Αν το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία, τότε όπως οι πιστοί μαζεύονται στην Μέκκα ή πάνε γονατιστοί στην Τήνο, έτσι κι οι ποδοσφαιρόφιλοι έχουν τους ναούς τους. Τα δόγματα φέρνουν κόντρες, έχθρες, αλλά ορισμένοι από τους ναούς μπαίνουν στην αιωνιότητα του αθλήματος, ακόμα κι αν δεν είσαι πιστός τους. Κάπου ανάμεσα στα μικρά και χρωματιστά σπιτάκια της γειτονιάς Λα Μπόκα στο Μπουένος Άιρες, εκεί που παλιότερα κυριαρχούσαν οι μυρωδιές από τα ναυπηγεία και από τα φρούτα των μαγαζιών, υψώνεται ένας από τους σημαντικότερους ποδοσφαιρικούς καθεδρικούς, το Εστάδιο Λα Μπομπονέρα. Ένα από τα κορυφαία γήπεδα του κόσμου, μια εμπειρία που βρίσκεται σε πολλές λίστες του τύπου “τα 100 πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν πεθάνεις“, η έδρα της Μπόκα, το γήπεδο που είχαν για σπίτι παίκτες όπως ο Μαραντόνα, ο Ρικέλμε, ο Παλέρμο, ο Μπατιστούτα.

Όσο περίεργο και αν ακούγεται, το Εστάδιο Αλμπέρτο Αρμάντο (όπως είναι το τωρινό του όνομα προς τιμή ενός διοικητικού παράγοντα του συλλόγου) έχει… βαλκανική προέλευση, καθώς κύριος υπεύθυνος για το σχεδιασμό του ήταν ο Σλοβένος αρχιτέκτονας Βίκτορ Σούλτσιτς, που μαζί με τους συνεταίρους του είχαν κατασκευάσει προηγουμένως την πανέμορφη αγορά του Αμπάστο στο Μπουένος Άιρες. Το Μπομπονέρα αποτελεί εκτός από ποδοσφαιρικό ναό και ένα αρχιτεκτονικό επίτευγμα, αφού με το σχέδιό του καταφέρνει να εκμεταλλεύεται στο έπακρο κάθε χώρο για να γεμίσει με θέσεις. Είναι γνωστό στους περισσότερους ότι το όνομά του σημαίνει κουτί με σοκολατάκια, ίσως είναι λιγότερο γνωστό ότι δεν είναι απλά το σχήμα του, αλλά και το γεγονός ότι ο Σούλτσιτς πήγαινε στις συναντήσεις με ένα τέτοιο κουτάκι για να δείξει τις ομοιότητες και στους υπόλοιπους. Ένα γήπεδο σε σχήμα D, με τρεις εξέδρες με καμπύλη και μια ακόμα εντελώς ευθεία που δεν έχει σχέση με το υπόλοιπο γήπεδο. Αυτό έγινε γιατί έπρεπε να χτιστεί στον ίδιο χώρο με το παλιό ξύλινο γήπεδο που ήταν σαφώς μικρότερο.

Το Μπομπονέρα στα χρόνια κατασκευής τρίτου διαζώματος

Την 25η Μαϊού 1940, χωρίς το τρίτο διάζωμα αλλά και χωρίς το πέταλο που σήμερα αποτελεί το σπίτι των φανατικών της “La 12”, το Μπομπονέρα άνοιξε για ένα φιλικό με τη Σαν Λορένσο. Τα επόμενα χρόνια ολοκληρώθηκε και συμπληρώθηκε και οι πιο ουσιαστικές αλλαγές έγιναν περίπου σαράντα χρόνια αργότερα. Στο γήπεδο έχουν γίνει εκατοντάδες ματς, έχουν περάσει γενιές φιλάθλων, έχει παίξει η εθνική Αργεντινής και φυσικά έχουν γίνει πάρα πολλά superclasico. Γιατί όπως έχουμε ξαναπεί, αν δεν υπήρχε η Ρίβερ, δεν θα έπρεπε να υπάρχει κι η Μπόκα.

“Ο φανατικός είναι είναι φίλαθλος στο άσυλο. Σε κατάσταση επιληψίας κοιτάζει το παιχνίδι, αλλά δεν το βλέπει. Δικιά του είναι η κερκίδα. Εκεί είναι το πεδίο μάχης του.”
– Εντουάρντο Γκαλεάνο

Η διάσημη ατάκα για το γήπεδο λέει: “Το Μπομπονέρα δεν τρέμει, πάλλεται“. Σαν ζωντανός οργανισμός, συμμετέχει κι αυτό, ζει το παιχνίδι. Θα μπορούσαν όλα αυτά να είναι υπερβολές των Μποστέρος θα πει κανείς, όλοι οι οπαδοί θεωρούμε το δικό μας γήπεδο το καλύτερο. Αλλά το παραδέχονται κι οι αντίπαλοι. Ο τεράστιος Χόρχε Βαλντάνο θυμάται το ντεμπούτο του ως φιλοξενούμενος στο Μπομπονέρα. Καθώς έδενε τα παπούτσια του, ένιωθε να κουνιέται. Κάποιος πιο έμπειρος συμπαίκτης του τον πλησίασε. “Δεν είσαι εσύ μικρέ, είναι το γήπεδο“.  Στο ίδιο μήκος κύματος κι ο Ερνάν Κρέσπο με τα χρώματα της Ρίβερ. “Θυμάμαι ότι ήμουν 18 χρονών κι ο Αριέλ (Ορτέγκα) 19. Βρισκόμουν στο χορτάρι και είναι αλήθεια ότι το γήπεδο πάλλεται. Βρισκόμουν εκεί και νόμιζα ότι έτρεμαν τα πόδια μου. Μετά είδα τα χαρτάκια που αναπηδούσαν και κατάλαβα ότι ήταν ο κόσμος“. Την ατμόσφαιρα την έχει ζήσει κι ο Πελέ: “Έχω παίξει σε όλα τα γήπεδα του κόσμου, τον σεισμό που νιώθεις όταν μια ομάδα βγαίνει στο γήπεδο δεν τον νιώθεις πουθενά όπως στο Μπομπονέρα“. Θα μπορούσαμε να κάνουμε λίστα. Ζίκο, Αμπρέου, Ινιέστα, τεράστια ονόματα που έχουν εκφράσει το δέος τους για το γήπεδο, χωρίς να έχουν παίξει ποτέ στην Μπόκα.

https://www.youtube.com/watch?v=NEWJ3uEkQvk

Πριν περίπου ένα χρόνο, η Μπόκα κυκλοφόρησε ένα βίντεο στο οποίο ο ποδοσφαιριστής Παβόν μας ταξιδεύει από τα αποδυτήρια στον αγωνιστικό χώρο του Μπομπονέρα. Δυστυχώς δεν υπάρχει κόσμος εκείνη την ώρα, αλλά και πάλι καταλαβαίνεις αρκετά. Ο Παβόν μπαίνει σε έναν χαμηλοτάβανο, στενό διάδρομο. Αν έχει πάει κανείς ως φαντάρος στη Β. Ελλάδα σε κάποιο από τα οχυρά του 2ου παγκοσμίου πολέμου, κάτι τέτοιο θυμίζει.  Οι τοίχοι ασβεστωμένοι, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα από το 1940. Μόλις μπαίνει κάποιος εκεί, νιώθει το τούνελ να αντηχεί τις φωνές των οπαδών. Προχωρώντας όλο και πιο κοντά στην έξοδο, οι τοίχοι κουνιούνται. Πρέπει να σκύψεις σε ορισμένα σημεία, δίπλα από τα βιομηχανικά φώτα, σαν να’ ναι σχεδιασμένο για να μπεις με σεβασμό στον ποδοσφαιρικό ναό. Η τελευταία στάση των παικτών για έναν όρκο νίκης και μετά τα τελευταία βήματα. Φτάνεις στα σκαλοπάτια και όλα ξεκινούν. Μια απότομη κλίση και το μόνο που βλέπεις είναι ο ουρανός του Μπουένος Άιρες. Πατάς στο χορτάρι του Μπομπονέρα.

“Βρισκόμασταν στα αποδυτήρια και κατάλαβα ότι ήμασταν ακριβώς κάτω από την εξέδρα των οπαδών της Μπόκα. Άρχισαν να ουρλιάζουν και οι τοίχοι έτρεμαν, ήταν σαν κουνιέται το γήπεδο. Δεν το έχω ξαναζήσει πουθενά.”
-Φαμπιάν Αγιάλα (κατά τη θητεία του στη Ρίβερ Πλέιτ)

Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι η Ρίβερ δεν έχει κερδίσει ποτέ εκεί, ότι πάντα υποκύπτει στην ατμόσφαιρα. Στην ιστορία των κλάσικο πολλές ποδοσφαιρικές “κηδείες” έχουν γίνει. Κάτι τέτοιο θα θέλει να κάνει και αύριο η Ρίβερ, για να μειώσει τη διαφορά της από την πρωτοπόρο Μπόκα. Σε ένα ματς με μεγάλη σημασία για το πρωτάθλημα, καθώς οι Γενοβέζοι έχουν μία διαφορά ασφαλείας που μπορεί να μειωθεί από τις έξι ομάδες που βρίσκονται σχετικά κοντά της, αν χάσει.

Κατά διαβολική σύμπτωση, το σούπερκλάσικο γίνεται σε μια πολύ άσχημη επέτειο, μια μαύρη νύχτα για το Μπομπονέρα. Όταν στα πλαίσια του Κόπα Λιμπερταδόρες, ορισμένοι οπαδοί της Μπόκα επιτέθηκαν σε ποδοσφαιριστές της Ρίβερ την ώρα που αυτοί πήγαιναν στα αποδυτήρια για το ημίχρονο. Μια επίθεση στην οποία χρησιμοποιήθηκε μέχρι και σπρέι πιπεριού. Οι οπαδοί της Ρίβερ βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν καζούρα στους αντιπάλους, αλλά και έναν καλό σκοπό μαζί. Ο δράστης της επίθεσης με το σπρέι αποκαλύφθηκε ότι ήταν γνωστός οπαδός με το παρατσούκλι “ο Ψωμάς”, μια που διατηρεί φούρνο. Έτσι λοιπόν, ανήμερα του γεγονότος οι οπαδοί της Ρίβερ θα γιορτάσουν την παγκόσμια ημέρα διακοπής και καλούν όσους μπορούν να προσφέρουν ψωμί για ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια…