Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η Αργεντινή δεν είναι ποδοσφαιρικά η πιο συμπαθής χώρα στις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Οι γείτονες είχαν ησυχάσει με τα τόσα χρόνια ανομβρίας και τώρα τους βλέπουν να σαρώνουν τους τίτλους, να πανηγυρίζουν προκλητικά, να κάνουν καζούρα στους υπόλοιπους. Να είναι οι ενοχλητικοί γείτονες. Με λίγα λόγια, σχεδόν όλοι
Καναβάρο, Τζαμπρότα, Ζλάταν, Βιεϊρά, Τουράμ. Ποιο το κοινό τους; Σπουδαίοι ποδοσφαιριστές. Συμπαίκτες στη Γιούβε. Έφυγαν όταν αυτή υποβιβάστηκε. Κανείς δεν μπορεί να τους κακοχαρακτηρίσει, ειδικά τους μη-Ιταλούς που δεν γεννήθηκαν ως οπαδοί της Γηραιάς Κυρίας. Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να μην θαυμάσει περισσότερο αυτούς που έμειναν πίσω. Και ανάμεσά τους και ένας παίκτης
Όποιοι δεν παρακολουθούν φανατικά το ποδόσφαιρο της Αργεντινής, άντε στο τσακίρ κέφι κανένα Superclasico, ίσως δεν γνωρίζουν ότι δεν έχει πρωτάθλημα εδώ και έναν χρόνο. Από την άλλη όμως, πιθανότατα ακούνε αποτελέσματα και δεν μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται. Γι’ αυτό, ως κοινωνική προσφορά, θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει σε μια από τις
Η πρωτοχρονιά του 1997 ήταν διπλή γιορτή για μια οικογένεια στην Αργεντινή. Ο Χουάν Αντόνιο Μοντιέλ, χτίστης στο επάγγελμα, και η Μαρίσα, εργαζόμενη σε εταιρεία καθαρισμού, απέκτησαν ένα υγιέστατο αγοράκι με την αλλαγή του χρόνου. Για το όνομά του έγινε μεγάλη μάχη, καθώς ο παππούς Χερόνιμο ζητούσε συνεχώς από την κόρη του να ονομάσει το
Πόσο δραματικό μπορεί να είναι ένα πρωτάθλημα με… 24 ομάδες; Αν το πρωτάθλημα της Αργεντινής αποτελεί ικανοποιητικό στατιστικό δείγμα, η απάντηση είναι “πολύ”. Πριν εξηγήσουμε το γιατί, ας ρίξουμε μια ματιά στον τρόπο διεξαγωγής του φέτος (και λέμε φέτος αγαπημένε αναγνώστη γιατί κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πόσο θα κρατήσει το τρέχον σύστημα). Όπως είπαμε,