Όταν έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει στη Νάπολη, οι επιλογές που έχεις για να αναπτύξεις τις ποδοσφαιρικές σου πεποιθήσεις δεν είναι αρκετές. Για την ακρίβεια, είναι μόνο μια: Η Νάπολι είναι η θρησκεία και ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα ο Θεός της. Όταν λοιπόν στα τέλη της δεκαετίας του 90′ ο μικρός Λορέντσο γύρισε στο σπίτι του, σε μια φτωχή συνοικία της πόλης, και είπε στον μπαμπά του ότι θέλει να του αγοράσει τα R9, δηλαδή τα ποδοσφαιρικά παπούτσια του Ρονάλντο, ο κακόμοιρος πατέρας ένιωσε τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του.

“Πρώτα απ’όλα θέλω να απολογηθώ στον Θεό. Και με το ‘Θεός’, εννοώ τον Μαραντόνα. Και επίσης να απολογηθώ στον πατέρα μου γιατί στα 8 μου διέπραξα μια αμαρτία”. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο ξεκίνησε πριν λίγες μέρες ο Λορέντσο Ινσίνιε το σημείωμα του στην ιστοσελίδα ‘The Players’ Tribune’, που φιλοξενεί κατά καιρούς προσωπικές εξομολογήσεις παικτών. Στα 26 του πλέον ο Ινσίνιε συνειδητοποίησε σε πόσο άβολη θέση είχε φέρει τότε τον πατέρα του, έναν φανατικό οπαδό της Νάπολι και μεγάλο θαυμαστή του Ντιέγκο, που ξαφνικά άκουγε τον γιο του να του ζητάει τα φανταχτερά παπούτσια ενός ποδοσφαιριστή της Ίντερ.

Η συνέχεια είναι βγαλμένη από μελοδραματική ταινία του Χόλιγουντ. Μετά από αμέτρητα παρακάλια και υστερίες, ο ‘μεγάλος’ Ινσίνιε έκανε την καρδιά του πέτρα, βρήκε από κάπου λεφτά και βγήκε με τον μικρό Λορέντσο στους δρόμους της πόλης, ψάχνοντας τα πολυπόθητα παπούτσια. “Το πρώτο μαγαζί δεν τα είχε. Το δεύτερο δεν τα είχε. Το τρίτο τα είχε αλλά όχι στο νούμερο μου. Περπατήσαμε όλη την πόλη, χωρίς καμία τύχη. Όταν άρχισε να βραδιάζει και πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω πως ήταν ανώφελο, στο τελευταίο κατάστημα που μπήκαμε, τα βρήκαμε” θυμάται χαρακτηριστικά ο Λορέντσο, που πιστεύει πως αυτό ήταν και θα είναι για πάντα το καλύτερο δώρο που έχει λάβει. “Στο μυαλό μου όταν φορούσα εκείνα τα παπούτσια δεν ήμουν πλέον τόσο μικροκαμωμένος. Τα καθάριζα κάθε μέρα και τα φορούσα για χρόνια, ακόμα και μετά που σταμάτησαν να τα πουλάνε στα μαγαζιά. Όταν κάποτε διαλύθηκαν, μ’ έπιασαν τα κλάματα”.

Η εμμονή με τα παπούτσια του Ρονάλντο πάντως ήταν μόνο μια μικρή εξαίρεση στη σχέση αγάπης του Ινσίνιε με την ομάδα της πόλης του. Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, το όνειρο του ήταν να φορέσει τη φανέλα της Νάπολι και να παίξει στο Σαν Πάολο. Για να το κάνει βέβαια αυτό, έπρεπε πρώτα να γίνει ποδοσφαιριστής και αυτό το βήμα δεν είναι καθόλου εύκολο όταν παρατηρείς τον κόσμο από πάρα πολύ χαμηλά. “Κάθε φορά που έκανα δοκιμαστικά για μια ακαδημία, είτε της Ίντερ, είτε της Τορίνο, ακόμα και στη Νάπολι, οι υπεύθυνοι έλεγαν όλοι το ίδιο πράγμα. Δηλαδή, δεν το έλεγαν σε μένα, το έλεγαν στον πατέρα μου κι αυτός μου το μετέφερε αργότερα: ‘Μας αρέσει αλλά είναι πολύ μικροκαμωμένος’. Η ίδια ετυμηγορία κάθε φορά. Όταν μου το είπαν αυτό από την Τορίνο, στα 14 μου, έχασα κάθε όρεξη για το παιχνίδι. Είπα στους γονείς μου πως τα παρατάω. Μπορείς να δουλέψεις σκληρά και να βελτιώσεις στην τεχνική σου, την ταχύτητα σου και τη δύναμη σου. Αλλά για το ύψος, τι μπορείς να κάνεις; Ξυπνούσα κάθε πρωί με την ελπίδα ότι είχα ψηλώσει λίγο το βράδυ”.

Ευτυχώς γι’αυτόν και για την Νάπολι, η παραίτηση δεν ήταν οριστική. Στα 15 του πέρασε από νέο δοκιμαστικό στη Νάπολι, ένας εκ των σκάουτ πίστεψε σ’αυτόν και τον πήρε στην ομάδα. Η είσοδος και μόνο στην ακαδημία ήταν ένα μεγάλο κατόρθωμα. Προερχόμενος από φτωχή οικογένεια, ο μικρός Λορέντσο αγάπησε τη Νάπολι κυρίως από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Η νέα θέση του στις ακαδημίες σήμαινε ότι μπορούσε να μπαίνει πλέον στο Σαν Πάολο και να βλέπει τα παιχνίδια ως ball boy. “H αίσθηση του να είσαι μέσα στο γήπεδο και η ενέργεια που νιώθεις ως Ναπολιτάνος δεν εκφράζεται με λόγια. Το μόνο που σκεφτόμουν είναι πως αν καταφέρω να παίξω μια φορά εδώ με τη φανέλα της Νάπολι μετά μπορώ να πεθάνω ευτυχισμένος”.

“Τον αγάπησα τον Ζέμαν. Ήταν πολύ έντονη προσωπικότητα και με στυλ λες και ερχόταν από κάποια παλιά ταινία. Και κάπνιζε σαν καμινάδα”

Η μέρα αυτή άργησε λιγάκι να έρθει. Από τα 18 έως τα 21 του έκανε το ‘αγροτικό’ του σε μικρότερες ομάδες παίζοντας δανεικός. Εκεί γνώρισε τον Ζντένεκ Ζέμαν που ουσιαστικά τον έκανε σε μεγάλο βαθμό τον παίκτη που είναι σήμερα. Ο ιδιόρρυθμος αλλά πάντα διορατικός Ζέμαν πίστεψε στις ικανότητες του βραχύσωμου πιτσιρικά κι αυτός του το ανταπέδωσε σκοράροντας σε δυο σεζόν 46 γκολ συνολικά. Η Νάπολι πείστηκε τελικά ότι ο μικρός μπορεί πράγματι να βοηθήσει και έτσι ο Ινσίνιε συμπληρώνει σε λίγους μήνες έξι αρκετά πετυχημένα χρόνια με τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας, έξι χρόνια με δεκάδες γκολ δεκάδες ασίστ και ένα κύπελλο Ιταλίας, στο οποίο είχε τεράστια συμμετοχή (σκόραρε τα δυο πρώτα γκολ στο 3-1 επί της Φιορεντίνα).

Όσο για το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο; Έγινε μέσα στην έδρα της Λιβόρνο. Όταν η ομάδα επέστρεψε στη Νάπολι και ο μικρός γύρισε σπίτι με το αμάξι του πατέρα του, ανακάλυψε ότι όλη η γειτονιά είχε ξενυχτήσει περιμένοντας τον. “Ήταν τόσο μεγάλη τιμή το να παίζει ένα παιδί από το Φραταματζιόρε στη Νάπολι. Όλη η γειτονιά ήταν στο πόδι, τραγουδούσαν, πετούσαν πυροτεχνήματα, κόψαμε μέχρι και τούρτα. Το καλύτερο απ’όλα ήταν η συγκίνηση της μητέρας μου, γιατί αυτή είναι πιο τρελή απ’όλους για το ποδόσφαιρο. Ακόμα και σήμερα πηγαίνω σπίτι της, τη βλέπω να παρακολουθεί επαναλήψεις των αγώνων και να φωνάζει στην τηλεόραση και της λέω: ‘Μαμά, τι κάνεις; Έχει τελειώσει το ματς'”.

Όταν το καλοκαίρι η Μπαρτσελόνα έψαχνε απεγνωσμένα αντικαταστάτη του Νειμάρ, το όνομα του Ινσίνιε ακούστηκε αρκετές φορές. Όπως αποδείχτηκε επαφές έγιναν αλλά η μεταγραφή τελικά δεν προχώρησε. Ο ίδιος δήλωσε γοητευμένος από το ενδιαφέρον αλλά υπενθύμισε σε όλους ότι το μεγάλο του όνειρο είναι να τα καταφέρει με τη φανέλα της Νάπολι και να κάνει περήφανη την πόλη του. Μια πόλη που αγαπάει με πάθος, ακόμα κι όταν αυτή τον ‘πληγώνει’. Ήταν τέτοιες μέρες του 2016 όταν μια μηχανή σταμάτησε δίπλα στο αμάξι του στο φανάρι και ένας τύπος με την απειλή όπλου ‘ξάφρισε’ τον ίδιο, τη γυναίκα του και δυο φίλους τους που καθόταν στο πίσω μέρος. Η τρομακτική σκηνή ολοκληρώθηκε με τον ληστή φεύγοντας να ζητάει από τον Ιταλό επιθετικό να σκοράρει ένα γκολ στο επόμενο παιχνίδι με τη Φιορεντίνα!

“Ο μόνος μου στόχος αυτή τη στιγμή είναι να κερδίσω το πρωτάθλημα με τη Νάπολι. Θέλω να το κάνω για την πόλη, για τη γειτονιά μου και φυσικά για την οικογένεια μου. Γιατί ξέρω τι σημαίνει γι’αυτούς. Ξέρω τι θυσίες έχει κάνει ο πατέρας μου για να μπορώ εγώ να προχωρήσω. Δεν ξέρω τι ακριβώς έκανε για να μου αγοράσει εκείνα τα παπούτσια αλλά ξέρω σίγουρα ότι μόχθησε πολύ” γράφει ο Ινσίνιε στο σημείωμα του που καταλήγει ως εξής: “Κύριε Ρονάλντο, είχατε εξαιρετικά παπούτσια. Ήσασταν μια ιδιοφυΐα και η έμπνευση μου. Αλλά είμαι Ναπολιτάνος και το μόνο που έχω να πω είναι ότι υπάρχει μόνο ένας βασιλιάς και το όνομα του είναι Ντιέγκο”.

Το όνειρο του πρώτου πρωταθλήματος από την εποχή του Μαραντόνα μπορεί να περιμένει λίγο πάντως. Σήμερα το βράδυ στη Λειψία η Νάπολι θα προσπαθήσει να ανατρέψει το 1-3 του πρώτου αγώνα για να μείνει ζωντανή στο κυνήγι της κατάκτησης και του Europa League. “Πιστεύω ότι οι οπαδοί μας είναι επικεντρωμένοι στη Serie A, επειδή η ομάδα δεν έχει κερδίσει τον τίτλο εδώ και 30 χρόνια αλλά εμείς δεν πρέπει να επηρεαζόμαστε από το τι θέλει ο κόσμος. Πρέπει να βγούμε με την επιθυμία να νικήσουμε και να αποδείξουμε ποιοι πραγματικά είμαστε” δήλωσε εχθές ο Μαουρίτσιο Σάρι, που για μια ακόμα φορά θα στηριχθεί σε μεγάλο βαθμό στον Λορέντσο Ινσίνιε, τον άνθρωπο των 163 εκατοστών και των 59 κιλών μόνο, που έχει παίξει περισσότερα από 240 παιχνίδια με τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας κι όμως ακόμα ανατριχιάζει κάθε φορά που βγαίνει στο χόρτο του Σαν Πάολο φορώντας την.