Οι Λος Άντζελες Λέικερς χτίστηκαν πριν έναν περίπου χρόνο με μοναδικό σκοπό την κατάκτηση του τίτλου του ΝΒΑ. Έπρεπε να αντιμετωπίσουν τη μεγάλη πίεση και το μηδενικό περιθώριο αποτυχίας. Και όμως τα κατάφεραν. Το 17ο banner θα ανέβει σε λίγο καιρό στον ουρανό του Staples Center…
Ήταν μια μαύρη χρονιά για τον οργανισμό. Την σκέπασε η σκιά του ξαφνικού θανάτου του Κόμπι Μπράιαντ και λίγο αργότερα το σύννεφο της πανδημίας που έβαλε στον πάγο ολόκληρη τη λίγκας. Μια ομάδα που χτίστηκε για να κερδίσει τώρα, δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει ή να παρακάμπτει μια σεζόν. Ο χρόνος περνάει και το μείγμα δεν μπορεί να παραμείνει φρέσκο. Πρέπει να καταναλωθεί άμεσα.
Η «φούσκα» κράτησε ζωντανές τις ελπίδες για τον ΛεΜπρόν και την παρέα του. Το κακό μπάσκετ στην επανεκκίνηση προβλημάτισε. Αδυναμία στην περιφερειακή εκτέλεση, σκουριασμένοι αυτοματισμοί και στις δύο πλευρές του παρκέ. Η πίεση πάντα εκεί. Στο L.A κινείται μαζί σου, βρίσκεται συνεχώς επάνω από το κεφάλι σου σαν τον ουρανό. Και όμως, οι Λέικερς ανταπεξήλθαν, συναντώντας το πεπρωμένο τους. Ίσως γιατί το ήθελαν λυσσαλέα. Ήταν αυτοί που κρατούσαν συνεχώς και απερίσπαστοι τα μάτια τους στο τρόπαιο. Ήταν έτοιμοι. Δεν πτοήθηκαν από το κακό performance στην επανεκκίνηση της λίγκας γιατί είχαν ηγέτες που ήξεραν να τους επαναφέρουν στο σωστό δρόμο. Δεν έσπασαν όταν δύο φορές στο ξεκίνημα των playoffs όταν έμειναν πίσω από το πρώτο ματς απέναντι σε διψασμένα outsiders. Ακολουθούσαν το δικό τους αόρατο αστέρι για να φτάσουν στον προορισμό.
Όσο τα playoffs «έτρεχαν», γινόταν όλο και πιο ξεκάθαρο ότι οι Λέικερς ήταν «αυτή» η ομάδα. Η ομάδας της postseason. Μπορεί άλλοι να έπαιξαν καλύτερο και πιο θεαματικό μπάσκετ ή να τρέλαναν κόσμο «καταπίνοντας σπαθιά» και επιστρέφοντας από γκρεμούς χιλιομέτρων, όμως μόνο ένας μπορούσε να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά μπροστά στην εκτυφλωτική λάμψη του τροπαίου, τη στιγμή της συνάντησης με αυτό. Μόνον οι Λέικερς…
«Δεν είναι τα πιο δυνατά είδη που επιβιώνουν ούτε τα πιο έξυπνα αλλά αυτά που ανταποκρίνονται καλύτερα στις αλλαγές» (Κάρολος Δαρβίνος)
Σε μια εποχή όπου η λίγκα χαμηλώνει σοκαριστικά και όλες οι ομάδες ανεβαίνουν στο κύμα του small ball, οι Λέικερς διάλεξαν το αντίθετο δρόμο πηγαίνοντας BIG (ψηλά σχήματα). Ίσως για να ικανοποιήσουν τον ανυποχώρητο Άντονι Ντέιβις ο οποίος ήθελε να παίζει στο «4» και καθόλου στη θέση «5».
Όταν έφτασε όμως η ώρα της μάχης, αυτά μπήκαν στην άκρη. Στην πραγματικότητα, οι Λέικερς επιβίωσαν στη διαδρομή του δαχτυλιδιού γιατί προσαρμόστηκαν. Αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν και το έκαναν, γνωρίζοντας το πόσο μεγάλα πλεονεκτήματα ξεκλειδώνει αυτή η πτυχή στην αγωνιστική συμπεριφορά τους. Ήταν μάλλον παράλογο να μην κατευθυνθούν εκεί όταν διαθέτουν ένα από τα πιο πληθωρικά δίδυμα αθλητών την ιστορία της λίγκας, στα πρόσωπα των Τζέιμς-Ντέιβις. Παίχτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά σε κάθε πλευρά και σε κάθε σημείο του παρκέ. Γιατί απλά είναι τόσο καλοί.
Το versatility των δύο σπουδαίων stars βοήθησε την ομάδα του κόουτς Βόγκελ να αλλάξει δέρμα όποτε χρειαστεί. Οι Λέικερς μπορούσαν να μεταμορφωθούν στιγμιαία από αρκούδα σε τσιτάχ , κατεβάζοντας τους δύο σούπερ-σταρ στις θέσεις των ψηλών. Είχαν τη δυνατότητα να ελέγξουν το τέμπο και να πνίξουν τον αντίπαλο με το μέγεθος και τη δυναμική τους στο ριμπάουντ, με ψηλές πεντάδες. Και επίσης είχαν ένα περπατημένο supporting cast το οποίο έδωσε μεγάλη ώθηση όταν χρειάστηκε υποστηρίζοντας τους σταρ και ολόκληρο το οικοδόμημα. Ο -άλλοτε μισητός στην πόλη- Ρόντο υπήρξε ο κρυφός ήρωας των playoffs άλλωστε…
Η στιγμή της δικαίωσης έφτασε. Οι Λέικερς είναι και πάλι πρωταθλητές ΝΒΑ. Η «πόλη των Αγγέλων» θα υποδεχτεί αυτό που πιστεύει κάθε χρόνο ότι δικαιωματικά της ανήκει. Είναι μια μεγάλη επιτυχία. Η πίεση ήταν μεγάλη. Και για να την κουβαλήσεις αντέχοντας μέχρι το τέλος της διαδρομής πρέπει να έχεις μεγάλες πλάτες και προπονημένο μυαλό. Έτσι δεν είναι ΛεΜπρόν;