Ήταν 14 Αυγούστου του 2016, στην εναρκτήρια αγωνιστική της φετινής Πρέμιερ Λιγκ, όταν η Άρσεναλ υποδέχτηκε τη νέα Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ με τις δύο ομάδες να μας χαρίζουν μια καταπληκτική ποδοσφαιρική παράσταση. Μια παράσταση που άφηνε πολλές ελπίδες για κάτι εξαιρετικά καλό στο άμεσο μέλλον. Οι κόκκινοι μπορεί να είχαν επικρατήσει με 3-4 αλλά η ποιότητα και οι δυνατότητες και των δύο στο επιθετικό κομμάτι είχαν ζωγραφίσει ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη των φίλων του αγγλικού ποδοσφαίρου. Ακριβώς την ίδια στιγμή όμως, υπήρχαν και αρκετοί που προέβλεπαν πως κι οι δύο ομάδες δεν θα μπορέσουν να φτάσουν σε μεγάλες επιτυχίες λόγω της προβληματικής τους αμυντικής λειτουργίας αλλά και επειδή λείπουν (και απ’ τις δύο) οι παίκτες-προσωπικότητες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως ο Αλέξις, ο Τσεχ και ο Καθόρλα για τους ‘κανονιέρηδες’ και ο Κουτίνιο με τον Λαλάνα για τους ‘κόκκινους’ (χωρίς να βάζω το χέρι μου στη φωτιά για κανέναν εκ των δύο). Μέχρι και λίγο πριν τα Χριστούγεννα οι επικριτές των δύο ομάδων έβλεπαν να πέφτουν εντελώς έξω στις αρχικές τους προβλέψεις, εν τέλει όμως τόσο η πορεία της Άρσεναλ όσο και της Λίβερπουλ τους δικαίωσε πλήρως. Και οι δύο ομάδες έφτασαν μετά τις γιορτές σιγά-σιγά να παλεύουν όχι για το πρωτάθλημα αλλά για να μπουν τελικά στην τετράδα που οδηγεί στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη ήττα για μία σπουδαία ομάδα. Όταν ο μεγάλος στόχος είναι η είσοδος στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση και όχι το εγχώριο πρωτάθλημα, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.
Η Άρσεναλ πανηγύρισε το τελευταίο της πρωτάθλημα το 2004 έχοντας ένα ρόστερ που τρόμαζε κάθε αντίπαλο εντός και εκτός Νησιού. Από τότε έχει κατακτήσει τρεις φορές το κύπελλο Αγγλίας και έχει γνωρίσει την ήττα στη μία και μοναδική φορά που έφτασε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2006 από την Μπαρτσέλονα του Ροναλντίνιο. Έχει προλάβει να χάσει και ένα Λιγκ Καπ από την Μπέρμινγχαμ, αν και δεν νομίζω να το θυμούνται και πολλοί αυτό. Στο Λίβερπουλ έχουν ξεχάσει τι θα πει πρωτάθλημα από το μακρινό 1990 και τα τελευταία 12 χρόνια (μετά δηλαδή την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ και του κυπέλλου ένα χρόνο αργότερα) η ομάδα έχει κατακτήσει μόνο ένα Λιγκ Καπ, το 2012 κόντρα στο μεγαθήριο που ακούει στο όνομα Κάρντιφ, στα πέναλτι. Μάλιστα η Κάρντιφ αγωνίζονταν τότε στην Τσάμπιονσιπ και γενικά ήταν μια ομάδα με ελάχιστη ποιότητα, όπως είναι και στις μέρες μας. Το αστείο είναι πως η πτωτική πορεία και των δύο ομάδων μοιάζει αρκετά τα τελευταία χρόνια και η βασική αιτία είναι η λιτή και λανθασμένη μεταγραφική πολιτική, όπως και οι προπονητικές εμμονές και στις δύο ομάδες.
Από τη μία ο σπουδαίος -είναι η αλήθεια- Αρσέν Βενγκέρ που βρίσκεται κολλημένος στο ίδιο σύστημα εδώ και πολλά χρόνια και προσπαθεί να παίξει ένα ελκυστικό ποδόσφαιρο δίχως όμως να διαθέτει τους παίκτες για να το κάνει και δίχως να μπορεί να βρει ισορροπία σε άμυνα και επίθεση. Απ’ την άλλη στη Λίβερπουλ, ο Κλοπ να παρουσιάζει μια εντελώς εγωιστική στάση που οδήγησε την ομάδα σε ακόμα ένα ναυάγιο. Για να μην παρεξηγηθώ, θεωρώ και τους δύο προπονητές κορυφαίους αλλά όταν ένας προπονητής αυτού του επιπέδου προσπαθεί να κάνει μια μεγάλη ομάδα και πάλι κορυφαία, δίχως μεγάλα ονόματα ή βλέπει πως το πλάνο του δεν “τσουλάει” και δεν το αλλάζει, τότε σίγουρα τα πράγματα δεν κυλούν ομαλά. Κανένα “εγώ” δεν πρέπει να μπαίνει πάνω από την ιστορία μιας κορυφαίας ομάδας με εκατομμύρια φιλάθλους και όπως έχει αποδειχτεί: στο σύγχρονο ποδόσφαιρο καμία μεγάλη ομάδα δεν μπορεί να φτάσει σε τίτλους δίχως σπουδαίους παίκτες. Το έχουμε δει να λειτουργεί αρνητικά ακόμα και στις δύο κορυφαίες ομάδες του πλανήτη (την Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ). Καμία από τις δύο δεν κέρδιζε τίτλους το διάστημα που δεν είχαν στο ρόστερ τους τούς κορυφαίους παίκτες του κόσμου.
Δεν γίνεται να βλέπεις την Άρσεναλ και τη Λίβερπουλ να αγωνίζονται χωρίς κλασικό επιθετικό και να περιμένεις πως κάτι θα συμβεί στο τέλος και θα πάρουν το πρωτάθλημα. Δεν γίνεται να βλέπεις στο κέντρο της άμυνας τον Γκάμπριελ στη μία και τον Λούκας στην άλλη και να περιμένεις το πρωτάθλημα. Δεν γίνεται να παίζει η Λίβερπουλ με τον Μίλνερ αριστερό μπακ σχεδόν μια ολόκληρη σεζόν και να περιμένεις τίτλους. Δεν γίνεται να περιμένεις από τον Ελνενί να μπει στα παπούτσια που έχει αφήσει άδεια εδώ και χρόνια ο τρισμέγιστος Τιερί Ανρί ή να ελπίζεις ο Τζόρνταν ο Χέντερσον να εξελιχθεί σε νέο Τζέραρντ. Δεν γίνεται γιατί απλά δεν μπορούν. Δεν μπορούν και αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος των προπονητών και στις δύο ομάδες. Είναι εκτός λογικής ο Βενγκέρ να δίνει 35 εκατομμύρια λίρες για τον Τσάκα για να δέσει τον άξονά του τη στιγμή που υπάρχουν τόσοι παίκτες τριγύρω του στην Αγγλία και τη Γαλλία. Είναι αστείο η Λίβερπουλ να έχει δώσει σχεδόν 50 εκατομμύρια λίρες για τους Σακχό και Μορένο και να παίζει αριστερό μπακ ο Μίλνερ και στόπερ ο Κλαβάν ή ο Λούκας. Είναι απλά αστείο. Και φτάνουμε στο σήμερα. Σε λίγες ώρες η Λίβερπουλ θα υποδεχτεί την Άρσεναλ σε ένα παιχνίδι -τελικό- για την 4η θέση. Σε μια αναμέτρηση που μέχρι πριν λίγο καιρό πολλοί περίμεναν πως θα βγάζει πρωταθλητή. Μια αναμέτρηση που δυστυχώς έχει χάσει την αίγλη της και είναι για τους φανατικούς φιλάθλους και τους λογιστές των δύο ομάδων που θέλουν να τις δουν να κουνάνε το σεντόνι τον επόμενο Σεπτέμβρη. Όχι όμως επειδή πρέπει να διεκδικήσουν την κούπα με τα “μεγάλα αυτιά” αλλά επειδή δεν νοείται “μεγάλη” ομάδα να λείπει από αυτό το μεγάλο ποδοσφαιρικό πάρτι.
https://www.youtube.com/watch?v=cQ1iyPEBwlc
Προσωπικά θεωρώ πως στο τέλος της κούρσας, αυτή που σίγουρα δεν θα μπει στη “χρυσή” τετράδα θα είναι η Λίβερπουλ, με τις Γιουνάιτεντ και Άρσεναλ να δίνουν τη μεγάλη μάχη για το χρυσό εισιτήριο. Το ασχημότερο όμως και για τις δύο ομάδες δεν είναι αυτό αλλά το γεγονός πως δεν βλέπω πώς θα μπορέσουν να χτυπήσουν τις Τσέλσι, Σίτι και Γιουνάιτεντ στο επόμενο πρωτάθλημα αν δεν μπουν κι αυτές στη λογική του “αγοράζω από το πρώτο ράφι”. Η Τσέλσι λογικά θα έχει κατακτήσει ένα αναπάντεχο πρωτάθλημα σε μια χρονιά που ο Αμπράμοβιτς έδωσε τα κλειδιά των αποδυτηρίων στον Κόντε απλά για να φτιάξει ομάδα. Είναι βέβαιο πως το καλοκαίρι ο Ρώσος θα αγοράσει στον Ιταλό ό,τι του ζητήσει. Το ίδιο θα κάνουν και οι Άραβες με τον Γκουαρδιόλα στη Σίτι και είναι επίσης σίγουρο πως η διοίκηση της Γιουνάιτεντ θα δώσει στον Μουρίνιο ένα σωρό χρήματα για μεταγραφές, ακόμα και αν δεν βάλει την ομάδα στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Η Άρσεναλ λογικά θα μπει σε μια νέα εποχή, με νέο προπονητή, με νέες ιδέες και φιλοσοφία. Έτσι μένει η Λίβερπουλ (που τα τελευταία χρόνια κυνηγάει και την Τότεναμ). Θα μπορέσει να ακολουθήσει ή απλά θα είναι και πάλι ο φτωχός συγγενής όπως και στο φετινό πρωτάθλημα; Όπως στα περισσότερα πρωταθλήματα τα τελευταία 27 χρόνια; To μπαλάκι πέφτει στον Κλοπ και τη διοίκηση. Μέχρι τότε ας απολαύσουμε ακόμα ένα “ντέρμπι τετράδας” από τις δύο ομάδες. Το καλό -για τους ποδοσφαιρόφιλους- είναι τουλάχιστον πως συνήθως αυτή η αναμέτρηση έχει πολλά και ωραία τέρματα.