Το παιχνίδι είχε τελειώσει στο Μεστάγια και η κατάσταση ήταν κομματάκι παρανοϊκή. Στις εξέδρες οι οπαδοί της Βαλένθια πανηγύριζαν έξαλλα τη μεγάλη ανατροπή. Στο πρώτο παιχνίδι του κυπέλλου, στη Μαδρίτη, η Χετάφε κέρδισε με 1-0 και στη ρεβάνς προηγήθηκε μόλις στο πρώτο λεπτό. Το παιχνίδι από εκείνη την ώρα ήταν μία ατελείωτη κοκορομαχία. Οι γηπεδούχοι βρήκαν το γκολ της ισοφάρισης με τον Ροντρίγκο στο 61′, αλλά το 90λεπτο συμπληρώθηκε με τη Βαλένθια να ψάχνει δύο γκολ. Και τότε έγινε το μίνι θαύμα. Στο 92′ και στο 94′ ο Ροντρίγκο σκόραρε δυο φορές ακόμα κι η Βαλένθια με το 3-1 πήρε την πρόκριση. Όσο όμως στις εξέδρες γινόταν πανζουρλισμός, στο χορτάρι είχαμε ξύλο και των γονέων.
Βρισιές, μπουνιές, χτυπήματα και ένα χάος μεταξύ των παικτών των δύο ομάδων που ήρθαν στα χέρια. Ο Ντιακαμπί της Βαλένθια τιμωρήθηκε με τέσσερις αγωνιστικές, το ίδιο κι ο Μπρούνο της Χετάφε, ενώ οι συμπαίκτες του Χάιμε Μάτα και Νταμιάν Σουάρες με δύο. Ο έξαλλος πρόεδρος της Χετάφε Άνχελ Τόρες τα έβαζε με όλους, με πολύ άσχημες δηλώσεις για τους ανθρώπους της Βαλένθια. Πολλοί ουδέτεροι το χάρηκαν που το αουτσάιντερ, η μικρή ομάδα αποκλείστηκε. Τα σχόλια των οπαδών των άλλων ομάδων ήταν χαράς για την πρόκριση της Βαλένθια. Κάτι ασυνήθιστο, αφού ο άνθρωπος από τη φύση του αγαπάει συνήθως τον Δαυίδ και όχι τον Γολιάθ (όχι βέβαια ότι η φετινή Βαλένθια είναι κάποιος γίγαντας).
Και είναι αλήθεια, ότι η Χετάφε δεν έχει πολλά να συμπαθήσεις. Δεν έχει κάποια πλούσια ιστορία, δεν έχει κάποιον παίκτη που να μαγεύει, ενώ είναι η τρίτη χειρότερη ομάδα σε Μ.Ο. εισιτηρίων στην Πριμέρα ξεπερνώντας με το ζόρι τους 10.000 θεατές και μισογεμίζοντας το γήπεδό της, το Κολισέουμ Αλφόνσο Πέρεθ. Το όνομα Κολοσσαίο ταιριάζει ιδανικά σε αυτή την ομάδα των μαχητών. Γιατί εκτός των άλλον, δεν μπορείς να συμπαθήσεις ιδιαίτερα και το ποδόσφαιρο που παίζει. Η Χετάφε έχει τον χαμηλότερο Μ.Ο. κατοχής μπάλας στο πρωτάθλημα με μόλις 42% και το χαμηλότερο ποσοστό επιτυχίας στις πάσες με μόλις 64%.
Διαβάζοντας όλα τα παραπάνω φίλε αναγνώστη, θα αναρωτιέσαι σίγουρα. “Τότε γιατί ασχολούμαστε μαζί της;” και δεν θα έχεις άδικο. Εκτός αν ρίξεις μια ματιά στον βαθμολογικό πίνακα της Πριμέρα λίγο πριν το παιχνίδι της Χετάφε με την Ουέσκα. Και δεις ότι βρίσκεται μέσα στις θέσεις που οδηγούν στο Τσάμπιονς Λιγκ, έχοντας στρογγυλοκάτσει στην 4η θέση του ισπανικού πρωταθλήματος. Μία ομάδα που στη θεωρία θα έπρεπε να μάχεται για τη σωτηρία περνάει τις ομάδες της Σεβίλλης και τη Βαλένθια. Μία ομάδα που δεν έχει το στάτους ενός σπουδαίου συλλόγου. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρόεδρός της αποφάσισε να βγάλει προς τα έξω μία θεωρία συνωμοσίας πριν λίγους μήνες. Ο Άνχελ Τόρες δήλωσε ότι η Λίγκα θέλει να πέσουν φέτος δύο ομάδες από τη Μαδρίτη κι αυτό γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία του πρωταθλήματος της Ισπανίας, η πρωτεύουσα είχε πέντε συλλόγους, κάτι αρκετά αντιεμπορικό. Ο φωνακλάς Τόρες έκανε τις δηλώσεις προφανώς για να προλάβει καταστάσεις, αλλά φαίνεται ότι κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται. Πιο πιθανό είναι να κερδίσει έξοδο στην Ευρώπη, παρά να πέσει η ομάδα του.
Οι πέντε ομάδες της Μαδρίτης, με τις αποστάσεις μεταξύ των γηπέδων. Πηγή: El Pais
Και τώρα τίθεται το ερώτημα, πώς τα καταφέρνει η Χετάφε; Μία λέξη που αναφέρεται συχνά είναι ότι η Χετάφε είναι μια ομάδα “macarra” που το πιο αντίστοιχό του στα ελληνικά είναι ας πούμε “τραμπούκος”. Παρότι δεν είναι τόσο ψηλά σε κάρτες, η Χετάφε είναι η ομάδα που κάνει τα περισσότερα φάουλ και στους αγώνες της παίζεται το λιγότερο ποδόσφαιρο σε καθαρό χρόνο. Πρόκειται για ένα σύνολο φτιαγμένο να παίζει άμυνα (3η καλύτερη όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές). Αφήνει τον αντίπαλο να έχει την μπάλα, να κάνει πάσες και δεν ιδρώνει από το άγχος. Παίζει ένα σφιχτό 4-4-2 με τις γραμμές υπερβολικά κοντά και τους επιθετικούς να γυρίζουν κι αυτοί πίσω. Δεν απλώνεται πολύ, περιμένει υπομονετικά κι όταν πάρει την μπάλα κοιτάζει να τη μεταφέρει όσο πιο γρήγορα μπορεί στην επίθεση και να απειλήσει. Το χαμηλό ποσοστό επιτυχίας στις πάσες που είδαμε οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις μακρινές μπαλιές που χρησιμοποιεί για να πάει η μπάλα από την άμυνά της στην επίθεση. Ποιο τίκι-τακα; Ποιο passing game; Πιο πολύ θα ταίριαζε στην Τσάμπιονσιπ, σε μία κρύα, βροχερή νύχτα στο Στόουκ.
Κι έχει αποτέλεσμα αυτό; Ναι, πετυχαίνει για να βρίσκεται τόσο ψηλά. Παρά το γεγονός ότι δεν έχει ιδιαίτερα ποιοτικούς παίκτες, ότι το μπάτζετ της είναι (ανάλογα και με την πηγή που το διαβάζεις) περίπου στην 15η θέση της κατηγορίας. Οι ποδοσφαιριστές της είναι κυρίως γυρολόγοι που το μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας του το πέρασαν σε ομάδες που μάχονταν για τον υποβιβασμό ή βρίσκονταν ήδη σε χαμηλότερες κατηγορίες. Κι όπως πάντα, σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει κι ένας κόουτς που κάνει τη διαφορά.
Τα φαινόμενα απατούν. Ο Χοσέ Μπορνταλάς δεν είναι ο λόρδος που δείχνει.
Το 2016 η Χετάφε υποβιβάστηκε από την Πριμέρα. Ο στόχος ήταν φυσικά να ανέβει ξανά αμέσως, αλλά την 7η αγωνιστική βρισκόταν στην 21η θέση της Σεγούντα και κάθε σκέψη για άνοδο είχε σχεδόν χαθεί. Η διοίκηση έδωσε τα κλειδιά της ομάδας στον Χοσέ Μπορνταλάς. Έναν πολύ έμπειρο κόουτς που είχε τότε 23 χρόνια εμπειρίας στην προπονητική, καθώς ένας τραυματισμός έκοψε την ποδοσφαιρική του καριέρα μόλις στα 28. Όλα όμως τα χρόνια τα είχε σε χαμηλές κατηγορίες. Ο Μπορνταλάς έπαιρνε ομάδες, τις βελτίωνε, έφτανε σε ανόδους ή κοντά σε ανόδους, αλλά για κάποιο λόγο οι διοικήσεις δεν του έδειχναν εμπιστοσύνη και στην πρώτη στραβή (ή ακόμα και χωρίς στραβή) τον έδιωχναν. Το βιογραφικό του στη wikipedia μοιάζει με τουριστικό οδηγό για την επαρχία της Ισπανίας, γεμάτο φολκλορικά ονόματα. Το προηγούμενο καλοκαίρι είχε ζήσει το όνειρο κερδίζοντας με την Αλαβές την άνοδο και ετοιμαζόταν επιτέλους να προπονήσει μετά το (πολύ μεγάλο) αγροτικό του στα σαλόνια. Κι όμως, οι Βάσκοι δεν τον κράτησαν και πήραν τον Μαουρίτσιο Πελεγκρίνο.
Το σοκ για τον Μπορνταλάς ήταν τεράστιο, καθώς πολλές φορές είχε υποστεί παρόμοιες καταστάσεις, αλλά ποτέ κάτι τόσο χοντρό. Όταν ανέλαβε τη Χετάφε, κανείς δεν περίμενε τι θα ακολουθούσε. Μάζεψε 62 από τους 105 διαθέσιμους πόντους και από 21ος τερμάτισε 3ος χάνοντας την απευθείας άνοδο για 2 πόντους, κάτι που κατάφερε στα μπαράζ. Οι Μαδριλένοι έδειξαν εμπιστοσύνη, τον κράτησαν στην Πριμέρα και δικαιώθηκαν, αφού πέρσι η Χετάφε όχι απλά σώθηκε, αλλά βγήκε και 8η. Φέτος, τα πράγματα πηγαίνουν ακόμα καλύτερα. Ο Μπορνταλάς κάνει τη 2η συνεχόμενη σεζόν του στα σαλόνια και συνεχίζει να υπηρετεί πιστά την ιδέα του 4-4-2 και των αντεπιθέσεων. “Γιατί να κάνεις 30 πάσες, αν δεν προχωράς στο γήπεδο;” είχε αναρωτηθεί.
Αντούριθ και Κάλα
Για τον Μπορνταλάς τα λέει καλύτερα ένας “δικός μας”, ο πρώην ΑΕΚτζής Χουάν Κάλα που τον είχε προπονητή μέχρι πέρσι. “Σε βάζει κάτω και σε πατάει με το πόδι τον λαιμό, κάποιες φορές φοβάσαι ότι θα σε χτυπήσει“, είχε πει ο αμυντικός με αγάπη για τον κόουτς. “Το παιχνίδι μας είναι 60-70% μακρινές μπαλιές“, συμπλήρωσε. Οι ιστορίες που κυκλοφορούν πολλές. Λέγεται ότι επιβάλλει στους παίκτες του να προπονούνται στο να παίρνουν τρομακτικές φάτσες, να παίζουν με το μυαλό των αντιπάλων, τους ζητάει να τραβάνε φανέλες, να χτυπάνε. Το πόσο ισχύουν όλα αυτά, δεν το γνωρίζουμε. Οι μεσοβδόμαδες προπονήσεις της Χετάφε είναι σαν μάχες πάντως, με μεγάλη ένταση. Ο κόουτς είναι απόλυτος. Ζητάει αυτοθυσία, ζητάει ένα σύνολο που θα μάχεται για κάθε σπιθαμή του γηπέδου. Δεν υπάρχει κάτι άλλο από τη νίκη. Η ομάδα είναι πάνω από όλους. Σαν άλλος Άγγελος Αναστασιάδης λέει ότι ήττα σημαίνει θάνατος. Το περιποιημένο μουσάκι, η σχεδόν ιντελεκτουάλ φάτσα είναι προπέτασμα καπνού. Ο Μπορνταλάς είναι όσο old school γίνεται. Σίγουρα θα έχει μελετήσει Κάρλος Μπιλάρδο (για το βρώμικο του παιχνιδιού) και Φέλιξ Μάγκατ (λάτρης της σκληρής προπόνησης), αλλά το ίνδαλμά του ήταν ο Λουίς Αραγονές.
Ένα από τα πρωτοπαλίκαρα της Χετάφε, ο Ουρουγουανός Νταμιάν Σουάρες που πρωταγωνιστεί σε πολλά τέτοια βίντεο
“Μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια με εννιά αδέρφια, καταλαβαίνεις τι σημαίνει προσπάθεια και τι οικογένεια”, δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του στην El Pais. Αυτό προσπαθεί να περάσει και στην ομάδα. Θέλει παίκτες που ξέρει, που τους έχει από κοντά και που αποδεικνύουν την πίστη τους σε αυτόν. “Δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους”, συμπληρώνει. Κι η αλήθεια είναι ότι η Χετάφε είναι αντιπαθής σε πολλούς. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Οι παίκτες του είναι έμπειροι κι ίσως εμπειρότερος όλων, ο βασικός φορ Χόρχε Μολίνα, ένας χτιστός, ψηλός φορ που θυμίζει κάτι φορ σε μικρομεσαίες ελληνικές ομάδες τύπου Ζαχαρόπουλου. Εκεί, έτοιμος να σπρωχτεί, να δώσει τις μάχες να σπάσει μπάλες και να σκοράρει. Είναι ο πρώτος ποδοσφαιριστής μετά τον Πούσκας που σε τέτοια ηλικία (τον Απρίλιο θα κλείσει τα 37) έχει φτάσει τα 11 γκολ σε μια σεζόν.
Χεταφίσιο γκολ. Μακρινή μπαλιά, κατέβασμα του Μολίνα, κίνηση στην περιοχή και τέλος.
Δίπλα του, ακόμα ένας έμπειρος. Ο Χάιμε Μάτα στα 30 του αναδείχθηκε παίκτης του μήνα για τον Φεβρουάριο στην Ισπανία και έγινε viral όταν έκανε τούνελ στον… Λιονέλ Μέσι. Ποδοσφαιρικό θράσος, από αυτό που η Χετάφε έχει μπόλικο φέτος. Μια ομάδα που θέλεις να χαρείς για την πορεία της, αλλά δεν σε αφήνει με τον τρόπο που τα καταφέρνει. Γιατί για κάθε τάκλιν αυτοθυσίας και χιλιόμετρο που έχει κάνει, υπάρχει ένα εκτός φάσης χτύπημα, ένα θέατρο, μία καθυστέρηση. Αλλά στο τέλος της σεζόν, αν η Χετάφε κερδίσει την ευρωπαϊκή έξοδο, αυτά δεν θα έχουν τόση σημασία για τους παίκτες, τον προπονητή και τους λίγους πιστούς οπαδούς της.