Ήταν Οκτώβριος του 1998 όταν σε ένα μαιευτήριο της Κωνσταντινούπολης γεννήθηκε ένα αγοράκι που οι γονείς του το έβγαλαν Ιάνις. Παρ’ ότι γεννήθηκε στην Τουρκία, δεν είχε καταγωγή από εκεί. Ο πατέρας του όμως ήταν από τους πιο δημοφιλείς ανθρώπους στην πόλη. Τουλάχιστον στην ευρωπαϊκή της πλευρά, εκεί στο Γαλατά. Ο Γκεόργκι Χάτζι αφού άφησε την Ισπανία στην οποία έβγαλε το ψωμί του για αρκετά χρόνια παίζοντας στη Ρεάλ και την Μπαρσελόνα, μετακόμισε στη Γαλατασαράι για τα τελευταία ένσημα.
¨Η έτσι πίστεψαν πολλοί. Ο Μαραντόνα των Καρπαθίων δεν είχε πάει εκεί όμως απλά για τα χρήματα. Ήθελε να αποδείξει ότι δεν είχε τελειώσει. Κι αν τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα που κατέκτησε στην Τουρκία δεν είναι ίδιας αξίας με την Πριμέρα ή τη Σέριε Α (μια που πέρασε και από την Μπρέσια), ήρθε το 2000 για την μεγαλύτερη διασυλλογική επιτυχία της Τουρκίας. Η Γαλατά πέρασε τη Ραπίντ Βιέννης, μπήκε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και εκεί μετά από μία αμφίρροπη μάχη, πέρασε τη Μίλαν και κατέκτησε την 3η θέση, πίσω από την Τσέλσι και τη Χέρτα. Για έναν βαθμό δεν κατάφερε να συνεχίσει, αλλά μάλλον αυτό ήταν ό,τι καλύτερο της συνέβη ποτέ. Η Γαλατά, με παίκτες όπως ο Ταφαρέλ, ο Χακάν Σουκούρ, ο Χασάν Σας, ο Οκάν και φυσικά με ηγέτη τον Χάτζι, συνέχισε στο ΟΥΕΦΑ κι απέκλεισε Μπολόνια, Ντόρτμουντ, Μαγιόρκα και τη Λιντς, φτάνοντας στον τελικό με την Άρσεναλ. Εκεί που μετά από 120′ χωρίς γκολ, κατέκτησε το τρόπαιο στα πέναλτι απέναντι στην Άρσεναλ. Ο Χάτζι είχε φροντίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του, αυτή τη φορά όμως όχι αγωνιστικά. Ο Τόνι Άνταμς έκοψε την ντρίμπλα του, οι δύο παίκτες μπλέχτηκαν μεταξύ τους, ο έμπειρος Άνταμς εκνεύρισε τον ευερέθιστο Χάτζι με κάποια μικροχτυπήματα κι ο Ρουμάνος χτύπησε για τα καλά τον γερο-Τόνι. Ο διαιτητής Νιέτο έδειξε την απευθείας κάρτα.
Ο Ιάνις Χάτζι ήταν 1,5 έτους τότε και δύσκολο να θυμάται πολλά. Ο πατέρας του συνέχισε ακόμα μια σεζόν στην Πόλη, αποχώρησε όχι ως τελειωμένος, αλλά ως ίνδαλμα της Γαλατά. Ο απίστευτα προικισμένος ποδοσφαιριστής Χάτζι έκλεισε μια τεράστια καριέρα με πολλούς τίτλους και φυσικά ένα υπέροχο Μουντιάλ το 1990 με εξαιρετικά γκολ και ηγετική παρουσία. 124 φορές έπαιξε με τη Ρουμανία και έγινε πρώτος σκόρερ της. Άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του όχι μόνο στο ποδόσφαιρο της Ρουμανίας, αλλά σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό, σε μια περίοδο που τα Βαλκάνια έβγαζαν σπουδαίους παίκτες.
Η προπονητική του καριέρα δεν ήταν όμως εξίσου επιτυχημένη. Όπως συχνά συμβαίνει σε θρύλους του ποδοσφαίρου, ίσως βιάστηκε, ίσως δεν “σκότωσε” γρήγορα τον ποδοσφαιριστή μέσα του. Ένα κύπελλο Τουρκίας με τη Γαλατά δεν ήταν αρκετό για να κρατήσει τη θέση του εκεί. Τα περάσματά του από την Μπούρσασπουρ, την εθνική Ρουμανίας, τη Γαλατά (δύο φορές), τη Στεάουα ήταν στην καλύτερη περίπτωση μέτρια. Τα πράγματα έδειχναν ότι ο Χάτζι θα έμενε στην ιστορία σαν ένας τεράστιος ποδοσφαιριστής, αλλά όχι κάτι παραπάνω. Σαν τον Ντιέγκο ας πούμε.
Το 2009 ιδρύει τη Βιτόρουλ στην Κωστάντζα και ξεκινά από τη 3η κατηγορία της Ρουμανίας. Το σκεπτικό του είναι φτιάξει ακαδημίες και να μαθαίνει μπάλα στα παιδιά, να βγάζει νέα ταλέντα, να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του, να κάνει κάτι διαφορετικό. Διαφορετικό χι μόνο για τη Ρουμανία, αλλά και για πολλές χώρες. Η Βιτόρουλ ανεβαίνει αμέσως στη Β’ εθνική και μετά από άλλα δύο χρόνια εκεί, κερδίζει την άνοδό της στην Α’ εθνική της χώρας. Δεν ήταν όμως όλα ρόδινα στο “success story” του Χάτζι. Οι ακαδημίες δούλευαν σωστά, η ομάδα βελτιωνόταν, αλλά τα οικονομικά προβλήματα ήταν μεγάλα. Τα έσοδα του συλλόγου πενιχρά και τα δάνεια που είχε πάρει ο Χάτζι αποτελούσαν πρόβλημα. Η ομάδα έδειξε ανέτοιμη και πάλεψε για τη σωτηρία της, την οποία κέρδισε την τελευταία στιγμή νικώντας την Στεάουα FC FCSB του Τζίτζι Μπεκάλι σε ένα ματς για το οποίο ακούστηκαν πολλά.
Τον Σεπτέμβριο του 2014, ο Χάτζι αποφασίζει σε μια στιγμή βαλκανικού μεγαλείου να γίνει εκτός από ιδιοκτήτης και πρόεδρος, πλέον και προπονητής της ομάδας. Η διαφορά είναι ότι δεν το έκανε από ψώνιο παραγοντισμού, είχε εμπειρία και αποφάσισε ότι αυτός ήταν ο κατάλληλος. Και τελικά δικαιώθηκε. Η Βιτόρουλ σώθηκε την πρώτη χρονιά του πιο άνετα και τη δεύτερη τερμάτισε 4η στην κανονική περίοδο, κερδίζοντας τελικά έξοδο στην Ευρώπη. Ένα χρόνο αργότερα τρέλανε τη χώρα καταφέροντας να κερδίσει το πρωτάθλημα. Μια ομάδα με μόλις 8 χρόνια ζωής, βασισμένη σε συντριπτικό ποσοστό σε νέους παίκτες, βγαλμένους από τα σπλάχνα της. Οι “μεταγραφές” της εκείνη τη σεζόν κόστισαν 50 χιλιάδες Ευρώ, ενώ οι πωλήσεις της έφεραν στο ταμείο περίπου 8 εκατομμύρια. Κάτι παρόμοιο γίνεται κάθε σεζόν. “Τα παιδιά του Χάτζι” έγιναν brand name στη Ρουμανία.
Είναι προφανές ότι στο ποδόσφαιρο του 2019 τίποτα δεν κινείται χωρίς τους μάνατζερς και ο Χάτζι κατάφερε να δικτυωθεί αρκετά, αλλά μια ομάδα με σκάρτα δέκα χρόνια ζωής δεν γίνεται να μην έχει κάνει και δουλειά, όταν βγάζει συνέχεια παίκτες και καταφέρνει να τερματίζει και ψηλά. Κι οι αποδείξεις είναι μπροστά μας. Ο μικρούλης Ιάνις έχει φτάσει τα 20 του και παρά το αποτυχημένο πέρασμα από τη Φιορεντίνα, είναι ξανά σε εξαιρετική κατάσταση. Πολλοί θα μιλήσουν για νεποτισμό, ειδικά από τη στιγμή που ο Ιάνις Χάτζι είναι σε μια τέτοια ηλικία αρχηγός της Βιτόρουλ στην οποία επέστρεψε. Ο Ιάνις όμως έβαλε 10 γκολ στο πρωτάθλημα και κατέκτησε το δεύτερο τρόπαιο της ομάδας, το κύπελλο Ρουμανίας, δείχνοντας συχνά εξαιρετικά στοιχεία, σκοράροντας μέχρι κι από απευθείας κόρνερ.
Και πλέον είναι από τα αστέρια της K21 της Ρουμανίας, μιας ομάδας που λίγοι περίμεναν, αλλά κατάφερε να φτάσει στα ημιτελικά του Euro U21 όπου κι αντιμετώπισε τη Γερμανία, παλεύοντας μέχρι το τέλος. Μια Ρουμανία που δεν έφτασε τυχαία μέχρι εδώ. Πέρασε από ένα προκριματικό όμιλο με ομάδες όπως η Πορτογαλία, η Ελβετία κι η Βοσνία, έχοντας δεχτεί μόλις 4 γκολ (το καλύτερο ρεκόρ). Και στην τελική φάση, έμεινε αήττητη στον όμιλό της κερδίζοντας με 4-1 την Κροατία, με 4-2 την Αγγλία και φέρνοντας ισοπαλία με τη Γαλλία.
Αλλά δεν είναι μόνο ο Ιάνις η απόδειξη για το έργο του πατέρα του. 11 παίκτες από τους 23 της Ρουμανίας έχουν περάσει από τις ακαδημίες του Χάτζι και τη Βιτόρουλ. Ο τίτλος “τα παιδιά του Χάτζι” δεν είναι καθόλου υπερβολικός. Κι η ποδοσφαιρική Ρουμανία χρωστάει πολλά στον Γκεόργκι, όπως βέβαια και στην απόφαση της Ομοσπονδίας που “υποχρεώνει” τις ομάδες να έχουν έναν παίκτη κάτω των 21 σε κάθε ματς. Ο Ιάνις έχει ανεβάσει ξανά τις μετοχές του και αρκετά από τα άλλα παιδιά μπορεί να βρουν μεταγραφές. Η Ρουμανία δεν είναι ένα πυροτέχνημα. Η δουλειά που γίνεται στη Βιτόρουλ είναι μοναδικό φαινόμενο και σε μια χώρα όπως η Ρουμανία κάνει τεράστια διαφορά (ας μην πούμε στο κλισέ να κάνουμε σύγκριση με την Ελλάδα, τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους). Όσοι γνωρίσαμε τον Χάτζι ως ποδοσφαιριστή να οδηγεί την εθνική Ρουμανίας σε πολλές διοργανώσεις, δεν θα φανταζόμασταν ότι η μεγαλύτερη προσφορά του στο ποδόσφαιρο της χώρα θα ερχόταν περίπου 20 χρόνια αργότερα.