οπαδός της Λίβερπουλ, είτε βαθύτερος γνώστης του Βρετανικού ποδοσφαίρου και από τον Σωτηρακόπουλο – πιθανότατα και τα δύο…
Γιατί ναι μεν «δεν θα υπάρξει εν θερμώ απόφαση για το αν ο Μαγκουάιρ θα μπορέσει να κρατήσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού», όπως λένε οι πηγές του BBC από το Μάντσεστερ, όμως πρόκειται για μια συζήτηση που πρέπει να γίνει άμεσα, ώστε το θέμα να έχει διευθετηθεί πριν το πρώτο παιχνίδι της σεζόν κόντρα στην Κρίσταλ Πάλας στις 19 Σεπτεμβρίου. Ο ίδιος ο παίκτης βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με τους ιθύνοντες της ομάδας και δηλώνει ότι καταλαβαίνει απόλυτα τη σοβαρότητα του προβλήματος («disruption») που έχει προκληθεί από τα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών.
Στους Εγγλέζους σαν λαό, μπορείς να τους καταλογίζεις πολλά και διάφορα, αλλά δεν μπορείς να μην τους αναγνωρίσεις ότι διαφυλάττουν κάποιες παραδοσιακές αρετές με αξιοθαύμαστη ακρίβεια: είναι ακόμη ευγενείς, έχουν την ευθιξία να παραιτηθούν με ην πρώτη υπόνοια απιστίας και σέβονται ευλαβικά τους θεσμούς (τους). Θα μπορούσε εύκολα κάποιος να τους πει υποκριτές ή να αντικρούσει ότι απλά αισθάνονται τον εαυτό τους, (και συνεπακόλουθα λειτουργούν) σαν ευπατρίδες του ανθρώπινου γένους – στην ουσία πρόκειται για το ίδιο και το αυτό.
Πιθανότατα θα σας έχει τύχει να βρεθείτε στην ίδια παρέα με κάποιον Βρετανό, όπερ ο μόνος δίαυλος επικοινωνίας να είναι η αγγλική γλώσσα, ή μάλλον το υβρίδιο αγγλικών που περιλαμβάνει λεκτικές αναμνήσεις απ’ την (προκαταρκτική) τάξη του «Lower» με γνήσια ελληνική νεοαστική (ήτοι βλάχικη) προφορά, συνοδευόμενες από έντονες χειρονομίες, «greeklish» ατάκες, τραγουδιστικό σύρσιμο των φωνηέντων ανάλογα με τη ντοπιολαλιά της καταγωγής του καθενός και σπάνιους γραμματικούς τύπους. Επειδή βέβαια από τα σωκρατικά χρόνια έχουμε και εμείς κρατήσει το «γνώθι σ’ αυτόν» (βλέπεις και η αφεντιά μας, κατά βάθος ευπατρίδες αισθανόμαστε), θα πετάξουμε και μια απολογία για τα «φτωχά» αγγλικά μας προς τον ευήκοο ξένο.
Εκείνη τη στιγμή λοιπόν της ταπεινής ομολογίας της γλωσσικής μου ανεπάρκειας, όλοι (μα όλοι όμως) οι φίλοι κι εχθροί Εγγλέζοι που έχει τύχει κατά καιρούς να συναναστραφώ, θα με κοιτάξουν πατερναλιστικά και με καθησυχαστική τόνο θα πιστοποιήσουν χαμογελώντας αφοπλιστικά: «μα αγαπητέ, τα αγγλικά σας είναι πολύ καλύτερα από τα ελληνικά μου – your English is definitely better than my Greek»! Δεν ξέρω εάν πρόκειται για υποχρεωτική ατάκα που την μαθαίνουν στο δημοτικό μαζί με την προπαίδεια, ούτε βέβαια εάν το εννοούν – το πιθανότερο είναι εκείνη την ώρα να σκέφτονται από μέσα τους «τι περίμενες ρε αγροίκε, υποανάπτυκτε, να μιλήσεις με σαφήνεια και σωστό ρυθμό τη γλώσσα του ανώτερου σου;» Σε κάθε περίπτωση όμως δεν παρεκκλίνουν των τύπων ευγενείας τους και σπεύδουν να δηλώσουν την «ευαρέσκεια» τους για την «καλή επικοινωνία».
Στην περίπτωση μας δεν έχει σημασία η ερμηνεία του φαινομένου, αλλά οι συνέπειες του. Είτε λοιπόν πραγματικά το πιστεύουν, είτε αντιδρούν με βάση τους προαιώνιους κώδικες τους γιατί απλά έτσι πρέπει, οι ακραιφνείς Εγγλέζοι ποδοσφαιρόφιλοι δεν γουστάρουν πλέον τον Χάρι Μαγκουάιρ για αρχηγό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το θέμα δεν είναι εάν πραγματικά θεωρούν τόσο ανεπίτρεπτα επιλήψιμα τα «ανδραγαθήματα» του παίκτη στα σοκάκια της Μυκόνου (που έδωσε άφθονη τροφή στα βρετανικά ταμπλόιντ), το θέμα είναι ότι η συμπεριφορά του Μαγκουάιρ θίγει τον θεσμό του αρχηγού της μεγαλύτερης ίσως ομάδας της χώρας και αυτό είναι απαράδεκτο!
Γιατί ο αρχηγός στην Βρετανία (με κορωνίδα φυσικά τον αρχηγό της Εθνικής ομάδας), είναι ένα πρόσωπο σχεδόν ιερό, όπως η βασίλισσα, ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ ή ο… Μικ Τζάγκερ. Είναι το τοτέμ της ομάδας, είναι ο ηγέτης μέσα κι έξω απ’ το γήπεδο που θα ενσαρκώσει τα ιδανικά της φυλής και θα σταθεί αγέρωχος σε κάθε δυσκολία και θα μπορεί να αντιμετωπίσει πειστικά τους δημοσιογράφους ακόμη και μετά την αποτυχία να προκριθεί στην τελική φάση ενός μουντιάλ. Γι’ αυτό το λόγο δεν αρκεί να είναι παικταράς ή αναντικατάστατος, αλλά χρειάζεται να είναι εμβληματική προσωπικότητα με το ένστικτο του φυλάρχου που θα εμπνεύσει συμπαίκτες και οπαδούς και φυσικά απαιτείται και στην προσωπική του ζωή να στέκεται πάντα στο ύψος των περιστάσεων, προσελκύοντας τη (θετική) δημοσιότητα και μόνο για ανώτερους, ευγενείς σκοπούς…
ΥΓ. Πριν στεγνώσει το μελάνι (sic) της τελευταίας παραγράφου, ο εκλέκτορας της εθνικής Αγγλίας ανακοίνωσε τον αποκλεισμό του Μαγκουάιρ από την επικείμενη αποστολή της εθνικής ομάδας για τα προσεχή παιχνίδια του Nations League!
Maestro