Ο Πετράν παίζει μπιλιάρδο σχεδόν 40 χρόνια. Ξεκίνησε στο λύκειο, ακολουθώντας του κολλητούς στις πρωινές «κοπάνες» όταν δεν είχαν μαθήματα δέσμης και μετά άρχισε να παίζει ο ίδιος και σαν φοιτητής πια άρχισε να κατεβαίνει σε αγώνες αμερικάνικου στα σφαιριστήρια της εποχής. Ανήκε στη γενιά που μεγάλωσε μέσα στα «ουφάδικα» και τα μπιλιαρδάδικα, που από απόλυτα σύμβολα της αλητείας και του τεντιμποϊσμού της δεκαετίας του ’60, είχαν μετασχηματιστεί σε φοιτητικά στέκια με συμμετοχή που θα ζήλευε και ο πιο χαρισματικός καθηγητής της Φιλοσοφικής.

Εξάλλου, ο βαθυστόχαστος Γάλλος συγγραφές Σταντάλ είχε πει πως «όταν κανείς προσπαθεί να προσεγγίσει μια γυναίκα, πρέπει να αφιερώνει την ίδια προσοχή στη λεπτομέρεια που δίνει σε μια παρτίδα μπιλιάρδο» και ο Πετράν παρότι δεν είχε διαβάσει ούτε μια αράδα από «το Μοναστήρι της Πάρμας», καταλάβαινε από τα επιφωνήματα των κοριτσιών όταν έφτανε «μονοστεκιά» μέχρι και την τελευταία «μαύρη» ότι η γαλλική διανόηση ήταν ανέκαθεν πολύ μπροστά.

Το μεγάλο σοκ όμως το έφαγε όταν πήγε για «μάστερ» στην Αγγλία στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και βρέθηκε κυριολεκτικά στο μάτι του κυκλώνα. Γιατί ο χειμώνας του ‘85 αποδείχθηκε ο πιο σκληρός του περασμένου αιώνα, με το θερμόμετρο να χτυπάει ιστορικά χαμηλά σε ολόκληρη τη Βρετανία και τα «μπιλοζίρια» να κρατάνε τον κόσμο κλεισμένο μέσα, πιο πειθαναγκαστικά και από πανδημία. Τότε ήταν που ο Πετράν είδε για πρώτη φορά στην τηλεόραση σνούκερ και ομολογεί πως έπαθε πολιτισμικό σοκ.

Η αλήθεια είναι ότι εκείνον τον φοβερό χειμώνα του ’85, τα είχαμε δει όλα, από το θερμόμετρο κολλημένο για βδομάδες στους -17 και την κοκκινομάλλα ιδιοκτήτρια να κατεβαίνει τον παράδρομο με σκι για να ανοίξει τη γειτονική παμπ, μέχρι την Έβερτον και τον ΠΑΟΚ να παίρνουν το πρωτάθλημα και τον Παναθηναϊκό να φτάνει στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών – αλλά αυτό που με σημάδεψε πραγματικά, ήταν εκείνο το αλησμόνητο βράδυ της Δευτέρας, που περασμένα μεσάνυχτα στο BBC, πέτυχα το πιο καθηλωτικό ματς που παρακολούθησα ποτέ μου στην τηλεόραση.

Και το φοβερό ρε φίλε, είναι πως το εν λόγω ματς, δεν ήταν κάποια τεσσάρα της μεγάλης Λίβερπουλ, ούτε το σόου του Τζαμπάρ να γίνεται πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο ΝΒΑ, μήτε καν το περίφημο Μποργκ-Μακενρό, αλλά εκείνο που έμεινε στην ιστορία, σαν το πιο εκπληκτικό παιχνίδι σνούκερ όλων των εποχών, το οποίο έμελλε να κριθεί στις τρεις τα ξημερώματα, στην τελευταία μαύρη μπάλα του 35ου frame!

Ο Πετράν έκτοτε ξεκίνησε να παίζει μανιωδώς σνούκερ, ένα σπορ που μας είναι μεν οικείο στο μάτι και φαίνεται σχετικά εύκολο, πλην όμως στην πράξη δεν έχει καμιά σχέση (σε βαθμό δυσκολίας, τακτική και τεχνική) με το μπιλιάρδο και θα έκανε ακόμη και τον Σταντάλ να επαναδιατυπώσει το τσιτάτο του ή να καταταγεί σε κάποιο τάγμα μονοφυσιτών μοναχών, απεμπολώντας εσαεί κάθε υπόνοια φλερτ με ευειδείς φοιτήτριες…

Γιατί μπορεί να βλέπεις τους παίκτες με τα κυριλέ γιλεκάκια τους και τους ραφιναρισμένους τρόπους τους και να θαρρείς ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι για ευπατρίδες και τζέντλεμαν, αλλά για να φτάσεις σε ένα έστω αξιοπρεπές επίπεδο, σημαίνει ότι έχεις περάσει αμέτρητες ώρες σκυθρωπός σε ακαλιμπράριστα τραπέζια με ξεφτισμένες τσόχες, μέσα σε κακοφωτισμένες παμπ που μυρίζουν ξεθυμασμένη μπύρα και (στην καλύτερη) φτηνή κολόνια.

Το σνούκερ είναι ένα παιχνίδι που δεν μπορείς να το κατακτήσεις διόλου εύκολα. Απαιτεί εξαιρετικά ακονισμένη σκέψη, διέπεται από κανόνες μαθηματικών και φυσικής, σε μαθαίνει να περιμένεις και απαιτεί να διαβάζεις τις επόμενες κινήσεις και να προβάλλεις πολλές κινήσεις μπροστά, ακριβώς όπως στο σκάκι.

Ψάχνοντας το και μετά από άπειρες ώρες προπόνησης. κατάλαβα ότι αλλάζω και τον χαρακτήρα μου, σμίλεψα την υπομονή και την επιμονή μου και τρόχισα τις ψυχολογικές αντοχές και την ψυχραιμία μου. Στο τέλος της ημέρας, αυτό που θα βγάλεις στο παιχνίδι είναι η προσωπικότητα σου και το υλικό από το οποίο είσαι τελικά φτιαγμένος. Το σνούκερ είναι πέρα από όλα θέμα ψυχολογίας. Και σε ένα τουρνουά σαν αυτό του “Crucible”, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έρθεις στα όρια σου, με τα παιχνίδια να είναι συνεχόμενα για μέρες…

Το επικείμενο τουρνουά που λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο τέτοια εποχή στο Crucible theater του Σέφιλντ, δεν είναι άλλο από το Παγκόσμιο πρωτάθλημα Σνούκερ ένας μαραθώνιος νοκ άουτ αναμετρήσεων που θα ξεκινήσει στις 17 Απριλίου και θα ολοκληρωθεί με τον τελικό της 3^ης Μαΐου. Ρώτησα τον Πετράν, ο οποίος σήμερα είναι χρηματιστής στο Σίτι, την άποψη του για το φετινό τουρνουά που ξεκινάει μεθαύριο και μου λέει πως θα είναι παράξενο, κυρίως γιατί δεν θα μπορεί να πάνε με τα παιδιά απ’ το γραφείο για δυο γύρους ποτά και να παρακολουθήσουν τη δράση παρέα στη μεγάλη οθόνη.

Πρέπει να ξέρεις ότι είμαι τυχερός γιατί η  δεκαετία του ’80 υπήρξε η πιο ροκ δεκαετία του σνούκερ, με απίθανες περσόνες και απίστευτα νούμερα τηλεθέασης (20 εκατομμύρια) που συνοδεύονταν από ιστορίες για ναρκωτικά, βία και άγρια μεθύσια. Ο τελευταίος πραγματικά μεγάλος είναι που τους πρόλαβε στη στροφή είναι ο Ρόνι Ο’Σάλιβαν (στην άκρη της φώτο με τον Κιθ Ρίτσαρντς και τον Ρόνι Γουντ των Ρόλινγκ Στόουνς) που κουβαλά μια ωραία στοιχηματική ιστορία, καθώς αφού το δεύτερο μισό του 2012 είχε αποσυρθεί για προσωπικούς λόγους από την ενεργό δράση, τον Μάρτιο ανακοίνωσε ότι επανέρχεται με τις αποδόσεις να καταρρέουν μέσα σε λίγες ώρες και παρά την απραξία να κερδίζει άνετα στο Crucible.

Εν πάσει περιπτώσει, επειδή ο Ο’Σάλιβαν το σήκωσε και πέρυσι (για 6^η φορά στην καριέρα του) και δεν τον κόβω σε τοπ φόρμα και κυρίως συγκέντρωση (δεν έχει κερδίσει κανένα τουρνουά φέτος), οι μπουκ έχουν χρίσει πρώτο φαβορί τον Τζουντ Τραμπ, με δεύτερο τον Ρόνι και λίγο πιο πίσω τους Ρόμπερτσον και Σέλμπι. Ο Τραμπ σαν νούμερο ένα της παγκόσμιας κατάταξης και έχοντας κερδίσει ήδη τρία μεγάλα τουρνουά φέτος, φαντάζει ορθολογικό φαβορί.

Εντούτοις, αν θες τη συμβουλή μου, ο παίκτης που αξίζει να προσέξεις είναι ο Μαρκ Σέλμπι που θα είχε κερδίσει και πέρυσι αν δεν έπεφτε στον ημιτελικό πάνω σε ένα τρομερό Ο’Σάλιβαν, προσφέροντας μας ένα από τα καλύτερα ματς όλων των εποχών. Σε εξαιρετική κατάσταση ο Σέλμπι που αρέσκεται στα μακρόσυρτα παιχνίδια που γίνονται στο Σέφιλντ ενώ διαθέτει την τεχνογνωσία και το μέταλλο, καθώς έχει στεφθεί ήδη τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής.

Μία από τις πιο δημοφιλείς στοιχηματικές αγορές σε τέτοιες διοργανώσεις, είναι ο συνολικός αριθμός των “centuries breaks” που θα σημειωθούν στο τουρνουά – αυτό που στην καθ’ ημάς διάλεκτο θα λέγαμε «κατοστάρα», ήτοι όταν το σερί πόντων που πετυχαίνει «μονοστεκιά» κάποιος παίκτης είναι μεγαλύτερο από εκατό. Για στατιστικούς λοιπόν λόγους καταγράφονται τα σερί (break) τουλάχιστον 100 πόντων, που πετυχαίνουν οι παίκτες, και ονομάζονται century breaks. Το τέλειο σερί το πετυχαίνει ένας παίκτης όταν βάλει όλες τις μπάλες από την αρχή μέχρι το τέλος, βάζοντας μετά από κάθε κόκκινη την έγχρωμη με την μεγαλύτερη αξία, δηλαδή την μαύρη. Το σκορ σε αυτή την περίπτωση είναι 15x(1+7)+2+3+4+5+6+7=147.

Κατά την τελευταία δεκαετία σημειώθηκαν μόλις δύο 147άρια, ενώ ο συνολικός αριθμός τέλειων “century break” μέσα στα χρόνια είναι μόλις 11 (εκ των οποίων τα τρία τα έχει πετύχει ο Ρόνι Ο’Σάλιβαν, αλλά πριν το 2010). Ο δε συνολικός αριθμός των “century break” ανά Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κατά την τελευταία δεκαετία, κυμαίνεται από 55 έως 100, με τον μέσο όρο της δεκαετίας να είναι 76,7 “century break”, αλλά αν απομονώσουμε την τελευταία εξαετία να ανεβαίνει στα 84,8 (!)

Ο Πετράν ίσιωσε τη μάσκα του και άναψε το ηλεκτρονικό τσιγάρο του με το βλέμμα να ταξιδεύει, αναπολώντας ίσως τις ανέμελες εποχές που τράβαγε αυτάρεσκα διπλές τζούρες ανάμεσα στις στεκιές του, μόνο και μόνο για να επιμηκύνει τον απόηχο των επιφωνημάτων και να κοζάρει ποιο κορίτσι θα τον κερνούσε το επόμενο τσιγάρο σαντέ (σινεμά και καφέ) από την κόκκινη κασετίνα της, μέχρι να ξεφυλλίσει, ακουμπισμένο στο κομοδίνο της, “το Μοναστήρι της Πάρμας”…

 Άντε φιλαράκι, σε λίγο αρχίζουν τα ματσάκια του πρώτου γύρου, βάλε ένα καλό ιρλανδέζικο με δυο πάγους να τιμήσουμε τον μεγάλο Ο’Σάλιβαν και καλή τηλεοπτική μας απόλαυση – την επόμενη φορά θα σου μιλήσω για τον Στιβ Ντέιβις και την απίθανη ιστορία για το πως εξ αιτίας του αναγκάστηκαν σχεδόν να αφυπηρετήσουν, οι μισοί μπουκμέικερ της Βρετανίας στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Cheers!

Maestro