Μια αναμέτρηση μεταξύ Βραζιλίας και Αργεντινής δεν είναι ποτέ ένα απλό παιχνίδι. Αυτή είναι μια διαχρονική αλήθεια που γνωρίζουν ακόμα και αυτοί που δεν έχουν παρακολουθήσει ούτε έναν ολόκληρο ποδοσφαιρικό αγώνα στη ζωή τους. Από τις ασπρόμαυρες εποχές που το ξύλο και οι ακρότητες εντός γηπέδων δεν προκαλούσαν εντύπωση σε κανέναν μέχρι και σήμερα που
– Πού πας Άντερσον Νασιμέντο; – Στο γήπεδο κύριε Ζούλιο. – Μα τι λες αγόρι μου; Στην ώρα του διαλείμματός σου; Πότε θα προλάβεις; – Άσ’το πάνω μου αφεντικό, δεν θα αργήσω. Ο παραπάνω διάλογος είναι προϊόν φαντασίας, αλλά θα μπορούσε να είναι και πραγματικότητα τον Οκτώβριο του 1988. Για να τα πάρουμε όμως με
“Στην ιστορία του ποδοσφαίρου έχουν υπάρξει πέντε βασιλιάδες: O Ντι Στέφανο, ο Πελέ, ο Κρόιφ, ο Μαραντόνα και ο Μέσσι.” Η δήλωση αυτή ανήκει σε κάποιον που μπορεί να περηφανεύεται ότι έχει δει αλλά και ζήσει από πολύ κοντά την εξέλιξη του παιχνιδιού τα τελευταία εβδομήντα χρόνια. Ο Σέζαρ Λουίς Μενότι δεν είναι μόνο ένας
Σε ένα ποδόσφαιρο που δεν χάριζε πλούτη όπως τώρα, που απλώς επέτρεπε στους ποδοσφαιριστές να μπορούν να ζήσουν με τα βασικά, θέλει σίγουρα μεγάλη δύναμη για να ρισκάρεις την καριέρα σου (στην καλύτερη) και τη σωματική σου ακεραιότητα (στη χειρότερη). Ο Ζοσέ Ρεϊνάλντο ντε Λίμα είναι ένας ποδοσφαιριστής που δεν έγραψε ιστορία στην Ευρώπη. Πέρασε
Μία από τις καλύτερες ταινίες που έχουν βγει από τη Βραζιλία στον αιώνα που ζούμε είναι το Cidade de Deus, ελληνιστί «η πόλη του Θεού», βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο. Και πριν οι φίλοι αναγνώστες του Άρη πεταχτούν, μιλάμε για άλλη πόλη. Το Ρίο ντε Τζανέιρο. Η ταινία, που ακολουθεί την ιστορία μιας παρέας που ζει