Στην Ισπανία του οργανωμένου ποδοσφαίρου, των εξαιρετικών ποδοσφαιρικών ακαδημιών και των μικρών εθνικών στις οποίες γίνεται σπουδαία δουλειά, είναι δύσκολο να μη γνωρίζεις τα επόμενα ταλέντα της μεγάλης εθνικής, να μην έχεις παίκτες που βγήκαν μέσα από τη διαδικασία παραγωγής της χώρας. Πάντα όμως θα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις και μια τέτοια είναι ο σημερινός μας πρωταγωνιστής, ο Καταλανός Ζεράρ Μορένο (η προφορά ανάλογα από που θα την ακούσεις είναι κάτι ανάμεσα σε Τζεράρ, Γιεράρ και Ζεράρ, εμείς θα κρατήσουμε το πιο εύηχο Ζεράρ). Ο επιθετικός της Βιγιαρεάλ, έκανε ντεμπούτο με την εθνική Ισπανίας μόλις πέρσι, στα 27 του χρόνια και είναι ο μοναδικός στις κλήσεις τους Λουίς Ενρίκε που δεν έχει περάσει από καμία από τις μικρές εθνικές ομάδες της χώρας, πράγμα όπως αντιλαμβανόμαστε πολύ σπάνιο για την Ισπανία.
Η ιστορία του είναι αρκετά αντισυμβατική για το ισπανικό ποδόσφαιρο, θυμίζει περισσότερο Λατινοαμερικάνο ποδοσφαιριστή. Δεν είναι ένα παιδί “ποδοσφαιρικών εργαστηρίων”. Όπως λέει ο ίδιος, είναι παιδί του “μπάριο”, της γειτονιάς, έμαθε να παίζει στους δρόμους. Λάτρευε να παίζει μπαλίτσα στο σχολείο στη Σάντα Περπέτουα ντε Μογόδα και αν δεν υπήρχαν εστίες, έβαζαν κάτι άλλο για δοκάρια, παίζοντας με φίλους και και τα αδέρφια του. Και να γυρίζει σπίτι του με σκισμένα ρούχα ή παπούτσια, με τη μάνα του να μην ξέρει τι να κάνει. «Υπάρχουν πράγματα που μαθαίνεις στον δρόμο, τα οποία δεν θα μάθεις στο σχολείο ή τις οργανωμένες ομάδες», λέει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Marca.
Από τα χρόνια της Εσπανιόλ
Ο πατέρας του (ποδοσφαιριστής κι αυτός) τον στήριζε πολύ και ενίσχυε το όνειρό του να παίξει ποδόσφαιρο. Τα πρώτα βήματά του τα έκανε στην Νταμ, την ομάδα της γνωστής μπύρας, αλλά στη συνέχεια, στις ακαδημίες της Εσπανιόλ οι άνθρωποι του συλλόγου δεν τον πίστεψαν και τον έκοψαν. Τελικά, ο πιτσιρικάς Ζεράρ βρήκε ποδοσφαιρική στέγη στην (μπασκετική) Μπανταλόνα. Σκόραρε 41 φορές σε 34 παιχνίδια σε ηλικία περίπου 10 ετών και το όνομά του κυκλοφόρησε αρκετά ανάμεσα στους σκάουτ. Η Χιμνάστικ της Ταραγόνα και ομάδες της Μαδρίτης, αλλά και η Βιγιαρεάλ ενδιαφέρθηκαν. Οι άνθρωποι της τελευταίας ξενάγησαν τον Ζεράρ και τον πατέρα του στις εγκαταστάσεις του συλλόγου και τους έπεισαν ότι το μέλλον του μικρού ήταν εκεί. Από το 2010 έγινε μέλος της Βιγιαρεάλ, ξεκίνησε από τις μικρές της ομάδες και έφτασε στην πρώτη.
Ο Καταλανός είναι ένας μαχητής, το βλέπεις ακόμα και στο χαμόγελό του με τα ελαφρώς σπασμένα δόντια, στη χαρακιά που απέκτησε πιτσιρικάς από ένα γάντζο στα δίχτυα μιας εστίας. Μοιάζει να έρχεται από άλλες ποδοσφαιρικές εποχές, πιο άγριες, πιο ρετρό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι ένας άμπαλος επιθετικός. Το αντίθετο. Ο Ζεράρ Μορένο έχει πολύ μεγάλη ποιότητα στο παιχνίδι του, τα τελειώματά του είναι εξαιρετικά, ενώ μπορεί να δημιουργήσει μόνος φάσεις χάρη στη συνεχή του πίεση. Τα κατορθώματά του με την Κ19 της Βιγιαρεάλ, τον έφεραν στη 2η ομάδα και από εκεί στη μεγάλη χάρη στην ευκαιρία που του έδωσε ο Μαρθελίνο, σκοράροντας στη Λα Λίγκα. Ο δανεισμός στη Μαγιόρκα του έκανε καλό και έφερε το ενδιαφέρον μιας ομάδας που μάλλον μετάνιωσε, όταν τον άφησε να φύγει από τις ακαδημίες της. Η Εσπανιόλ ήρθε και χτύπησε την πόρτα τη Βιγιαρεάλ και οι δυο σύλλογοι συμφώνησαν σε μια μορφή συνιδιοκτησίας.
Σε μια ομάδα που παραδοσιακά δυσκολεύεται στο γκολ, προσπαθεί περισσότερο να αμυνθεί, να κλέψει παιχνίδια, ο Ζεράρ Μορένο έγινε ο κύριος επιθετικός εκφραστής. Ακολουθώντας τα βήματα των τριών ινδαλμάτων του (Ραούλ, Νταβίντ Βίγια και Ταμούδο), ο Καταλανός σκόραρε 7, 13 και 16 γκολ στο πρωτάθλημα με τα χρώματα της Εσπανιόλ στις τρεις σεζόν του εκεί. Έγινε ίνδαλμα των οπαδών της όχι-και-τόσο-δημοφιλούς ομάδα της πόλης που τον αγάπησαν μετά από ένα νικητήριο γκολ στο 93′ επί της Ρεάλ και του αφιέρωσαν και ένα σύνθημα:
“Όταν ήμουν μικρός σκεφτόμουν
ότι μετά τον Ταμούδο δεν θα υπήρχε άλλος κανείς,
1ος σκόρερ, “πέρικο” και Καταλανός,
τον λένε Ζεράρ Μορένο και φοράει το 7″
Δυστυχώς όμως, το όνειρο των “πέρικος” για έναν νέο Ταμούδο, έσβησε άδοξα. Μετά τη 2η θητεία του Μορένο στην Εσπανιόλ, έφτασε και η ώρα της 2ης θητείας στη Βιγιαρεάλ. Η ομάδα από την επαρχία της Βαλένθια έδωσε ένα αρκετά μεγάλο ποσό για να αγοράσει πίσω το υπόλοιπο 50% των δικαιωμάτων του κι ο Μορένο άφησε την ομάδα που υποστήριζε από πιτσιρικάκι και ήταν μέχρι και ball boy, επιστρέφοντας στο Μαδριγάλ. Γύρισε σε μια ζόρικη χρονιά για τον σύλλογο, αλλά πέρσι αυτός και η ομάδα τα πήγαν πολύ καλύτερα. Ο Μορένο βγήκε 3ος σκόρερ στο πρωτάθλημα πίσω από Μπενζεμά και Μέσι και το όνομά του ακούστηκε για ομάδες όπως η Γιουβέντους, όντας πλέον και διεθνής.
Ωραία τελειώματα και καλές τοποθετήσεις για να εκμεταλλευτεί κάθε λάθος
Τελικά παρέμεινε και φέτος στη Βιγιαρεάλ. Στα 28 του πλέον, δεν είναι και μικρός, αλλά αυτό δεν φαίνεται να τον ενοχλεί. Ξεκίνησε εντυπωσιακά τη σεζόν, ασορτί με την ομάδα του και το γεγονός ότι στα τελευταία παιχνίδια η Βιγιαρεάλ έχει αρκετές ισοπαλίες, οφείλεται στο γεγονός ότι κι ο ίδιος μετά τα γκολ του με Ρεάλ Μαδρίτης και Ρεάλ Σοσιεδάδ δεν σκόραρε. Ο Μορένο επιλέγεται είτε για την κορυφή, είτε πιο δεξιά. Αναμένει σαν αρπακτικό κάθε λάθος του αντιπάλου, είναι από τους κορυφαίους παίκτες σε επιτυχημένες ντρίμπλες τα τελευταία 5 χρόνια στη Λα Λίγκα και φυσικά στο ποδόσφαιρο της μετά-VAR εποχής σκοράρει συχνά και από το σημείο του πέναλτι. Είναι ο πρώτος Ισπανός σκόρερ στην ιστορία της Βιγιαρεάλ και ακολουθεί τους Τζιουζέπε Ρόσι και Ντιέγκο Φορλάν. Αν μάλιστα δεν είχε τραυματιστεί τον Οκτώβριο και δεν έκανε αρκετό rotation στο Europa League η Βιγιαρεάλ, ο Μορένο σίγουρα θα είχε ακουστεί ακόμα περισσότερο φέτος. Διεθνής πλέον και σε μια ομάδα που τα πάει αρκετά καλά και θα διεκδικήσει ξανά την έξοδο στην Ευρώπη, ο Μορένο πλησιάζει σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι της καριέρας του. Στο σημείο που μπορεί να κάνει το παραπάνω βήμα ή να εκπληρώσει αυτό που δεν έκανε στην Εσπανιόλ. Να γίνει δηλαδή ένας σημαντικός παίκτης-σύμβολο στην ιστορία ενός συλλόγου.