Η «βόμβα» απενεργοποιήθηκε…
Mια από τις σύγχρονες θεότητες του αθλήματος στην Ευρώπη, ο «βασιλιάς» Χουάν Κάρλος Ναβάρο αποφάσισε να ρίξει τίτλους τέλους στη τεράστια καριέρα του. Η πιο ισχυρή «βόμβα» του ευρωπαϊκού μπάσκετ μόλις απενεργοποιήθηκε…

Εικοσιένα χρόνια είναι αυτά… 21 χρόνια στην κορυφή, γεμάτα τίτλους, συγκινήσεις και ανταγωνισμό. Κουβαλώντας στα περισσότερα από αυτά στις πλάτες του το βάρος μια ολόκληρης πόλης (και όχι οποιασδήποτε πόλης αλλά ΤΗΣ αθλητικής ευρωπαϊκής μητρόπολης) η οποία ακουμπούσε τα όνειρα της στο ταλέντο του και το θεόσταλτο άγγιγμα των δαχτύλων του που κατεύθυνε τη μπάλα στο καλάθι ακόμα και υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες.

 

Ομολογώ ότι με τον Ναβάρο σε μικρότερη ηλικία δε μπορούσα να είμαι αντικειμενικός. Υπήρξα μεγάλος φαν του. Ίσως γιατί μου θύμιζε κάτι από τους τεράστιους σολίστες του παρελθόντος με τον οποίο είχα και εγώ μεγαλώσει. «Κάτι» που είχε χαθεί σε ένα άθλημα που είχε αρχίσει να χαράζει διαφορετική πορεία. Γιατί το παιχνίδι του έκλεινε το μάτι πονηρά σε όλους αυτούς τους υπέρτερους σωματικά και αθλητικά αντιπάλους του οι οποίοι σωριάζονταν στο παρκέ ο ένας μετά τον άλλον στη μανιώδη προσπάθεια τους να τον σταματήσουν. Η «έκτη αίσθηση» όμως δε σταματιέται γιατί πολύ απλά δεν είναι ορατή…

 

Θυμάμαι τον εαυτό μου, φοιτητή ακόμα, να τον περιμένω καρτερικά έξω από το Παλάου Μπλαουγκράνα μετά τη προπόνηση της Μπαρτσελόνα για μια σύντομη κουβεντούλα. Να προγραμματίζω με τη παρέα μου (σε εποχή που απαιτούσε για εμάς μεγάλη θυσία) ταξίδια στο εξωτερικό σε ημερομηνίες που θα συνέπιπταν με την επίσκεψη του La Bomba στην εκάστοτε πόλη.
Σε αντίθεση με ότι πιστεύει μεγάλη μάζα του φίλαθλου κοινού στην Ελλάδα, ο Ναβάρο είναι όχι μόνο υπόδειγμα αθλητή αλλά και ένας άνθρωπος με πολύ υψηλό επίπεδο. Επάνω σε αυτές τις αρετές του χαρακτήρα και της φυσιογνωμίας του ο Τσάβι Πασκουάλ έχτισε τα φημισμένα για το εξαιρετικό τους κλίμα αποδυτήρια της Μπαρτσελόνα. Ο αρχηγός του, έδινε τη γραμμή. Ήταν ενωτικός, έκανε το παν για να βοηθήσει τα νεαρότερα παιδιά, είχε class και αρχές απέναντι στη νίκη και την ήττα. Για μια πόλη που μισεί το «θεαθήναι» και κάθε είδους ματαιόδοξη επίδειξη, λατρεύοντας την ουσία και την αυθεντικότητα, ο Ναβάρο υπήρξε το απόλυτο είδωλο. Ίσως για αυτό δεν ενθουσιάστηκε με τα εκτυφλωτικά φώτα του ΝΒΑ. Πήγε, βούλωσε στόματα και επέστρεψε εκεί που η ζωή ήταν πραγματικά καλή για αυτόν. Ή απλά πραγματική…Είναι αυτός ο ομφάλιος λώρος που τον συνδέει με τη Βαρκελώνη και τη Μπαρτσελόνα στην οποία πέρασε τα 20 από τα 21 χρόνια της καριέρας του.
Ο Ναβάρο ήταν ο τύπος που στα 32 του μπορούσε να κάνει τους Σέρχι Ροντρίγκεθ-Γιούλ-Ρούντι-Κάρολ να μοιάζουν με τρομαγμένα παιδάκια που τρέχουν φοβισμένα να βρουν το καταφύγιο στο άκουσμα του συναγερμού και των εκκωφαντικών βομβαρδισμών.

Ήταν αυτός που θα ανάγκαζε τον εκνευρισμένο, από την ευστοχία του Καταλανού, Κόμπι Μπράιαντ να ζητήσει αλλαγή. Ήταν Πικάσο και Νταλί μαζί. Ένας αρτίστας που αποτυπώνει στον καμβά του παρκέ έργα απίστευτης ομορφιάς..
Το καλύτερο μου βέβαια ερχόταν το καλοκαίρι. Η φανέλα των «φούριας ρόχας» ήταν κάτι σαν τη μπέρτα του σούπερ-ήρωα για τον Ναβάρο. Το FIBA Basketball ήταν το «γήπεδο του». Μπορεί ο Πάου Γκασόλ να ήταν ο σούπερ σταρ αυτής της ομάδας όμως τα περισσότερα από αυτά τα χρόνια της υπεροχής των Ιβήρων, ο Ναβάρο ήταν η «αλήθεια». Όταν αυτή η σπουδαία πραγματικά ομάδα στριμωχνόταν στα σχοινιά, ο γκαρντ από το Σαν Φελίου δε Λιοβρεγάτ έβγαινε μπροστά και καθάριζε με τεράστια σουτ την ώρα της κρίσεως όταν όλα τα υπόλοιπα ζευγάρια χέρια της ομάδας είχαν μπει στον πάγο. Η Εθνική μας ομάδα δυστυχώς το βίωσε αυτό στο πετσί της. Το 2011 στη Λιθουανία ήρθε το αριστούργημα του…
Απέναντι στη χρυσόσκονη που μοιράζει το ίδιο το τουρνουά στις διάφορες «Σιντερέλα» που ρολάρουν εντός αυτού και το physical παιχνίδι των Σκοπίων, ο Ναβάρο πετυχαίνει 35 πόντους, 19 εκ των οποίων στη κομβική τρίτη περίοδο. Στον τελικό, στα πρόσωπα παιχτών όπως οι Parker-Batum έχει, πριν το πρώτο σφύριγμα, σχηματιστεί η έκφραση του θύματος…

Οι βραδιές του επίσης απέναντι στην TEAM USA θα μείνουν αξέχαστες. Ίσως γιατί ο συγκεκριμένος αθλητής δεν έφερε το παραμικρό στοιχείο φόβου στη ψυχοσύνθεση του όταν αντίκριζε του σταρ του ΝΒΑ.

 

Ο Ναβάρο υπήρξε ένας «Βασιλιάς». Κέρδισε δεκάδες τίτλους αλλά κυρίως τον παγκόσμιο σεβασμό για τα όσα κατάφερε και με τον τρόπο που το έκανε. Ξεπέρασε τον Έπι και έγινε ο παίχτης-σύμβολο μιας τεράστιας ομάδας, μιας ολόκληρης χώρας. Θα θυμόμαστε πάντα τη «Bombita» και αυτά τα τρομερά σουτ εκτός ισορροπίας στις πιο κριτικές στιγμές κλειστών παιχνιδιών που σου κόβουν τα πόδια αλλά αναδεικνύουν παράλληλα την ασυναγώνιστη ομορφιά της απλότητας. Ο Ναβάρο πλέον θα πάρει τη δική του θέση στο Πάνθεον της ιστορίας. Η αυλαία έπεσε…