Η Επίσημη Αγαπημένη όλων των Ελλήνων ξεσηκώνει μνήμες από το πρόσφατο, πολύ ένδοξο, παρελθόν και στη Βικτώρια. Έμεινε ένα τελευταίο σκαλοπάτι για τη μετάβαση στο Τόκιο. Θα το ανέβει αυτός που το θέλει περισσότερο…
Αλήθεια, πόσες φορές έχουμε ζήσει νύχτες σαν τη χθεσινή; Σε παιχνίδια οριακού χαρακτήρα, αυτή η ομάδα στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Τα περίφημα intangibles (πνευματικά χαρίσματα) δεν είναι μια φράση «κλισέ» στην περίπτωση της ομάδας μας. Και ναι, το μπάσκετ βρίσκεται βαθιά χαραγμένο στο DNA αυτού του λαού. Το δεύτερο ημίχρονο με την Τουρκία, ήταν μια απόδειξη όλων αυτών που αναφέραμε. Ένα σύνολο με πίστη, γυαλάδα στο μάτι, πειθαρχία και αγωνιστική ποιότητα που παρέσυρε τον αντίπαλο στο διάβα του, κλείνοντας μια κρίσιμη αναμέτρηση με εκκωφαντικό τρόπο.
Βλέποντας όλα αυτά, δεν θα μπορούσαμε να μη σταθούμε στον Ρικ Πιτίνο. Ο άνθρωπος μοιάζει γεννημένος για αυτή τη θέση. Ειδικά τώρα, σε αυτό το σημείο της καριέρας του, ο ρόλος του ομοσπονδιακού προπονητή της ελληνικής ομάδας φαντάζει ως perfect fit και για τις δύο πλευρές. Ο Πιτίνο είναι η επιτομή του προπονητή που ανατρέπει προγνωστικά και γυρίζει βράχους ανάποδα σε οριακές στιγμές. Το κάνει σε όλη του την καριέρα, το κάνει και τώρα στο μπάσκετ της FIBA. Έχουμε υπογραμμίσει πολλάκις στο παρελθόν ότι σε αυτά τα τουρνουά (λίγος χρόνος προετοιμασίας, συγκεκριμένες δυνατότητες για τη δημιουργία συνοχής) μετράνε περισσότερο άλλα πράγματα. Ένα από αυτά είναι το να μπορείς να εμπνέεις τους παίχτες σου. Δεν παίζει ρόλο το υψηλό επίπεδο τακτικής γνώσης (ο Πιτίνο δεν υστερεί ούτε εδώ βέβαια,) καθώς το χρονικό διάστημα της προετοιμασίας ουσιαστικά υπαγορεύει στα επιτελεία να περάσουν συγκεκριμένα πράγματα στις ομάδες τους, αλλά ο τρόπος που θα ετοιμάσεις πνευματικά τους αθλητές σου για μερικές μάχες που θα διεξαχθούν σε μικρό χρονικό διάστημα.
Όσον αφορά το κομμάτι του «εμπνέω τους αθλητές μου», ο Πιτίνο είναι μάγος. Η αύρα του, το υπόβαθρο του μπορούν να μεταδώσουν αυτό το μαγικό άγγιγμα που κάνει έναν παίχτη του «7» να παίζει για «9». Ο κόουτς είναι αυτός ο τύπος που μπορεί με μια ομιλία τριών λεπτών στα αποδυτήρια πριν το ματς να σε φανατίσει. Εάν μπορούσαμε εμείς οι κοινοί θνητοί να τον ακούσουμε σε μια τέτοια, σε live streaming από τον καναπέ του σπιτιού μας, πιθανόν θα βλέπαμε τη μαλλιαρή γάτα που κοιμόταν στο χαλί δίπλα μας ως τίγρη… Σε αυτό το κομμάτι, ο κόουτς Πιτίνο είναι ξεχωριστός. Και η ιδιοσυγκρασία του, ήρθε να κολλήσει άψογα με αυτό το γκρουπ παιχτών το οποίο μετατράπηκε σε πολεμική μηχανή εχθές στο δεύτερο ημίχρονο με τους Τούρκους.
Το παιχνίδι με την Τσεχία είναι αρκετά δύσκολο. Σαφέστατα, εμπεριέχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από τον «ημιτελικό» με την Τουρκία. Οι Τσέχοι είναι μια ομάδα που προσωπικά εκτιμώ πολύ. Έχουν αυτόν τον gritty χαρακτήρα όντας επίσης πολεμιστές. Ένα σκληροτράχηλο σύνολο, με εξαιρετική χημεία και πρωταγωνιστές παιδιά που βρίσκονται σε πολύ ώριμη φάση της καριέρας τους. Ο αγώνας απέναντι στους οικοδεσπότες Καναδούς, είναι η απτή απόδειξη της υπεροχής του ευρωπαϊκού μπάσκετ απέναντι σε αυτό του σπουδαίου ατομικού ταλέντου που απορρέει από τη δεξαμενή του ΝΒΑ, όταν αυτά συγκρούονται στο ουδέτερο παρκέ της FIBA.
Η ραχοκοκαλιά της ομάδας του κόουτς Ginzburg που αποτελείται από τους Σατοράνσκι-Σιλμπ-Βέσελι-Μπάλβιν είναι πραγματικά εξαιρετική. Τα χαρακτηριστικά τους δένουν πολύ καλά, οι αρμοδιότητες είναι ξεκάθαρες και οι παίχτες ρόλων (Bohacik, Auda) κουμπώνουν άψογα στο μείγμα. Οι Τσέχοι μπορούν να επιβιώσουν σε παιχνίδι υψηλού ρυθμού ή σε μια μάχη υπομονής στο μισό γήπεδο. Έχουν πολλές πηγές δημιουργίας (και οι τέσσερις έμπειροι σταρ τους είναι εξαιρετικοί σε αυτό το κομμάτι) και μαζί τη δυνατότητα να παράγουν καταστάσεις από κάθε γραμμή του γηπέδου.
Τα παιδιά του Ρικ Πιτίνο θα έχουν πολύ δουλειά όπως καταλαβαίνετε. Ο υπερηχητικός στην τελευταία αναμέτρηση, Νικ Καλάθης, θα κληθεί να κερδίσει ένα πολύ δυνατό bras-de-fer με τον Σατοράνσκι. Ο Λαρεντζάκης θα προσπαθήσει να αναχαιτίσει τη δραστηριότητα του βετεράνου Σιλμπ ο οποίος σκόραρε 31 πόντους (11/19 σουτ) απέναντι στον Καναδά. Ο συνδυασμός εκτελεστικής και δημιουργικής ικανότητας του Αμερικανού έχει εκτοξεύσει τις παραγωγικές δυνατότητες των Τσέχων όπως είδαμε και στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Κίνας. Οι ψηλοί μας επίσης, θα έχουν πολύ δουλειά απέναντι στο δίδυμο Βέσελι-Μπάλβιν. Πρόκειται για μια μάχη (αυτής της frontcourt) με τρομερό ενδιαφέρον, η οποία θα καθορίσει τις ισορροπίες στο παρκέ.
Έμειναν απλά 40 λεπτά. Ο στόχος των Ολυμπιακών Αγώνων φαντάζει πιο κοντά από ποτέ. Όμως ακόμα δεν έχει επιτευχθεί. Αυτή η ομάδα μας έχει κάνει και πάλι περήφανους, ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί. Όμως δεν υπάρχει καιρός για χαλάρωση και εφησυχασμό (έννοιες που αποτελούν κύριες αιτίες για τη ξαφνική απώλεια του μαχητικού πνεύματος σε ανάλογες περιστάσεις). Η Εθνική μας ομάδα πρέπει να μαζέψει ότι δυνάμεις έχει και να δώσει την καλύτερη –σε αγωνιστικούς όρους πάντα- γροθιά που μπορεί στον αντίπαλο. Το ερώτημα που θέσαμε από αυτήν εδώ τη στήλη πριν μερικές ημέρες έχει απαντηθεί. Ναι, μπορούμε. Ας το κάνουμε πράξη λοιπόν…