Ο Γιώργος Κολοκυθάς ήταν ένας μύθος. Και οι μύθοι κάπως έτσι πρέπει να φεύγουν μάλλον. Ξαφνικά. Όπως έφυγε ο «μύτος». Στις 2 Μαρτίου του 2013. Από το πουθενά. Ο Κολοκυθάς πέρασε στην αιωνιότητα πριν από 4 χρόνια ακριβώς. Όσοι τον είχαν δει να παίζει μπάσκετ λένε πως ήταν «ο Γκάλης πριν τον Γκάλη». Αυτός που έκανε την πρώτη επανάσταση στο άθλημα της πορτοκαλί μπάλας. Ήταν μεγάλος σκόρερ. Αλλά ήταν ακόμη μεγαλύτερος μάγκας. Άνδρας παλιάς κοπής. Από τους λεγόμενους μπεσαλήδες που λένε αυτοί που ξέρουν καλά το «πεζοδρόμιο».

Με τον Κολοκυθά δεν χρειαζόσουν συμβόλαια και χαρτούρες. Αρκούσε μια χειραψία. Ένας Λόγος Τιμής. Για τα επιτεύγματα του όσο αγωνιζόταν είναι αρκετή μια ματιά στα βιβλία του μπάσκετ. Τρεις φορές πρώτος σκόρερ και συνολικά 3.529 πόντοι για έναν παίκτη που έκοψε το μπάσκετ όταν ήταν μόλις 28 ετών. Μάλλον ο Γκάλης ήταν ο Κολοκυθάς μετά τον… Κολοκυθά.

Αυτό που δεν μπορεί να βρει κανείς σε κανένα βιβλίο είναι η προσφορά του στην Εθνική Ομάδα. Ο θρίαμβος του 2005 στο Βελιγράδι αλλά και το θαύμα της Σαϊτάμα ένα χρόνο αργότερα, εκτός από την υπογραφή του Παναγιώτη Γιαννάκη και των παικτών της Εθνικής είχε κι άλλη μία. Κι ας μην δέχτηκε να τη… βάλει ποτέ ο Κολοκυθάς. Όσα έκανε ο συγκεκριμένος τύπος ώστε η επίσημη αγαπημένη να επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπη, τα κατέγραψαν αυτοί που ήταν εκεί και ενδεχομένως ο… Ιστορικός του μέλλοντος. Για τους γνωρίζοντες, ο Κολοκυθάς ήταν αυτός που κράτησε τις ισορροπίες όταν και όποτε χρειάστηκε, που απορρόφησε την πίεση όταν κινδύνευε να γίνει αφόρητη και που αποτελούσε κάτι μεταξύ πατέρα και μεγάλο αδελφού για τους αθλητές. Το γεγονός ότι από το χαμό του και μετά το ελληνικό μπάσκετ ψάχνει και ψάχνεται ίσως να αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Σε κάθε περίπτωση χωρίς τον «μύτο» είμαστε φτωχότεροι. Και ως άθλημα και ως έθνος.