Κράτησε χρόνια αυτή η κολώνια: Το beef μεταξύ του προέδρου της Σεβίλλης, Χοσέ Μαρία ντελ Νίδο και του ομόλογού του της Μπέτις, Μανουέλ Λουίθ ντε Λοπέρα, κράτησε πάνω από μία δεκαετία και διασκεδασε τον κόσμο της πόλης που έβλεπε τους «ισχυρούς άνδρες» των δύο μεγάλων ομάδων να φέρονται σαν παιδάκια.

Η πόλη της Σεβίλλης σε μαγεύει με τον που τη δεις, την ώρα που το αεροπλάνο ετοιμάζεται για touchdown. Οι επιρροές από τις γειτονικές χώρες της Βόρειας Αφρικής είναι έντονες, η κουλτούρα ευρωπαϊκού νότου (φτώχεια, θρησκοληψία, αγνή ταυτότητα) είναι εκεί από την πρώτη ματιά που θα ρίξεις. 

Το ποδόσφαιρο θα ήταν ανέφικτο να λείπει από αυτή τη συζήτηση. Σε μια πόλη που το καλοκαίρι, ανοίγεις την πόρτα για να βγεις έξω στις 22:30 και η αίσθηση στο σώμα σου φωνάζει πως είναι καταμεσήμερο, η «θερμότητα» σε ένα ποδοσφαιρικό ντέρμπι, πως θα γινόταν να είναι απούσα από τη συζήτηση;

Η Σεβίλλη των μεσοαστών, απέναντι στη Μπέτις των φτωχών. Πρώτο στερεότυπο και πρώτο σημείο αντιπαράθεσης, αφού οι οπαδοί και των δύο club αξιώνουν το στοιχείο της  «λαϊκότητας».

Η κόντρα αυτή, πήρε διαστάσεις μεγάλες στο διάστημα της διοικητικής ηγεμονίας του Χοσέ Μαρία Ντελ Νίδο στη Σεβίλλη και του Μανουέλ Λουίθ Ντε Λοπέρα στη Μπέτις. 

Οι στιγμές γραφικότητας υπήρξαν άφθονες. Για παράδειγμα, ο Λοπέρα, πήρε μια ομάδα με έτος ίδρυσης το 1907 και έκρινε συνετό να δώσει στο γήπεδό της το ΔΙΚΟ ΤΟΥ όνομα! Για την ιστορία ήταν ο άνθρωπος που έβαλε την υπογραφή του στο φαραωνικό συμβόλαιο του Ντένιλσον το 1998! 

Ο Ντελ Νίδο σε αντιπαραβολή, υπήρξε απείρως πιο επιτυχημένος, δίνοντας ταυτότητα στη Σεβίλλη, καθιστώντας την κυρίαρχη στο Europa League και υπολογίσιμη στο Champions League. 

Οι τύποι είχαν απόλυτα ελληνικές αντιπαραθέσεις στα ντέρμπι των ομάδων τους και αυτό διασκέδαζε, ερήμην τους, το κοινό που παρακολουθούσε αποστασιοποιημένο. 

Σε κάθε περίπτωση, την υπέροχη αυτή ανωριμότητα, το ποδόσφαιρο των Ισπανών την κατέγραψε και σήμερα τη μνημονεύει και τη χαίρεται!