Η Ατλέτικο Μαδρίτης είναι στον τελικό του Champions League. Μια ομάδα που αν το πας βάσει budget δεν θα έπρεπε να περάσει ούτε απ’έξω από το «Σαν Σίρο», καθώς αποτελεί τον «φτωχό συγγενή» των πλουσίων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Κι αυτό είναι το μεγάλο παράσημο του Ντιέγκο Σιμεόνε. Πως έφτασε στον τελικό παρότι το ρόστερ του δεν ήταν το πιο ακριβό. Ήταν όμως αυτό που ανταποκρινόταν στην επιθυμία του προπονητή του σχετικά με το τι ποδόσφαιρο θέλει να παίξει, περισσότερο από κάθε άλλο στο Champions League. Και πιθανότατα το πιο τίμιο. Ο «Τσόλο» δεν υποσχέθηκε ποτέ «τριγωνάκια», «ποδιές» και σούπερ-ντούπερ φάσεις αλλά ιδρώτα και αίμα. Και με αυτή τη συνταγή που πρόπερσι έφερε την Ατλέτικο στους «4» και πέρυσι στους «8» της διοργάνωσης, φέτος πήγε μέχρι τον τελικό, πετώντας έξω κατά σειρά τη «φαντεζί» Μπαρτσελόνα και την «υπερηχητική» Μπάγερν Μονάχου! Τα δύο δηλαδή μεγάλα φαβορί για την κατάκτηση της κούπας. Ή μήπως όχι;

Ο Σιμεόνε ήξερε πως ο μοναδικός τρόπος για να φτάσει εκεί που ήθελε ήταν ο «κλεφτοπόλεμος». Αν έβγαινε στην πεδιάδα είτε οι Καταλανοί, είτε οι Βαυαροί θα τον είχαν πετσοκόψει. Κι επειδή καλός Στρατηγός δεν είναι αυτός που πέφτει ηρωικά αλλά αυτός που νικάει στις μάχες, ο Αργεντινός δεν είναι απλά καλός αλλά σπουδαίος Στρατηγός. Μεταξύ μας, βέβαια, ευτυχώς που δουλεύει στην Ισπανία και όχι στην Ελλάδα. Εδώ θαρρώ πως θα τον είχαμε διώξει με τις… κλωτσές (αυστηρά μόνο με «ε») αφού οι δεκάδες χιλιάδες προπονητές της εξέδρας θα τον είχαν βγάλει από ανίκανο έως μάγειρα. Και θα… πόναγαν τα μάτια τους κάθε φορά που θα πήγαιναν στο γήπεδο. Ή τουλάχιστον έτσι θα έλεγαν! Το έχουμε δει στο παρελθόν, θα το ξαναδούμε και στο μέλλον. Ίδιον ενός λαού που γεννήθηκε γνωρίζοντας καλύτερα από κάθε άλλον από το πώς παίζεται καλά το ποδόσφαιρο, μέχρι πως φτιάχνεται σωστά το λεμονάτο.

SOKIN