Βιγιαρεάλ, Τρίτη 25 Απριλίου 2006, τοπική ώρα 22.29. Στο γήπεδο της πόλης η τοπική ομάδα δίνει το μεγαλύτερο παιχνίδι της ιστορίας της και η μπάλα είναι στημένη στο σημείο του πέναλτι ένα λεπτό πριν τη λήξη του αγώνα. Το σκορ είναι 0-0. Το καμάρι της πόλης θέλει ένα γκολ για να ισοφαρίσει το σκορ του πρώτου αγώνα και να στείλει τον ημιτελικό με την Άρσεναλ στην παράταση, τριάντα εξτρά λεπτά που θα της επιτρέψουν να ψάξει ένα ακόμα γκολ που θα την στείλει στον μεγάλο τελικό του Παρισιού. Το αστέρι της ομάδας, ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε (“ο Ρικέλμε μου έδειξε πως το ποδόσφαιρο είναι εύκολο” είπε κάποτε ένας άλλος μεγάλος παίκτης της Βιγιαρεάλ, ο Ρομπέρτ Πιρές) παίρνει αρκετά μέτρα φόρα και πλασάρει στη δεξιά πλευρά της εστίας. Ο Λέμαν πέφτει σωστά και απομακρύνει. Το ματς λήγει ισόπαλο, η μεγάλη ευκαιρία χάνεται. Εκείνο το βράδυ σχεδόν κανένας δεν μιλιέται στην πόλη.
Κι όταν λέμε σχεδόν κανένας, δεν υπερβάλλουμε καθόλου. Η Βιγιαρεάλ είναι ο ορισμός του “μια πόλη-μια ομάδα”. Το Μαδριγάλ χωράει περίπου 25.000 ανθρώπους ή, εναλλακτικά, τους μισούς κατοίκους της πόλης! Δεν είναι τυχαίο ότι είναι ο σύλλογος με τους περισσότερους κατόχους διαρκείας (κοντά στους 19.000!) σε συνάρτηση με τους κατοίκους της πόλης που εδρεύει. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, η ομάδα που πρωταγωνίστησε αρκετές φορές τα τελευταία 10-15 χρόνια σε Ισπανία αλλά και Ευρώπη και τη φανέλα της οποίας φόρεσαν αρκετοί μεγάλοι παίκτες προέρχεται από μια πόλη του μεγέθους της Κομοτηνής.
Ένα μέρος που ζει κυριολεκτικά στους ρυθμούς της ομάδας, κάτι που μπορείς εύκολα να διαπιστώσεις βλέποντας απλά τα κοντινά πλάνα που κάνει η κάμερα στις κερκίδες στα εντός έδρας παιχνίδια. Σε ελάχιστα άλλα γήπεδα στην Ευρώπη θα δεις τόσους πολλούς ηλικιωμένους και τόσες πολλές γυναίκες στις εξέδρες. Μπορεί εξαιτίας αυτού το Μαδριγάλ να μη φημίζεται για τη “φασαρία” του αλλά αναμφίβολα η εικόνα ανθρώπων κάθε ηλικίας που ντυμένοι στα κίτρινα τραγουδάνε με πάθος μια ντόπια, ισπανική παραλλαγή του “Yellow submarine” των Beatles είναι πανέμορφη και πάρα πολύ χαρακτηριστική.
Κι ας μην ήταν το κίτρινο το χρώμα της εξ αρχής. Μέχρι το 1947 η Βιγιαρεάλ φορούσε ασπρόμαυρα. Αυτό άλλαξε εκείνη τη χρονιά και πιο συγκεκριμένα τη μέρα που ο γιος του προέδρου επισκέφτηκε στη γειτονική Βαλένθια το μαγαζί που προμήθευε με ρουχισμό την ομάδα και διαπίστωσε ότι οι μόνες φανέλες που ήταν διαθέσιμες άμεσα ήταν κίτρινες. Η αλλαγή αυτή δεν έκατσε καθόλου άσχημα στους παίκτες που με την ευκαιρία επέλεξαν να αλλάξουν και το χρώμα του σορτς, φτιάχνοντας τον συνδυασμό κίτρινο-μπλε τον οποίο και προτιμούσε η ομάδα μέχρι πριν μερικά χρόνια όταν και κατέληξε στις κατακίτρινες εμφανίσεις.
Μαζί με το κίτρινο στις φανέλες ήρθε αρκετά χρόνια μετά και το δεύτερο χαρακτηριστικό στοιχείο της Βιγιαρεάλ. Το “Yellow submarine” που έγινε ύμνος και παρατσούκλι της. Υπεύθυνος γι’αυτό θεωρείται ένας ντόπιος παπάς, ο Μοσέν Γκιγιέρμο Σάντσις, φανατικός οπαδός της ομάδας, ο οποίος σύμφωνα με το θρύλο (τον οποίο δέχεται και η επίσημη Βιγιαρεάλ, που λίγες μέρες πριν έφτιαξε και σχετικό βίντεο) κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του 60′ – όταν η ομάδα βολόδερνε ακόμα στην 3η κατηγορία – έβαλε ένα βράδυ στο τζουκ-μποξ ενός μπαρ να παίζει το τραγούδι των Beatles, που είχε κυκλοφορήσει λίγα χρόνια πριν στο μακρινό Λίβερπουλ. Οι θαμώνες ενθουσιάστηκαν, έκαναν τη σύνδεση των στίχων με τα χρώματα της ομάδας και λίγο καιρό μετά το τραγούδι έπαιζε πριν την έναρξη όλων των αγώνων από ένα παλιό, κλασικό κασετόφωνο με μπαταρίες που βρισκόταν στο ένα πέταλο.
Ο ημιτελικός του 2006 με την Άρσεναλ δεν ήταν πάντως η πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια της ομάδας να βρεθεί σε έναν τελικό. Δυο χρόνια πριν ήταν η γειτόνισσα Βαλένθια που της στερούσε αυτή τη χαρά, παίρνοντας την πρόκριση για τον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ με τα ίδια ακριβώς σκορ (1-0 στην έδρα της και 0-0 στο Μαδριγάλ). Ακόμα χειρότερα, δεν ήταν και η τελευταία. Το κακό τρίτωσε το 2010. Ξανά ημιτελικοί, αυτή τη φορά του Γιουρόπα Λιγκ, ξανά πίκρα και αντίο. Η πολύ ισχυρή τότε Πόρτο καθάρισε ουσιαστικά την πρόκριση από το πρώτο ματς στην Πορτογαλία, νικώντας με το εντυπωσιακό 5-1, με τέσσερα γκολ του φορμαρισμένου τότε Φαλκάο.
Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε πέρσι την άνοιξη. Μετά τους τρεις χαμένους ευρωπαϊκούς ημιτελικούς η ομάδα του Μαρσελίνιο πλησίασε στην πρώτη της υπέρβαση στο κύπελλο Ισπανίας. Για κακή της τύχη απέναντι της στους ‘4’ βρέθηκε η πιο φορμαρισμένη Μπαρτσελόνα των τελευταίων χρόνων, που είχε ξεκινήσει ήδη το σπριντ της για το τρεμπλ. Ήττα στη Βαρκελώνη με 3-1, ήττα στο Μαδριγάλ με 1-3 και η λίστα των αποτυχημένων ημιτελικών απέκτησε μια νέα εγγραφή.
Ένα χρόνο μετά απ’αυτό η μικρή σε μέγεθος αλλά αποδεδειγμένα πεισματάρα Βιγιαρεάλ βρίσκεται ξανά, για πέμπτη φορά, ένα βήμα πριν από έναν τελικό. Απόψε το βράδυ στο Άνφιλντ θα προσπαθήσει να υπερασπιστεί το 1-0 του πρώτου αγώνα και να βρεθεί αυτή στον τελικό στη Βασιλεία σε δυο εβδομάδες. Σε περίπτωση που αποτύχει ξανά τον δρόμο τον έχει μάθει για τα καλά: το κεφάλι κάτω, σκληρή δουλειά και σύντομα θα προκύψει μια νέα ευκαιρία (την Κυριακή άλλωστε με το διπλό στο Μεστάγια εξασφάλισε από τώρα την παρουσία της στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ). Αν πάντως καταφέρει επιτέλους να σπάσει την κατάρα των ημιτελικών το σίγουρο είναι ότι βρίσκεται στην κατάλληλη πόλη για να μεθύσει ακούγοντας το αγαπημένο της τραγούδι.