Μία από τις καλύτερες ταινίες που έχουν βγει από τη Βραζιλία στον αιώνα που ζούμε είναι το Cidade de Deus, ελληνιστί «η πόλη του Θεού», βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο. Και πριν οι φίλοι αναγνώστες του Άρη πεταχτούν, μιλάμε για άλλη πόλη. Το Ρίο ντε Τζανέιρο. Η ταινία, που ακολουθεί την ιστορία μιας παρέας που ζει σε μια φαβέλα, κυκλοφόρησε με τον τίτλο: «Αν τρέξεις, το τέρας θα σε πιάσει· αν μείνεις, το τέρας θα σε φάει», περιγράφοντας γλαφυρά τη ζωή σε αυτά μέρη και την απελπισία του να ζει κανείς εκεί. Να μην μπορεί να ξεφύγει με τίποτα, να του χάρισε η ζωή το χειρότερο χαρτί στο χέρι, χωρίς καμία ελπίδα να κερδίσει την παρτίδα. Πάντα όμως υπάρχουν εξαιρέσεις και μια τέτοια είναι ο σημερινός μας πρωταγωνιστής.
Μεταφερόμαστε περίπου 400 χιλιόμετρα πιο δυτικά (και λίγο νότια) από το Ρίο ντε Τζανέιρο. Δεν είναι η μόνη πόλη που έχει το «προνόμιο» να διαθέτει φαβέλες. To Σάο Πάουλο άλλωστε είναι πολύ μεγαλύτερο και η κατάσταση για μεγάλο μέρος του κόσμου δεν είναι διαφορετική. Το όνομα Ινφερνίνιο προφανώς δεν λέει τίποτα στους περισσότερους από μας. Όσοι ξέρουν κάποια ξένη γλώσσα μπορούν ίσως να καταλάβουν τι σημαίνει. Ινφέρνο, κόλαση δηλαδή, και η χαϊδευτική κατάληξη -ίνιο που χαϊδευτικά σημαίνει “μικρός”, γνωστή από δεκάδες ποδοσφαιριστές που έβγαλε η Βραζιλία. Το Ινφερνίνιο θα μπορούσε να είναι το όνομα μιας καυτερής σάλτσας ίσως (μια επωνυμία σριράτσα) ή το παρατσούκλι κάποιου ποδοσφαιριστή που με τις μαγικές ντρίμπλες του είναι ένας μικρός διαβολάκος. Στην περίπτωση του Άντονι Ματέους ντος Σάντος είναι το όνομα που χάραξε τη ζωή του. Το όνομα της φαβέλας στην οποία γεννήθηκε, μεγάλωσε και ακόμα και τώρα έχει πολλούς συγγενείς του να μένουν εκεί, μια που έχει καταφέρει να απομακρύνει τους γονείς και τα αδέρφια του χάρη στο ποδόσφαιρο.
Για όσους δεν γνωρίζουν τι είναι μια φαβέλα, μια φωτογραφία από το Σάο Πάουλο
«Ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας ήταν μια πιάτσα ναρκωτικών, εκεί που γινόταν το εμπόριο. Έχω δει πολλές φορές να αρχίζουν πυροβολισμοί ανάμεσα στην αστυνομία και τους κακοποιούς. Οι γονείς μου πάντα μου έλεγαν να μένω όσο μπορώ πιο μακριά», θα πει σε συνέντευξή του το 2020, όταν τελικά πέρασε τον Ατλαντικό για να πάει στο Άμστερνταμ. «Η πραγματική πίεση είναι να ξυπνάς 9 το πρωί για να πας στο σχολείο και να μην ξέρεις αν θα φας ξανά μέχρι τις 9 το βράδυ», θα απαντήσει για την πίεση που μπορεί να νιώθει από το ποδόσφαιρο. Όλοι έχουν κάποιον φίλο, γνωστό, συγγενή που έχει χάσει τη ζωή του, όλους τους έχει αγγίξει το Ινφερνίνιο με κάποιον τρόπο. Το σπίτι του Άντονι βρισκόταν κεντρικά στη φαβέλα, εκεί που η δράση ήταν πολλή και έντονη. Δεν θα ξεχάσει ποτέ όταν η αστυνομία μπούκαρε μέσα για να βρει ναρκωτικά. Δεν θα ξεχάσει τον φόβο κάτω από τον οποίο ζούσε για το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του. Τις δυσκολίες, τη φτώχεια και τους κινδύνους.
Ο Άντονι θα κάνει όνομα παίζοντας για τους μικρούς της Σάο Πάουλο, σε μια φουρνιά με πολύ ταλέντο. Θα φτάσει σε πολύ νεαρή ηλικία στην πρώτη ομάδα, θα φτάσει και στις μικρές εθνικές ομάδες. Δεν θα ξεχάσει όμως από πού είναι, δεν θα ξεχάσει ανθρώπους που περνούν δύσκολα, είτε εξαιτίας της φτώχειας, είτε επειδή υπάρχουν άλλα προβλήματα. 25 Ιανουαρίου 2019. Τελικός κυπέλλου νέων Σάο Πάουλο. Ίσως το πιο σημαντικό κύπελλο ταλέντων στη Βραζιλία. Δεν συμμετέχουν μόνο ομάδες της περιοχής, αλλά από ολόκληρη τη Βραζιλία και είναι πολύ πιθανό κάποιος Βραζιλιάνος που βλέπουμε σήμερα στην Ευρώπη, να έχει περάσει και από αυτόν θεσμό. Εκείνη τη χρονιά στον τελικό, αφού ξεκινήσαμε με 128 ομάδες, φτάνουν η Βάσκο ντα Γκάμα και η Σάο Πάουλο, μπροστά σε 37.000 θεατές στο στάδιο Πακαέμπου. 37.000 άνθρωποι πήγαν να δουν έναν τελικό πιτσιρικάδων. Αυτό που εντυπωσιάζει όλους είναι ότι οι παίκτες της Σάο Πάουλο εμφανίζονται με ξυρισμένα κεφάλια.
Ο τελικός που οδηγήθηκε στα πέναλτι
Με μια πρώτη ματιά κάποιος θα νομίζει ότι έγινε για μια ψυχολογικούς λόγους, να ωθήσει την ομάδα να παίξει με πάθος, σαν τον δικό μας μπασκετικό τελικό κυπέλλου του 1984 με τον Φαίδωνα Ματθαίου. Ο λόγος όμως είναι διαφορετικός. Πριν λίγες ημέρες, όταν η Σάο Πάουλο έπαιζε στα προημιτελικά με τη Μιρασόλ, o Άντονι είχε γνωρίσει τη Λαρίσα Μαρτίνς, μια εξάχρονη φανατική οπαδό της Σάο Πάουλο που είχε καρκίνο στον εγκέφαλο και εκείνη την περίοδο έκανε χημειοθεραπεία. Ο Άντονι συγκινήθηκε αμέσως και συμπάθησε το παιδάκι, θαυμάζοντας τον δυνατό του χαρακτήρα. Η Λαρίσα παρά το προσωπικό της δράμα, έκανε συχνά τα περίπου 250 χιλιόμετρα από την πόλη της για να πάει στο Σάο Πάουλο και να δει την αγαπημένη της ομάδα. Ήξερε τους παίκτες της επαγγελματικής ομάδας, αλλά και τους νεαρούς. Ζήτησε από τον σύλλογο να τους γνωρίσει και κάπως έτσι συναντήθηκε με τον Άντονι. Την πήρε μαζί του στο γήπεδο, μπήκε κρατώντας το χέρι της και της υποσχέθηκε να σκοράρει. Το έκανε πράγματι και η Σάο Πάουλο κέρδισε με 3-0. Από τότε έγινε φίλος της και αυτή το γούρι του, καθώς σκόραρε συνέχεια και την έπαιρνε σε κάθε ματς στο γήπεδο μαζί του. Γι’ αυτό, πριν τον τελικό, έπεισε τους συμπαίκτες του να ξυρίσουν τα κεφάλια τους για συμπαράσταση στη μικρούλα που είχε χάσει τα μαλλιά της και υποσχέθηκε ξανά ένα γκολ. Το γκολ πράγματι ήρθε, στο 52′ (όταν και έβρεχε γερά στο γήπεδο) και ήταν το γκολ για το 2-0. Η Βάσκο πάλεψε, ισοφάρισε σε 2-2 και το ματς οδηγήθηκε στα πέναλτι, εκεί που η Σάο Πάουλο κατέκτησε τελικά τον τίτλο. Ήταν αφιερωμένος στη Λαρίσα. Ο Άντονι την πήρε αγκαλιά και τυλιγμένη με ένα νάιλον για να μη βρέχεται το χωρίς μαλλιά κεφάλι της, πανηγύρισε κι αυτή μαζί με τους παίκτες.
Ο Άντονι κράτησε επαφή με το κοριτσάκι. Έναν χρόνο περίπου αργότερα, οι σειρήνες της Ευρώπης ήχησαν και ο Άντονι έγινε παίκτης του Άγιαξ. Η Λαρίσα, όπως η ίδια λέει, στενοχωρήθηκε γιατί θα έχανε τον φίλο της. Με αυτή την παιδική ειλικρίνεια όμως, λέει ότι αμέσως μετά χάρηκε, καθώς ο Άντονι θα έκανε το επόμενο βήμα στην καριέρα του. Ο Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής τα πήγε εξαιρετικά στον Άγιαξ, αγαπήθηκε αμέσως από τον κόσμο και βοήθησε πολύ την ομάδα. Δεν ξέχασε ποτέ όμως τη μικρή του φίλη. Πριν λίγους μήνες, ένα γράμμα έφτασε σε ένα σπίτι στο Σάο Κάρλος της Βραζιλίας. Είχε αποδέκτη τη Λαρίσα, που συνεχίζει να δίνει τη μάχη της, κάνοντας και χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση τμήματος του όγκου από τον εγκέφαλο. Συνεχίζει την αποθεραπεία της και οι γιατροί την εξετάζουν ανά εξάμηνο για να βλέπουν αν πρέπει να κάνει νέα επέμβαση ή να συνεχίσει χημειοθεραπεία. Το γράμμα της το διάβασε η μητέρα της, καθώς η 10χρονη πλέον πιτσιρίκα έχει χάσει σε πολύ μεγάλο ποσοστό την όρασή της. Ήταν από τον Άγιαξ και καλούσε τη Λαρίσα να ταξιδέψει στο Άμστερνταμ για να δει ξανά τον φίλο της. Το πρόσωπό της έλαμψε μόλις το άκουσε. Με τις αδελφούλες και την μητέρα της ξεκίνησαν το ταξίδι.
Λίγα πράγματα σε γεμίζουν όπως μια αγκαλιά και ένα παιδικό χαμόγελο
Η ομάδα των media του Άγιαξ ακολούθησε τη Λαρίσα από τη Βραζιλία (μπορείτε να βρείτε το σχετικό βίντεο στο κανάλι του συλλόγου στο YouTube) και η συνάντησή της με τον Άντονι με την πολύ πολύ πολύ σφιχτή αγκαλιά είναι από τα πιο συγκινητικά πράγματα που μπορεί να δει κάποιος. Η Λαρίσα πάτησε στη Γιόχαν Κρόιφ Αρίνα, έκανε βόλτες στο Άμστερνταμ, πέρασε χρόνο με τον φίλο της και παρακολούθησε, όσο μπορούσε εξαιτίας της όρασής της, το παιχνίδι, με τη μητέρα της να της περιγράφει, όσο κι αυτή μπορούσε καθώς δεν ξέρει από μπάλα, τι γινόταν στο χορτάρι. Ο Άντονι δεν μπορούσε να παίξει στο ματς, ο Ντούσαν Τάντιτς ανέλαβε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και τελικά ο Άγιαξ κέρδισε την Τσβόλε με 3-0, όσο ακριβώς είχε προβλέψει η ίδια. Δεν τον είδε να σκοράρει και να κάνει αυτό το L με το χέρι του, αφιερωμένο στον γιό του Λορέντσο και φυσικά τη Λαρίσα, καθώς γι’ αυτή το ξεκίνησε τον πανηγυρισμό το 2019 και όπως λέει θα συνεχίσει να το κάνει μέχρι τέλους. Είναι ένα παράδειγμα δύναμης για τον ίδιο και τους συμπαίκτες του.
Το ταξίδι της Λαρίσα ολοκληρώθηκε τον Μάιο που μας πέρασε και η μικρή επέστρεψε πίσω στη Βραζιλία. Ο Άντονι μετά από μια διετία με δύο πρωταθλήματα και ένα κύπελλο Ολλανδίας, αλλάζει πάλι στέγη. Με όχι τον καλύτερο τρόπο βέβαια. Πίεσε πολύ, σχεδόν εκβίασε για τη μεταγραφή του, δεν έφυγε από τον Άγιαξ με την ίδια αγάπη, την οποία πήρε από τον κόσμο της ομάδας. Θα μεταφέρει το ταλέντο, τις ντρίμπλες, τα γκολ και τις ασίστ του σε έναν εξίσου σημαντικό ποδοσφαιρικό ναό, αλλά αυτή τη φορά σε μια ομάδα που προσπαθεί να βγει από τα μαύρα πέτρινα χρόνια της. Κάποιοι λένε ότι ίσως η Γιουνάιτεντ πλήρωσε υπερβολικά χρήματα για τον Άντονι, ότι ο παίκτης δεν το αξίζει. Όλα θα φανούν στο χορτάρι. Το σίγουρο είναι πάντως ότι ο 22χρονος Βραζιλιάνος ξέφυγε από το τέρας, χάρη στο ποδόσφαιρο, μια από τις ελάχιστες διεξόδους για παιδιά που ζουν σε μέρη όπως το Ινφερνίνιο. Κι η Λαρίσα; Αυτή συνεχίζει να δίνει τη δική της μάχη, με ένα άλλο τέρας, τον καρκίνο. Και ελπίζουμε όλοι μας να τα καταφέρει και ίσως να περάσει ξανά τον Ατλαντικό, αυτή τη φορά για να δει ένα ματς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.