Ο Μαρσέλο Μπιέλσα είναι παράξενος. Αυτό λογικά το έχεις καταλάβει εδώ και καιρό. Το παρατσούκλι «Λόκο» που του έχει δοθεί από τα πρώτα του χρόνια στους πάγκους δεν είναι σαν τον χαρακτηρισμό “μη με βλέπεις έτσι, είμαι τρελός εγώ” που σου λέει ο λογιστής φίλος σου μετά από δυο-τρεις απανωτές μπύρες. Ο Μπιέλσα είναι περίεργος
“Βγαίνει ένας μικρός από ένα σπίτι τσίτσιδος, φωνάζει: «Πάμε Σεντράλ, γερά!». Μια αστραπή λάμπει και φωτίζει το μέσα κάποιου. Του στεγνώνει τον λαιμό. Ψελλίζοντας καταφέρνει να ρωτήσει: «Τελείωσε;». «1-1» λέει ο μικρός, «ισοφάρισε η Σεντράλ στο τέλος». Κάποιος περπατά, τώρα μουδιασμένος, λόγω νωθρότητας, λόγω του ότι είναι στον αυτόματο πιλότο. Η Σεντράλ στο τέλος, ρε!
Ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου του 1988, η κυρία Ντιάνα Ερνάντες έφερνε στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι. Θα ήταν ένας από τους τρεις γιους της (η οικογένεια έχει και δύο κόρες), μαζί με τον Μιγκέλ ντι Μαρία και σίγουρα ο πιο δύσκολος κατά την παιδική ηλικία. Βλέπετε, ο Άνχελ ήταν υπερκινητικός και υπερδραστήριος, τόσο πολύ που