Απόγευμα καθημερινής. Ο ουρανός πάνω από τη βόρεια Αγγλία έχει ανοίξει για τα καλά και αφήνει καρεκλοπόδαρα με το κιλό να πέσουν στη γη. Κάπου στα περίχωρα του Λιντς μια παρέα φίλων επιστρέφει από τη δουλειά με το αυτοκίνητο, με τους υαλοκαθαριστήρες να δουλεύουν σε φουλ ταχύτητα. Κάποια στιγμή στη μέση της διαδρομής μεταξύ του Θορπ Αρτς και του Γουέδερμπι κάποιος από το αμάξι παρατηρεί έναν τύπο που περπατάει ολομόναχος δίπλα ακριβώς από το δρόμο μέσα στην καταιγίδα. Αυτό που τραβάει την προσοχή όλων είναι η ενδυμασία του. Ο τύπος, εκτός του ότι από απόσταση έχει ένα λίγο γνώριμο παρουσιαστικό, φοράει τη φόρμα της Λιντς.

Λίγο η επιθυμία να βοηθήσουν έναν συνάνθρωπο τους, και πιθανόν λίγο περισσότερο το ότι αυτός φοράει το σήμα της αγαπημένης τους ομάδας, πείθει τους τύπους να κάνουν την καλή πράξη της ημέρας. Το αυτοκίνητο σταματάει δίπλα του, κάποιος ανοίγει το παράθυρο και του φωνάζει “θέλετε να σας πάρουμε μαζί μας μέχρι το Γουέδερμπι;”. Ο 65χρονος σηκώνει το κεφάλι, τους κοιτάει, χαμογελάει και τους απαντάει: “Ευχαριστώ πολύ αλλά όχι. Μου αρέσει έτσι”.

Κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά πότε προστέθηκε το παρατσούκλι “Loco” στο όνομα του Μαρσέλο Μπιέλσα. Το σίγουρο όμως είναι ότι τριάντα πλέον χρόνια μετά από το ξεκίνημα της προπονητικής του καριέρας, αυτό έχει καθιερωθεί και μπορεί να στηριχθεί με αμέτρητα παραδείγματα, εντός και, κυρίως, εκτός αγωνιστικού χώρου. Οι φίλοι της Λιντς το ανακάλυψαν αυτό από την πρώτη στιγμή που ο Αργεντινός πάτησε το πόδι του στην Αγγλία. Παρά τις ελάχιστες ουσιαστικές επιτυχίες του στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο (δυο χαμένοι τελικοί με την Αθλέτικ Μπιλμπάο είναι το πιο κοντινό που έφτασε ποτέ σε κάποιον τίτλο), ο Μπιέλσα παραμένει με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο στο μυαλό αρκετών ως ένας προπονητής παγκόσμιας εμβέλειας, αναγνωρισμένος από αρκετούς παίκτες-θρύλους με τους οποίους έχει συνεργαστεί, κάποιους κορυφαίους προπονητές και πολλούς οπαδούς των ομάδων στις οποίες δούλεψε.

Αυτή η φήμη όμως δεν φαίνεται να έχει κανένα αντίκτυπο στην καθημερινότητα του. Στον μικρόκοσμο του Δυτικού Γιορκσάιρ ένα από τα αγαπημένα θέματα συζήτησης τα τελευταία δυο χρόνια είναι η εξιστόρηση περιστατικών που κάποιος οπαδός της ομάδας συνάντησε τυχαία τον διάσημο προπονητή της. Κι αυτά τα περιστατικά είναι αμέτρητα, γιατί απλά ο Μαρσέλο Μπιέλσα, που σε κάθε ευκαιρία μιλάει για την σημασία των οπαδών και υπενθυμίζει σε όλους ότι το ποδόσφαιρο ανήκει στον απλό κόσμο, είναι ένας από αυτούς.

Δεν είναι άλλωστε πολλές οι περιπτώσεις παγκοσμίως που ένας τόσο διάσημος και εύπορος άνθρωπος μένει σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα πάνω από ένα μίνι-μάρκετ, κάνει τα ψώνια του στο τοπικό φτηνό σούπερ μάρκετ, κάθεται μόνος του με το λάπτοπ και αναλύει αγώνες στο τοπικό καφέ, κυκλοφορεί σχεδόν παντού με τη φόρμα της Λιντς (ακόμα και στην γιορτή της ομάδας που όλοι φόρεσαν τα καλά τους, ο Μπιέλσα έσκασε μύτη με τη φόρμα και ύφος “μου κλέβετε πολύτιμο χρόνο που θα μπορούσα να είχα αφιερώσει βλέποντας δυο παιχνίδια της League Two”) και επιλέγει να περπατάει μια διαδρομή περίπου 10 χλμ μέχρι το προπονητικό κέντρο, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών όπως είδαμε στην αρχή!

Όταν η αγάπη του κόσμου για έναν προπονητή πασπαλίζεται με πολλή γραφικότητα και λίγη μούρλα, το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό

Αυτή η αδιαφορία του για τις κλασικές ανέσεις που συνήθως προσφέρουν τα πολλά χρήματα (τα πιο γνωστά έξοδα του τον τελευταίο χρόνο είναι το τεράστιο ποσό που έδωσε για να χτιστεί στο Ροσάριο το ξενοδοχείο δίπλα στις εγκαταστάσεις της αγαπημένης του Νιούελ’ς, σαν δώρο για τα όσα του πρόσφερε η αγαπημένη του ομάδα τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, και αυτά που έδωσε πέρσι από το μισθό του για να καλυφθεί το πρόστιμο της Λιντς για το ‘Spygate’, που θεωρούσε ότι ήταν δικό του προσωπικό λάθος και όχι της ομάδας) και η συνεπακόλουθη εμμονή του με το ποδόσφαιρο δεν είναι κάποιο νέο καπρίτσιο.

Γεννημένος σε μια ευκατάστατη οικογένεια, γεμάτη δικηγόρους και πολιτικούς, ο Μπιέλσα στράφηκε εξ αρχής προς έναν άλλο τρόπο ζωής κι αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν (και το κάνουν σε μια εκπομπή που του είχε αφιερώσει το Canal+ όταν δούλευε στην Ισπανία) όσοι συνεργάστηκαν ή όσοι έχουν απλά συναναστραφεί μαζί του. Σύμφωνα με αυτούς, τις εποχές που ο Αργεντινός ήταν προπονητής στην εθνική Αργεντινής και αργότερα στην εθνική Χιλής, επέλεγε να μείνει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου σε ένα λιτό δωματιάκι, με ένα κρεβάτι και ένα γραφείο, μέσα στο προπονητικό κέντρο των δυο ομάδων! Σε μια από τις πιο αξιομνημόνευτες ιστορίες του αφιερώματος, ένας Χιλιανός που έχει φούρνο δίπλα στο προπονητικό κέντρο της εθνικής ανακαλεί τις καθημερινές επισκέψεις του τότε προπονητή της, που κατέληγαν πάντα με τον ίδιο, σχεδόν 5λεπτο, επίλογο: “Κερασμένα από το μαγαζί”. “Όχι, δεν το δέχομαι, θέλω να πληρώσω”. “Όχι, δεν σ’αφήνω να πληρώσεις”. “Αν δεν με αφήσεις, δεν θα έρθω ξανά”. “Δεν με νοιάζει. Να μην έρθεις ξανά. Δεν θα πληρώσεις.”

Κι αν οι εξωγηπεδικές συνήθειες του και στο νέο κεφάλαιο της ζωής του, στη Λιντς, του έχουν δώσει τον χαρακτηρισμό “άνθρωπος του λαού”, τα όσα συμβαίνουν στο χόρτο τον έχουν μετατρέψει στην Αγγλία από “Loco” σε “God”. Αν η Λιντς πελαγοδρομούσε στο γήπεδο, κανένα από όλα τα παραπάνω δεν θα είχε ιδιαίτερη αξία και σίγουρα δεν θα υπήρχαν στα social media ολόκληρες λίστες με εκατοντάδες ποστ που απλοί άνθρωποι ανεβάζουν τις φωτογραφίες και τις εμπειρίες τους από κάποια τυχαία συνάντηση με τον νέο “Θεό” τους.

“Ο Μπιέλσα περπατάει μόνος του μέχρι το προπονητικό”, “ο Μπιέλσα χαρίζει γλυκά σε παιδιά”, “ο Μπιέλσα κάνει τα ψώνια του με τη φόρμα της ομάδας”, “ο Μπιέλσα αναλύει σε έναν περαστικό το σύστημα της Λιντς”, “ο Μπιέλσα με το λάπτοπ του στο τοπικό καφέ κρατάει σημειώσεις για το επόμενο ματς ενώ μια θεία του ζητάει να βγούνε φωτογραφία” είναι κάποια παραδείγματα από τα εκατοντάδες ποστ του σχετικού thread στο twitter

Τα ‘παγώνια’ όμως ζούνε μια… νέα μικρή χρυσή εποχή, που μπορεί για την ώρα να απέχει έτη φωτός από τις επιτυχίες των 60s ή των αρχών των 00s αλλά έχει καταφέρει να ενθουσιάσει ξανά όλη την πόλη και να επαναφέρει σε παλιότερα επίπεδα την τρέλα και το πάθος της για το ποδόσφαιρο, μετά από μια 15ετια γεμάτη αποτυχίες, γκρίνιες και μπόλικη μιζέρια στις μικρότερες κατηγορίες.

Ο Μαρσέλο Μπιέλσα παρέλαβε πέρσι το καλοκαίρι ένα ρόστερ που την προηγούμενη σεζόν είχε τερματίσει στο κάτω μισό της βαθμολογίας, πιο κοντά στον υποβιβασμό παρά στις θέσεις που οδηγούν σε απ’ευθείας άνοδο, και όπως έκανε σχεδόν πάντα στην καριέρα του, προτίμησε να δουλέψει με αυτά που έχει, παρά να στραφεί αμέσως σε δαπανηρές, ξένες ενισχύσεις. Κάνοντας ελάχιστες μεταγραφές και ποντάροντας κυρίως σε κάποιους δανεικούς, δούλεψε πάνω στους παίκτες που είχε και παρουσίασε ένα σύνολο που είχε ελάχιστη σχέση με αυτό της προηγούμενης σεζόν, παρ’ότι ουσιαστικά αποτελούταν από τα ίδια συστατικά. Η εντυπωσιακή περσινή σεζόν της Λιντς απέφυγε σε μεγάλο βαθμό ακόμα και το κλασικό πλέον, “κάψιμο του Μπιέλσα”, κατά το οποίο οι ομάδες του συνήθως τα φτύνουν λίγο πριν το φινάλε της σεζόν (κάτι που πήγε να συμβεί και φέτος το χειμώνα), εξαιτίας της τρομερής έντασης με την οποία δουλεύουν καθ’όλη τη διάρκεια της.

Η σφαλιάρα όμως δεν αποφεύχθηκε τελικά αφού η Λιντς κατάφερε ακριβώς στο φινάλε να αποκλειστεί από τον τελικό των πλέι οφ ανόδου, χάνοντας από τη Ντέρμπι Κάουντι με 2-4 μέσα στο Έλαντ Ρόουντ, παρ’ότι προηγήθηκε με 1-0 και παρ’ότι είχε ιδανικό σκορ πρόκρισης από το πρώτο παιχνίδι, καθώς είχε κερδίσει και μέσα στην Ντέρμπι με 1-0!

Η αποτυχία πόνεσε τους πάντες, αφού πολλοί είχαν πιστέψει ότι είχε φτάσει επιτέλους η ώρα να επιστρέψει η Λιντς εκεί που ανήκει, στην Πρέμιερ Λιγκ, αλλά απ’ότι φάνηκε δεν επηρέασε καθόλου τη σχέση λατρείας του κόσμου με τον Μπιέλσα και με την ομάδα που παρουσίασε. Μια ομάδα με συγκεκριμένο πλάνο και τρεξίματα, τα οποία στηρίζονται στις λίγο ακραίες προπονήσεις του, που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων και ένα διπλό σε φουλ ένταση, κατά το οποίο το παιχνίδι δεν σταματάει ούτε δευτερόλεπτο ακόμα κι όταν η μπάλα βγει έξω, φτάνοντας τους παίκτες στα όρια τους.

Ο, φημισμένος για την περιέργεια του που τον έχει απομακρύνει/διώξει από αρκετές δουλειές στο παρελθόν, Αργεντινός αποφάσισε το καλοκαίρι να παραμείνει στην Αγγλία για να δοκιμάσει για δεύτερη φορά, οι φίλοι της Λιντς το πανηγύρισαν με την καρδιά τους σαν μεγάλη νίκη σε ντέρμπι και η δικαίωση για όλους φαίνεται να έρχεται τώρα, έστω και λίγο καθυστερημένα λόγω πανδημίας. Δυο παιχνίδια πριν το τέλος (όλως τυχαίως το πρώτο από αυτά είναι απέναντι στην Ντέρμπι Κάουντι, την ομάδα που κατέστρεψε πέρσι τα όνειρα των οπαδών της), η Λιντς έχει εξασφαλίσει την άνοδο της στην Πρέμιερ Λιγκ, από την οποία απουσιάζει τα τελευταία 16 χρόνια.

Πιστός στην ποδοσφαιρική φιλοσοφία του, ο Μπιέλσα δεν ανοίχτηκε ούτε στο φετινό μεταγραφικό παζάρι (στα δυο αυτά χρόνια παρουσίας του η Λιντς έχει θετικό απολογισμό στις μεταγραφές, αφού έχει βγάλει πάνω από 30Μ λίρες ενώ οι ηλικίες αυτών που έφυγαν ήταν μεγαλύτερες από αυτές των νέων αποκτημάτων), εξέλιξε τις περσινές τακτικές του κρατώντας όμως την ίδια ένταση στο παιχνίδι της ομάδας, κάλυψε τα οποία κενά θεωρούσε πως υπάρχουν με κάποιους πιτσιρικάδες (ο αριθμός των νεαρών που έχουν κάνει το ντεμπούτο τους με αυτόν στον πάγκο έχει φτάσει ήδη τους 11!) και εμφάνισε μια Λιντς ακόμα καλύτερη από την περσινή.

Μια Λιντς που κράτησε τους αυτοματισμούς και την ταχύτητα στις αντεπιθέσεις που την χαρακτήριζε και πέρσι αλλά που ταυτόχρονα βελτίωσε εντυπωσιακά την αμυντική της ικανότητα, με ένα εξουθενωτικό αλλά και αποτελεσματικό πρέσινγκ. Τα ‘παγώνια’ έχουν αυτή τη στιγμή την καλύτερη άμυνα στην κατηγορία κι αυτό έχει βοηθήσει πολύ στο να σπάσουν το ρεκόρ πόντων της ομάδας σε μια σεζόν, με δυο παιχνίδια να απομένουν! Ο τελευταίος προπονητής της που κατάφερε να τερματίσει δυο συνεχόμενες σεζόν στην πρώτη 3αδα, ανεξαρτήτως κατηγορίας, ήταν ο θρυλικός Ντον Ρέβι στις αρχές των 70s.

Κι αν για έναν εξωτερικό παρατηρητή αυτά φαίνονται λίγο αστεία κατορθώματα, καθώς μιλάμε για τη 2η κατηγορία της Αγγλίας, για τους οπαδούς της Λιντς αυτοί είναι θρίαμβοι, ικανοί να ξεσηκώσουν μια κουρασμένη από τις πίκρες πόλη, που πριν από τον ερχομό του Αργεντινού έβλεπε το καμάρι της να έχει βαλτώσει. Από το 2010 που επανήλθε η Λιντς στην Τσάμπιονσιπ οι δυο μοναδικές φορές που κατάφερε να τερματίσει σε θέσεις που οδηγούν είτε σε απ’ευθείας άνοδο, είτε στα πλέι οφ ανόδου, ήταν αυτές οι δυο σεζόν του Μπιέλσα.

Η φαινομενικά ατέλειωτη αυτή αναμονή για την επιστροφή στα μεγάλα σαλόνια αποτυπώνεται ιδανικά στις δυο αυτές εικόνες ενός τυχαίου οπαδού, του Ρίκι Άλμαν, που ‘παίζουν’ πολύ αυτές τις μέρες στην Αγγλία. Στη μια βλέπουμε τον 27χρονο Άγγλο όπως είναι τώρα, έτοιμο να ζήσει τη Λιντς για πρώτη φορά στη μεγάλη κατηγορία ως ενήλικας. Δεξιά ο 11χρονος τότε Άλμαν σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές και στενάχωρες εικόνες στην σύγχρονη ιστορία της ομάδας, σε ένα από τα τελευταία της παιχνίδια στην Πρέμιερ Λιγκ την άνοιξη του 2004, παρακολουθεί την αποτελειωτική 4αρα από τη Μπόλτον, έχοντας γράψει στο στήθος του με μαρκαδόρο: “Leeds till i die”.