Από τη δημιουργία της Premier League και μετά, το αγγλικό πρωτάθλημα γνώρισε μια μεταμόρφωση. Η λίγκα έγινε πανίσχυρη, οι κορυφαίες ομάδες πάμπλουτες, το θέαμα και τα γήπεδα βελτιώθηκαν, αλλά η κατάκτηση της κορυφής έγινε μια δύσκολη υπόθεση. Μόνο ένα κλειστό κλαμπ ομάδων κατάφερνε να σηκώσει την κούπα. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι πριν λίγα χρόνια (πριν την επιστροφή της Λίβερπουλ στους τίτλους και το θαύμα της Λέστερ), μόλις 5 ομάδες είχαν κατακτήσει όλα τα πρωταθλήματα. Και πριν την εμφάνιση της Λέστερ, η μεγαλύτερη “έκπληξη” ήταν το πρωτάθλημα της Μπλάκμπερν Ρόβερς το 1995.
Το Μπλάκμπερν βρίσκεται στη βορειοδυτική Αγγλία, σε μια περιοχή με αρκετές πόλεις που κυμαίνονται κοντά στις 100 χιλιάδες κατοίκους. Δεν το λες και τουριστική ατραξιόν, είναι μια κλασική βιομηχανική πόλη της Αγγλίας, που όπως και αρκετές άλλες πέρασε μια σημαντική οικονομική κρίση κατά τον 20ο αιώνα, όταν οι θέσεις εργασίας άρχισαν να μειώνονται. Κι όπως συχνά συμβαίνει στην Αγγλία, η πόλη έχει τη δική της τοπική ομάδα που ο κόσμος αγαπάει και βλέπει σαν δική του. Οι Ρόβερς του Μπλάκμπερν έχουν μια τεράστια ιστορία, καθώς δημιουργήθηκαν το 1875 και ήταν από τα ιδρυτικά σωματεία του πρώτου πρωταθλήματος, μια από τις παλιότερες ομάδες στην Αγγλία.
Η Μπλάκμπερν ακολούθησε λίγο πολύ την πορεία και της πόλης. Κατέκτησε τα πρωταθλήματα του 1912 και 1914 και ήταν σταθερά στην 1η κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, ενώ μέχρι το 1928 είχε σηκώσει και έξι φορές το κύπελλο Αγγλίας. Όπως καταλαβαίνει κανείς, δεν μιλάμε για αμελητέα ποσότητα. Σιγά σιγά όμως και μετά τους πολέμους, η ομάδα άρχισε να χάνει τη δύναμή της. Πέρασε τη δεκαετία του 1950 στη Β’ εθνική, κάπως κατάφερε να ορθοποδήσει στα 60s και από το 1967 και μετά έβλεπε από μακριά την 1η κατηγορία, καθώς έφτασε μέχρι και τη Γ’ εθνική. Η παρακμή αυτή κράτησε περίπου 25 χρόνια και πιθανότατα να κρατούσε ακόμα, αν δεν εμφανιζόταν ένας άνθρωπος με το όνομα Τζακ Γουόκερ.
Ο Γουόκερ ήταν γέννημα θρέμμα… Μπλακμπερνιώτης. Σταμάτησε το σχολείο στα 13 του για να δουλέψει ως μεταλλεργάτης και στη συνέχεια ανέλαβε τη δουλειά του πατέρα του. Μη φανταστείτε κάτι εντυπωσιακό. Μια επιχείρηση που κυρίως μάζευε τα scraps μετάλλων. Ο Γουόκερ όμως κατάφερε σιγά σιγά να τη γιγαντώσει και έγινε ένας μεγαλοβιομήχανος στον τομέα του ατσαλιού, με χιλιάδες υπάλληλους και τεράστιο κύκλο εργασιών. Εκεί όμως που ο Γουόκερ ξεχώρισε, είναι ότι μπόρεσε να προβλέψει το δυσοίωνο μέλλον της βιομηχανίας και πρόλαβε να πουλήσει τις επιχειρήσεις του με ένα ποσό ρεκόρ, περίπου 360 εκατομμύρια στερλίνες και να απεμπλακεί.
Πέρα όμως από βιομήχανος, ήταν και ποδοσφαιρόφιλος. Τον πετύχαιναν συχνά, από νεαρό, στις εξέδρες του Ίγουντ Παρκ να παρακολουθεί την Μπλάκμπερν. Η αγάπη του για την ομάδα ήταν τέτοια που έκανε δωρεά τα υλικά για μια νέα εξέδρα το 1988, ενώ λέγεται ότι βοήθησε οικονομικά και σε ορισμένες μεταγραφές, όπως αυτή του Αρντίλες. Εκείνη την περίοδο η Μπλάκμπερν είχε σχετικά σοβαρή ομάδα, μπαίνοντας στα πλέι-οφ, αλλά χωρίς να καταφέρνει να κατακτήσει την άνοδο. Η ιδέα στριφογύριζε στο μυαλό του Γουόκερ και τελικά έγινε πραγματικότητα. Ο 21ος πιο πλούσιος άνθρωπος στην Αγγλία, τον Ιανουάριο του 1991 έκανε αυτό που πολλοί σκεφτόμαστε, αλλά ελάχιστοι μπορούμε. Να έχουμε αρκετά χρήματα ώστε να αγοράσουμε την αγαπημένη μας ομάδα. Ο Γουόκερ όμως, δεν είχε μόνο αρκετά για να την αγοράσει, αλλά και για να την ανεβάσει επίπεδο. Δήλωνε ότι θα κάνει την Μπλάκμπερν ένα από τα κορυφαία κλαμπ στην Αγγλία, θα τη φέρει εκεί που της αξίζει και θα κάνει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να μοιάζει “φτηνή”.
Όταν ανέλαβε ο Γουόκερ, οι Ρόβερς πραγματοποιούσαν μια τραγική χρονιά, τερματίζοντας τελικά στην 19η θέση της 2ης κατηγορίας, όχι πολύ μακριά από τη γραμμή του υποβιβασμού. Στην πρώτη “ολοκληρωμένη” σεζόν του Γουόκερ ως ιδιοκτήτη, έγινε και η πρώτη μεγάλη κίνηση. Ο Κένι Νταλγκλίς πείστηκε να αναλάβει την ομάδα και να επιστρέψει στο ποδόσφαιρο, μετά τα άσχημα γεγονότα που εν πολλοίς τον οδήγησαν μακριά από τη Λίβερπουλ. Η Μπλάκμπερν πραγματοποίηση εξαιρετική πορεία, έφτασε στην κορυφή της βαθμολογίας, αλλά μια κοιλιά στο τέλος την έφερε στην 6η θέση και τα πλέι-οφ ανόδου. Έφτασε στον τελικό του Γουέμπλεϊ τον Μάιο του 1992 και εκεί επικράτησε της Λέστερ με 1-0 κερδίζοντας την άνοδο στη “φρέσκια” Πρέμιερ Λιγκ. Ήταν η πρώτη φορά που η Μπλάκμπερν θα έπαιζε στη μεγάλη κατηγορία, από το μακρινό 1966. Η πόλη ζούσε στιγμές μοναδικής τρέλας και το μέλλον του συλλόγου φαινόταν λαμπρό.
Ο Γουόκερ ήταν ο άνθρωπος που ξόδευε λεφτά για την αγαπημένη του ομάδα, αλλά και ως σωστός επιχειρηματίας δεν φοβόταν να πουλήσει και ακριβά. Στα χρόνια του, η Μπλάκμπερν έσπασε δυο φορές το ρεκόρ ακριβότερης μεταγραφής στην Αγγλία. Το 1992 απέκτησε τον 22χρονο ταλαντούχο Άλαν Σίρερ από τη Σαουθάμπτον και το 1994 τον Κρις Σάτον από τη Νόριτς. Τα ποσά των 3 και 5 εκατομμυρίων μοιάζουν παιδικά τώρα, αλλά εκείνα τα χρόνια ήταν τεράστια. Ταυτόχρονα, τα έργα στο Ίγουντ Παρκ συνεχίζονταν, με τη χωρητικότητα να αυξάνεται και ο Γουόκερ γινόταν ο αναμορφωτής του συλλόγου.
Η πρώτη σεζόν της Μπλάκμπερν στην Πρέμιερ ήταν πολύ καλή. Τερμάτισε 4η με ρεκόρ 20-11-11 και την καλύτερη επίθεση στο πρωτάθλημα, πάνω ακόμα και από την πρωταθλήτρια Γιουνάιτεντ. Φυσικά, μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε η παρουσία του Σίρερ που σκόραρε 16 φορές σε μόλις 21 παιχνίδια, καθώς έχασε τη μισή σεζόν με σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο. Με τον Σίρερ παρόντα, τα πράγματα θα πήγαιναν ακόμα καλύτερα. Η Μπλάκμπερν είχε κάνει ορισμένες εξαιρετικές μεταγραφές, χωρίς πάντα να ξεφεύγει σε υπέρογκα ποσά. Τα έδινε και αυτά όπως είπαμε, αλλά όταν έκρινε ότι χρειαζόταν. Κάπως έτσι, είχαν φτάσει στους Ρόβερς παίκτες όπως ο Γκρέιαμ Λε Σω, ο Χένινγκ Μπεργκ, ο Κέβιν Γκάλαχερ κι ο Στιούαρτ Ρίπλι.
Η δεύτερη σεζόν ήταν ακόμα καλύτερη. Η Γιουνάιτεντ ξεχώριζε και πάλι, η Μπλάκμπερν εκμεταλλεύτηκε μια μεγάλη κοιλιά της ομάδας του Φέργκιουσον και την έφτασε, αλλά στο τέλος δεν τα κατάφερε. Τερμάτισε 2η, οκτώ βαθμούς πίσω από τη Γιουνάιτεντ, με τον Σίρερ να σκοράρει 31 φορές και την Μπλάκμπερν να κερδίζει την έξοδό στην Ευρώπη για πρώτη φορά στην ιστορία της. Πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να γίνουν τα πράγματα; Απάντηση: πολύ. Το καλοκαίρι του 1994, ο Γουόκερ φέρνει και τον Κρις Σάτον, όπως είπαμε παραπάνω με νέο ρεκόρ, κι η Μπλάκμπερν έχει το πιο ακριβό επιθετικό δίδυμο στο νησί. Όλη η πόλη ονειρευόταν αυτό που μέχρι λίγα λόγια ακουγόταν ως ανέκδοτο: το πρωτάθλημα.
Κι η αλήθεια είναι ότι η ομάδα του Νταλγκλίς δεν ξεκίνησε καλά. Ηττήθηκε στο Τσάριτι Σιλντ από τη Γιουνάιτεντ που είχε κάνει το νταμπλ (η Μπλάκμπερν έπαιξε ως 2η). Ένα μήνα αργότερα, έμενε εκτός ΟΥΕΦΑ. Η πρώτη της ευρωπαϊκή απόπειρα μετατράπηκε σε φιάσκο, καθώς αποκλείστηκε μόλις στον 1ο γύρο από την άσημη Τρέλεμποργκ. Στο Λιγκ Καπ τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα, αλλά μετά από δύο προκρίσεις, ήταν η μεγάλη αγάπη του Νταλγκλίς, η Λίβερπουλ, που με 1-3 μέσα στο Ίγουντ Παρκ έστειλε την Μπλάκμπερν εκτός θεσμού. Η απογοήτευση σίγουρα υπήρχε, αλλά ο στόχος του πρωταθλήματος δεν είχε χαθεί σε καμία περίπτωση. Η Μπλάκμπερν ήταν σε μεγάλο διάστημα 1η και όταν οι αποκλεισμοί της χρονιάς ολοκληρώθηκαν τον Ιανουάριο, χάνοντας από τη Νιούκαστλ στο FA Cup, η ομάδα του Γουόκερ αφοσιώθηκε στο πρωτάθλημα.
Εκεί ξεκίνησε εξαιρετικά και έκανε μεγάλα αήττητα σερί μέσα στη σεζόν, εκμεταλλευόμενη φυσικά την σούπερ επίθεσή της. Ο Σίρερ τελείωσε το πρωτάθλημα με 34 γκολ κι ο Σάτον σκόραρε άλλες 15 φορές. Η Γιουνάιτεντ φυσικά δεν το έβαλε κάτω ποτέ. Κέρδισε την Μπλάκμπερν και ακολουθούσε από κοντά μια ομάδα που παρά την ποιότητά της ήταν άμαθη σε πρωταθλητισμό. Και πράγματι, ο Φέργκιουσον παραλίγο να τα καταφέρει. Την τελευταία αγωνιστική η Μπλάκμπερν ταξίδεψε στο Άνφιλντ με δυο βαθμούς διαφορά από τη Γιουνάιτεντ. Η αγαπημένη του Νταλγκλίς όμως θα τον πλήγωνε ξανά. Ο Σίρερ έβαλε στη θέση του οδηγού την Μπλάκμπερν στο 1ο ημίχρονο. Το πρωτάθλημα ταξίδευε προς το Μπλάκμπερν, καθώς στο Λονδίνο η Γουέστ Χαμ κέρδιζε με 1-0 τη Γιουνάιτεντ. Το φινάλε όμως ήταν δραματικό.
Τα γκολ στην τελευταία αγωνιστική στο πρωτάθλημα του 1995
Η Γιουνάιτεντ πίεζε, έκανε φάσεις και τελικά ισοφάρισε σε 1-1 τη Γουέστ Χαμ. Κι όταν ο Τζον Μπαρνς έφερε και το ματς στο Άνφιλντ στο 1-1, η κάμερα έπιασε τον Φέργκιουσον να χαμογελά. Η Γιουνάιτεντ έψαχνε το 2ο γκολ που χρειαζόταν οπωσδήποτε. Η Λίβερπουλ παρότι θα χάριζε τον τίτλο στη μισητή της αντίπαλο, δεν μπορούσε παρά να κερδίσει, κοιτάζοντας πρώτα τον εαυτό της και την ιστορία της. Και τα κατάφερε, όταν στο 93′, ο Τζέιμι Ρέντναπ, σχεδόν από το πουθενά, έβαλε ένα απίστευτο φάουλ και έγραψε το 2-1. Οι οπαδοί της Μπλάκμπερν στις εξέδρες δεν το πίστευαν, ο Νταλγκλίς κοιτούσε αποσβολωμένος. Την ίδια στιγμή στο Λονδίνο, η Γιουνάιτεντ έχανε στις καθυστερήσεις μοναδικές ευκαιρίες για να κάνει το 1-2. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα όμως, το σοκ του γκολ της Λίβερπουλ μετατράπηκε σε ανακούφιση. Το ματς στο Λονδίνο τελείωσε και η ήττα της Μπλάκμπερν δεν έπαιξε κανέναν ρόλο.
Τα απίστευτα τελευταία δευτερόλεπτα και η εναλλαγή των συναισθημάτων
81 χρόνια μετά, η Μπλάκμπερν κατακτούσε ξανά ένα πρωτάθλημα. Το κατόρθωμά της ήταν πολύ διαφορετικό και πολύ μικρότερο από της Λέστερ, αρκετά χρόνια αργότερα. Οι Ρόβερς είχαν “προειδοποιήσει” από τις περασμένες σεζόν άλλωστε. Μπορεί να ήταν μια ομάδα που ήρθε από τη σχετική αφάνεια, αλλά βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στον Γουόκερ και στα χρήματά του. Η αλήθεια είναι ότι εκείνα τα χρόνια, η Μπλάκμπερν δεν ήταν τόσο συμπαθής σε μεγάλη μερίδα του κόσμου. Ο Γουόκερ έδινε μεγάλα ποσά, φούσκωνε τους μισθούς και μετέτρεπε το ποδόσφαιρο σε κάτι που δεν άρεσε στους Άγγλους. Από την άλλη όμως, δεν είχε καμία σχέση με τα όσα θα γίνονταν μερικά χρόνια αργότερα με Ρώσους, Άραβες, Αμερικάνους και όσους θα αγόραζαν αγγλικές ομάδες. Ο Γουόκερ σίγουρα έκανε πράγματα διαφορετικά από την κουλτούρα των Άγγλων, αλλά πάντα φρόντιζε και να πουλάει ακριβά και να προσπαθεί να διατηρεί την ομάδα οικονομικά ασφαλή, χωρίς να πρέπει να βάζει συνέχεια χρήματα. Και, κυρίως, δεν ήταν μια ομάδα “αγορασμένη”. Ο Νταλγκλίς δεν είχε τους γκαλάκτικος. Είχε καλούς παίκτες, είχε ακριβούς παίκτες, αλλά έβαλε πολλή δουλειά για να καταφέρει το πρωτάθλημα. Και το 1995, με τον Γουόκερ, τον Νταλγκλίς, τον Σίρερ και τους άλλους θα μείνει για πάντα στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Η Μπλάκμπερν δεν μπόρεσε να επαναλάβει την επιτυχία της. Η ευρωπαϊκή της πορεία την επόμενη σεζόν ήταν αποτυχημένη. Τερμάτισε τελευταία στον όμιλο της στο Τσάμπιονς Λιγκ, πίσω από Σπαρτάκ Μόσχας, Λέγκια Βαρσοβίας και Ρόζενμποργκ. Ο Νταλγκλίς που ίσως πλέον δεν είχε τόση διάθεση, αποχώρησε, θέλοντας να σταματήσει να κάθεται στον πάγκο και να έχει πιο διοικητικό ρόλο. Η ομάδα δεν μπόρεσε να διεκδικήσει ξανά το πρωτάθλημα. Και πάλι όμως, έμεινε μια σταθερή δύναμη στο πρωτάθλημα, με συνετή διαχείριση. Αλλά ήταν εμφανές, ότι η παρουσία του Γουόκερ ήταν αυτή που έκανε τη διαφορά και τα προβλήματα υγείας του, σίγουρα έπαιξαν ρόλο σε όσα έγιναν μετά. Η Μπλάκμπερν έπεσε τελικά το 1999, δεν αντιμετώπισε όμως το φάσμα της καταστροφής. Της πήρε δύο χρόνια για να επιστρέψει πίσω στην Πρέμιερ Λιγκ, αλλά ο Γουόκερ δεν ήταν εκεί για να το δει. Έφυγε από τη ζωή το 2000 μετά από μάχη με τον καρκίνο και όλος ο σύλλογος αφιέρωσε την άνοδο του 2001 στον αναμορφωτή του. Σε αυτές τις περιπτώσεις, συνήθως, μια ομάδα που βασίζεται σε έναν άνθρωπο και μόνο, καταρρέει. Ο οπαδός-ιδιοκτητής Γουόκερ όμως, είχε προνοήσει για την ομάδα του. Την άφησε υγιή, με αρκετά χρήματα για να πορευτεί στο μέλλον. Και πράγματι, έτσι έγινε. Η ομάδα έβγαλε μια δεκαετία σχεδόν χάρη στο καταπίστευμα του Γουόκερ, σταθερά στην Πρέμιερ Λιγκ. Όλα τα ωραία όμως έχουν τέλος. Το 2010 οι Ρόβερς άλλαξαν χέρια, πέρασαν σε μια τεράστια ινδική εταιρεία πουλερικών. Θεωρητικά, αυτό θα ήταν καλό, κρίνοντας από τα οικονομικά δεδομένα των Ινδών. Πρακτικά, οι άνθρωποι που ανέλαβαν την Μπλάκμπερν τα έκαναν μαντάρα. Ο σύλλογος σύντομα υποβιβάστηκε, έφτασε μέχρι και την League 1 και σήμερα κινείται στη μέση της Championship. Κάπως έτσι, ο κόσμος εγκατέλειψε την ομάδα, καθώς ο οικογενειακός σύλλογος έγινε ένα απόκτημα Ινδών άσχετων με την μπάλα που χρέωσαν την ομάδα και την έκαναν μη ανταγωνιστική. Οι οπαδοί διαμαρτύρονται για τα χάλια του συλλόγου, θέλουν την Μπλάκμπερν με νέα ιδιοκτησία, αλλά όλα αυτά φαίνονται πλέον δύσκολα. Οι μέρες του ’95 είναι μια ανάμνηση.