Η Μάσκα (The Mask) Ρίτσαρντ Χάμιλτον μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και μαζί ένα κοπάδι αναμνήσεων από τον θρυλικό RIP και τα Bad Boys της σύγχρονης εποχής, ίσως της καλύτερης -σε διάρκεια και αποτελεσματικότητα- ομάδας που είδε το ΝΒΑ τα τελευταία 10 χρόνια μαζί με τους Σπερς του Πόποβιτς.
Η μάσκα αποτέλεσε το trademark του Χάμιλτον, παίρνοντας θρυλικές διαστάσεις παρομοιαζόμενη με την κάπα του Σούπερμαν. Που να το σκεφτόταν ο κανονιέρης των Πίστονς όταν οι γιατροί (αφού είχε σπάσει δις τη μύτη του) του έβαζαν βέτο να τη φορά ως το τέλος της καριέρας του..
Με τον Χάμιλτον δε μπορώ να είμαι πλήρως αντικειμενικός. Κατέχει ξεχωριστή θέση στο προσωπικό μου Hall Of Fame ως το TOP GUN των σύγχρονων Bad Boys της Rock City η οποία έγινε RIP City στην εποχή του πολυβόλου από την Πενσυλβάνια. Τον λάτρεψα στα χρόνια του Κονέκτικατ όταν συνέχισε με τον πιο ένδοξο τρόπο στα βήματα του Ρέη Άλεν. Έβλεπα τη σπίθα του στον τρόπο που ανταγωνιζόταν (όχι μόνο στα μεταξύ τους μονά αλλά και στον εσωτερικό ανταγωνισμό στην ομάδα) τον Μάικλ Τζόρνταν στην Ουάσινγκτον. Και τελικά γνώρισα τον πιο ορίτζιναλ ίσως Shooting Guard, με την απτή έννοια του όρου, που γνώρισε το άθλημα στον αιώνα που τρέχει.
Ο Χάμιλτον αφήνει παρακαταθήκη όχι μόνο τους τίτλους του (1999 NCAA, 2004 NBA) αλλά δύο πράγματα που μόνο οι άνθρωποι που τον ζούσαν και τον αντιμετώπιζαν καθημερινά μπορούν να κατανοήσουν:
- Θεωρείται ο παίκτης με τη καλύτερη φυσική κατάσταση που έχει δει ποτέ η λίγκα.
Ανεξάντλητες φυσικές δυνάμεις για τον skinny (2.01μ. λιγότερο από 88 κιλά αλά Ρέτζι Μίλερ) οff-guard ο οποίος είχε μεν τα genetics στο πλευρό του (παππούς και θείος ήταν δρομείς μεγάλων αποστάσεων) αλλά δούλεψε σε όλα τα επίπεδα τόσο ώστε να πιάσει στάνταρντ απλησίαστα στο conditioning. Εκεί βάσισε και το στυλ παιχνιδιού του.
- Είναι ο καλύτερος by far που έχω δεί όλα αυτά τα χρόνια στο παιχνίδι μακριά από τη μπάλα.
Νομίζω αυτή η άποψη κυριαρχεί ανάμεσα στους παίκτες της γενιάς του επίσης. Το ξεμαρκάρισμα του και οι στιγμές που ακολουθούν με τη λήψη της πάσας και το σπάνιας ομορφιάς release του, στα μάτια μου είναι ποίημα. Θυμάμαι στα safe plays των Πίστονς τον Μπίλαπς με τη μπάλα στο «κεφάλι» της επίθεσης, τους δύο Ουάλας και τον Πρινς να στήνουν ένα δάσος από σκρινς και τον Χάμιλτον να βάζει τον αντίπαλο γκαρντ στον… λαβύρινθο από όπου έβγαινε συνήθως μόνος ζωντανός για πάρει τη μπάλα από μέση απόσταση και να εκτελέσει. Pure Fundamental basketball ανάλογης ομορφιάς (για ένα basketball junkie) με το να βλέπω έναν σούπερ αθλητή τύπου Βινς Κάρτερ να επιτίθεται για να κατασπαράξει το καλάθι με κάρφωμα πάνω από όλη την άμυνα. To midrange παιχνίδι του ήταν αψεγάδιαστο όπως και η… μύτη του στο σκοράρισμα. Μύριζε πόντους..
Ο Ρίτσαρντ Χάμιλτον, ο οποίος αποσύρθηκε και επίσημα πριν μερικές ημέρες, ήταν Ο Κανονιέρης. Σε έσερνε μαζί του στη νοητή ζώνη γύρω από το καλάθι και σε μαστίγωνε μέχρι θανάτου. Βασιλιάς του crease jumper, χρησιμοποιούσε τον χρυσό κανόνα των two hard dribbles παράλληλα της baseline (κληρονομιά από τον Τζόρνταν) πριν την εκτέλεση καλύτερα από κάθε άλλον στη λίγκα. Μαζί του παίρνει και την εικόνα των κραταιών Πίστονς των 6 συνεχόμενων τελικών περιφέρειας. Και όμως, στο δικό μου μικρόκοσμο το μεγαλύτερο παράσημο για τον Ριπ και το alter ego του, Τσόνσεη Μπίλαπς, είναι ότι προσωπικά, αν και γαλουχημένος στο Bad Boys παρελθόν των ‘80s και λάτρης της ομάδας του Ντέηλι, ακόμα δε μπορώ να συμπεράνω ποιο ήταν το καλύτερο μπακόρτ εκ των δύο: Αηζάια-Ντούμαρς ή Μπίλαπς-Χάμιλτον; Προσεχώς…
Δημήτρης Κατσιώνης
hoopfellas.blogspot.gr