Ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου του 1988, η κυρία Ντιάνα Ερνάντες έφερνε στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι. Θα ήταν ένας από τους τρεις γιους της (η οικογένεια έχει και δύο κόρες), μαζί με τον Μιγκέλ ντι Μαρία και σίγουρα ο πιο δύσκολος κατά την παιδική ηλικία. Βλέπετε, ο Άνχελ ήταν υπερκινητικός και υπερδραστήριος, τόσο πολύ που ένας γιατρός συνέστησε να τον “γράψουν σε κανένα άθλημα” για να διοχετεύει την ενέργειά του (και να τους αφήσει σε ησυχία). Το άθλημα αυτό ήταν τελικά το ποδόσφαιρο, κάτι εντελώς φυσιολογικό καθώς μιλάμε για Αργεντινή και μιλάμε για το Ροσάριο. Ο υπερενεργητικός Ανχελίτο δεν έβαζε γραμμάριο πάνω του και κάπως έτσι πήρε το παρατσούκλι “Φιντέο” (που στα ελληνικά θα μπορούσαμε να πούμε ο “φιδές”), εξαιτίας του αδύνατου σωματότυπού του. Όταν δεν έπαιζε μπάλα, βοηθούσε τον κύριο Μιγκέλ στη δουλειά του. Ο μπαμπάς ντι Μαρία είχε μια αποθήκη με κάρβουνο που πουλούσε κι ο μικρός Άνχελ κουβαλούσε εκεί τις σακούλες. Δεν θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς, καθώς το χόμπι του ποδοσφαίρου ήταν ιδιαίτερα ακριβό για μια φτωχική οικογένεια της εργατικής τάξης. Τα παπούτσια ήταν μια πολυτέλεια και όπως λέει κι ο Άνχελ: “είναι κάτι που ακόμα κουβαλάω μέσα μου, γνώριζα ότι το να έχω εγώ παπούτσια σημαίνει ότι δεν υπήρχαν χρήματα για να έχουν τα δυο αδέρφια μου”.
Ο ντι Μαρία έπαιζε μπάλα σε μια ομάδα της γειτονιάς του και όταν στα 7 του σκόραρε δύο φορές απέναντι στη Ροσάριο Σεντράλ, οι άνθρωποί της τον πήραν στις Ακαδημίες του συλλόγου, δίνοντας ως αντάλλαγμα 25 μπάλες ποδοσφαίρου. Το εντυπωσιακό του στιλ που ζαλίζει, τον έφερε πολύ γρήγορα να γίνεται ένα από τα μεγάλα ταλέντα του συλλόγου και να κάνει ντεμπούτο στην ανδρική ομάδα μόλις στα 17 του. Ο ντι Μαρία συνέπεσε με την επιστροφή του ειδώλου του Κίλι Γκονζάλες στην Αργεντινή και τη Ροσάριο. Ο κατά 14 χρόνια μεγαλύτερός του Κίλι έγινε ο μέντορας του πιτσιρικά που έμπαινε και έκανε μαγικά, αλλά δεν είχε ακόμα τη σωματοδομή για να αντέχει στα σκληρά μαρκαρίσματα. Όταν ο Κίλι του πρότεινε για πλάκα να αρχίσει να αντιγράφει κάποιες κινήσεις του Ροναλντίνιο από μία διαφήμιση, ο Ανχελίτο το πήρε στα σοβαρά και άρχισε να προπονείται πάνω σε αυτές.
Ο Φιντέο έφτασε μέχρι την Κ20 της Αργεντινής και μαζί της κατέκτησε το Μουντιάλ του 2007 στον Καναδά. Συμπαίκτης με τον Έβερ Μπανέγκα, τον Σέρχιο Αγκουέρο, τον Σέρχιο Ρομέρο, τον Μάουρο Ζάρατε και άλλους ταλαντούχους παίκτες, έφτιαξε το όνομά του και γρήγορα οι προτάσεις ήρθαν στη Ροσάριο. Πρώτη ενδιαφέρθηκε η Μπόκα, ενώ ανάμεσα στις ομάδες που τον ήθελαν ήταν η ΑΖ κι η Τότεναμ. Ο ίδιος κι η οικογένειά του διάλεξαν τελικά Μπενφίκα, κυρίως επειδή ήθελαν μια ωραία και ήρεμη πόλη, ώστε να μετακομίσουν μαζί του γονείς και αδερφές.
Μπορεί η επιλογή της Λισαβώνας να ήταν καλή ως πόλη, αλλά ποδοσφαιρικά ο ντι Μαρία δεν είχε καλή πρώτη σεζόν υπό τις οδηγίες του Καμάτσο. Το καλοκαίρι του 2008 όμως μαζί με Γκάγκο, Σαμπαλέτα, Μπουονανότε και φυσικά Μέσι και Μαστσεράνο, ο ντι Μαρία κατακτά και το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Ξεκίνησε ως αναπληρωματικός και έφτασε να σκοράρει το χρυσό γκολ του τελικού απέναντι στη Νιγηρία. Η Μπενφίκα αλλάζει κόουτς κι ο Κίκε Σάντσεθ Φλόρες αρχίζει να παίρνει όλο και περισσότερα από τον νεαρό Αργεντινό. Ειδικά τη χρονιά 2009-10, ο ντι Μαρία, με νέο συμβόλαιο πλέον, κάνει εξαιρετικές εμφανίσεις, σκοράρει συνολικά 10 φορές, μοιράζει τις περισσότερες ασίστ στο πρωτάθλημα και φαίνεται έτοιμος για το επόμενο μεγάλο βήμα. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, προπονητής της εθνικής τότε, τον χρίζει ως το νέο μεγάλο αστέρι της χώρας και τον καλεί στην εθνική για τα δύσκολα προκριματικά του Μουντιάλ του 2010. Ο Φιντέο τρώει πολύ ξύλο, αλλά δίνει κιόλας. Μόλις στην 3η του εμφάνιση, παίζει στο ιστορικό Βολιβία-Αργεντινή 6-1 και αποβάλλεται για χτύπημα σε αντίπαλο. Δεν θα είναι η τελευταία φορά που απασχολεί με τέτοια καμώματα. Τιμωρείται με 4 αγωνιστικές, επιστρέφει στα τελευταία παιχνίδια κι ο Ντιέγκο τον παίρνει στην αποστολή για τη Νότια Αφρική. Ο ντι Μαρία παίζει στο πρώτο Μουντιάλ της καριέρας του, γίνεται βασικός, αλλά περνά σχεδόν απαρατήρητος. Δέχεται κριτική για τις εμφανίσεις του και προβληματίζει. Ο ίδιος επιμένει ότι έπαιζε σε θέση που δεν τον βόλευε.
Τούνελ, φάλτσο με το εξωτερικό, ασίστ, ντρίμπλες, ραμπόνες.
Το ρεπερτόριο του ντι Μαρία θα το ζήλευαν πολλοί.
Στη Μαδρίτη πάντως δεν προβληματίζονται. Η Ρεάλ τον έχει αγοράσει, ο Μουρίνιο τον πιστεύει κι ο ντι Μαρία παρά την τεράστια αλλαγή σε επίπεδο, τα καταφέρνει αρκετά καλά. Έχει, όπως πάντα σκαμπανεβάσματα, αλλά καταφέρνει να κερδίζει τη θέση βασικού απέναντι σε άλλους εξαιρετικούς παίκτες. Δεν γίνεται σε καμία περίπτωση ο κορυφαίος, αλλά γίνεται ένα όπλο για τον Ζοσέ Μουρίνιο, ψηφίζεται από τον κόσμο της Ρεάλ ως η καλύτερη μεταγραφή του 2010 και σε μια περίοδο που οι μάχες με την Μπαρσελόνα μονοπωλούν το ενδιαφέρον, ο ντι Μαρία βρίσκεται σε τοπ επίπεδο.
Κατακτά το πρωτάθλημα στη 2η χρονιά του, ενώ θα κατακτήσει ακόμα δυο κύπελλα και ένα Σούπερ Καπ στην Ισπανιά. Πάντα όμως υπάρχει ένα ερωτηματικό. Κάτι που θα κάνει να τον αμφισβητήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι σε ποδοσφαιροκουβέντες, είναι πολλοί αυτοί που δεν τον θεωρούν καλό παίκτη. Η αστάθεια, η έλλειψη σοβαρότητας και κυρίως οι πολλοί τραυματισμοί σε αφήνουν πάντα με ένα “ναι, αλλά…”. Από την άλλη όμως είναι άδικο να ξεχνάμε και τις μεγάλες εμφανίσεις του. Αυτός άλλωστε ψηφίστηκε καλύτερος παίκτης στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 2014, ίσως η μεγαλύτερη του στιγμή στη Ρεάλ.
Μουντιάλ 2014, ο ντι Μαρία λυτρώνει την Αργεντινή στην παράταση. Λίγες μέρες αργότερα τραυματίζεται με το Βέλγιο και χάνει ημιτελικό και τελικό.
Ο ντι Μαρία είναι ικανός για το καλύτερο, το μαγικό, το εμπνευσμένο και παράλληλα για το χειρότερο. Μπορεί να βάλει ένα απίστευτο γκολ, να κάνει ρεζίλι τον καλύτερο αμυντικό του κόσμου και στο επόμενο ματς να κουτουλάει, να μην μπορεί να βγάλει μια σωστή ενέργεια, να αποχωρήσει τραυματίας στο 1ο ημίχρονο. Τα έχουμε δει όλοι μας. Το καλοκαίρι του 2014 είναι ξανά βασικός σε Μουντιάλ. Αυτή τη φορά, παίζει πολύ καλύτερα, βοηθάει την ομάδα, αλλά ένα μυϊκό πρόβλημα τον κρατά εκτός συνέχειας. Η φυγή του από τη Μαδρίτη ήταν ένα μεγάλο λάθος για όλους. Ο ντι Μαρία δεν προσαρμόζεται ποτέ στην Αγγλία, παίρνει το νούμερο 7 αλλά φαίνεται σαν να μην θέλει να παίζει εκεί. Αντιμετωπίζει τραυματισμούς, απογοητεύει τον κόσμο της Γιουνάιτεντ και από σούπερ μεταγραφή γίνεται παλτό. Τα 75 εκατομμύρια που δίνει η Γιουνάιτεντ, φαίνονται μια τεράστια σπατάλη. Στο τέλος της σεζόν, η Daily Telegraph τον ανακηρύσσει ως τη χειρότερη μεταγραφή της σεζόν. Κι όμως, μέσα σε αυτή είχε ψηφιστεί καλύτερος παίκτης του μήνα για τη Γιουνάιτεντ τον Οκτώβριο. Ακόμα και μέσα στη χειρότερη χρονιά του, πάλι έδειξε ότι το έχει.
Όλη η καριέρα του ντι Μαρία στην εθνική σε μία φάση
(από τον τελικό του Κόπα Αμέρικα 2015)
Ευτυχώς για τον ίδιο, έρχεται η πρόταση από την ΠΣΖ. Η Γιουνάιτεντ χάνει χρήματα, αλλά διώχνει έναν παίκτη που είναι ξένο σώμα. Ο ντι Μαρία βρίσκει ένα νέο σπίτι στο Παρίσι και μόλις στην πρώτη του σεζόν κάνει ρεκόρ σε ασίστ στο πρωτάθλημα. Οι καρδούλες που στέλνει στους πανηγυρισμούς πολλές (άλλωστε μην ξεχνάμε ότι γεννήθηκε του Αγίου Βαλεντίνου). Αλλά το μοτίβο του επανέρχεται στην εθνική. Εξαιρετικές εμφανίσεις στο Κόπα Αμέρικα του 2015, η Αργεντινή φτάνει σε έναν τελικό κι ο ίδιος αποχωρεί μόλις στο 23′ με μυικό πρόβλημα. Ένας ακόμα χαμένος τελικός για τον Μέσι και την παρέα του. Επόμενη χρονιά, Κόπα Αμέρικα Σεντενάριο. Ο ντι Μαρία και πάλι εκεί, παίκτης του αγώνα στο πρώτο ματς των ομίλων με τη Χιλή. Και στον τελικό; Στον τελικό ξανά απέναντι στη Χιλή, είναι αμφίβολος με ενοχλήσεις στον προσαγωγό, παίζει και αποχωρεί στο 57′. Μοιάζει σαν μια φάρσα αυτό που συμβαίνει. Ο ποδοσφαιρικός κόσμος της Αργεντινής ξέρει ότι ο ντι Μαρία θα είναι εκεί, θα έχει κάποιες στιγμές ποδοσφαιρικού μεγαλείου και στο τέλος κάτι θα γίνει και θα σβηστούν όλα. Δεν μπορείς να βασιστείς πάνω του. Ποιος όμως μπορεί να ξεχάσει αυτό το γκολ το 2018:
Στην Παρί τα πράγματα είναι πιο ήρεμα. Οι απαιτήσεις χαμηλότερες στο πρωτάθλημα, ο ντι Μαρία κάνει συλλογή τίτλων, αλλά το Τσάμπιονς Λιγκ παραμένει μια πληγή για τους Γάλλους. Ο ντι Μαρία είναι εκεί σκοράροντας κρίσιμα γκολ, αλλά και μην μπορώντας να βοηθήσει σε κρίσιμα σημεία. Παρά τα μεγαθήρια που είναι τα πρώτα ονόματα στην ΠΣΖ, δεν είναι λίγες οι φορές που τελικά ο ίδιος θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Είναι πλέον ο τρίτος παίκτης σε ασίστ στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ, δεν αποτελεί μικρό κατόρθωμα. Ανεξάρτητα από το τι περίμενε ο καθένας, όσο και να μη συμπαθεί κάποιος τον ντι Μαρία, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι δεν έμεινε ποτέ απλώς ένα ταλέντο. Έχει κατακτήσει πρωταθλήματα σε τρεις χώρες, έχει πάρει Τσάμπιονς Λιγκ, έχει καθορίσει πολλά μεγάλα ματς. Είναι άδικο να μην του αναγνωριστούν όλα αυτά. Από την άλλη, θα μπορούσε να είχε αναδειχθεί ατομικά πολύ περισσότερο. Σε Ρεάλ και ΠΣΖ δεν ήταν ποτέ το πρώτο όνομα, αλλά στην Αγγλία όταν ήρθε η ευκαιρία να γίνει αυτός ο σούπερ σταρ απέτυχε παταγωδώς. Ακόμα κι έτσι όμως, έχει ακόμα χρόνο για να αλλάξει τον επίλογο της καριέρας του αλλιώς. Όχι τόσο στην εθνική, η φουρνιά του έχει μεγαλώσει πια, αλλά ίσως με την ΠΣΖ κυνηγώντας κι άλλα πρωταθλήματα και κυρίως το πολυπόθητο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο ίδιος εκτιμά τα όσα έχει κερδίσει στη ζωή του. Φεύγοντας από το Ροσάριο έκανε τατουάζ μαζί με τους άλλους φίλους. “Γεννήθηκα στην Πεντριέλ και είναι το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη στη ζωή” γράφει, για τον ομώνυμο δρόμο του Ροσάριο, εκεί που με την παρέα του πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Άλλωστε είναι ειλικρινής: “Είμαι πολύ τυχερός που παίζω ποδόσφαιρο. Ήμουν απαίσιος μαθητής. Αν δεν υπήρχε η μπάλα, θα πουλούσα κάρβουνα αυτή τη στιγμή. Ο πατέρας μου ήταν άτυχος γιατί ήταν στη 2η ομάδα της Ρίβερ Πλέιτ, αλλά τραυματίστηκε και δεν έπαιξε ποδόσφαιρο κι η μητέρα μου πάντα μου θυμίζει πόσο τυχερός είμαι εγώ“.