Με το βλέμμα ανήσυχο και σκιασμένο, ασορτί με την παραδοσιακή γκρι φορεσιά του, το μακρύ πουκάμισο και το ξεχειλωμένο παντελόνι, ο 60χρονος Χακιμουλάχ δεν χάνει απ’ τα μάτια του τα εγγόνια του, που τον περιτριγυρίζουν στο λόμπι του ξενοδοχείου στο κέντρο των Σκοπίων. Ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλο και σαν να έχει δεθεί η γλώσσα από την φόρτιση της στιγμής, ακόμη και ο μεταφραστής, δυσκολεύεται να βάλει σε σειρά τις λέξεις από την συγκίνηση: «Μπορεί να είμαστε απλά μια σταγόνα νερού στον ωκεανό, αλλά είναι απίστευτα σημαντικό».
Η Μονπελιέ είχε μόλις κερδίσει με 31-25 την Βαρντάρ στα Σκόπια, αλλά η πτήση της επιστροφής δεν θα έμοιαζε με τίποτα από ότι είχαν ζήσει στο παρελθόν. Γιατί μαζί με τους νικητές ενός αγώνα χάντμπολ, αδόκητοι συνεπιβάτες στο ειδικά ναυλωμένο αεροπλάνο της ομάδας, θα συνταξίδευε μια άλλη ομάδα πραγματικών πρωταθλητών – μια δεκάδα Αφγανών προσφύγων που ξέφυγαν από το μένος των Ταλιμπάν, κυριολεκτικά στις καθυστερήσεις του μεγαλύτερου αγώνα, αυτού της ζωής για τη ζωή και το φως!
Ο Χακιμουλάχ Γκαζνιβάλ, είναι παλιός δήμαρχος του Γκαζνί, μιας πόλης 200 χιλιάδων κατοίκων στα νότια της Καμπούλ. Πριν από 20 χρόνια είχε γνωριστεί και συνεργαστεί με τον τότε δήμαρχο της Μονπελιέ, είχαν ανταλλάξει επισκέψεις, είχαν μάλιστα παρακολουθήσει μαζί μια αναμέτρηση Μονπελιέ – Κρετέιγ και τον είχε τιμήσει με το μετάλλιο του επίτιμου δημότη της γαλλικής πόλης
Αυτό το μετάλλιο μαζί με δυο αλλαξιές ρούχα και 200 δολάρια ήταν ότι κατάφερε να σώσει από την παλιά του ζωή, καθώς όντας σύμβουλος του υπουργού δικαιοσύνης της τελευταίας κυβέρνησης, δεν έτρεφε την παραμικρή αυταπάτη για την τύχη του αν είχε μείνει στην Καμπούλ, μετά την κατάληψη της από τους Ταλιμπάν.
Στις 21 Αυγούστου, με τους Ταλιμπάν προ των πυλών, σε μια κίνηση απελπισίας, έστειλε ένα e-mail (σαν μήνυμα σε μπουκάλι στον ωκεανό του διαδικτύου) για να φτάσει στην δημαρχία του Μονπελιέ, ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια για να διαφύγουν μαζί με την οικογένεια του από την χώρα και να γλυτώσουν τη ζωή τους.
Η κινητοποίηση υπήρξε άμεση σε όλα τα επίπεδα και ξεκίνησε ένας οργανωτικός και διπλωματικός πυρετός με κομβικό τον ρόλο του εγγονού του Αφγανού δημάρχου, ο οποίος ήταν φοιτητής πληροφορικής. Το όλο εγχείρημα αποδείχθηκε μια πραγματική Οδύσσεια, μια διελκυστίνδα μεταξύ αγωνίας και ελπίδας, ένα κινηματογραφικό σενάριο γεμάτο ανατροπές, που δεν θα μπορούσε να σκηνοθετήσει ούτε ο μεγαλύτερος μετρ του σασπένς.
Το κλείσιμο του αεροδρομίου της Καμπούλ, το παράθυρο ελπίδας της τελευταίας πτήσης που οργανώθηκε στον βορρά του Αφγανιστάν από μια μη κυβερνητική οργάνωση του Τζορτζ Σόρος, ο πανικός όταν στο ξενοδοχείο που κρυβόντουσαν μπούκαρε μια ένοπλη ομάδα Ταλιμπάν, η τρελή κούρσα από το ξενοδοχείο στο αεροδρόμιο που χρειάστηκε την άμεση παρέμβαση του υπουργού εσωτερικών της Γαλλίας για να τους αφήσουν να περάσουν και τελικά η απογείωση μαζί με 139 συμπατριώτες τους για την Τιφλίδα και μετά για τα Σκόπια που δέχθηκαν να υποδεχθούν τα δέκα μέλη της οικογένειας Χακιμουλάχ, υπό την προϋπόθεση ότι θα ήταν μόνο για προσωρινά και ότι δεν θα ξεμυτούσαν από το ξενοδοχείο τους.
Και μετά ήρθε η απίθανη συγκυρία της αναμέτρησης της αναμέτρησης της Μονπελιέ με την Βαρντάρ, στα πλαίσια του Τσάμπιονς Λιγκ του Χάντμπολ στα Σκόπια που θαρρείς σαν θεϊκό σημάδι, έδωσε στους ιθύνοντες του γαλλικού δήμου την ιδέα για την τελική λύση σε συνεργασία με την ομάδα Χάντμπολ. Ναύλωσαν μια ειδική πτήση για το ταξίδι, συνυπολογίζοντας δέκα επιπλέον επιβάτες για το ταξίδι της επιστροφής.
“Την αρχική έκπληξη (γιατί δεν μας είχαν πει τίποτα πριν το ταξίδι) την διαδέχθηκε η συγκίνηση. Γιατί όπως μας είπε και ο προπονητής μας, αυτή η συνάντηση θα μας βοηθήσει να κρατήσουμε τα πόδια στη γη και να συνειδητοποιήσουμε πόσο τυχεροί είμαστε. Κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνεις τι είναι πραγματικά σημαντικό, ακούγοντας τις με τρεμάμενη φωνή αφηγήσεις τους, επαναπροσδιορίζεις το στίγμα σου, τόσο στη ζωή, όσο και στον αθλητισμό”.
Μια πτήση επιστροφής που όταν προσγειώθηκε στις τρεις τα ξημερώματα στο Μονπελιέ, τόσο τους εκστασιασμένους παίκτες της ομάδας, όσο και τους δακρυσμένους συνοδοιπόρους τους, τους υποδέχθηκε ο ίδιος ο δήμαρχος της πόλης. Γιατί υπάρχουν μερικές νίκες και μετάλλια που δεν έχουν χρώμα, ούτε αντίτιμο. Και που μπορεί να μοιάζουν απλά σαν μια σταγόνα στον ωκεανό, αλλά παραμένουν απίστευτα σημαντικές…
Maestro