Υπάρχουν δυο ειδών συνταξιοδοτήσεις στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Η πρώτη είναι η κλασική, όπου ένας παίκτης ανακοινώνει την αποχώρηση του από το παιχνίδι και ξεκινάει μια νέα καριέρα, που αρκετά συχνά σχετίζεται με το χώρο στον οποίο ξόδεψε τις προηγούμενες δεκαετίες της ζωής του. Η δεύτερη όμως είναι λίγο διαφορετική, καθώς ο παίκτης δεν κρεμάει τα
21 Αυγούστου 2017. “Στις 30 του μήνα θα συναντηθώ με τον πρόεδρο της Αργεντινής και ένα από τα βασικά θέματα της συζήτησης μας θα είναι η κοινή υποψηφιότητα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2030”. Με αυτή τη λιτή δήλωση ο πρόεδρος της Ουρουγουάης, Ταμπαρέ Βάσκες, επισημοποίησε ουσιαστικά μια ιδέα που ακουγόταν από πολλούς εδώ και μερικά
Ανήκω σε αυτούς (τους αρκετούς μάλλον) που δεν συμπαθούν την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Γερμανίας. Όχι εξαιτίας των μνημονίων ή άλλων οικονομικοπολιτικών λόγων, αλλά για όλες αυτές τις φορές που χάλασε κάποιες από τις πιο όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες σε διοργανώσεις. Για το πέναλτι του Μπρέμε του 1990 που έκανε τον Ντιέγκο να κλάψει, για το
Χαζεύοντας κανείς απ’έξω το επιβλητικό γήπεδο Αζτέκα, μπορεί να πετύχει στον τοίχο μια αναμνηστική χάλκινη πλάκα στην οποία αναγράφεται: “Το Στάδιο Αζτέκα αποτίει φόρο τιμής στις εθνικές ομάδες της Ιταλίας και της Γερμανίας, που πρωταγωνίστησαν στο ‘Παιχνίδι του αιώνα’, για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970”. Κάτω από τις προτάσεις αυτές υπάρχει μια ημερομηνία. 17 Ιουνίου 1970.
Τον Νοέμβρη του 2013 η Ουρουγουάη κέρδιζε με τα χίλια ζόρια τη συμμετοχή της στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, αφήνοντας εκτός στα πλέι οφ την Ιορδανία. Λίγες μέρες μετά από την πρόκριση, η εταιρεία που ντύνει την εθνική ομάδα κυκλοφόρησε ένα διαφημιστικό. Ένας τύπος ντυμένος με ένα ολόσωμο γαλάζιο σεντόνι κυκλοφορούσε στο Ρίο ντε Τζανέιρο τρομάζοντας