“Καμιά φορά το σώμα σου μπορεί να σε προδώσει παρότι οι άλλοι σε νομίζουν υπεράνθρωπο. Μέσα από το τένις όμως εκπλήρωσα όλα μου τα όνειρα και πάνω από όλα, πέτυχα την πιο δύσκολη και σημαντική νίκη που υπάρχει: να κερδίσω την αγάπη του κόσμου.”

Κι όμως, έρχονται κάτι νύχτες όπως η προχθεσινή, που υπήρξε πραγματικά σημαδιακή για όποιον αγαπάει το ευγενές άθλημα της αντισφαίρισης. Γιατί όποιος αγαπάει πραγματικά το τένις, δεν μπορεί παρά να έχει υπάρξει αυθόρμητος φαν του Χουάν Μαρτίν Ντελ Πόρτο, ενός σπάνιου παίκτη με τρομερές αρετές που όμως προδομένος εντέλει από τα γόνατα του (και μετά από συνολικά οκτώ εγχειρήσεις), αναγκάστηκε να κάνει το τελευταίο του σερβίς.

“Η αλήθεια είναι ότι δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έρθει η στιγμή του τελευταίου σερβίς και εδώ και δυόμιση χρόνια τα έδωσα όλα για να πετύχω μία ακόμη επιστροφή. Δεν έχει υπάρξει μέρα που να μην προσπάθησα να αγνοήσω τον πόνο σε όλο μου το σώμα και να προπονηθώ για αυτή την μαγική στιγμή που θα ξανάβλεπα τον κόσμο μέσα από τις τέσσερεις γραμμές του κορτ.

Και είμαι ευτυχισμένος που εν μέρει τα κατάφερα – στάθηκα μπροστά σας όρθιος στη γενέθλια γη, για να σας αποχαιρετήσω αγωνιζόμενος κόντρα σε έναν καλό φίλο και όχι μπροστά από κάποιο άψυχο μικρόφωνο μιας συνέντευξης τύπου. Αυτή η μέρα δεν ήθελα να έρθει ποτέ, αλλά τώρα με την αγάπη σας, θα τη θυμάμαι για όλη μου τη ζωή.”

Γιατί η στιγμή που ο πλημμυρισμένος από δάκρυα πια “Πύργος του Ταντίλ” (όπως ήταν το παρατσούκλι του δίμετρου τενίστα από μια μικρή πόλη στα περίχωρα του Μπουένος Άιρες) πηγαίνει στο φιλέ και αφήνει την μπαντάνα του γνωρίζοντας την αποθέωση από 5.000 κόσμο που δεν είχε σταματήσει λεπτό το τραγούδι, είχε κάτι το κινηματογραφικό και θα μείνει ανεξίτηλη στην ιστορία του αθλήματος.

Η σωτηρία της ψυχής

Στο αριστουργηματικό “Πόνος και Δόξα”, την τελευταία και ωριμότερη ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ, ο πρωταγωνιστής Αντόνιο Μπαντέρας, μας αφηγείται την ιστορία για τον Σάλβα, έναν άνθρωπο που έχει γνωρίσει μεγάλες στιγμές δόξας στο παρελθόν, αλλά κυρίως έναν άνθρωπο που πονάει υπέρμετρα και δεν βρήκε ποτέ τον τρόπο να αντιμετωπίσει τον πόνο του. Τον ταλαιπωρούν χρόνια άλγη στην πλάτη, στα γόνατα, στο κεφάλι, εμβοές, ισχιαλγίες, άσθμα…

Στην ταινία όμως, παρότι ο “Πόνος” είναι αυτός που έχει παροπλίσει τον Σάλβα (που σημαίνει σωτήριος) και τον έχει αναγκάσει να αποσυρθεί από τη δημιουργία, ο πόνος είναι και αυτός που θα τον οδηγήσει να αναμοχλεύσει το παρελθόν του, να βρεθεί αντιμέτωπος με τους ανοιχτούς λογαριασμούς της ζωής του και εντέλει να ανακαλύψει και να κάνει αναψηλάφηση στη δόξα.

Τη “Δόξα”, που μπορεί φαινομενικά να αναφέρεται στη δόξα που φέρνει η επιτυχία, αλλά που μετά από κάθε ουσιαστικό ταξίδι με τα μάτια ενός πραγματικά μεγάλου, είτε είναι το κινηματογραφικό ταξίδι ενός σκηνοθέτη, είτε το κινηματογραφικής υφής ταξίδι του Πύργου του Ταντίλ, καταλαβαίνει κανείς ότι αναφέρεται στη “Δόξα” της ίδιας της ζωής.

Ο Πύργος του Ταντίλ

Ο Ντελ Πότρο θα μείνει στην ιστορία σαν ο μόνος παίκτης που πήρε τη δόξα να κερδίσει Ναδάλ και Φέντερερ στο ίδιο Γκραν Σλαμ, κατά τη διάρκεια της επικής πορείας του για την κατάκτηση του U.S. Open το 2009, τότε που όλος ο κόσμος άρχισε να μιλά με θαυμασμό για τον “Πύργο του Ταντίλ” που πέρασε όλη τη νύχτα της παραμονής του τελικού μιλώντας στο τηλέφωνο με τους φίλους του στο Ταντίλ.

“Δεν με έπαιρνε με τίποτα ο ύπνος από το άγχος, οπότε τους ζήτησα να μου κρατήσουν συντροφιά. Μιλάγαμε για ώρες, για οτιδήποτε άλλο εκτός από τένις. Αν δεν ήταν αυτοί θα είχα λυγίσει από το άγχος και δεν νομίζω να κέρδιζα.”

Η πιο συγκλονιστική όμως σεζόν της καριέρας του ήταν το δίχως άλλο το 2018 κι ας μην στέφτηκε με νίκη στον τελικό της Νέας Υόρκης, όπου ηττήθηκε από τον Νόβακ Τζόκοβιτς. Για τον απλούστατο λόγο ότι μιλάμε για μια συγκλονιστική επιστροφή, που συνοδεύτηκε από τον πρώτο τίτλος της καριέρας του σε Masters 1000 και τον πρώτο ημιτελικό στο χώμα του Ρολάν Γκαρός και την αναρρίχηση στο νο 3 της παγκόσμιας κατάταξης – και όλα αυτά μετά από τεράστιο διάστημα αποχής και τέσσερεις (4) εγχειρήσεις στον καρπό! Πριν ξεκινήσει αργότερα και τα νυστέρια στα γόνατα που θα φέρουν το τέλος.

“Προτιμώ να παρακολουθώ αυτού του είδους τα παιχνίδια από την τηλεόραση. Να είμαι σε μια παραλία και να βλέπω τηλεόραση πίνοντας μπύρα και συζητώντας τα τεκταινόμενα με τους θαμώνες. Αλλά παράλληλα δεν μπορώ να σας εξηγήσω πόσο ευτυχισμένος είναι που κατάφερα να επιστρέψω μετά από τόσα πολλά χρόνια. Είχα πόνους παντού, κυριολεκτικά σε κάθε ίντσα του σώματος μου… Κι όμως είμαι ακόμη εδώ (κι αυτό το καλοκαίρι) και στέκομαι όρθιος μπροστά μας.

Κι όμως είμαι ακόμη εδώ

Ο Ντελ Πότρο όχι μόνο στάθηκε όρθιος μετά από τέσσερα χρόνια αναγκαστικής αποχής από το U.S. Open, αλλά έφτασε μέχρι τον τελικό, κάτι που κανείς δεν είχε διανοηθεί, όπως ισχύει για το σύνολο της καριέρας του. Κι ας μην κατάλαβαν ποτέ πολλοί γιατί έγινε τόσος μεγάλος ντόρος για κάποιον που στην τελική ανάλυση κατέκτησε μόλις ένα γκραν σλαμ στην καριέρα του και σταμάτησε στα 33.

Η πρώτη φορά που ο Ντελ Πότρο πέρασε το κατώφλι του χειρουργείου ήταν το 2010 για επέμβαση στο δεξί του καρπό. Ακολούθησαν τρία ακόμη χειρουργεία στον αριστερό καρπό πριν το εκπληκτικό “come back” του 2018, αλλά τα ανυπέρβλητα άρχισαν τον Ιούνιο του 2019 όταν χρειάστηκε η πρώτη επέμβαση στο δεξί του γόνατο. Ακολούθησε ένα δεύτερο τον Ιανουάριο του 2020 και τρίτο τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, για να φτάσουμε στο τέταρτο και τελευταίο τον Μάρτιο του 2021.

Οι τραυματισμοί όμως δεν λύγισαν ποτέ τον Πύργο του Ταντίλ. Άλλωστε το σκαρί του ήταν σφυρηλατημένο με τον πόνο της απώλειας από παιδί ακόμη, όταν η μεγαλύτερη αδερφή του σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα σε ηλικία μόλις 8 ετών. Όταν στις αρχές του 2021 έχασε τον πατέρα του έγραψε “τώρα που ξανανταμώσατε με το αγγελούδι μας, το μόνο που ζητώ είναι να μας προσέχετε από ψηλά, μαζί με τη άλλη μου αδερφή και την μητέρα μας.”

Η ιστορία θα γράψει ότι ήταν 8 Φεβρουαρίου του 2022 όταν ο Χουάν Μαρτίν Ντελ Πότρο, έμπλεος συγκίνησης, πήγε στο φιλέ και άφησε σαν αφιέρωμα την μπαντάνα του, για να τρέξει αμέσως μετά στις κερκίδες και να πέσει στην αγκαλιά της μητέρας του, η οποία έδωσε το “παρών” για πρώτη και δυστυχώς τελευταία φορά σε έναν αγώνα του. Και ακριβώς εκείνη τη στιγμή ήταν που συνέβη το πιο παράξενο: ένα μεγάλο σύννεφο ήρθε και στάθηκε ακριβώς πάνω από το κατάμεστο Horacio Billoch Caride Stadium και έριξε μερικές ψιχάλες, ίσα, ίσα για όσο κρατάει μια μεγάλη αγκαλιά. Και όσοι ήταν εκεί, ορκίζονται πως νερό ήτανε αλμυρό, σαν δάκρυ…

Maestro