Οι ποδοσφαιρικές ιστορίες της Λατινικής Αμερικής είναι συχνά ένα μείγμα πραγματικότητας, υπερβολής και φαντασίας. Σαν να βγαίνουν από τις σελίδες κάποιου βιβλίου του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, διηγήσεις που αν μιλούσαν για ομάδες της Ευρώπης δεν θα τις πιστεύαμε ποτέ. Στην περίπτωση της Αμερικής όμως ποτέ δεν μπορείς με σιγουριά να πεις ότι κάτι δεν έγινε. Ένας σύλλογος γεμάτος περίεργες ιστορίες, συμπτώσεις και… Θείες παρεμβάσεις, μια από τις πιο ιδιαίτερες ομάδες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου είναι η Κλουμπ Ατλέτικο Σαν Λορένσο ντε Αλμάγκρο. Ακόμα και η δημιουργία της είναι αρκετά διαφορετική από τα συνηθισμένα.
Ο καθολικός ιερέας Λορέντσο Μάσα, γιος Ιταλών μεταναστών από το Τορίνο, είχε τοποθετηθεί ως υπεύθυνος στο παρεκκλήσι του Αγίου Αντωνίου στη γειτονιά του Αλμάγκρο του Μπουένος Άιρες το 1908. Έβλεπε τα παιδιά της γειτονιάς που αυτοαποκαλούνταν “Οι Δυνατοί του Αλμάγκρο” να παίζουν μπάλα στους δρόμους ανάμεσα στα αυτοκίνητα και το τραμ, πολλές φορές με κίνδυνο να χτυπήσουν. Το επικίνδυνο αυτό θέαμα τον έκανε να τα πλησιάσει και να έρθει σε συμφωνία μαζί τους. Θα τα άφηνε να παίζουν στην αυλή της εκκλησίας του Αγίου Αντωνίου και αυτά για αντάλλαγμα θα παρακολουθούσαν τις κυριακάτικες λειτουργίες. Το deal έκλεισε, τα παιδιά έπαιζαν με ασφάλεια πλέον και κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο σύλλογος, παίρνοντας το όνομα της περιοχής αλλά και του ιερέα μετά από απαίτηση των ιδρυτικών μελών. Από τότε, έχει μια μεγάλη ιστορία γεμάτη λύπες, χαρές και περίεργα γεγονότα. Λύπες όπως το γεγονός ότι εξαναγκάστηκε να πουλήσει το γήπεδό της από τη χούντα της χώρας (για να γίνει σούπερ μάρκετ) και χαρές όπως το πρωτάθλημα του 2013, το οποίο κατέκτησε λίγους μήνες ύστερα από την ενθρόνιση του Πάπα Φραγκίσκου, που είναι το μέλος Νο 8235 του συλλόγου και φανατικός φίλος και όλοι θεωρούν ότι έβαλε το χεράκι του ώστε το αφεντικό εκεί πάνω να βοηθήσει την ομάδα.
Ως μια από τις πέντε μεγάλες ομάδες της Αργεντινής (μαζί με Μπόκα, Ρίβερ, Ιντεπεντιέντε και Ράσινγκ), η Σαν Λορένσο είχε κατά καιρούς σπουδαίες χρονιές. Αποκορύφωμα ήταν το 1972 όταν μέσα σε ένα ρεσιτάλ γραφικότητας, έγινε η πρώτη ομάδα στην Αργεντινή που κατακτούσε δύο πρωταθλήματα μέσα στο ίδιο ημερολογιακό έτος, σε διάστημα περίπου δύο μηνών. Πολύ πριν τις Απερτούρες και τις Κλαουζούρες, στη χώρα υπήρξε το σύστημα των δύο πρωταθλημάτων με ονόματα Μετροπολιτάνο και Νασιονάλ. Το πρώτο ήταν ένα “κανονικό” πρωτάθλημα για τα δικά μας δεδομένα, με 18 ομάδες που ξεκίνησαν να παίζουν στις 25 Φεβρουαρίου και μετά από 34 αγωνιστικές σταμάτησαν την 1η Οκτωβρίου, με την Σαν Λορένσο να το έχει κατακτήσει μαθηματικά πέντε αγωνιστικές πριν το τέλος. Με μόλις δώδεκα ημέρες ξεκούραση, ξεκίνησε στις 13 Οκτωβρίου και το πρωτάθλημα Νασιονάλ στο οποίο πήραν μέρος ακόμα οκτώ σύλλογοι και οι ομάδες χωρίστηκαν σε δύο γκρουπ των δεκατριών. Η Σαν Λορένσο έφτασε στον τελικό και κατέκτησε το Νασιονάλ στις 17 Δεκεμβρίου. Δυστυχώς από τις 17 μέχρι τις 31 του μήνα δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για ένα τρίτο πρωτάθλημα που λογικά θα έσπαγε κάποιο παγκόσμιο ρεκόρ.
Το πρόβλημα όμως για τα “κοράκια” (ένα ακόμα παράξενο για τον σύλλογο ότι έχει ένα σωρό παρατσούκλια, Άγιοι, Κυκλώνας, Κυανέρυθροι, Κοράκια και Δολοφόνοι) ήταν ότι σε αντίθεση με τους άλλους τέσσερις μεγάλους της χώρας δεν κατακτούσαν κάποιον διεθνή τίτλο. Κάτι που οι αντίπαλοί της το χτυπούσαν για δεκαετίες. Επειδή όμως η Σαν Λορένσο τα κάνει όλα εντυπωσιακά και με τον δικό της τρόπο, η μοίρα την έφερε τελικά να κατακτά ως πρώτη διεθνή της κούπα το τελευταίο Κόπα Μερκοσούρ που έγινε ποτέ, αυτό του 2001. Το οποίο όμως το σήκωσε το 2002. Είπαμε, Σαν Λορένσο σημαίνει παράνοια. Η ομάδα που τότε προπονούσε ο Μανουέλ Πελεγκρίνι (και κατέκτησε το πρωτάθλημα Αργεντινής με ρεκόρ πόντων) πήρε το 0-0 στον πρώτο τελικό του Μαρακανά από τη Φλαμένγκο, αλλά ο δεύτερος τελικός που ήταν να γίνει στις 19 Δεκεμβρίου αναβλήθηκε, καθώς η Αργεντινή βρισκόταν εν μέσω μεγάλης πολιτικής κρίσης με έντονες αναταραχές. Τελικά, μπήκε το 2002 και στα τέλη Ιανουαρίου, στο κατάμεστο Νουέβο Γκασόμετρο χρειάστηκε να βρει τον ήρωα στο πρόσωπο του γνωστού μας Σεμπαστιάν Σάχα στη διαδικασία των πέναλτι. Οι Αργεντινοί έχασαν τα πρώτα δύο που τα έπιασε ο Ζούλιο Σέζαρ (αργότερα της Ίντερ), αλλά τελικά κατάφεραν με το πέμπτο εύστοχο πέναλτι του Σάχα να ισοφαρίσουν σε 3-3, ο ίδιος να πιάσει το έκτο και τελικά η Σαν Λορένσο να κατακτήσει τον πρώτο διεθνή της τίτλο αφού όμως πρώτα η διαδικασία διακόπηκε πριν το τελευταίο χτύπημα, εξαιτίας εισόδου των οπαδών.
Κι επειδή όπως είπαμε, η ομάδα αυτή κουβαλάει περίεργα ρεκόρ, μέσα στο 2002 κατέκτησε (με αντίπαλο την Ατλέτικο Νασιονάλ) και το πρώτο Κόπα Σουνταμερικάνα που έγινε ποτέ, τον θεσμό που ουσιαστικά αντικατέστησε το Μερκοσούρ. Μετά λοιπόν τα δύο πρωταθλήματα του 1972, το 2002 σήκωσε δυο φορές τον ίδιο ουσιαστικά διεθνή τίτλο (ενώ μέχρι τότε δεν είχε κατακτήσει κανέναν). Φέτος βρίσκεται στα ημιτελικά του Σουνταμερικάνα ξανά και ο στόχος είναι η δεύτερη κατάκτηση.
Έχοντας μια εξαιρετική ομάδα, με αρκετούς έμπειρους παίκτες που δείχνουν να βρίσκονται σε πολύ καλή κατάσταση, αντιμετωπίζει την έκπληξη του θεσμού, την Τσαπεκοένσε. Μια μικρή ομάδα της Βραζιλίας που ιδρύθηκε μόλις το 1973 και το 2014 κατάφερε να ανέβει στην Α’ εθνική μετά από χρόνια. Πέρσι τερμάτισε στη 14η θέση του πρωταθλήματος. Αν η Σαν Λορένσο τα καταφέρει, μπορεί να συναντήσει στον τελικό την Ατλέτικο Νασιονάλ, την ομάδα δηλαδή που είχε κερδίσει το 2002 και εκτός των άλλων είναι η τωρινή κάτοχος και του Λιμπερταδόρες. Για να προκριθεί πάντως, θα πρέπει να ξεπεράσει την σημαντική απουσία του ανανεωμένου Φερνάντο Μπελούτσι, που στα 33 του κάνει μια από τις καλύτερες σεζόν του και κλήθηκε μέχρι και στην εθνική. Η (αυστηρή) αποβολή του στα προημιτελικά τον αφήνει εκτός του πρώτου ματς. Η ομάδα του Πάπα θα πρέπει να βρει άλλους ήρωες για να γράψει μια ακόμα σελίδα επιτυχιών στην ιστορία της. Ο κόσμος της που έχει ζήσει από υποβιβασμούς μέχρι ονειρικές βραδιές στην “προσωρινή” έδρα της ομάδας από το 1993, θα γεμίσει και πάλι το Νουέβο Γκασόμετρο μέσω της καθιερωμένης οπαδικής ιεροτελεστίας εισόδου. Οι γιορτές στο Μποέδο άλλωστε ξεκινούν πολλή ώρα πριν το ματς και συχνά συνεχίζονται ακόμα και σε ήττες.