Αν ήταν σειρά, το πρώτο επεισόδιο θα ξεκινούσε με το πλάνο να δείχνει τον πρωταγωνιστή στον πάγκο της Αγγλίας, δίπλα στα μεγάλα αστέρια και ονόματα των Λιονταριών και θα ακούγαμε τη φωνή του να λέει: «Θα αναρωτιέστε πώς βρέθηκα εδώ…». Κάπως έτσι θα είναι και αυτό το κείμενο. Θα ασχοληθεί με το πώς ο Λι Κάρσλι, μια παλιά γνώριμη φιγούρα των αγγλικών γηπέδων έφτασε να αποκτήσει μια από τις πιο περιζήτητες δουλειές στον ποδοσφαιρικό κόσμο. Έστω και προσωρινά. Ας πάμε όμως στον Δεκέμβριο του 2004. Και πιο συγκεκριμένα στις 11 του μηνός και στο Γκούντισον Παρκ μπροστά σε 40.552 θεατές. Έξι. Τόσες είναι οι νίκες της Έβερτον επί της Λίβερπουλ την τελευταία 20ετία. Και η πρώτη από αυτές είναι αρκετά ιστορική με ήρωα τον σημερινό προσωρινό προπονητή της Αγγλίας.
Μετά την ανάμικτη περίοδο Ζεράρ Ουγιέ, μια περίοδο που η Λίβερπουλ τερμάτιζε συνήθως στις θέσεις 3 με 5, την ομάδα είχε αναλάβει ο Ράφα Μπενίτεθ. Από την άλλη πλευρά, η Έβερτον βρισκόταν στην περίοδο Ντέιβιντ Μόγιες με σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή της από σεζόν σε σεζόν. Η τελευταία νίκη των μπλε επί των κόκκινων ήταν το 1999, με ένα γκολ του Κέβιν Κάμπελ που δυστυχώς έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, σε ένα ματς με τρεις κόκκινες. Από εκείνο το ματς είχαν περάσει πέντε χρόνια και κάτι ψηλά, με τη Λίβερπουλ συνήθως να κερδίζει με τον Όουεν να σκοράρει και τέσσερα ματς να είναι ισόπαλα, πολύ συχνά με αποβολές. Το καλοκαίρι ήταν κομματάκι δύσκολο, καθώς η Έβερτον είχε χάσει τον Γουέιν Ρούνεϊ. Το τεράστιο ταλέντο, παιδί της ομάδας, έφυγε και ο κόσμος ήταν έξαλλος (κυρίως με τον ίδιο τον παίκτη). Ο Μόγιες μάζεψε τους παίκτες, τους είπε πρέπει να παλέψουν όλοι για να βγει η σεζόν, μια σεζόν στην οποία πολλοί είχαν την Έβερτον από τα φαβορί για υποβιβασμό (άλλωστε είχε τερματίσει μόλις 17η την προηγούμενη χρονιά και έχανε τον καλύτερο παίκτη της). Αντί για υποβιβασμό όμως, η Έβερτον έκανε σούπερ πορεία και έφτασε τον Δεκέμβριο να υποδέχεται τη Λίβερπουλ στις ψηλές θέσεις και με πίστη για μια μεγάλη νίκη.
Και κάπως έτσι έγινε. Το παιχνίδι ήταν μια μάχη στον αγωνιστικό χώρο και οι καραφλάκηδες Λι Κάρσλι και Τόμας Γκράβεσεν στα χαφ ζούσαν για τέτοια ματς. Μαζί τους ήταν και άλλα γερά παιδιά, όπως ο Τιμ Κέιχιλ, ενώ απέναντι η Λίβερπουλ είχε τον Στίβεν Τζέραρντ με τους Κίουελ, Χάμαν και Ντιαό. Η Λίβερπουλ έχει υπερδιπλάσιες τελικές, αλλά αυτό όπως γνωρίζουμε δεν μετράει πάντα. Φτάσαμε στο 68′. Μια σέντρα από τα αριστερά, ένα διώξιμο τον αμυντικών, ο Μάρκους Μπεντ μαζεύει το ριμπάουντ και δίνει στον Λίον Όσμαν και αυτός βλέπει τον Λι Κάρσλι να εφορμά και του πασάρει λίγο έξω από τη μεγάλη περιοχή. Ο Κάρσλι σουτάρει, η μπάλα πιάνει ένα περίεργο φάλτσο (φαίνεται σαν να έχει βρει στον Σάμι τον Χίπια, αλλά δεν έχει κοντράρει) και καταλήγει στην εστία του Κρις Κέρκλαντ. Γκολάρα. Ο Κάρσλι τρέχει να πανηγυρίσει, ο Μπεντ τον αρπάζει και τον ρίχνει κάτω και ο Κάρσλι χάνεται κάτω από έναν λόφο συμπαικτών με τον Κέιχιλ να σηκώνει το χέρι, σε μια από τις πιο ιστορικές φωτογραφίες ντέρμπι του Μέρσεϊσαϊντ που έχει γίνει από μπλουζάκι μέχρι τατουάζ και ταπετσαρία σε κινητά και υπολογιστές.
Το ιστορικό γκολ με τουλάχιστον 147 πίξελ
Το σκορ δεν άλλαξε μέχρι το τέλος, η Έβερτον κέρδισε και σκαρφάλωσε στη 2η θέση του πρωταθλήματος. Δεν άντεξε πολύ, δεν μπόρεσε να δώσει κάποια μάχη τίτλου (η Τσέλσι τελικά το πήρε με μόλις μία ήττα και 12 βαθμούς διαφορά από την Άρσεναλ), αλλά κατάφερε να πάρει μια ιστορική 4η θέση που την έστειλε στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Από το 1987, που κατέκτησε το τελευταίο της πρωτάθλημα μέχρι και σήμερα, η 4η θέση του 2005 είναι η καλύτερη που έχει κατακτήσει η Έβερτον και φυσικά στις συλλογικές μνήμες των οπαδών της συνδυάζεται πάντα με εκείνο το γκολ του Λι Κάρσλι που αναδείχθηκε και το γκολ της χρονιάς για την ομάδα. Ήταν και η καλύτερη σεζόν του Κάρσλι, με 36 αγώνες και 4 γκολ, αριθμός ρεκόρ για τον χαλκέντερο αμυντικό χαφ. 4η θέση, νίκη επί της Λίβερπουλ. Πώς να μη γίνει λαϊκός ήρωας;
Ο Κάρσλι δεν ήταν γέννημα-θρέμμα σκάουζερ, αλλά συνδέθηκε περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα με την Έβερτον. Γεννήθηκε στο Μπέρμιγχαμ, έπαιξε μπάλα στην Ντέρμπι Κάουντι, στην Μπλάκμπερν, στην Κόβεντρι και την Μπέρμιγχαμ Σίτι, αλλά εκείνη η επταετία στο Γκούντισον Παρκ ήταν που έγραψε ιστορία. Παρότι υπήρχαν σεζόν που η Έβερτον κινδύνευσε, η περίοδος του Ντέιβιντ Μόγιες ήταν σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένη, με καλά πλασαρίσματα και ευρωπαϊκές εξόδους. Και ο Λι Κάρσλι ήταν εκεί στα εύκολα και τα δύσκολα. Ο ρόλος του ήταν συνήθως αυτός του αμυντικού χαφ, αλλά μπορούσε να παίξει όπου υπήρχε ανάγκη. Είτε πιο δεξιά, είτε και ως σέντερ μπακ. Άγγιξε τις 200 συμμετοχές με τη φανέλα της Έβερτον και σκόραρε 13 φορές. Πολλά από αυτά τα γκολ ήταν αρκετά ωραία, κάποια με μεγάλες ομάδες (όπως η Άρσεναλ ή η Τσέλσι), αλλά κανένα δεν ξεπέρασε εκείνο το γκολ του Δεκεμβρίου του 2004. Παρότι γεννημένος στην Αγγλία, προτίμησε την εθνική Ιρλανδίας (έχοντας καταγωγή από τους παππούδες του), προφανώς γιατί θα ήταν ευκολότερο να κληθεί εκεί. Και πράγματι αυτό έγινε, έπαιξε 40 φορές με τη φανέλα της Ιρλανδίας, αλλά, όπως λέει κι ο ίδιος, ποτέ δεν κατάφερε να παίξει τόσο καλά εκεί. «Έπαιξα 40 αγώνες με την Ιρλανδία, αλλά πρέπει να έκανα μόνο τρία καλά παιχνίδια». Έφτασε όμως να κάνει έστω και μια μικρή εμφάνιση στο Μουντιάλ του 2002.
Ψυχική προετοιμασία από τους δίδυμους
Για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα είχε δίπλα του και τον παλαβό Τόμας Γκράβεσεν, ένα δίδυμο που προκαλούσε τρόμο από την όψη του και μόνο. Ήταν τέτοια η ομοιότητά τους στο γήπεδο που όταν ο Δανός έφυγε για τη Μαδρίτη δημιουργήθηκε ένας αστικός μύθος, ότι η Ρεάλ είχε ενθουσιαστεί με τον έναν από τους δύο φαλακρούς και αυτός ήταν ο Κάρσλι, αλλά τελικά πήρε τον λάθος παίκτη. «Είναι μια ωραία ιστορία, αλλά όποιος πιστεύει αυτή τη φήμη δεν μας έχει δει να παίζουμε. Μοιάζουμε αρκετά, αλλά ο Τόμας ήταν αρκετά καλύτερος ποδοσφαιριστής από μένα. Το πιο ωραίο ήταν ότι στην παρουσίασή του στη Ρεάλ Μαδρίτης εμφανίστηκε με το σακάκι και τη γραβάτα της Έβερτον», λέει ο Κάρσλι και γελάει. Οι δυο τους έγιναν και καλοί φίλοι, μάλιστα έμεναν πολύ κοντά, και όταν ο Γκράβεσεν ήταν να φύγει, φώναξε τον Λι και του ζήτησε την άποψή του για το πού να πάει, μια που είχε προτάσεις και από Ρεάλ Μαδρίτης και από Μίλαν. Λι και Τόμας ήταν ένα αχώριστο δίδυμο και ακόμα και οι οπαδοί της Έβερτον δυσκολεύονταν να τους ξεχωρίσουν πολλές φορές στο χορτάρι.
Γελάει; Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο. Όσοι έβλεπαν τον Κάρσλι στο γήπεδο, έβλεπαν έναν μουντρούχο τύπο, συνοφρυωμένο και έλεγες “Παναγία μου, τι μιζέρια είναι αυτή”. Ο πραγματικός Λι Κάρσλι όμως είναι εντελώς διαφορετικός. Το βλέμμα του στο γήπεδο ήταν περισσότερο επειδή προσπαθούσε να συγκεντρωθεί στο παιχνίδι, όπως λέει ο ίδιος. Στην πραγματικότητα, αυτοί που τον γνωρίζουν, λένε ότι έχει πολύ χιούμορ και είναι φοβερός τύπος για να βρίσκεσαι μαζί του εκτός αγωνιστικού χώρου. Και γι΄αυτό και έχει πολύ καλές σχέσεις με τους παίκτες, ως προπονητής πλέον.
Πώς βρέθηκε όμως αυτή η καλτ ποδοσφαιρική φυσιογνωμία να είναι ο 20ος, έστω και προσωρινός, προπονητής της εθνικής Αγγλίας; Η προπονητική δεν προέκυψε κατά τύχη. Πριν φύγει ακόμα από την Έβερτον και κλείσει την καριέρα του τρία χρόνια αργότερα, ο Κάρσλι είχε αποκτήσει το δίπλωμα προπονητή. Ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Κόβεντρι (έγινε προσωρινός και στην πρώτη ομάδα), έγινε βοηθός στη Σέφιλντ, προσωρινός προπονητής και στην Μπρέντφορντ και τελικά από το 2015 και μετά έγινε προπονητής της αγγλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας σε διάφορα πόστα στην ανάπτυξη των παικτών, ενώ πέρασε (με επιτυχία) και από τις ακαδημίες της Μάντσεστερ Σίτι και συγκεκριμένα την Κ18. Ο ρόλος του σχεδόν σε όλες τις ομάδες ήταν υπεύθυνος ανάπτυξης των νεαρών παικτών, αλλά σε αρκετές έγινε και πρώτος προπονητής προσωρινά μετά από τις απολύσεις του κανονικού προπονητή. Η πρώτη του κανονική δουλειά ως πρώτος προπονητής ήταν το 2020 στην Κ20 της Αγγλίας και στη συνέχεια προπονητής της Κ21. Εκεί έκανε και τη μεγαλύτερη επιτυχία του, κατακτώντας το Euro του 2023 με μια εντυπωσιακή πορεία μόνο με νίκες. Στον τελικό η Αγγλία επικράτησε της Ισπανίας με 1-0, μια μεγάλη επιτυχία που είχε να συμβεί από το μακρινό 1984. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο Κάρσλι είναι μέσα στις εθνικές της Αγγλίας εδώ και εννιά χρόνια και σίγουρα γνωρίζει και έχει άποψη για μεγάλο ποσοστό του ρόστερ της ομάδας των Ανδρών.
Παρότι είναι προσωρινός, οι γνώσεις του αυτές και ο χαρακτήρας του έχουν κάνει αρκετούς να λένε ότι θα έπρεπε να γίνει μόνιμος. Σε αυτό βοήθησαν πολύ οι δυο πρώτες νίκες της Αγγλίας στα πρώτα του ματς ως προσωρινός στο Nations League, αλλά το αποτέλεσμα με την Ελλάδα έφερε κριτική. Οι πιθανότητες μονιμοποίησης είναι λίγες, με βάση τα όσα λένε οι Άγγλοι δημοσιογράφοι (η Αγγλία ονειρεύεται μεγάλα ονόματα όπως ο Κλοπ και ο Γκουαρδιόλα), αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Ο ίδιος πάντως δεν φαίνεται να σκέφτεται κάτι τέτοιο. Ίσως είναι και το «πού να μπλέκεις τώρα;» Ήδη έχει δει την παράνοια που συνοδεύει τη θέση, καθώς υπήρχε γκρίνια γιατί… δεν τραγουδούσε τον εθνικό ύμνο. Ο ίδιος απάντησε λέγοντας ότι και όταν ήταν παίκτης στην εθνική Ιρλανδίας δεν τραγουδούσε τον ύμνο της Ιρλανδίας και το ίδιο έκανε και ως προπονητής της Κ21 της Αγγλίας. Ένας φίλος του που ρωτήθηκε (γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε τέτοια ζητήματα απασχολούν ιδιαίτερα την αγγλική κοινή γνώμη και πρέπει να γίνει έρευνα σε βάθος) είπε ότι όταν ο Κάρσλι υπέγραψε στην Κόβεντρι του ζήτησαν να τραγουδήσει μπροστά στους συμπαίκτες του (ένα κλασικό έθιμο για νέους παίκτες σε πολλές ομάδες), ο ίδιος όμως αρνήθηκε. «Είναι ο μόνος άνθρωπος που έχω συναντήσει και δεν τραγουδάει. Μάλλον δεν του αρέσει το τραγούδι», πρόσθεσε ο φίλος του.
Ο Κάρσλι λέει ότι θα είναι απόλυτα ικανοποιημένος να γυρίσει στην Κ21, ότι απλά η εθνική βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε “ασφαλή χέρια” και ότι δεν επιθυμεί να γίνει μόνιμος. «Δεν βρίσκομαι εδώ έχοντας προπονήσει έναν χρόνο στην Πρέμιερ Λιγκ και έναν στην Τσάμπιονσιπ και έχοντας γίνει σχολιαστής στην τηλεόραση. Έχω χτίσει γερές βάσεις, από το να οδηγώ το βανάκι για την Κ18 της Κόβεντρι, από το να είμαι κόουτς της Κ15 βράδυ Τετάρτης, από το προπονώ μια σχολική ομάδα, μέχρι που έφτασα εδώ. Γι’ αυτό δεν έχω μείνει έκπληκτος από αυτή την κατάσταση και δεν έχω προσδοκίες. Κάθε φορά που διαλέγω εντεκάδα είτε στην Κ21 είτε εδώ περιμένω να παίξουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο και να κερδίσουμε. Μου είναι το ίδιο.»
Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Λι
Οι παίκτες μιλάνε με καλά λόγια, τόσο τα πιτσιρίκια που τον ξέρουν από παλιά, όσο και οι παλιότεροι που τώρα τον μαθαίνουν. Οι παλιοί του προπονητές όπως ο Μόγιες ή ο ΜακΚάρθι λένε πόσο καλός χαρακτήρας ήταν, δουλευταράς, ήσυχος, αλλά και πόσο καλά διάβαζε το παιχνίδι ως παίκτης και καταλάβαινε τι έπρεπε να κάνει. Είναι ηγέτης με τις πράξεις και όχι με τα λόγια ή τις φωνές. Και στην ερώτηση “ναι ρε παιδιά, αλλά είναι και καλός κόουτς;“, αρκετοί απαντούν καταφατικά και δείχνουν το ποδόσφαιρο της Κ21. Η παρουσία του στη Σίτι τον έφερε κοντά στη φιλοσοφία του Πεπ, έχει πάρει πράγματα από πολλούς προπονητές. Το θέμα δεν είναι αν θα πείσει τους ανθρώπους της Π.Ο. που ψάχνουν κάτι πιο σίγουρο, αλλά κυρίως αν ο ίδιος θα αλλάξει γνώμη αν παρουσιαστεί ένα τέτοιο ερώτημα. Γιατί αρκετοί που τον γνωρίζουν λένε ότι η αρνητική του απάντηση στο αν θα ήθελε να ακολουθήσει τα χνάρια του Σάουθγκεϊτ δεν γίνεται από ταπεινότητα, αλλά επειδή πραγματικά του αρέσει να προπονεί νέα παιδιά και να τα εξελίσσει.