Άλλο ένα ντέρμπι, άλλο ένα Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, άλλα 90 λεπτά αγωνίας, έντασης και πάθους. Ακόμη κι αν ο Παναθηναϊκός, θεωρητικά, έχει να παλέψει πρώτα για την επιβίωση του και μετά για κάποιον τίτλο, όταν ο ένας βρίσκει απέναντι τον άλλον, κάθε φορά είναι σαν να κρίνεται το… διαπλανητικό πρωτάθλημα.

Άσε που, μεταξύ μας, οι πράσινοι όσο μπορούν να κυνηγάνε το θαύμα θα το κυνηγάνε ακόμη και αν στις πλάτες τους έχουν τόνους, επιπλέον, βάρους από τα υπόλοιπα προβλήματα.

Ο Ολυμπιακός, πάλι, δεν έχει τέτοιες σκοτούρες επιβίωσης. Πηγαίνει στη Λεωφόρο για να συνεχίσει νικηφόρα σε δεύτερο σερί ντέρμπι και να παραμείνει σε απόσταση αναπνοής, αν όχι να κατακτήσει την κορυφή της βαθμολογίας.

Και οι μεν και οι δε ξέρουν πως πρώτο μέλημα τους (πρέπει να) είναι το μηδέν στην άμυνα. Τόσο ο Μαρίνος Ουζουνίδης, όσο και ο Τάκης Λεμονής- παρά την έφεση του στο επιθετικό ποδόσφαιρο- θα προσπαθήσουν πρώτα απ’όλα να κρατήσουν ανέπαφη την εστία των ομάδων τους και εν συνεχεία να σκοράρουν. Κι επειδή δεν είναι καιρός για ρίσκα, από κάθε άποψη, θεωρήστε δεδομένο ότι οι αρχικές ενδεκάδες, τουλάχιστον, θα έχουν αμυντικό προσανατολισμό και πρώτο στόχο να καταστρέψουν το παιχνίδι ο ένας του άλλου, παρά να φτιάξουν παιχνίδι.

Όλα αυτά βέβαια αλλάζουν στη διάρκεια του ματς. Με τον κόσμο στο πλευρό του και τη δίψα για νίκη δεδομένη, δεν αποκλείεται να είναι ο -συνήθως δωρικός- Ουζουνίδης αυτός που θα πάρει πρώτος ρίσκα, αφού γνωρίζει ότι ο γηπεδούχος είναι αυτός που θεωρείται «χαμένος» σε περίπτωση ισοπαλίας. Σε κάθε περίπτωση, προσωπικά δεν περιμένω βροχή από γκολ, ούτε σπουδαίο θέαμα. Αντίθετα περιμένω σκληρές μονομαχίες και πάθος. Τα συνήθη στοιχεία ενός ντέρμπι αιωνίων.