Τετάρτη βράδυ στο Στάδιο Σπαρτάκ της Μόσχας. Η Βραζιλία αντιμετωπίζει την Σερβία και οι Βραζιλιάνοι είναι έτοιμοι να εκτελέσουν ένα κόρνερ από τα αριστερά. Βρισκόμαστε στο 68ο λεπτό και ο αγώνας είναι στο εύθραυστο 1-0. Ο Νειμάρ στέλνει τη μπάλα στο πρώτο δοκάρι και ο Τιάγκο Σίλβα με μια καρφωτή κεφαλιά τη στέλνει με τη
Ιούνιος 1970. Σ’ένα μικρό σπίτι κάπου στη νότια Βραζιλία μια ολόκληρη οικογένεια είναι συγκεντρωμένη στο σαλόνι του σπιτιού, γύρω από το ραδιόφωνο. Η τηλεόραση αποτελεί ακόμα είδος πολυτελείας για τους περισσότερους Βραζιλιάνους κι έτσι η οικογένεια Μπάκι περιορίζεται στη ραδιοφωνική περιγραφή από τα γήπεδα του Μεξικού. Ο Αντενόρ Λεονάρντο Μπάκι ήταν τότε 9 χρονών αλλά
Λένε ότι ο πρώτος είναι πρώτος και οι υπόλοιποι δεν είναι τίποτα αλλά έχει αποδειχτεί ότι αυτή η ατάκα δεν λέει πάντα την αλήθεια. Στην ιστορία του παιχνιδιού δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η αίγλη και η γοητεία του χαμένου επισκίασε ακόμα και τη δόξα του νικητή και το Παγκόσμιο Κύπελλο, η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική
Η Γαλλία των 80s είναι μια από αυτές τις πολλές ομάδες που άξιζαν κάτι περισσότερο από το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, αλλά δεν το πήραν. Όχι τόσο κοσμογονική όση η Ολλανδία των 70s, αλλά και πάλι μια ομάδα που έπαιζε όμορφο και πολύ ενδιαφέρον ποδόσφαιρο, στο τέλος μιας περιόδου ποδοσφαιρικού ρομαντισμού, πριν αρχίσει μια περίοδος αμυντικογενούς ποδοσφαίρου.
Όταν ο Ντανιέλε Μασάρο έπαιρνε λίγα μέτρα φόρα για να χτυπήσει το πέναλτι που θα απέκρουσε ο Κλαούντιο Ταφαρέλ στον τελικό του Μουντιάλ του 1994, λίγο πριν ο Ρομπέρτο Μπάτζιο χάσει το γνωστό πέναλτι, ο Άλισον Μπέκερ βρισκόταν στο σπίτι του στο Νόβο Χαμπούγκο της Βραζιλίας και δεν καταλάβαινε και πολλά. Ήταν μόλις δύο ετών,