Στην ερώτηση «μπορεί ένα πρωτάθλημα να μη λέει να βελτιωθεί με τίποτα και να βάζει συνεχώς αυτογκόλ;», η απάντηση είναι «Αργεντινή». Κάποιος κακεντρεχής θα έλεγε ότι όλα γίνονται για να έχει περιεχόμενο το Σομπρέρο και η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές χαμογελάμε σαρδόνια με αυτά που συμβαίνουν. Ήταν το μακρινό (ή και κοντινό) 2014 όταν
Σύμφωνα με έναν ορισμό, πρόληψη είναι η παράλογη πεποίθηση ότι μια συγκεκριμένη συμπεριφορά συνδυάζεται με το αποτέλεσμα ενός γεγονότος. Όσοι είμαστε λιγουλάκι προληπτικοί και αλλάζουμε θέσεις όταν παίζει η ομάδα μας ή δεν μιλάμε σε κάποιον επιβεβαιωμένο γρουσούζη τη μέρα ενός μεγάλου αγώνα, γνωρίζουμε ότι η λέξη “παράλογη” είναι λανθασμένη. Ας είναι. Εμείς ξέρουμε καλύτερα.
Οκτώ χρόνια. Τόσα είχε να χάσει η Μπάγερν στο Τσάμπιονς Λιγκ σε φάση πριν τα νοκ άουτ. Και το ρεκόρ θα συνεχιζόταν κι άλλο, αν δεν εμφανιζόταν ο άνθρωπος χρυσή αλλαγή. Σε κανέναν θεατή στο Βίλα Παρκ και σε κανέναν τηλεθεατή που έχει δει την Άστον Βίλα φέτος δεν προκάλεσε έκπληξη η κίνηση του Ουνάει
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η Αργεντινή δεν είναι ποδοσφαιρικά η πιο συμπαθής χώρα στις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Οι γείτονες είχαν ησυχάσει με τα τόσα χρόνια ανομβρίας και τώρα τους βλέπουν να σαρώνουν τους τίτλους, να πανηγυρίζουν προκλητικά, να κάνουν καζούρα στους υπόλοιπους. Να είναι οι ενοχλητικοί γείτονες. Με λίγα λόγια, σχεδόν όλοι
Σχεδόν κάθε χώρα έχει ένα μαγικό ποδοσφαιρικό καλοκαίρι που πάντα θυμάται. Για τους συμπαθείς Ιρλανδούς αυτό ήταν το καλοκαίρι του 1988 στα γήπεδα της Δυτικής Γερμανίας, σε ένα από ιστορικά Euro για πολλούς λόγους. Δυο χρόνια αργότερα θα ζούσε ακόμα ένα με το οποίο θα ασχοληθούμε, αλλά σήμερα μιλάμε για το Euro 1988, μια ιστορική