Στην Ιταλία που η άμυνα είναι επιστήμη, έχουμε δει κατά καιρούς ιστορικά δίδυμα όπως το Μαλντίνι-Νέστα ή το Τζεντίλε-Σιρέα. Η σύγχρονη ποδοσφαιρική πραγματικότητα έχει τη δική της τριάδα με Κιελίνι-Μπονούτσι-Μπαρτζάλι, συνώνυμη του 3-5-2, μία σταθερά στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Κι αν ο πρώτος, με την μύτη του μποξέρ και το ματωμένο, μπανταρισμένο κεφάλι, έχει αποθεωθεί ουκ ολίγες φορές, η ιστορία του Λεονάρντο Μπονούτσι και η πορεία του μέσα από συνεχείς δυσκολίες (αθλητικές και προσωπικές) δεν είναι τόσο γνωστή.
Όταν ήταν παιδάκι διαγνώστηκε με αποφυσίτιδα του κνημιαίου κυρτώματος, γνωστή ως ασθένεια Osgood-Schlatter. Δεν είναι όσο τραγικό ακούγεται, αλλά παρουσιάζει έντονους πόνους και κυρίως, όταν είσαι μικρός και θέλεις να ασχοληθείς με τον αθλητισμό, είναι πλήγμα γιατί πρέπει να αποφεύγεις την άσκηση για καιρό μέχρι να το ξεπεράσεις. Ο Μπονούτσι αναγκάστηκε για αρκετούς μήνες να σταματήσει κάθε δραστηριότητα, σταματώντας το αγαπημένο του ποδόσφαιρο, ενώ τα βράδια ξυπνούσε από φριχτούς πόνους στο γόνατό του. Δεν το έβαλε κάτω και η καριέρα του δεν σταμάτησε εκεί. Όχι όμως ότι δεν θα μπορούσε να σταματήσει αργότερα. Η Ίντερ τον εντόπισε από μικρό, τον απέκτησε, αλλά ποτέ δεν τον πίστεψε. Από τα 18 του ως τα 21 πήρε ελάχιστες συμμετοχές (μία στο πρωτάθλημα και τρεις στο κύπελλο) και πήγε δανεικός από δω και από εκεί. Όταν έφτασε να είναι μέχρι και στον πάγκο της Τρεβίζο, έπιασε ποδοσφαιρικό πάτο και αποτάνθηκε στον Αλμπέρτο Φεραρίνι, έναν άνθρωπο που στο παρελθόν είχε συνεργαστεί με παίκτες όπως ο Τόλντο και ο Τζιλαρντίνο. Επαγγέλλεται “motivator”, αυτός που δίνει κίνητρα στους παίκτες, που βρίσκει μέσα τους την ψυχική δύναμη και τους ανεβάζει. Ο Μπονούτσι ήταν ένας αμυντικός με καλά στοιχεία, αλλά και επιρρεπής στις γκέλες και τα λάθη και όλα αυτά τον επηρέαζαν ψυχολογικά.
Μετά την μετριότητα της Serie B σε Τρεβίζο-Πίζα, ήρθε η αγορά του από την Τζένοα που κι αυτή όμως τον έδωσε στην Μπάρι με την μορφή της συνιδιοκτησίας. Εκεί ήταν που η καριέρα του Μπονούτσι σώθηκε, καθώς μαζί με τον Αντρέα Ρανόκια έφτιαξαν μια από τις καλύτερες άμυνες στο Καμπιονάτο. Ο Μπονούτσι από ταλαντούχος γυρολόγος μικρομεσαίων ομάδων της Σέριε Β που δεν έβρισκε θέση στην Ίντερ, έφτασε να ξεχωρίζει και υπό τις οδηγίες του Τζιαμπιέρο Βεντούρα να κάνει μεγάλες εμφανίσεις. Αρκούσε αυτή η καλή σεζόν στην Μπάρι για να γίνει το επόμενο βήμα. Η Γιουβέντους το καλοκαίρι του 2010 έδωσε 15,5 εκατομμύρια Ευρώ για να πάρει έναν παίκτη με λιγότερες από 40 συμμετοχές σε 1η κατηγορία. Πήρε φανέλα βασικού, αλλά η σεζόν της Γιουβέντους ήταν πολύ κακή με την ομάδα να τερματίζει 7η. Η πρόσληψη του Αντόνιο Κόντε ήταν το σημαντικότερο βήμα τόσο για τον σύλλογο, όσο και για τον Μπονούτσι. Ο Κοντε αντί να προσπαθεί να βολέψει τους Κιελίνι-Μπαρτζάλι-Μπονούτσι σε άμυνα με τέσσερις πίσω (όπως έκανε ο ντελ Νέρι βάζοντας συχνά τον Κιελίνι ως αριστερό μπακ), δούλεψε στο 3-5-2 και τους χώρεσε όλους, εκμεταλλευόμενος και την καλή τεχνική (για αμυντικό) του Μπονούτσι που μπορούσε να κουβαλήσει την μπάλα, να πασάρει, ακόμα και ντριμπλάρει, έχοντας βελτιωθεί πολύ στον τομέα της… γκέλας.
Ο Μπονούτσι έγινε σταδιακά ένας από τους σημαντικότερους παίκτες της Γιουβέντους στην άμυνα και απόψε φτάνει τις 40 συμμετοχές στο CL, αλλά και χρήσιμος μπροστά συμμετέχοντας στην ανάπτυξη της ομάδας, ένα σύγχρονο λίμπερο (αρκετοί τον παρομοιάζουν με τον Γκαετάνο Σιρέα), ενώ σκόραρε και σε κρίσιμα ματς. Όλον αυτόν τον καιρό ο Μπονούτσι δούλευε με τον Κόντε στο γήπεδο και με τον Φεραρίνι στην ψυχολογία του. Οι ιστορίες πολλές, αρκετές αγγίζουν τον αστικό μύθο. Ο Φεραρίνι τον έφερνε στο σπίτι του και η διήγησή του θα μπορούσε να είναι σκηνή από το Pulp Fiction. “Τον κατέβαζα στο υπόγειο μέσα στο σκοτάδι. Εκεί τον έβριζα με κάθε δυνατό τρόπο, τον προσέβαλλα, τον έκρινα. Αν έκανε και την παραμικρή προσπάθεια να με κοιτάξει, του έδινα γροθιά στο στομάχι. Ο σκοπός; Να ξεπεράσει την κριτική, να είναι πάντα συγκεντρωμένος και να αγνοεί οτιδήποτε άλλο. Έτσι τον έκανα στρατιώτη“. Η ιστορία λέει επίσης, ότι πριν από ένα κρίσιμο Γιουβέντους-Ρόμα, ο Φεραρίνι τον προετοίμαζε ψυχολογικά για τρεις ώρες και του έδωσε σκόρδο να φάει γιατί λέει αυτό έτρωγαν οι στρατιώτες πριν αιώνες. Επίσης, του είπε ότι θα τον βοηθούσε όταν ανέπνεε στα μούτρα του Τότι και του Ζερβίνιο. Η συνέχεια στο βίντεο:
Παρά την εκτόξευση όμως της καριέρας του και την αναγνώριση από το ιταλικό και στη συνέχεια το ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό κοινό, η κακοδαιμονία συνέχισε να τον κυνηγάει. Ήταν το 2012 όταν μαζί με τη γυναίκα του και τον μικρό γιο του πήγαν σε μια αντιπροσωπεία της Φεράρι για να διαλέξουν (φαντάζομαι ένα όχι τόσο οικογενειακό) αυτοκίνητο. Για κακή τους τύχη όμως, ένας κουκουλοφόρος που κράδαινε πιστόλι το έβγαλε μπροστά σχεδόν στο πρόσωπο του Ιταλού αμυντικού και τον απείλησε, ζητώντας το ρολόι του. Τώρα, όταν έχεις χρήματα για να αγοράσεις μια Φεράρι, η λογική λέει ότι το ρολόι σου (όσο ακριβό και να είναι) δεν είναι μεγάλη απώλεια. Ειδικά όταν διακυβεύεται η ζωή σου και είσαι φρέσκος πατέρας. Ο Μπονούτσι δεν το σκέφτηκε έτσι. Έδωσε ένα μεγαλοπρεπές μπουνίδι στον επίδοξο κλέφτη και στη συνέχεια τον κυνήγησε, μέχρι που αυτός ανέβηκε στο σκούτερ του συνεργού του και έφυγαν (ενώ τους κυνηγούσε με τα πόδια και όχι με τη Φεράρι ο Μπονούτσι) για να γλιτώσουν από τον αποφασισμένο Λεονάρντο. Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι ο ληστής φώναζε: “Μα τι κάνεις; Είσαι τρελός; Θα σε πυροβολήσω”. Δεν πυροβόλησε.
Το πιο πρόσφατο δράμα στη ζωή του Μπονούτσι όμως και είναι το μεγαλύτερο και δυστυχώς κάποιο που ο ίδιος δεν μπορεί να το πολεμήσει μόνος, όπως συνήθως κάνει. Δεν είναι εκατό τύποι με πιστόλια, ούτε η απώλεια της ψυχολογίας του μετά από μια γκέλα. Είναι το δράμα που περνάει με την ασθένεια του παιδιού του. Όχι κάτι απλό σαν αυτό που πέρασε ο Μπονούτσι μικρός. Μία χρόνια ασθένεια που απειλεί τη ζωή τού μικρού Ματέο. Η οικογένεια Μπονούτσι το κράτησε κρυφό για καιρό, ο Λεονάρντο το κρατούσε μέσα του και ο κόσμος το έμαθε όταν ο Μπονούτσι έπρεπε να λείπει από κάποιες προπονήσεις γιατί ο Ματέο θα έκανε επέμβαση.
Τα μηνύματα συμπαράστασης ήρθαν μέχρι κι από οπαδούς της Ρόμα και της Νάπολι και ο Μπονούτσι λίγο πριν αντιμετωπίσει την Ισπανία με την εθνική, λύγισε στην συνέντευξη τύπου, δάκρυσε μιλώντας για τα όσα πέρασε, για το πώς πρέπει να βγουν πιο δυνατοί και πόσο ασήμαντα σου φαίνονται όλα όσα γίνονται στο χορτάρι, όταν πηγαίνεις το παιδί σου στο χειρουργείο. Οι καμπάνες από την Αγγλία χτυπούν, ο Πεπ Γκουαρδιόλα τον έχει αποκαλέσει έναν από τους αγαπημένους του παίκτες, ο Κόντε τον θέλει στην Τσέλσι για να λύσει τα αμυντικά της προβλήματα. Ποιος δεν θέλει έναν μαχητή που ξέρει και μπάλα; Έναν παίκτη που τα δίνει όλα στο γήπεδο και έχει μάθει να ακούει τις εντολές του προπονητή. Η μεγαλύτερη μάχη του στρατιώτη Μπονούτσι είναι όμως εκτός γηπέδου. Τα άλλα του φαίνονται εύκολα.