Η απόσταση που χωρίζει το Μιλάνο από τη Ρώμη είναι περίπου 500 χιλιόμετρα. Αν θέλει κάποιος να μεταβεί από τον ιταλικό Βορρά στην πρωτεύουσα χρειάζεται τουλάχιστον 5 ώρες αν διανύσει την απόσταση με λεωφορείο, 2-3 ώρες αν χρησιμοποιήσει τρένο και κάτι παραπάνω από 1 ώρα αν ταξιδέψει με αεροπλάνο. Σύμφωνα με τα ιταλικά ρεπορτάζ, περισσότεροι από 12.000 οπαδοί της Ίντερ θα καλύψουν σήμερα αυτή την απόσταση, με τελικό προορισμό το Ολίμπικο, εκεί που η Ίντερ θα δώσει απέναντι στη Λάτσιο το τελευταίο παιχνίδι της σεζόν, αυτό που θα κρίνει και την επιτυχία της. Αυτή δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που ταξιδεύουν στο Ολίμπικο για έναν τελευταίο αγώνα που κρίνει τα πάντα.
Γυρνάμε 16 χρόνια πίσω, στις 5 Μαΐου του 2002, όταν η Ιταλία ετοιμαζόταν να ζήσει ένα από τα πιο επικά φινάλε στην ιστορία του Καμπιονάτο. Ενενήντα λεπτά πριν το τέλος της σεζόν, τρεις ομάδες διεκδικούσαν τον τίτλο. Στην κορυφή της βαθμολογίας βρισκόταν η Ίντερ του Έκτορ Ραούλ Κούπερ με 69 βαθμούς, ακολουθούσε η Γιουβέντους του Μαρτσέλο Λίπι με 68 και ελάχιστα πιο πίσω η πρωταθλήτρια Ρόμα με 67. Η προσοχή όλης της χώρας είχε μοιραστεί σε 3 γήπεδα: Στη Ρώμη η Ίντερ αντιμετώπιζε τη Λάτσιο, στο Ούντινε η τοπική ομάδα υποδεχόταν τη Γιουβέντους και στο Τορίνο, η ομώνυμη ομάδα έπαιζε με τη Ρόμα.
Με δεδομένο ότι η Τορίνο ήταν αδιάφορη και η Ουντινέζε αρκετά αδύναμη, το παιχνίδι που φαινόταν εξ αρχής πως θα κρίνει τα πάντα ήταν αυτό που διεξαγόταν στο Ολίμπικο, εκεί που η πρωτοπόρος Ίντερ αντιμετώπιζε μια Λάτσιο που ήθελε τη νίκη για να βγει στην Ευρώπη. Πίσω από αυτά τα εύκολα αναγνώσιμα δεδομένα όμως, υπήρχαν κάποιες εξτρά συνθήκες που δεν μπορούν να παραβλεφθούν. Ξέροντας ότι μια δική τους νίκη και μια γκέλα της Γιούβε στο Ούντινε θα έχριζε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά πρωταθλήτρια τη μισητή Ρόμα, οι οπαδοί της Λάτσιο, προτιμούσαν να μη ρισκάρουν να ζήσουν έναν τέτοιο εφιάλτη. Εκτός αυτού, οι οπαδοί των δυο αντιπάλων είχαν εξαιρετικές σχέσεις, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα εκείνη την Κυριακή του Μαΐου στο Ολίμπικο να παρευρίσκονται 76.000 οπαδοί και των δυο ομάδων, που είχαν όμως μια κοινή επιθυμία: Να κερδίσει η Ίντερ! “Ξέρω από τώρα πως θα τελειώσει η μέρα”, προέβλεπε απογοητευμένος ο Μαρτσέλο Λίπι, “θα κερδίσουμε και οι τρεις και η βαθμολογία δεν θα αλλάξει”.
Οι συνθήκες για την Ίντερ έμοιαζαν εξαιρετικά ευνοϊκές. Δεν εξαρτιόταν από το αποτέλεσμα κάποιου άλλου, έπαιζε σ’ένα γήπεδο που η πλειοψηφία των θεατών ήταν στο πλευρό της και είχε μια ομάδα γεμάτη ποιοτικούς παίκτες, που θα μπορούσαν να κρίνουν μόνοι τους οποιοδήποτε παιχνίδι. (Η ανάγνωση και μόνο της 11αδας που παρέταξε ο Κούπερ σ’εκείνο το ματς αρκεί για να τρομάξει τον αντίπαλο: Τόλντο, Ζανέτι, Ματεράτσι, Κόρντομπα, Γκρέσκο, Κονσεισάο, Ντι Μπιάτζιο, Κρ. Ζανέτι, Ρεκόμπα, Βιέρι, Ρονάλντο.) Το μόνο που χρειαζόταν ήταν μια νίκη. Eννιά χρόνια αργότερα, ο Χαβιέρ Ζανέτι δήλωσε: “Ακόμα και σήμερα δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς έγινε εκείνη τη μέρα.”
Ο χορός των γκολ ξεκίνησε πολύ νωρίς, με τη Γιουβέντους να ξεκινάει το δικό της παιχνίδι με φουλ επίθεση. 0-1 στο 2ο λεπτό με τον Τρεζεγκέ, 0-2 στο 11′ με τον Ντελ Πιέρο. Οι λίγοι που είχαν εστιάσει στην αρχή στο παιχνίδι του Ούντινε έστρεψαν αμέσως το ενδιαφέρον τους στη Ρώμη. Εκεί ο Κριστιάν Βιέρι πετύχαινε το 22ο του γκολ εκείνη τη σεζόν, έβαζε την Ίντερ μπροστά στο σκορ και ταυτόχρονα την επανέφερε στην κορυφή της βαθμολογίας.
Όλα έδειχναν αναμενόμενα αλλά οι παίκτες της Λάτσιο δεν φαινόταν διατεθειμένοι να παίξουν το παιχνίδι των οπαδών τους, που προτιμούσαν να χάσουν το ευρωπαϊκό εισιτήριο για να μην κερδίσει το πρωτάθλημα η γειτόνισσα Ρόμα ή ακόμα και η Γιουβέντους, με την οποία δεν είχαν καθόλου καλές σχέσεις. Σημαντικό ρόλο σ’αυτή τη διάσταση απόψεων φιλάθλων-παικτών πιθανόν να έπαιξε και το ότι οι σχέσεις τους δεν ήταν και οι καλύτερες δυνατές, αφού λίγο καιρό πριν οι οπαδοί είχαν στραφεί εναντίον των παικτών μετά τη συντριβή από τη Ρόμα με 1-5. Έτσι, στο 19′ ο Κάρελ Πομπόρσκι έφερε το παιχνίδι στα ίσα και έστειλε ξανά τη Γιουβέντους στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα.
Παρά το αρχικό σοκ, η Ίντερ αντέδρασε ψύχραιμα και πέντε λεπτά αργότερα, με κεφαλιά του Ντι Μπιάτζιο μετά από κόρνερ, πέρασε ξανά μπροστά στο σκορ. Το πρώτο πρωτάθλημα μετά το 1989 φαινόταν πιο κοντά από ποτέ. Ο Κούπερ ζήτησε από τους παίκτες του να ηρεμήσουν και να ελέγξουν το ματς και ο ρυθμός του αγώνα έπεσε. Στην τελευταία φάση του ημιχρόνου όμως ο Γκρέσκο έκανε ένα τραγικό λάθος. Σε μια προσπάθεια να γυρίσει τη μπάλα στον Τόλντο με το κεφάλι, δεν πρόσεξε τον Πομπόρσκι που καραδοκούσε και ο Τσέχος με κοντινή προβολή έκανε εύκολα το 2-2. Ήταν πλέον οφθαλμοφανές σε όλους πως οι παίκτες της Λάτσιο δεν θα κάθονταν να χάσουν.
Η δεύτερη απώλεια του προβαδίσματος, και ειδικά στο χρονικό σημείο που ήρθε, αποδείχτηκε καταστροφική για την ψυχολογία των ‘νερατζούρι’. Το δεύτερο ημίχρονο εξελίχθηκε σ’έναν εφιάλτη που πιθανόν δεν θα ξεχάσουν ποτέ οι οπαδοί της. Η Λάτσιο κυριάρχησε στον αγωνιστικό χώρο, την ώρα που τα αστέρια της Ίντερ στην επίθεση φαίνονταν ανήμπορα να βρουν χώρους. Στο 55′ ο Ντιέγκο Σιμεόνε με κεφαλιά έκανε το 3-2, γκολ που πάντως δεν πανηγύρισε, καθώς για δυο χρόνια έπαιξε με τη φανέλα της Ίντερ. Ο Κούπερ, που την ώρα του αγώνα είχε καπνίσει περισσότερα τσιγάρα απ’όσα καπνίζει η Λιάνα Κανέλλη όταν είναι νευρική, προσπάθησε να συνεφέρει την ομάδα του, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Μια κεφαλιά του Σιμόνε Ινζάγκι στο 73′ ήταν ουσιαστικά η ταφόπλακα στα όνειρα των φιλοξενούμενων. 4-2 και το πρωτάθλημα πήγαινε ολοταχώς προς την αγκαλιά της Γιουβέντους, που είχε καταφέρει να πλησιάσει την κορυφή χάρη σ’ένα εντυπωσιακό 5/5 στα τελευταία ματς. “Είναι σαν ένας δράκος με εφτά κεφάλια. Με το που κόβεις ένα, εμφανίζεται αμέσως ένα άλλο” δήλωνε για τη ‘Μεγάλη Κυρία’ ο Τζιοβάνι Τραπατόνι. Σαν να μην έφτανε η απώλεια του τίτλου για την Ίντερ, η Ρόμα πετύχαινε γκολ με τον Κασάνο μέσα στο Τορίνο, κάτι που σήμαινε πως οι ‘νερατζούρι’ έχαναν και τη 2η θέση που οδηγούσε απ’ευθείας στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ!
Στα τελευταία διαδικαστικά λεπτά του αγώνα η κάμερα έπιασε τον Ρονάλντο να προσπαθεί να κρύψει με τα χέρια του τα δάκρυα του, καθισμένος στον πάγκο μετά την αλλαγή του. Λίγα μέτρα πιο εκεί, στον αγωνιστικό χώρο, ο εκνευρισμένος Μάρκο Ματεράτσι φώναζε προς τους παίκτες της Λάτσιο “εγώ σας βοήθησα να κερδίσετε τον τίτλο”, θέλοντας να τους υπενθυμίσει ότι δυο χρόνια πριν η Περούτζια, στην οποία αγωνιζόταν τότε, κέρδισε με 1-0 τη Γιουβέντους την τελευταία αγωνιστική, χαρίζοντας ουσιαστικά το πρωτάθλημα στην ομάδα της Ρώμης.
Οι ‘λατσιάλι’ δεν συγκινήθηκαν αλλά κάποιος άλλος παίκτης, που επίσης είχε ζήσει εκείνη το φινάλε, δεν έχασε την ευκαιρία να απαντήσει. “Στην Περούτζια γελούσες μαζί μας, σήμερα όμως κλαις. Είμαι τόσο χαρούμενος γι’αυτό” δήλωνε στο Ούντινε εν μέσω πανηγυρισμών ο Αντόνιο Κόντε, ξεκινώντας μια λογομαχία που συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες. “Ο Κόντε θα πρέπει να αγοράσει μια νέα περούκα με το μπόνους του πρωταθλητή” απάντησε ο Ματεράτσι, για να κλείσει τη διαμάχη ο νυν προπονητής της Τσέλσι με την ατάκα: “Θέλω να υπενθυμίσω στον κ. Ματεράτσι πως κανένας δεν χρησιμοποιεί πλέον περούκες, αφού μπορείς να κάνεις μεταμόσχευση μαλλιών. Δυστυχώς γι’αυτόν όμως, δεν υπάρχουν μεταμοσχεύσεις μυαλών.”
“Είμαι κουρασμένος, απηυδισμένος και εκνευρισμένος. Σήμερα κανένας οπαδός της Ίντερ δεν θέλει να ακούσει λέξεις παρηγοριάς κι εγώ δεν διαφέρω απ’αυτούς” δήλωνε μετά το τέλος του αγώνα ο Μάσιμο Μοράτι, που έβλεπε για μια ακόμα φορά την τεράστια επένδυση του να πηγαίνει στράφι. Ο δακρυσμένος Ρονάλντο από την πλευρά του έβγαζε μια γενικότερη απελπισία. “Η απογοήτευση μοιάζει να με ακολουθεί παντού στη ζωή. Μέσα σε λίγες στιγμές χάθηκαν τα όνειρα μας σήμερα” δήλωνε μετά το τέλος, αγνοώντας ότι δυο μήνες αργότερα θα οδηγούσε την εθνική Βραζιλίας στην κορυφή του κόσμου, στα γήπεδα της Ιαπωνίας.
Δεκαέξι χρόνια αργότερα, η Ίντερ αντιμετωπίζει σήμερα το βράδυ ξανά τη Λάτσιο στο Ολίμπικο την τελευταία αγωνιστική. Όπως και στο μοιραίο ματς του 2002 χρειάζεται οπωσδήποτε τη νίκη, αυτή τη φορά όχι για να κερδίσει το πρωτάθλημα αλλά για να προσπεράσει στο νήμα τους ‘λατσιάλι’ και να εξασφαλίσει αυτή το τελευταίο εισιτήριο που οδηγεί στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το μόνο βέβαιο είναι πως αν ανάμεσα στους 12.000 εκδρομείς της βρίσκεται κάποιος που ήταν παρών στον αγώνα εκείνο, οι μνήμες που θα ξυπνήσουν με το που μπει στο γήπεδο δεν θα είναι καθόλου ευχάριστες.