Όπως έχουμε γράψει αρκετές φορές παλιότερα, η εθνική Ολλανδίας είναι η ομάδα που κάθε σοβαρός φίλαθλος συμπαθεί αλλά κανένας δεν καταδέχεται να υποστηρίξει με πάθος. Ποιο το νόημα να πικραθείς στο τέλος, όταν ξέρεις από πριν την κατάληξη; Γιατί η μοίρα της είναι προδιαγεγραμμένη: Στο τέλος με κάποιο τρόπο θα τα σκατώσει. Η Κόλαση ενός
Λίγο πριν πατήσουν το χορτάρι του σταδίου Ντα Λουζ, Μπενφίκα και Άγιαξ κάνουν τα όνειρά τους για τη συνέχεια της πορείας τους στο Τσάμπιονς Λιγκ και την πρόκριση στους 8 του θεσμού. Γνωρίζουν όμως, ότι όποιος και αν περάσει, θα είναι δύσκολο να καταφέρει να σηκώσει και το τρόπαιο. Η αλήθεια είναι ότι ο Άγιαξ
Στα 64 χρόνια ιστορίας του Τσάμπιονς Λιγκ/Κυπέλλου Πρωταθλητριών, μόνο τρεις ομάδες έχουν καταφέρει να εδραιώσουν την κυριαρχία τους σε τέτοιο βαθμό που να σηκώσουν τρεις συνεχόμενες φορές το τρόπαιο: Η Ρεάλ Μαδρίτης (δυο φορές), η Μπάγερν Μονάχου και ο Άγιαξ. Αυτό που ξεχωρίζει τον ‘Αίαντα’ όμως είναι ότι η άνοδος του στην κορυφή της Ευρώπης
Φθινόπωρο του 1944. Οι Σύμμαχοι προσπαθούν να ανοίξουν την πρόσβαση προς το λιμάνι της Αμβέρσας, ώστε να έχουν μια γραμμή εφοδιασμού στη βορειοδυτική Ευρώπη. Οι δυνάμεις της Βέρμαχτ οχυρώνονται και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τους καθυστερήσουν. Πλημμυρίζουν περιοχές γύρω από τον ποταμό Σκάλδη, γεμίζουν με νάρκες πολλά μέρη και με ελεύθερους σκοπευτές και βαρύ
Μια τέτοια μέρα του 1995, ο Μάρκ Όφερμαρς ετοιμαζόταν να παίξει σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ στη Βιέννη. Αντίπαλος του Άγιαξ ήταν η Μίλαν, που βρισκόταν στον τελικό για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Με ένα γκολ του Πάτρικ Κλάιφερτ, ο ‘Αίαντας’ κατακτούσε το τέταρτο τρόπαιο στην ιστορία του και ο βραχύσωμος Ολλανδός σήκωνε τη μεγαλύτερη κούπα