Όταν πριν ενάμιση χρόνο η έγκριτη Βρετανική εφημερίδα Guardian, σε ρεπορτάζ της για τον αντίκτυπο των περιορισμών της πανδημίας στον κόσμο του Τένις, επέλεξε να φιλοξενήσει δηλώσεις της Βαλεντίνης Γραμματικοπούλου, νο297 τότε στον κόσμο, ελάχιστοι μπορούσαν να προβλέψουν ότι σήμερα θα βρισκόταν στον δεύτερο γύρο του τελικού ταμπλό ενός Γκραν Σλαμ.
«Γνωρίζω πολλούς παίκτες που όταν ξυπνάνε το πρωί, η πρώτη τους σκέψη είναι ότι δεν πάει άλλο, είμαι τόσο χρεωμένος που πρέπει να σταματήσω. Όταν ήμουν στο Νο 400 της παγκόσμιας κατάταξης, κέρδισα 1.000 ευρώ και έπειτα ταξίδεψα με αυτά τα χρήματα για να πάω σε ένα άλλο τουρνουά, χωρίς να έχω καν τα ναύλα να επιστρέψω σπίτι», έλεγε η Βαλεντίνη, περιγράφοντας τον δυστοπικό κύκλο, στον οποίο παραμένει κολλημένο το 99.9% των παικτών του Τένις, μέχρι και αν τα καταφέρει να μπει στο Τοπ 100 και να μπορεί πραγματικά να ζήσει από το άθλημα του.
Η Βαλεντίνη Γραμματικοπούλου που με τη χθεσινή της νίκη επί της Μπλίνκοβα, συνέχισε την επική της πορεία από τα προκριματικά στον δεύτερο γύρο του τελικού ταμπλό του Αμερικάνικου Όπεν, έχει πια βάσιμες ελπίδες να τα καταφέρει να πλησιάσει το Top 100 και να ακολουθήσει τα βήματα της Μαρίας Σάκκαρη. Κατόρθωμα σχεδόν απίστευτο για ένα ανώνυμο κορίτσι από την Αξιούπολη του Κιλκίς, χωρίς κανένα μπακγράουντ και ανύπαρκτες υποδομές υποστήριξης.
Επίτευγμα που για να αποκτήσουμε πλήρη αίσθηση του βαθμού δυσκολίας του, αρκεί να αναλογιστούμε ότι είχε συνολική απόδοση 50(!) ή αν προτιμάτε, πιθανότητα μόλις 2% σύμφωνα με τις εταιρίες στοιχημάτων. Και η δε ευνοϊκή συγκυρία, που τη φέρνει στον 2ο γύρο αντιμέτωπη με την εντελώς ντεφορμέ Ελίζ Μέρτενς (δεν θυμάμαι να έχω δει τόσο μέτρια και ψυχολογικά ασταθή την Βελγίδα), της δίνει άπλετα το δικαίωμα στο όνειρο να φτάσει ακόμη μακρύτερα.
Αντί επιλόγου πάντως, θα κρατήσω την κάτι σαν ανοικτή επιστολή, που έγραψε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα η φίλη και πρώην συμπαίκτρια στα διπλά της Βαλεντίνης, Ισαλίν Μποναβεντούρ. Τα συγκλονιστικά λόγια της Μποναβεντούρ (που θαρρείς σαν ειρωνεία το επίθετο της θα πει «καλότυχη»), που στον απόηχο τους βρίσκουν το περίγραμμα του εαυτού τους, δεκάδες χιλιάδες επαγγελματίες αθλητές και όχι μόνο…
Είμαστε ακόμα ζωντανοί!
«Ξεκίνησα να παίζω τένις στα 7 μου, χωρίς ποτέ να σκεφτώ ότι θέλω να ζήσω από αυτό. Και να ‘μαι 20 χρόνια μετά, σε ένα άχαρο δωμάτιο ξενοδοχείου στο Σικάγο και στο περιθώριο μιας ακόμη ήττας στον πρώτο γύρο, να αναρωτιέμαι γιατί το κάνω αυτό και ποιος είναι πραγματικά ο λόγος που με κρατάει ζωντανή.
Το ριζικό ενός παίκτη τένις είναι να βρίσκεται 30 βδομάδες το χρόνο σε μακρινά ταξίδια, θυσιάζοντας σχεδόν τους αγαπημένους του και κάθε οργανική σύνδεση με τον κύκλο της ζωής – χαμένα γενέθλια, κηδείες, γάμοι, Χριστούγεννα και στη θέση τους ανασφάλεια, μομφές, τραυματισμοί, απογοητεύσεις, που τείνουν να σε κάνουν να αμφισβητείς το ίδιο σου το είναι.
Τόσες θυσίες για το τι; Για ένα κερδισμένο ματς κόντρα στη Μουγκουρούθα στο Fed Cup; Μια πρόκριση στο Αυστραλιανό Όπεν; Έναν τρίτο γύρο στο Indian Wells; Ή μήπως τις 9 σερί ήττες από τον πρώτο γύρο; Ή το να μένεις τραυματίας για 8 μήνες στο κρεβάτι του πόνου; Με τον λογαριασμό να γράφει πάνω από 100 χιλιάδες ευρώ μείον και την συνθλιπτική πίεση του να πρέπει πάση θυσία να νικήσεις, για να είσαι απλά σε θέση να πληρώσεις τα αεροπορικά σου εισιτήρια για το επόμενο τουρνουά.
Μέρες σχεδόν δυστοπικές, που δυσκολεύεσαι ακόμη και να σηκωθείς από το κρεββάτι. Επαγγελματικές προδοσίες που σε ρίχνουν στα πατώματα χειρότερα και από ερωτικές, ατελείωτες ώρες μέσα σε αεροπλάνα και γυμναστήρια. Γιατί αυτή η ζωή του περιπλανώμενου τενίστα, μπορεί να σε οδηγήσει από μια κατάσταση ευφορίας στην απόλυτη απογοήτευση εν μία νυκτί.
Πόσες φορές δεν αναρωτήθηκα αν θα ήταν καλύτερα να έκανα μια συμβατική δουλειά στο Βέλγιο και να απολαμβάνω μια κανονική ζωή, κοντά στην οικογένεια και τους φίλους μου! Μέχρι που ξαφνικά θυμάμαι το μοναδικό συναίσθημα, όταν έχοντας ξεπεράσει τα όρια σου, τα έχεις καταφέρει να κερδίσεις – με την αδρεναλίνη στο θεό και τις αισθήσεις σε παροξυσμό – και αναλογίζομαι ότι τέτοιες ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται δεύτερη φορά στη ζωή σου.
Δεν χωρά αμφιβολία ότι απέχω από το επίπεδο που θα ήθελα να βρίσκομαι και ότι μέχρι σήμερα δεν έχω καταφέρει να ψηλαφήσω ούτε τις παρυφές όσων ονειρεύτηκα. Το μόνο όμως σίγουρο είναι ότι θα τα δώσω όλα για να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να καταφέρω επιτέλους να μπω και να μείνω στο Top 100. Και τι με αυτό, ακόμη και αν τελικά δεν το πετύχω ποτέ; Τουλάχιστον θα ξέρω ότι έκανα τα πάντα για να τα καταφέρω. Όποιος θέλει πραγματικά να πετύχει, παλεύει να βρει τον τρόπο. Και όποιος δεν αντέχει, είναι έτοιμος να βρει χιλιάδες δικαιολογίες. Πίσω στη δουλειά λοιπόν!»
Maestro