Ο Τζόρτζιο Σκουίντζι είναι ένας κλασσικός βιομήχανος που πέρασε όλη του τη ζωή ασχολούμενος με τις επιχειρήσεις του που σχετίζονται με χημικά δομικά υλικά. Μέχρι το 2004 η μόνη του ενασχόληση με τον αθλητισμό ήταν μια δεκαετής συνεργασία με μια ποδηλατική ομάδα, που κάλυπτε την αγάπη του για την ποδηλασία, και η παρακολούθηση της λατρεμένης του Μίλαν, που κάλυπτε την αγάπη του για το ποδόσφαιρο. Εκείνη την εποχή, κυριολεκτικά από το πουθενά, βρέθηκε κάποιος που του πρόσφερε για 35.000 ευρώ μια ποδοσφαιρική ομάδα που βρισκόταν στα όρια της διάλυσης, μια ανάσα πριν τον υποβιβασμό στην 4η κατηγορία. Το μόνο που τον ένωνε με την ομάδα ήταν το ότι αγωνιζόταν στην περιοχή που βρισκόταν οι επιχειρήσεις του. Παραδόξως ο Σκουίντζι δέχτηκε. Την εποχή εκείνη ήταν 61 χρονών.
Στις 18 Μαΐου 2013, τη μέρα που ο Σκουίντζι γιόρταζε τα 70α του γενέθλια, η Σασουόλο κέρδιζε τη Λιβόρνο με 1-0 (με το χρυσό γκολ να μπαίνει στις καθυστερήσεις) και αυτόματα την απ’αυθείας άνοδο της στην Serie A, για πρώτη φορά στην 91χρονη ιστορία της. Μπορούσες να το αποκαλέσεις και μικρό θαύμα. Η πόλη Σασουόλο, με πληθυσμό σαν την Κοζάνη, έγινε η μικρότερη πόλη που έχει ομάδα στο χλιδάτο Καμπιονάτο. Μια ομάδα τόσο μικρή και ασήμαντη που στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της (όταν ανέβηκε στη 2η κατηγορία αναγκαστικά μετακόμισε στη γειτονική Μόντενα) έπαιζε σε ένα γήπεδο 4008 θέσεων, που είχε όλο κι όλο μια σταθερή κερκίδα και δυο μικρότερες, μετακινούμενες μεταλλικές κατασκευές που έπαιζαν το ρόλο των πετάλων.
Τα εννιά αυτά χρόνια που μεσολάβησαν η ομάδα μετατράπηκε από μια κοινή, ανοργάνωτη ομάδα της επαρχιακής Ιταλίας, που βολοδέρνει στις μικρές κατηγορίες, σε ομάδα με φυτώρια, οργανωμένο προπονητικό κέντρο, αξιόλογους προπονητές σε όλες τις τάξεις του συλλόγου (ανάμεσα τους και ο Μάσιμο Αλέγκρι που την ανέβασε για πρώτη φορά στη Serie B) και ικανότατο τμήμα scouting, που στο επίκεντρο των αναζητήσεων του έχει κυρίως Ιταλούς παίκτες. Ο Σκουίντζι ήξερε πως για να πετύχει και σ’αυτόν τον χώρο έπρεπε σε μεγάλο βαθμό να τον διαχειριστεί όπως και τις επιχειρήσεις του: άκρως επαγγελματικά και με πλάνο.
Η άνοδος στο Καμπιονάτο δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου τη φιλοσοφία αυτή. Αποφεύγοντας τα μεγάλα ανοίγματα και τις ριψοκίνδυνες επενδύσεις η ομάδα συνέχισε να βασίζεται σε Ιταλούς παίκτες και δικαιώθηκε μένοντας έστω και την τελευταία στιγμή στην κατηγορία. Το πρώτο μεγάλο βήμα είχε γίνει. Η Σασουόλο είχε αποδείξει ότι δεν ήταν απλά ένα πυροτέχνημα, όπως πολλές άλλες μικρές ομάδες που εμφανίζονται στα ‘μεγάλα σαλόνια’ και εξαφανίζονται αμέσως.
Η περσινή χρονιά αποτέλεσε το δεύτερο βήμα. Στηριζόμενη πάλι σε ντόπιους (στην πρεμιέρα του περσινού πρωταθλήματος η 11αδα της αποτελούταν μόνο από Ιταλούς ενώ φέτος στο ρόστερ της έχει 22 Ιταλούς, έναν Κροάτη, ένα Γκανέζο και ένα Γάλλο!) η ομάδα έκανε μια ακόμα υπέρβαση τερματίζοντας 12η, πολύ μακριά από τη ζώνη του υποβιβασμού. Φυσικά ο δρόμος προς την καθιέρωση δεν έχει μόνο βήματα προς τα εμπρός. Η ζωή δεν είναι παραμύθι. Όντας οπαδός της Μίλαν ο Σκουίντζι είχε δηλώσει από την πρώτη μέρα παρουσίας της ομάδας στο Καμπιονάτο ότι ένα από τα όνειρα του είναι να κερδίσει η Σασουόλο την Ίντερ μέσα στο Σαν Σίρο. Στην πρώτη αναμέτρηση των δυο ομάδων, τη σεζόν 2013-14 και μάλιστα στην έδρα της Σασουόλο, το κοντέρ των νερατζούρι σταμάτησε στο 7! Στην περσινή σεζόν και λίγες μέρες πριν το Ίντερ-Σασουόλο της 2ης αγωνιστικής ο πρόεδρος και στενός συνεργάτης του Σκουίντζι, Κάρλος Ρόσσι δήλωνε “κάποια βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ καλά γιατί σκέφτομαι εκείνο το 7-0”. Πριν καν περάσουν 48 ώρες από τη συνέντευξη του η Ίντερ έριχνε ξανά 7 γκολ στη μικρούλα Σασουόλο, υπενθυμίζοντας της ότι έχει ακόμα πολλά ψωμιά να φάει.
Εκείνη όμως ήταν και η τελευταία φορά που ο Σκουίντζι πικράθηκε εξαιτίας της “μισητής” Ίντερ. Κι αν η εντός έδρας νίκη εναντίον των νερατζούρι στον περσινό δεύτερο γύρο με 3-1 ήταν μια στιγμή ευτυχίας για τον σωτήρα της Σασουόλο, το διπλό της προηγούμενης εβδομάδας στο Σαν Σίρο, με γκολ μάλιστα στις καθυστερήσεις, είναι ο ορισμός του ποδοσφαιρικού οργασμού. Με τη νίκη αυτή οι ‘Μελανοπράσινοι’ όχι μόνο έριξαν την Ίντερ από την κορυφή αλλά απέδειξαν και στον τελευταίο δύσπιστο φίλαθλο πως η φετινή τους εντυπωσιακή πορεία, που τους έχει φέρει μια ανάσα από τις θέσεις που οδηγούν στην Ευρώπη, μόνο τυχαία δεν είναι.
Με ηγέτες στην άμυνα τον μικρό αδερφό Καναβάρο και τον Φραντσέσκο Ατσέρμπι (που το 2013 κατάφερε δυο φορές να ξεπεράσει τον καρκίνο στους όρχεις και να επιστρέψει στα γήπεδα) η Σασουόλο δέχεται φέτος γκολ με το σταγονόμετρο. Το Σάββατο το βράδυ απέναντι στην πρωτοπόρο Νάπολι στο Σαν Πάολο το έργο των δυο σέντερ μπακ θα είναι πιο δύσκολο από τα συνηθισμένα, δεδομένου ότι η ομάδα του Μαουρίτσιο Σάρι έχει την καλύτερη επίθεση και στην Ιταλία και στο Europa League. Αυτό ίσως να τρόμαζε κάποιον τυχαίο αμυντικό μιας μικρής ομάδας. Σίγουρα όμως όχι έναν παίκτη που μετράει κοντά στις 300 συμμετοχές στο Καμπιονάτο και έναν άλλο που δυο χρόνια πριν έκανε χημειοθεραπείες, ξυπνούσε με ναυτία και εξάντληση, ανακάλυπτε αμέτρητες μπούκλες από τα μαλλιά του στο κρεβάτι και παρ΄όλα αυτά έβρισκε κουράγιο και δύναμη να πηγαίνει κάποιες μέρες στο γήπεδο για να προπονηθεί.