Κάθε χώρα έχει το δικό της σπουδαίο ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Αυτό που περιμένουν όλοι οι φίλαθλοι, εντός και εκτός της χώρας να δουν, και που κάνει τους οπαδούς των ομάδων να μη μπορούν να κλείσουν μάτι, πολλές μέρες μάλιστα, πριν τη τη σέντρα. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν σημειωμένο στο ημερολόγιό τους το παιχνίδι μήνες πριν και, πιστέψτε με, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το χάσουν. Είτε μπροστά σε μία οθόνη, πίνοντας μπύρες και συζητώντας για όλα αυτά που πρέπει να κάνουν παίκτες και προπονητής εντός των τεσσάρων γραμμών, είτε στο γήπεδο, με το κασκόλ της ομάδας δεμένο στο χέρι, ή περασμένο στο λαιμό, αγκαλιά με τα «αδέρφια» που κάποιος «Θεός» όρισε κάποτε να υποστηρίζουν την ίδια «Θρησκεία» και την ίδια ομάδα. Αυτά τα δύο άλλωστε πάνε μαζί τις περισσότερες φορές. Στην Αγγλία φυσικά και αυτή η αναμέτρηση δεν είναι άλλη από το Λίβερπουλ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Δεν έχει καμία σημασία η βαθμολογική τους θέση. Καμία σημασία ποιοι θα φορέσουν τη φανέλα στη βασική εντεκάδα. Καμία σημασία οι στόχοι του καθενός με την έναρξη της σεζόν. Καμία απολύτως. Το μόνο που έχει σημασία είναι οι τρεις βαθμοί. Κανείς άλλωστε δεν θέλει να χάνει από τον «μισητό» του αντίπαλο.
Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2012 το κοινό της Αγγλίας, και δη του ιστορικού Άνφιλντ, είχε την τύχη, και συνάμα την ατυχία, να παρακολουθήσει ένα απ’ τα πιο περίεργα παιχνίδια που έχουν διεξαχθεί ποτέ ανάμεσα στις δύο ομάδες στα χρόνια της Πρέμιερ Λιγκ. Όχι λόγω του θεάματος στο χορτάρι. Αυτό καλό ήταν σε γενικές γραμμές. Το παιχνίδι που είχε πανηγυρική ατμόσφαιρα, μέρες πριν τη σέντρα του, βρέθηκε στο επίκεντρο συζητήσεων για τους λάθος λόγους. Πολλοί από αυτούς τους λάθος λόγους είχαν όνομα και επώνυμο και αυτό δεν ήταν ούτε του Φέργκιουσον και του Ρότζερς, που βρίσκονταν στις άκρες των πάγκων, ούτε των τόσων σπουδαίων αστέρων των δύο ομάδων. Το ονοματεπώνυμο ήταν του «Μαρκ Χάλσεϊ» που δεν ήταν άλλος από τον διαιτητή της αναμέτρησης. Τον άνθρωπο που -κυριολεκτικά- είχε χαλάσει, με τις περίεργες αποφάσεις του, αυτό το σπουδαίο παιχνίδι. Ας τα πάρουμε όμως απ’ την αρχή.
Πριν την έναρξη, οι δύο ομάδες τίμησαν τα θύματα του Χίλσμπορο μιας και αυτή η αναμέτρηση ήταν η πρώτη στο Άνφιλντ μετά την αθώωσή τους από το τραγικό συμβάν, 23 χρόνια πριν. 96 μπαλόνια ταξίδεψαν γεμάτα αγάπη για τον ουρανό από τους δύο αρχηγούς, Στίβεν Τζέραρντ και Ράιαν Γκιγκς. Λουλούδια κατατέθηκαν κι απ’ τις δύο ομάδες με μπροστάρηδες τους Θρύλους Σερ Μπόμπι Τσάρλτον και Ίαν Ρας και φυσικά δύο τεράστια κορεό με τις λέξεις «Αλήθεια» και «Δικαιοσύνη» είχαν σχεδιαστεί και παρουσιάστηκαν μοναδικά, σαν έργο Τέχνης, από τους οπαδούς των «κόκκινων» τόσο στην κεντρική εξέδρα, που δεν είχε ονομαστεί ακόμα σε Σερ Κένι Νταλγκλίς, όσο και στο πέταλο των φανατικών, το θρυλικό Κoπ. Ήταν τόσο γιορτινή η ατμόσφαιρα που ακόμα και οι ορκισμένοι εχθροί, Λουίς Σουάρεζ και Πατρίς Εβρά, δέχθηκαν να δώσουν τα χέρια ξεχνώντας, έστω και για λίγο, την τεράστια κόντρα που είχαν ανοίξει, και που είχε κοστίσει στον Ουρουγουανό επιθετικό της Λίβερπουλ οχτώ (8) αγωνιστικές, για ρατσιστική συμπεριφορά απέναντι στον Γάλλο αμυντικό της Γιουνάιτεντ. Αυτό που έμενε δεν ήταν άλλο από το αγωνιστικό κομμάτι. Η Γιουνάιτεντ μετρούσε ήδη 9 βαθμούς, σε τέσσερις αγώνες, δείχνοντας σε όλους πως θα διεκδικούσε στα ίσα το πρωτάθλημα από την συμπολίτισσα Σίτι, και η Λίβερπουλ έψαχνε να βρει το σημείο εκκίνησης μπας και ξεκολλήσει από τον πάτο της βαθμολογίας, μετρώντας μόνο δύο βαθμούς. Φυσικά και δεν υπήρχε καλύτερο παιχνίδι να συμβεί αυτό από το «ντέρμπι» με τη Γιουνάιτεντ, σε μια τόσο ιστορική μέρα για το κλάμπ και τους οπαδούς του σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Ο Ρότζερς είχε παρουσιάσει ένα άκρως ελκυστικό 4-3-3, το σύστημα άλλωστε που λάτρευε και στη Σουόνσι, με τους Μπορίνι και Στέρλινγκ στα φτερά πίσω από τον Σουάρεζ, έχοντας τους Άλεν, Τζέραρντ και Σέλβεϊ στον άξονα, με σκοπό να έχει η ομάδα του τη μπάλα συνεχώς στα δικά της πόδια. Ο Φέργκιουσον έχοντας τον Φαν Πέρσι στην κορυφή, τον παίκτη δηλαδή που εξελίχθηκε σε λίρα εκατό, φτάνοντας μαζί της στο πρωτάθλημα, είχε ως κύριο σκοπό να αμυνθεί, χτυπώντας με αντεπιθέσεις. Οι «κόκκινοι» ήταν απολαυστικοί, και καλύτεροι, φτάνοντας την κατοχή μπάλας ακόμα και στο 65-35 υπέρ τους, δείχνοντας σε εξαιρετική φόρμα. Το γκολ, που δεν ερχόταν, φάνταζε απλά θέμα χρόνου. Στο 39′ έγινε και η πρώτη φάση από αυτές που χάλασαν το παιχνίδι. Ο Σέλβεϊ θα κλέψει τη μπάλα από τον Γκιγκς στη μεσαία γραμμή και στην προσπάθειά του να την κοντρολάρει και να τρέξει μαζί της θα δει τον Τζόνι Έβανς να βγαίνει πάνω του και με τα δύο πόδια. Σκεπτόμενος αστραπιαία, όχι σαν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, μα σαν μεθυσμένος θαμώνας σε παμπ, θα την διεκδικήσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Και με τα δύο του πόδια. Αν αυτή η εικόνα ήταν πίνακας ζωγραφικής θα είχε τίτλο «Οι δύο άντρες με τα μπλεγμένα πόδια». Η μπάλα δεν είχε καμία σημασία. Η σύγκρουση ήταν όντως σφοδρή και είχε ως κατάληξη την κόκκινη κάρτα για τον νεαρό Άγγλο κεντρικό μέσο. Αν κάποιος κλείσει τα μάτια, αφού πρώτα δει τη φωτογραφία, ίσως μπορέσει να ακούσει και τις κραυγές του αμυντικού της Γιουνάιτεντ. Κι αυτό δεν το λέμε εμείς αλλά διάφοροι φίλοι των red devils στην ευρύτερη περιοχή του Μάντσεστερ. Ο Μαρκ Χάλσεϊ είχε ήδη χαλάσει το παιχνίδι. Ο Σέλβεϊ, απ’ την άλλη, κατευθυνόμενος προς τα αποδυτήρια πρόλαβε να μανουριάσει και με τον Σερ Άλεξ, ρίχνοντας λίγο ακόμα λάδι στη φωτιά, που είχε αρχίσει -όχι απλά να σιγοκαίει το παιχνίδι μα- να ξεχύνεται εντός και εκτός του αγωνιστικού χώρου. Σε παίκτες κι οπαδούς. Το 0-0 ήταν το αποτέλεσμα του ημιχρόνου σε ένα παιχνίδι που από γιορτή είχε μετατραπεί σε πόλεμο.
Με την έναρξη του β’ ημιχρόνου ο Ρότζερς θα περάσει στη θέση του Μπορίνι τον Σούσο, με τον νεαρό Ισπανό να πραγματοποιεί εξαιρετική εμφάνιση, βοηθώντας την ομάδα του να έχει την κατοχή και να απειλεί ακόμα και με 10 παίκτες. Η Λίβερπουλ ήταν συγκινητική. Αυτή η υπεροχή έγινε και γκολ από τον αρχηγό της, τον Στίβεν Τζέραρντ, μόλις στο 46′ με ωραίο αριστερό βολέ. Ήταν το τέλειο τέρμα. Απ’ τον κάπτεν, απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο, σε μια τέτοια μέρα. Ο Τζέραρντ σήκωσε τα χέρια του και δακρυσμένος έδειξε τον ουρανό. Η καλύτερη αφιέρωση για αυτές τις 96 ψυχές που έφυγαν κάποτε για να δουν την ομάδα τους και δεν κατάφεραν ποτέ να γυρίσουν σπίτι, έχοντας παράλληλα τη ρετσινιά του θύτη για τόσα πολλά χρόνια. Η Λίβερπουλ έδειχνε ότι δεν μπορούσε να χάσει αυτό το παιχνίδι εκείνη τη μέρα ακόμα κι αν το τελείωνε με 9 παίκτες. Η Γιουνάιτεντ απ’ την άλλη είχε την εμπειρία και την ποιότητα για να αντιδράσει, κάτι που εν τέλει και κατάφερε με τον Ράφαελ στο 51.’ Ο Χάλσεϊ απ’ την άλλη έστρεψε πάνω του, για τους λάθος λόγους, όλα τα βλέμματα στα τελευταία 30-35 λεπτά του αγώνα. Για αρχή αρνήθηκε καθαρό πέναλτι στον Σουάρεζ. Στη συνέχεια έδινε με μεγάλη ευκολία φάουλ στη Γιουνάιτεντ εκνευρίζοντας συνεχώς τους παίκτες της Λίβερπουλ, και για το τέλος, και συγκεκριμένα 10 λεπτά πριν τη λήξη, έδωσε πέναλτι-εφεύρεση στον Βαλένσια, με τον Φαν Πέρσι να το κάνει γκολ και να χαρίζει στην ομάδα του τη νίκη, βυθίζοντας παράλληλα τη Λίβερπουλ στη ζώνη του υποβιβασμού.
Πολλοί ήταν αυτοί που μίλησαν για έναν ανίκανο διαιτητή που δεν μπορούσε να διαχειριστεί μια τόσο σπουδαία αναμέτρηση. Η απουσία του άλλωστε από τα γήπεδα, λίγα χρόνια πριν, τον είχε γεμίσει με περίσσια νευρικότητα οριακών καταστάσεων, όπως είχαν παραδεχθεί δικοί του άνθρωποι. Η πιθανότητα φυσικής και διανοητικής κατάρρευσης είναι άλλωστε πραγματική για ανθρώπους που έχουν περάσει από μια δύσκολη κατάσταση λόγω αρρώστιας, όπως είχε συμβεί με τον Χάλσεϊ λόγω καρκίνου, λίγο καιρό πριν και ένα ντέρμπι, όση εμπειρία κι αν έχει κάποιος, δεν βοηθά σε αυτό. Η ήττα και ο τρόπος που αυτή ήρθε εκνεύρισε μεγάλη μερίδα φίλων της Λίβερπουλ με δύο από αυτούς να ξεφεύγουν από κάθε λογική και να κατευθύνονται προς την εξέδρα των οπαδών της Γιουνάιτεντ. Εκεί, με τα χέρια τους, έκαναν αεροπλανάκια σε μια εμετική κίνηση για τους νεκρούς του Μονάχου. Η κατάσταση όπως ήταν αναμενόμενο ξέφυγε με μερίδα φίλων της Γιουνάιτεντ να βρίζει τους φίλους της Λίβερπουλ λέγοντάς τους δολοφόνους για τα πολλά περιστατικά βίας στις κερκίδες τους τη δεκαετία του 1980. Το παιχνίδι-γιορτή είχε καταλήξει σε ένα πάρτι ύβρεων με τον διαιτητή να θεωρείται ο βασικός υπεύθυνος. Ο ίδιος μάλιστα έφτασε να ζητήσει τη βοήθεια της αστυνομίας για διαδικτυακές απειλές που δέχθηκε τις επόμενες μέρες από οπαδούς των «κόκκινων». Είναι η στιγμή της αλήθειας, είπαν πολλοί εκείνες τις μέρες, αυτή η λεπτή και μοιραία διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον έλεγχο και την κατάρρευση στην ψυχοσύνθεση ενός διαιτητή που ίσως δεν έκανε καλά τη δουλειά του και στον οπαδό που βάζει την ομάδα πάνω από όλα. Πόσο εύκολα μπορεί να ξεφύγει κάποιος από ένα λάθος σφύριγμα και πόσο μπορεί αυτό να επηρεάσει πρόσωπα και καταστάσεις ακόμα και στα πιο λαμπερά πρωταθλήματα είναι κάτι που φάνηκε με τον χειρότερο τρόπο εκείνες τις μέρες και συζητιέται, δυστυχώς ή ευτυχώς, ακόμα και σήμερα.
Η Λίβερπουλ υποδέχεται τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο, άδειο από κόσμο Άνφιλντ, με την ομάδα του Σόλσκιερ να βρίσκεται στην πρώτη θέση του βαθμολογικού πίνακα, στο +3, με την πίεση να έχει μεταφερθεί στην ομάδα του Κλοπ που αν ηττηθεί θα δει τη μεγάλη της αντίπαλο να της ξεφεύγει με 6 βαθμούς στο κυνήγι του τίτλου. Για την ιστορία, ο Μαρκ Χάλσεϊ κρέμασε την σφυρίχτρα του στο τέλος εκείνης της σεζόν. Μιας σεζόν που βρήκε τη Γιουνάιτεντ πρωταθλήτρια Αγγλίας για τελευταία φορά στην τεράστια ιστορία της, στην τελευταία σεζόν του κορυφαίου Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στους πάγκους. Σήμερα, σε μια περίοδο που υπάρχει αρκετή γκρίνια στην Αγγλία για τους διαιτητές, ελπίζω να μη μας απασχολήσει ούτε ο VAR και ο άρχοντας του αγώνα παρά μόνο οι δύο ομάδες και το ελκυστικό ποδόσφαιρο που μπορούν να μας προσφέρουν.