Το Λούτον δεν είναι μια πόλη από αυτές που ονειρεύεσαι πως θέλεις κάποτε να ζήσεις. Για την ακρίβεια, δεν είναι καν μια από τις “συμπαθητικές” πόλεις. Είναι μάλλον ένα από εκείνα τα μέρη που η μεγαλύτερη ευχαρίστηση που σου δίνει όταν τo επισκέπτεσαι είναι η συνειδητοποίηση ότι σύντομα θα μπορείς να φύγεις από εκεί. Πριν
Στα 11 του χρόνια, ένα αγόρι που γεννήθηκε στο Κάνινγκ Τάουν και μεγάλωσε στο Μπέκτον στο ανατολικό Λονδίνο περνούσε για πρώτη φορά την πόρτα της Γουέστ Χαμ. Είχε ήδη πάει στην Άρσεναλ, αλλά η απόσταση από το προπονητικό κέντρο ήταν μεγάλη για να μπορεί ο πατέρας του να τον πηγαινοφέρνει. Έτσι κι αλλιώς, ο μικρούλης
Ήταν αργά το μεσημέρι του Σαββάτου 15 Απριλίου 1989 όταν οι χιλιάδες οπαδοί της Έβερτον έβγαιναν από το Βίλα Παρκ κουρασμένοι αλλά χαρούμενοι. Η ομάδα τους είχε μόλις κερδίσει τη Νόριτς με 1-0 και είχε εξασφαλίσει την παρουσία της στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας. Υπό φυσιολογικές συνθήκες η επιστροφή ως το Λίβερπουλ θα ήταν ένα
Όταν το καλοκαίρι του 1996 ο Πατρίκ Βιεϊρά κατέφτασε στο Λονδίνο για να υπογράψει στην Άρσεναλ ήταν ένα 20χρονο παιδί που είχε ήδη γευτεί μια μεγάλη απογοήτευση από το αποτυχημένο πέρασμα του από τη Μίλαν. Όπως θυμάται ο τότε πρόεδρος των ‘κανονιέρηδων’ Ντέιβιντ Ντέιν: “Ο Πατρίκ ήρθε από τη Μίλαν σε ένα εντελώς νέο περιβάλλον και
«Είχα αντιμετωπίσει αρκετές φορές τον Τιερί Ανρί όταν έπαιζα ποδόσφαιρο με τα χρώματα της Μπλάκμπερν. Συνήθως έβλεπα το νούμερο 14 της πλάτης του, και όχι αυτό που ήταν τυπωμένο στο σορτσάκι του». Αυτή η δήλωση ανήκει στον Σάιμον Γκρέισον, έναν μέτριο Άγγλο αμυντικό που αγωνίστηκε κυρίως ως δεξί μπακ, τη σκληρή δεκαετία του 1990 (κυρίως)