Για αρκετούς ανθρώπους υπάρχει ένα σημείο που χωρίζει τις ζωές τους σε δυο μέρη. Μια στιγμή τόσο δυνατή που σε κάνει να αλλάξεις κοσμοθεωρία και να γίνεις διαφορετικός άνθρωπος. Για κάποιους η στιγμή αυτή μπορεί να είναι η γέννηση ενός παιδιού, ο χαμός κάποιου αγαπημένου προσώπου, ένα μεγάλο επαγγελματικό νέο ή κάποιο άσχημο γεγονός που τους έφερε μια ανάσα από το θάνατο. Στη ζωή του Τρόι Ντίνι το ορόσημο αυτό τοποθετείται στη μέρα που πέρασε την πόρτα της φυλακής.

Ήταν ένα βράδυ Τετάρτης τον Φεβρουάριο του 2012 όταν ο Ντίνι τα έπινε έξω με τον αδερφό του και μερικούς φίλους. Για λόγους που δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία πλέον, κατά την επιστροφή τους μπλέχτηκαν σε μεγάλο καβγά με κάποιους φοιτητές. Το βίντεο που τραβήχτηκε από κάμερες ασφαλείας του δρόμου δείχνει τον Ντίνι να κλωτσάει επανειλημμένα έναν φοιτητή που βρίσκεται πεσμένος στο πεζοδρόμιο. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου το δικαστήριο ανακοίνωσε την ποινή του: 10 μήνες φυλακή.

Το περιστατικό που τον έστειλε πίσω από τα κάγκελα δεν ήταν ένα τυχαίο συμβάν. Ο 24χρονος Άγγλος ήταν από μικρός ένα από εκείνα τα παιδιά που πιθανόν οι γονείς σας να σας έλεγαν να μην κάνετε παρέα. Γεννημένος σε μια πολύ φτωχή περιοχή, με υψηλή εγκληματικότητα, μέλος μιας οικογένειας που είχε χάσει τον πατέρα (αρχικά λόγω φυλακής και λίγο μετά λόγω καρκίνου) και στηριζόταν μόνο στη μητέρα που αναγκαζόταν να κάνει τρεις δουλειές για να μεγαλώνει τα τρία παιδιά της, ο Ντίνι αποβλήθηκε από το σχολείο στα 14 του και βρέθηκε να δουλεύει δοκιμαστικά στις οικοδομές, ελπίζοντας σε μια μελλοντική πρόσληψη που θα του έδινε έναν υποτυπώδη μισθό.

Παράλληλα με τα σχολικά και εξωσχολικά ‘κατορθώματα’ του, περνούσε μέρος του ελεύθερου χρόνου του κλωτσώντας μια μπάλα. Ο ίδιος μπορεί να μην έδινε ιδιαίτερη σημασία αλλά όπως αποδείχτηκε το ταλέντο του δεν περνούσε απαρατήρητο. Κάπως έτσι, στα 15 του ήρθε μια πρόσκληση για να περάσει ένα 4ημερο δοκιμαστικό στην Άστον Βίλα. Πως την αντιμετώπισε; Όσο πιο… υπεύθυνα μπορούσε: Αδιαφόρησε για τις πρώτες 3 μέρες και εμφανίστηκε στο προπονητικό κέντρο μόνο την 4η, τη μέρα δηλαδή που ήξερε ότι θα γινόταν ένα διπλό αξιολόγησης. Φυσικά κόπηκε χωρίς δεύτερη σκέψη. “Ήμουν 15 και ήταν καλοκαίρι, οπότε τι πιστεύεις ότι ήθελα πραγματικά; Να τρέχω στις προπονήσεις ή να αράζω στο πάρκο μαζί με όλα τα κορίτσια;”

Η συνέχεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας δεν διέφερε και πολύ από την πρώτη αυτή εμπειρία. Σε έναν από τους αγώνες της τοπικής Τσέλμσλει όπου έπαιζε εμφανίστηκε τυχαία ο υπεύθυνος ακαδημιών της Ουόλσολ που είχε πάει για να δει τον γιο του. Η Τσέλμσλει κέρδισε με 11-4, με τον Τρόι Ντίνι να σκοράρει 7 φορές! Μετά το τέλος του αγώνα, ο εντυπωσιασμένος άνθρωπος της Ουόλσολ, που τότε έπαιζε στη League Two, χωρίς να το σκεφτεί πολύ πρότεινε στον πιτσιρικά να περάσει από δοκιμαστικό. Αυτό που δεν ήξερε βέβαια ήταν ότι ο 18χρονος επιθετικός έπαιζε μεθυσμένος, αφού δεν είχε προλάβει να ξεσουρώσει από την έξοδο της προηγούμενης νύχτας!

Ακόμα και μπροστά στην προοπτική ενός επαγγελματικού συμβολαίου όμως, ο Ντίνι δεν αποχωριζόταν τις συνήθειες με τις οποίες μεγάλωσε. Για να καταφέρει να φτάσει έγκαιρα στο δοκιμαστικό χρειάστηκε να πάει από το δωμάτιο του ο προπονητής του στην Τσέλμσλει, να τον σηκώσει με το ζόρι από το κρεβάτι και να του πληρώσει το ταξί. Χάρη σε εκείνα τα δανεικά λεφτά το επαγγελματικό ποδόσφαιρο άνοιξε τις πόρτες του για έναν ακόμα ελπιδοφόρο νεαρό.

Μαζί με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο μπήκε, επιτέλους, στη ζωή του και μια τάξη. “Μέχρι τότε συνήθιζα να πηγαίνω στη δουλειά στις 6.30 το πρωί, να γυρνάω αργά το απόγευμα και μετά στο καπάκι να πηγαίνω στην προπόνηση. Εκεί το μόνο που χρειαζόταν να κάνω ήταν να προπονούμαι από τις 9 έως τις 2 το μεσημέρι. Έτσι, όταν μου έλεγαν οι υπόλοιποι πόσο κουρασμένοι ένιωθαν, τους απαντούσα ‘είστε τρελοί; Αυτό είναι παιχνιδάκι'”.

Η ικανότητα του στο σκοράρισμα και το πάθος με το οποίο έπαιζε τράβηξαν σύντομα τα βλέμματα μεγαλύτερων ομάδων κι έτσι το 2010 μετακόμισε στο Γουότφορντ και την Τσάμπιονσιπ. Η αλλαγή κατηγορίας πάντως δεν σήμαινε και αλλαγή μυαλών: “Ξαφνικά ο μισθός μου πενταπλασιάστηκε κι αυτό για έναν 22χρονο είναι μεγάλη υπόθεση. Έφερνα τους φίλους μου κάθε σαββατοκύριακο και τους έλεγα ‘ελάτε να διασκεδάσουμε πριν ανακαλύψουν ότι είμαι σκράπας στο ποδόσφαιρο και με διώξουν'”. Περισσότερα λεφτά, περισσότερα ξενύχτια, περισσότερες τρέλες. Η απουσία του ή η καθυστερημένη άφιξη του στις πρωινές προπονήσεις της Δευτέρας ήταν κάτι που από ένα σημείο και μετά δεν προκαλούσε καμία έκπληξη σε κανέναν. Κάπου εκεί ήρθε η φυλακή. Και όλα άλλαξαν.

Ο 24χρονος που μέχρι τότε είχε καταφέρει να τα βολέψει μια χαρά, βοηθώντας οικονομικά και τη μητέρα του και την οικογένεια του και τα αδέρφια του, ξαφνικά βρέθηκε κλεισμένος σε ένα κελί, χωρίς εισόδημα και χωρίς επαφή με το παιδί του, που πίστευε ότι “ο μπαμπάς λείπει σε κάποιο προπονητικό κέντρο”. Ανακαλώντας σήμερα τους 2,5 μήνες που πέρασε στη φυλακή (βγήκε πρόωρα λόγω καλής διαγωγής και πρότερου έντιμου βίου) ο Ντίνι ισχυρίζεται ότι είναι ό,τι καλύτερο του συνέβη ποτέ. “Ακούγεται περίεργο αλλά απόλαυσα κάθε λεπτό στη φυλακή. Το φαγητό ήταν χάλια, τα ρούχα ήταν χάλια, η διαβίωση ήταν χάλια αλλά εγώ το απόλαυσα γιατί μ’έκανε να σκεφτώ ‘πάρε ένα μολύβι κι ένα χαρτί και γράψε όλα αυτά που πρέπει να αλλάξεις και να κάνεις'”.

Ο αλλαγμένος Τρόι Ντίνι αφοσιώθηκε στην καριέρα του, μείωσε τις καταχρήσεις, επέστρεψε ορεξάτος στη Γουότφορντ (σκοράροντας μάλιστα στο δεύτερο παιχνίδι που πήρε χρόνο) και ταυτόχρονα ανέπτυξε μια νέα πτυχή του εαυτού του: έδωσε εξετάσεις στα Αγγλικά, τα μαθηματικά και την Επιστήμη για να πάρει Πιστοποιητικό Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ίδρυσε ένα Ίδρυμα με στόχο να συγκεντρωθούν χρήματα για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και ασθένειες και συμμετέχει σε αρκετά κοινωνικά προγράμματα, κάποια εκ των οποίων στοχεύουν σε νέους που έχουν πάρει τον ‘λάθος δρόμο’, ένα θέμα που θεωρεί ότι κατέχει αρκετά.

Γενικότερα, τα παιδιά είναι ο νούμερο ένα στόχος του. “Προσπαθώ να μιλήσω με όσα περισσότερα μπορώ και να βοηθήσω όσα μπορώ. Ένας απλός τρόπος είναι αγοράζοντας τους ποδοσφαιρικά παπούτσια. Δεν το κάνω γιατί θέλω να λένε ‘α, πόσο καλός είναι ο Τρόι’. Το κάνω γιατί ξέρω πως είναι να μην έχεις. Έκανα 52 εβδομάδες να ξεπληρώσω τα πρώτα μου παπούτσια! Ελπίζω ότι αυτό θα εμπνεύσει έστω και λίγο τους νέους να μη γίνουν σκατοτεμπέληδες, γιατί με το ίντερνετ και τα iPads έχουν καταλήξει να μην έχουν λόγους για να βγούνε έξω”.

Τον Μάιο του 2013, σχεδόν ένα χρόνο δηλαδή μετά τη φυλάκιση του, ο Ντίνι έγινε πρωταγωνιστής στο πιο επικό φινάλε στην ιστορία της Τσάμπιονσιπ. Το γκολ του στο τελευταίο δευτερόλεπτο έστειλε τη Γουότφορντ στον τελικό των πλέι οφ στο Γουέμπλει και τον ίδιο στις καρδιές των οπαδών της ομάδας για πάντα. Η πολυπόθητη άνοδος στην Πρέμιερ Λιγκ τελικά ήρθε το 2015, με τον Ντίνι να τελειώνει τη σεζόν με περισσότερα από 20 γκολ για τρίτη συνεχόμενη χρονιά.

Οι πρώτες δυο σεζόν στη μεγάλη κατηγορία και τα 23 γκολ που πέτυχε (χάρη σ’αυτά έγινε μόλις ο 5ος παίκτης στην ιστορία της Γουότφορντ που ξεπερνάει τα 100 γκολ με τη φανέλα της) απέδειξαν πως ο Άγγλος, με ρίζες από τη Τζαμάικα, επιθετικός έχει την ποιότητα για να σταθεί ακόμα και σ’αυτό το επίπεδο. Η αρχή της φετινής χρονιάς δεν ήταν εφάμιλλη (μετράει 6 συμμετοχές αλλά μόνο μια ως βασικός) αλλά αυτό δεν τον πτοεί. Το Σάββατο που μας πέρασε σκόραρε το πρώτο του γκολ για φέτος, στην μεγάλη νίκη της ομάδας του επί της Άρσεναλ με 2-1 αλλά δεν αρκέστηκε σ’αυτό.

Επιβεβαιώνοντας τον αυθορμητισμό και την έλλειψη τακτ που τον διακρίνει όλα αυτά τα χρόνια, μετά το τέλος του αγώνα έκανε δυο δηλώσεις που συζητήθηκαν πολύ. Όταν ένας δημοσιογράφος του είπε πως ο Μπελερίν αμφισβήτησε το πέναλτι που κέρδισε η Γουότφορντ, ο Ντίνι απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη “Μάλλον θα φταίνε τα μακριά μαλλιά του που μπαίνουν μπροστά και δεν βλέπει τι κάνει” ενώ λίγο αργότερα κατηγόρησε τους παίκτες της Άρσεναλ, λέγοντας πως έχασαν γιατί έχουν έλλειψη από… ‘κοχόνες”.

Σήμερα το μεσημέρι η εξαιρετική φέτος Γουότφορντ θα δώσει ένα ακόμα πολύ δύσκολο παιχνίδι απέναντι σε μια ομάδα του Λονδίνου αλλά αυτή τη φορά τα δεδομένα πριν το ματς είναι πολύ διαφορετικά απ’ότι θα περίμενε οποιοσδήποτε. Η πρωταθλήτρια Τσέλσι θα υποδεχτεί την αγαπημένη ομάδα του Έλτον Τζον βλέποντας την πλάτη της στη βαθμολογία! Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, τα περιθώρια για την ομάδα του Κόντε είναι κάτι παραπάνω από στενά, οπότε η τακτική δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από φουλ επίθεση. Αν υπάρχει όμως μια ‘μικρή’ ομάδα στην Πρέμιερ Λιγκ που να μην τη φοβίζει αυτή η πίεση που θα δεχτεί, αυτή είναι σίγουρα η Γουότφορντ.

Όταν ρωτήθηκε σχετικά ο 20χρονος Ριτσάρλισον, που μετράει ήδη 3 γκολ στο πρωτάθλημα, η απάντηση του ήταν αποστομωτική: “Όταν ήμουν πιο μικρός, ένας τύπος έβαλε ένα πιστόλι στο μέτωπο μου επειδή νόμιζε πως ήμουν έμπορος ναρκωτικών που ήθελα να του κλέψω το σημείο. Αυτή ήταν η ζωή μου στη Βραζιλία. Μετά απ’αυτό καταλαβαίνετε ότι το να παίξω απέναντι στην Τσέλσι μου φαίνεται πολύ πιο εύκολο”.

Ο Ντίνι από την πλευρά του έχει απαντήσει ουσιαστικά σ’αυτό, σε μια παλιότερη συνέντευξη του: “Για μένα το να παίζω μπάλα δεν είναι πίεση, είναι ένα άθλημα. Γνωρίζω πολύ καλά πως είναι η αληθινή πίεση. Πίεση είναι να πρέπει να πληρώσεις τους λογαριασμούς και να μην σου φτάνουν τα λεφτά. Να ψάχνεις τρόπους για να έχεις ρεύμα και όλα τα σχετικά προβλήματα. Αυτό είναι πίεση. Έχω περάσει πολλά στη ζωή μου για να ξέρω ποια είναι τα δύσκολα και σίγουρα το ποδόσφαιρο είναι ένα από τα εύκολα”.